ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 303
ตอนที่ 303 ต่อสู้
จางหยูมองไปที่กูเฉินด้วยสีหน้าเฉยเมย
อันที่จริงแล้วเขารู้สึกผิดในใจ เขาพูดถึงเสินเซียว เห็นได้ชัดแล้วว่า
เขาทำเกินไปและทำให้กูเฉินไม่พอใจ จนทำให้กูเฉินอยากจะลงมือ
ขึ้นมา
ในส่วนข้อมูลจากการมองทะลุ นี่คือความทรงจำที่กูเฉินไม่อยากจะ
นึกถึง เมื่อเขาได้ยินชื่อของเสินเซียว กูเฉินก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที !
บรรยากาศดูตึงเครียดขึ้นมา
ตอนนั้นทุกคนรับรู้ว่าทุกอย่างผิดปกติไปจากเดิม !
“ชายคนนี้ต้องการจะฆ่าท่านเซียนรึ ?” หลินจื้อเป่ ยมองไปที่กูเฉิน
ด้วยสายตาเย็นชา “เขาบ้ารึเปล่า ?”
โหวเทียนหมางพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ข้าไม่เห็นระดับการบ่ม
เพาะของเขา”
แต่พวกเขายังมั่นใจในตัวจางหยู แม้ว่าเขาจะไม่เห็นระดับการบ่ม
เพาะของกูเฉิน แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่ากูเฉินจะเป็นคู่มือของจางหยูได้
“แม้แต่ข้าก็ไม่อาจที่จะเห็นระดับการบ่มเพาะของเขาได้” อู่ฉิงฉวน
ส่ายหน้าและถอนหายใจออกมา “ไม่นานมานี้เจ้าสำนักบอกว่ามีคน
ขอบเขตตุ้นซวนหลบซ่อนอยู่ในหมู่ผู้คน ตอนนี้ดูเหมือนว่าคน ๆ
นั้นคือคนที่เจ้าสำนักพูดถึงอยู่ !”
การปรากฏตัวของกูเฉิน อู่ฉิงฉวนไม่ได้แปลกใจ เพราะเขารู้ว่ามีคน
ขอบเขตตุ้นซวนมาที่นี่ด้วย จากปากของจางหยูก่อนจะเริ่มการเปิด
สอน
คนของสำนักคังเฉียงเองก็ยังดูใจเย็นอย่างมาก พวกเขาก็แค่สงสัย
“ท่านหมายความว่าท่านเซียนรู้อยู่แล้วรึว่ามีคนขอบเขตตุ้นซวนมา
ด้วย ?” หลินจื้อเป่ ยถามขึ้นมา
อู่ฉิงฉวนพยักหน้า “ใช่ เจ้าสำนักบอกมาแบบนั้น”
คนในกลุ่มหลินจื้อเป่ ยหันไปมองคนของสำนักคังเฉียง คนของสำนัก
คังเฉียงต่างก็พยักหน้า “ใช่ เจ้าสำนักบอกมาแบบนั้น”
ตอนที่ได้ยินแบบนั้น คนฝั่งหลินจื้อเป่ ยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
ออกมาด้วยความทึ่ง
สมกับเป็นท่านเซียน แม้แต่ตอนที่ยังไม่ได้เริ่มสอน ก็รู้สถานการณ์
ภายนอกสำนักคังเฉียง แม้แต่พวกขอบเขตตุ้นซวนก็ไม่อาจที่จะหลบ
พ้นการรับรู้ของเขาได้ !
หากจางหยูได้ยินที่พวกนี้พูดคุยกัน เขาคงยิ้มกว้างกับเรื่องโกหกที่
กลายเป็นจริงขึ้นมา ผลลัพธ์ที่ออกมานี้คือการมีคนขอบเขตตุ้นซวน
มาที่นี่จริง ๆ และยังเป็นขอบเขตตุ้นซวนขั้นสมบูรณ์อีกด้วย!
ตอนนั้นผู้คนต่างก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “หยุดซะ! ความ
แข็งแกร่งของท่านเซียนนั้น เจ้าไม่จำเป็นต้องยืนยัน ท่านเซียนไม่มี
ทางหลอกพวกเรา แม้ว่าจะหลอกแต่เราก็เต็มใจ !”
เมื่อเสียงสิ้นสุดลง มันก็มีบางคนตะโกนขึ้นต่อ “ใช่ เจ้าดูถูกท่าน
เซียน ! ขอโทษซะ ขอโทษท่านเซียนเดี๋ยวนี้ ! !”
“ขอโทษ ขอโทษ !”
