ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1976

ทุกอย่างได้กลับคืนสู่ความสงบ แต่ภายใต้ความสงบนี้เผ่าสวรรค์กลับต้องเคร่งเครียดกันอย่างมาก มันราวกับมีคลื่นพายุกำลังก่อตัวขึ้นมา
　　การแข่งขันชิงก้อนแก่นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในการแข่งขันทุกครั้งนั้นต้องมีการต่อสู้กันระหว่างสองเผ่า แม้แต่การต่อสู้เล็กก็มีแม่ทัพที่ต้องตายไป
　　เมื่อมันเป็นสงคราม งั้นมันก็ต้องมีการหลั่งเลือดและความตายเกิดขึ้น
　　มันไม่เหมือนการต่อสู้เล็กๆทั่วไป ในสงครามชิงก้อนแก่นนี้ทั้งสองเผ่าต่างก็มีคนเสียชีวิตในระดับที่แตกต่างกันไป
　　นี่ไม่ต้องพูดถึงจ้าวโกลาหลทั่วไปเลย แม้แต่แม่ทัพก็ยังไม่กล้าบอกว่าตัวเองจะรอดและปลอดภัยกลับมาได้
　　สงครามในอดีต มันไม่มีครั้งไหนเลยที่ไม่มีแม่ทัพตายไป
　　บอกได้ว่าการแข่งขันทุกครั้งนั้นจะส่งผลเสียต่อทั้งสองฝ่ายอย่างมาก ฝั่งหนึ่งถือว่าหายนะ แต่อีกฝ่ายได้เปรียบแค่เล็กน้อยเท่านั้น มันส่งผลต่อชะตาของทั้งสองเผ่าอย่างมาก
　　การแข่งขันรอบใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ในฐานะฝ่ายที่เสียเปรียบ จึงเป็นธรรมดาที่เผ่าสวรรค์ต้องกังวล
　　ตอนนี้แม่ทัพของมนุษย์เหมือนจะหายไปจากโกลาหล สงครามก่อนการแข่งขันไม่เกิดขึ้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว
　　นอกจากนี้ยังมีข่าวลือว่าจักรพรรดิคังเฉียงได้ไขความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหลได้แล้ว มันสร้างความวุ่นวายอย่างมาก ข่าวนี้โด่งดังไปถึงฝั่งเผ่าสวรรค์ มันได้สร้างความกังวลและส่งผลต่อการแข่งขันนี้เป็นอย่างมาก หากเทียบกับการแข่งขันนี้แล้ว ความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหลนั้นไม่ต้องเดาเลยว่าน่าสนใจยิ่งกว่า　　ไม่มีใครรู้ว่าข่าวลือนี้มาจากไหน เพราะข่าวลือนี้เผยแพร่ออกมาอย่างรวดเร็ว ในชั่วข้ามคืนมันก็โด่งดังไปทั่วทั้งเขตซื่อเซียว จึงเป็นธรรมดาที่จะไม่มีใครรู้ว่าต้นตอของข่าวนี้มาจากไหน
　　นอกจากเก่อเย่แล้ว จะมีใครอีกที่รู้ว่ากล่องกระบี่ตกอยู่ในมือจักรพรรดิคังเฉียง ?
　　บางทีนี่อาจจะเป็นแผนการของเก่อเย่ แม้ว่าจะตายไปแล้วแต่ก็ยังมีทางเผยแพร่เรื่องนี้ออกมาอยู่ดี ดังนั้นทุกคนจึงเข้าใจว่ากล่องกระบี่ตกอยู่ในมือของจักรพรรดิคังเฉียง มันถือเป็นการแก้แค้นที่ดีที่สุดของเก่อเย่เลยก็ว่าได้
　　และมันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจที่เขาจะทำแบบนี้ได้ก่อนที่จะตาย
　　จางหยูแค่ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีแก้แค้นแบบนี้ ซึ่งไม่ได้เป็นภัยอะไรต่อเขาเลย มันไม่ต่างอะไรจากแค่การสะกิด
　　…. 　　ที่ทะเลบรรพกาล
　　ซื่อเซียว, เย่าหยางและ อู่หมิงที่สงบเงียบมากว่าล้านปีก็เริ่มลนลานอีกครั้ง
　　“ เจ้าตรวจสอบข่าวที่มาจากเขตซื่อเซียวรึยัง ?” เย่าหยางอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
　　ซื่อเซียวแสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกมาและพูดขึ้น “ ให้เจ้าเชื่อได้เลยว่าข่าวลือนี้เป็นจริงอย่างแน่นอน ข้าไม่รู้ว่าจักรพรรดิคังเฉียงไขความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหลได้แล้วรึไม่แต่กล่องกระบี่อยู่ในมือของเขาแน่”
　　เย่าหยางตาเป็นประกายขึ้นมา “ งั้นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงแข็งแกร่งได้ถึงระดับนี้เพราะไขความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหลได้งั้นรึ ?”
　　“ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ !” ซื่อเซียวพูดขึ้น “ หากไม่ได้ไขความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหลแล้ว เขาจะแกร่งแบบนี้ได้ยังไง ?”
　　แม้ว่าจักรพรรดิทะเลบรรพกาลจะแกร่งอยู่แล้ว แต่ก็ไม่แกร่งพอที่จะเผชิญหน้ากับจักรพรรดิกุลหลิงได้แบบนี้แน่
　　ซื่อเซียวแสดงสายตาโลภมากออกมา “ หากเราได้กล่องกระบี่มา บางทีอาจจะมีโอกาสขึ้นไปเป็นจ้าวแห่งทะเลโกลาหลก็เป็นได้ !”
　　ความแข็งแกร่งของจ้าวแห่งทะเลบรรพกาลนั้น พวกเขารับรู้มาแล้ว พวกเขารู้สึกว่าโดนกดทับด้วยพลังอันไร้เทียมทาน บอกได้ว่าไม่อาจจะต้านทานได้เลย
　　อู่หมิงคิ้วขมวด “ หากข่าวลือนี้เป็นจริง เมื่อกล่องกระบี่อยู่ในมือจักรพรรดิคังเฉียง งั้นเขาจะยกให้เราได้ยังไง ?”
　　แม้ว่าพวกเขาจะกล้ากว่านี้เป็นร้อยเท่า แต่พวกเขาก็ไม่กล้าบังคับจางหยู เพราะหากพวกเขาทำให้จางหยูไม่พอใจและอีกฝ่ายไม่คิดไว้หน้าพวกเขา งั้นพวกเขาจะทำยังไง ?
　　ด้วยความแข็งแกร่งของจักรพรรดิคังเฉียงแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะร่วมมือกันแต่ก็ยากที่จะรับมือได้　　ซื่อเซียวและเย่าหยางเงียบไป หากเปลี่ยนเป็นจักรพรรดิคนอื่นแล้ว พวกเขาก็พอจะหาทางชิงเอากล่องกระบี่มาได้แต่จักรพรรดิคังเฉียงนั้นยุ่งยากเกินไป
　　“ กล่องกระบี่คือสมบัติของทะเลโกลาหล” ซื่อเซียวพูดขึ้นด้วยท่าทีไม่พอใจ “ จักรพรรดิคังเฉียงไม่มีสิทธิ์ยึดครองมันไว้”
　　แน่นอนว่าเขากล้าแค่บ่นออกมาเท่านั้น หากเขาต้องพูดแบบนี้กับจักรพรรดิคังเฉียงแล้ว เขาก็ไม่มีความกล้าพอ
　　“ งั้นเจ้าก็ต้องลองดู” เย่าหยางไม่ได้สนใจคำบ่นของซื่อเซียวและพูดขึ้น “ กล่องกระบี่คือสมบัติของทะเลโกลาหล ในฐานะจักรพรรดิของทะเลโกลาหลแล้ว ความเป็นเจ้าของกล่องกระบี่นั้นเราควรเป็นคนตัดสิน แม้ว่าจักรพรรดิคังเฉียงไม่คิดจะคืนมันแต่อย่างน้อยก็ควรจะแบ่งปันมันกับเราบ้าง”