ด้วยการที่มีหลายคนเริ่มตะโกนออกมา ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนก็เริ่ม
ตะโกนกันตาม และมองไปที่กูเฉินราวกับว่ากูเฉินทำบางอย่างให้
พวกเขาโกรธ หากกูเฉินไม่ขอโทษ พวกเขาก็คิดจะลงมือกับกูเฉิน
จริง ๆ
พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อกูเฉินมาก่อน มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะรู้
ว่ากูเฉินคือราชาสัตว์อสูรในตำนาน แน่นอนแม้ว่าจะรู้ว่ากูเฉินคือ
ราชาสัตว์อสูรในตำนาน แต่พวกเขาอาจจะไม่ได้ลดความคลุ้มคลั่ง
ลงก็ได้ พวกเขาก็แค่กลัวเล็กน้อย
ทั้งด้านในและนอกเมืองมันมีผู้บ่มเพาะอยู่มากมาย เสียงของคน ๆ
เดียวอาจจะไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่เสียงของคนเกือบสิบล้านคน
รวมกันแล้ว ก็มีพลังที่น่ากลัว
แต่ต่อหน้าเสียงที่ดังสนั่นแบบนี้แล้ว กูเฉินกลับไม่ได้ตอบโต้เลย
แม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้น
เขาเงยหน้ามองจางหยูอย่างใจเย็น พร้อมด้วยสายตาอาฆาต
ในสายตาเขามีแค่จางหยูเท่านั้น คนที่เหลือนั้นไม่อยู่ในสายตาของ
เขา หากทำให้เขาโกรธ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะฆ่าทุกคน !
นี่ไม่ต้องพูดถึงคนหลายล้านในเมืองนี้ แม้ว่าจะมากกว่านี้สักสิบเท่า
หรือร้อยเท่า เขาก็ไม่รังเกียจ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา สัตว์อสูรและมนุษย์ที่ตายไปด้วยน้ำมือเขานั้น
เพิ่มขึ้นจนเป็นตัวเลขที่น่ากลัว หลังจากที่ฆ่าคนมานานจนได้
ชื่อเสียงระดับนี้มา การจะฆ่าคนแค่ไม่กี่ล้านคน ทำไมเขาจะไม่กล้า ?
“น่ารำคาญ !” บางทีเพราะหงุดหงิดกับเสียงของผู้คน กูเฉินจึงฮึดฮัด
ออกมาอย่างเย็นชา เสียงเขาดังสนั่นราวกับฟ้าผ่าจนทำให้ผู้คนถึงกับ
หูอื้อ
เสียงนี้ถือว่าเป็นการโจมตีก็ว่าได้ แม้ว่าจะมีแค่กูเฉินจะใช้พลังแค่
เพียงเศษเสี้ยว แต่พลังมันก็ร้ายแรงไม่ได้ด้อยไปกว่าการโจมตีด้วย
เสียง ยังไงซะแม้แต่พวกคนที่เชี่ยวชาญการโจมตีทางเสียงก็ใช่ว่าจะ
สามารถโจมตีคนทั้ง 10 ล้านคนพร้อมกันได้
ทุกคนต่างก็มองไปที่กูเฉิน แค่เสียงเพียงอย่างเดียวก็เอาชนะเสียง
ของผู้คนเกือบสิบล้านคนได้ !
โชคดีที่นี่เป็นแค่คำเตือน การโจมตีนี้ไม่ได้คร่าชีวิตของพวกเขา
จางหยูมองไปที่กูเฉิน คลื่นเสียงนี้ไม่ได้ส่งผลต่อเขา มันถูกป้องกัน
เอาไว้โดยร่างทองคำของเขา
“ยืนยันความแข็งแกร่งของข้า ?” จางหยูหัวเราะออกมาราวกับว่าได้
ยินเรื่องตลกที่สุดในชีวิต “ท่านมีสิทธิจะยืนยันความแข็งแกร่งของ
ข้ารึ ?”
กูเฉินเงยหน้าขึ้นมาและยิ้มเยาะ “มีสิทธิ?”
ในฐานะคนที่อยู่ขอบเขตตุ้นซวนและราชาสัตว์อสูร หากเขาไม่มี
สิทธิแล้วใครกันที่จะมีสิทธิ ?
เขามั่นใจอย่างมาก แม้ว่าเขาจะเกรงกลัวจางหยู แต่นั่นไม่ได้ส่งผล
ต่อความมั่นใจของเขา
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า …” จางหยูหัวเราะออกมา และมองไปที่กูเฉินราวกับว่า
เขามองดูตัวตลก “ท่านคิดว่าท่านมีสิทธิจะยืนยันความแข็งแกร่งของ
ข้า? ท่านอาศัยอะไรมาคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติ? จากกงล้อชีวิตแค่
8,970 ปี หรือว่าสายเลือดหมาป่าละโมบกับสายเลือดกลืนสวรรค์
ล่ะ?”
เขากำลังถ่วงเวลาและคิดหาทาง เอาสั้น ๆ คือเขาไม่คิดจะปล่อยให้กู
เฉินได้โจมตี
หากกูเฉินทำเช่นนั้น ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาจะถูกเปิดเผย
ออกมา !
แม้ว่าเขาจะใช้เคลื่อนย้ายพริบตา เพื่อหลบการโจมตีหรือพึ่งร่าง
ทองคำ แต่เขาก็ทำได้แค่ปกป้องตัวเองแต่คนที่เหลือของสำนักคัง
เฉียงคงจะพบเจอกับผลลัพธ์ที่น่าอนาถ !