　　แม้ว่าจะพูดแบบนั้นแต่เย่าหยางก็ไม่ได้คาดหวังอะไร ที่เขาพูดมาแม้แต่ตัวเขาเองก็รู้ว่ามันฟังไม่ขึ้น　　“ ไม่ เราให้ลูกปัดจิตทั้งหมดกับเขาได้และขอแบ่งปันกล่องกระบี่นั่นมา คงไม่ยากเท่าไหร่ ” ซื่อเซียวกัดฟันแน่นและพูดขึ้น
　　แม้ว่าลูกปัดจิตจะล้ำค่าแต่มันก็ไม่มีค่าใดๆเมื่อเทียบกับความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหล
　　อู่หมิงมองไปยังทั้งสองคน “ เอาจริงๆแล้วข้าไม่คิดว่าจักรพรรดิคังเฉียงจะตกลงกับเรา ข้าไม่คิดว่าจักรพรรดิจะยอมประนีประนอมด้วย…”
　　“ แล้วยังไง ? เราได้แต่ยอมแพ้รึไง ?” ซื่อเซียวไม่พอใจ
　　เย่าหยางถอนหายใจออกมา “ เรื่องนี้คงได้แต่ต้องทดสอบดูก่อน หากจักรพรรดิคังเฉียงเห็นด้วยล่ะ ?”
　　แน่นอนว่าพวกเขารู้ว่าไม่น่าจะเป็นแบบนั้น แต่พวกเขาก็ยังหวังพึ่งโชคอยู่ดี ยังไงซะความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหลก็เย้ายวนอย่างมาก ! 　　หากเป็นไปตามที่เย่าหยางพูดล่ะ !
　　หากจักรพรรดิคังเฉียงตกลงล่ะ ?
　　ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รังเกียจที่จะลอง
　　“ หากคิดจะลองจริงๆ ข้าเสนอว่าเจ้าควรติดต่อกับหว่านเก่อและเรนไนก่อน” อู่หมิงพูดขึ้นมา “ หากทั้งสองคนร่วมมือด้วย บางทีโอกาสสำเร็จอาจจะมีมากขึ้น”
　　จักรพรรดิทั้งห้ารวมกัน แม้ว่าจักรพรรดิคังเฉียงจะไม่พอใจแต่ก็ต้องไว้หน้าพวกเขาบ้าง
　　“ พวกเขาน่ะรึ ?” ซื่อเซียวคิ้วขมวดสักพักแล้วพูดขึ้นมา “ ก็ได้”
　　ทั้งสามไม่ลังเลและเดินทางไปยังทะเลบรรพกาลใกล้กับเขตเรนไนทันที
　　“ มีเรื่องอะไร ?” เรนไนปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับหว่านเก่อก่อนที่พวกนั้นจะได้พูด เรนไนก็ได้ถามขึ้นมา
　　“ เจ้าคงได้ยินข่าวลือในเขตซื่อเซียวมาแล้วสินะ ? ” ซื่อเซียวพูดขึ้นตรงๆ “ เราวางแผนจะไปพบกับจักรพรรดิคังเฉียง หากทำได้ เราหวังว่าจะได้กล่องกระบี่กลับคืนมา พวกเจ้าจะเอาด้วยรึไม่ ?”
　　อู่หมิงพูดขึ้น “ กล่องกระบี่เป็นของทะเลโกลาหล บางทีมันอาจจะเหมาะกว่าที่เราจะเก็บมันไว้”
　　หว่านเก่อลังเลนางไม่ได้ตกลงรึปฏิเสธ
　　เรนไนพูดขึ้นมา “ พวกเจ้าจะไปก็ไปกันเอง ข้าเป็นจักรพรรดิทะเลบรรพกาล ข้าไม่ได้คิดช่วยจักรพรรดิคังเฉียงก็เท่ากับไว้หน้าพวกเจ้าแล้ว…”
　　“ ขอโทษด้วย “ หว่านเก่อได้ยินที่ เรนไน พูดมาก็ไม่ลังเลอีกต่อไป นางมองไปที่ ซื่อเซียว แล้วตอบกลับ “ ข้าไม่คิดจะเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ “
　　ซื่อเซียวสีหน้าหม่นลง เขาฮึดฮัดออกมาแล้วบอกกับอู่หมิง “ ดูสิ ไม่ใช่ว่าเราไม่ให้โอกาสพวกเขาแต่พวกเขาไม่คิดร่วมมือด้วยเอง” 　　อู่หมิงไม่ได้หวั่นไหวแม้แต่น้อยราวกับคาดการณ์เอาไว้แล้ว เขาพยักหน้าให้เรนไนและหว่านเก่อแล้วพูดขึ้น “ ขอโทษที่รบกวนพวกเจ้า”
　　เมื่อเรนไนและหว่านเก่อไม่คิดจะร่วมมือด้วย งั้นก็มีแต่พวกเขาแค่สามคน พวกเขาได้แต่หวังว่าจักรพรรดิคังเฉียงจะไว้หน้าพวกเขาในฐานะจักรพรรดิทะเลโกลาหลและแบ่งปันความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหลให้กับพวกเขาบ้าง หากจักรพรรดิคังเฉียงไม่ตกลง งั้นพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น
　　หลังจากที่ออกจากเขตเรนไนมาแล้ว ทั้งสามคนก็ได้แต่ต้องใช้ความกล้าทั้งหมดที่มี
　　ผ่านไปไม่นานทั้งสามก็มาถึงทะเลบรรพกาลที่ที่จางหยูอยู่ พวกเขาเห็นเงาดาบและเกราะขนาดใหญ่ไกลออกไป พวกเขาไม่รู้ว่ามันเป็นคังเฉียงลวงตารึไม่ แต่พวกเขารู้สึกว่าเงาของเกราะและดาบนั้นใหญ่กว่าเดิม
　　“ สหายคังเฉียง” ซื่อเซียว, เย่าหยางและอู่หมิงพากันมาหยุดตรงหน้าจางหยูและยิ้มออกมาราวกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี
　　จางหยูมองไปยังทั้งสามคนด้วยท่าทีแปลกใจ การแข่งขันยังมาไม่ถึง พวกนี้คิดจะทำอะไร ?
　　“ พวกเจ้ามีอะไรกัน ?” จางหยูถามขึ้นมาตรงๆ
　　“ ฮ่าฮ่า ข้าไม่ได้เจอเจ้ามานาน ข้าคิดถึงเจ้านิดๆ ข้าว่างอยู่พอดี ดังนั้นข้าจึงมาพูดคุยกับเจ้าถึงเรื่องในอดีตสหายคังเฉียงคงไม่ถือสาหรอกนะ ?” ซื่อเซียวยิ้มกว้างออกมา รอยยิ้มนี้ดูน่าขนลุกจริงๆ
　　จางหยูสับสน เขาคิดว่าเขาไม่ได้สนิทอะไรกับพวกนี้ จะมาพูดคุยเรื่องอะไร ?
　　จางหยูคิ้วขมวดแล้วถามขึ้นมา “ หากมีเรื่องอะไรก็พูดมา อย่าอ้อมค้อมให้เสียเวลา”
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นรอยยิ้มของซื่อเซียวก็แข็งทื่อไป
　　เขามองไปที่เย่าหยางและอู่หมิงก่อนจะมองไปที่จางหยูเขาอยากจะพูดออกมาแต่ก็ไม่รู้ว่าต้องพูดยังไง
　　“ ถูกแล้ว เรามาที่นี่เพราะอยากรู้บางอย่างจากเจ้า” เมื่อเห็นซื่อเซียวเงียบไปนาน เย่าหยางก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “ มีข่าวลือในเขตซื่อเซียว ตามตำนานแล้วกล่องกระบี่ในมือซุนเหลียนเชิงนั้นมีความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหล สุดท้ายกล่องกระบี่ก็อยู่ในมือสหายคังเฉียง ข้าขอถามทีว่านั่นจริงรึไม่ ?”
　　จางหยูรู้ทันทีว่าพวกนี้มาเพราะกล่องกระบี่
　　เขายิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มเฉยเมย ก่อนจะตอบไป “ กล่องกระบี่อยู่กับข้าจริง พวกเจ้าอยากรู้อะไรรึ ?”