กูเฉินไม่อาจจะทำอะไรเขาได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำ
อะไรคนของสำนักคังเฉียงไม่ได้ ต่อหน้าราชาสัตว์อสูรแล้ว แม้แต่อู่
ฉิงฉวนที่อยู่ขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูง ก็ไม่ต่างอะไรไปจากมดปลวก
ซึ่งไม่อาจจะทนรับการโจมตีได้แม้เพียงครั้งเดียว นี่ไม่ต้องพูดถึง
เหล่าศิษย์เลย
เมื่อได้ยินคำพูดของจางหยู ดวงตาของกูเฉินก็หรี่ลงพร้อมกับสีหน้า
ที่ตกตะลึง
อายุรวมไปถึงสายเลือด จางหยูรู้ทุกอย่าง !
“ชายคนนี้เขาเป็นใครกันแน่ !” กูเฉินเคร่งเครียด สายตาเขาแสดง
ความสงสัยออกมา
“ทำไมข้าถึงไม่เคยได้ยินชื่อของเขามาก่อน ?” กูเฉินมั่นใจว่าในยุคที่
แล้วไม่มีคนแบบนี้อยู่
“ไม่ใช่รึ ? ข้าได้ยินคนพูดกันว่าเขาอายุแค่ 20 ปี…” กูเฉินเริ่มสับสน
มากกว่าเดิม คนอายุประมาณ 20 ปี แต่กลับรู้เรื่องของเขามากมาย
ราวกับว่ารายละเอียดตั้งแต่เขาเกิด จางหยูก็รู้ถึงมันหมด
มันทำให้กูเฉินรู้สึกอึดอัดและไม่ปลอดภัย
เขามองไปที่จางหยู และเริ่มสงสัยขึ้นมา “ชายคนนี้คือสัตว์ประหลาด
เฒ่าจากยุคที่แล้วกลับมาเกิดใหม่รึ ?”
มีแค่กี่คนในยุคที่แล้วที่รู้จักเสินเซียว
“แต่การกลับมาเกิดใหม่….มันไม่ใช่เรื่องที่มนุษย์แต่งกันขึ้นมาเองรึ?
มันจะมีการกลับมาเกิดใหม่ในโลกนี้ได้ยังไง มันไม่มีข้อมูลแบบนั้น
ในความทรงจำของข้าเลย !” กูเฉินไม่เข้าใจว่าจางหยูเป็นตัวตนแบบ
ไหน และมีความแข็งแกร่งแบบไหนกัน
ยิ่งจางหยูพูดเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าจางหยูลึกลับมากเท่านั้น เขา
ถึงกับกลัวขึ้นมาด้วย
สำหรับสิ่งที่ไม่รู้ ไม่ว่าจะเป็นคนรึสัตว์ยังไงก็ต้องกลัว
กูเฉินเองก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน
เขาอยากจะฆ่าจางหยูด้วยตัวเอง และปกปิดประวัติศาสตร์ที่น่าอับอาย
นั่นไว้ แต่เขาก็ไม่ได้ลงมือ จางหยูนั้นดูลึกลับและแปลกประหลาด
ซึ่งทำให้เขาอดหวาดกลัวอีกฝ่ายไม่ได้
“ท่านต้องการฆ่าข้ารึ ? ตราบใดที่ท่านแตะต้องข้าได้ ข้าก็จะให้ท่าน
ฆ่าข้า !” จางหยูเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของกูเฉิน เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคง
หวั่นไหว แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะผ่อนคลาย ตอนนั้นเขาได้แต่เสี่ยง เขา
ยังคงเป็นเซียนในสายตาของผู้คน เจ้าสำนักที่ร้ายกาจกำลังเสี่ยง หาก
แพ้ทุกสิ่งจะต้องพังลง
กุญแจสำคัญคือเรื่องนี้ มันพัฒนาจนมาถึงจุดที่เขาไม่อาจจะควบคุม
ได้
การเสี่ยงนี้เขายังมีความหวังนิด ๆ แต่หากเขาไม่เสี่ยง เขาก็คงไม่มี
ความหวังเลยแม้แต่น้อย
เขายิ้มและมองไปที่กูเฉินราวกับว่าไม่เคยสนใจอีกฝ่าย แม้ว่าผลลัพธ์
นี้จะพังลง แต่เขาก็สนุกกับชื่อเสียงและความยิ่งใหญ่สุดท้ายที่เขาได้
สร้างมา !
กูเฉินแปลกใจ เขาถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ “เจ้ามั่นใจรึ ?”
แม้ว่าจางหยูจะเป็นเหมือนกับเขา ที่อยู่ขอบเขตตุ้นซวน แต่ตราบใด
ที่เขาทุ่มสุดตัว เขาก็ไม่เชื่อว่าจางหยูจะหนีจากเขาไปได้ เขามั่นใจว่า
ทั้งทวีปปี้ไม่มีใครหลบการโจมตีของเขาได้ทั้งหมด
“มาลองดูสิ” จางหยูยิ้ม
ตอนที่พูดนั้น ร่างของจางหยูก็หายไปราวกับว่าไม่เคยอยู่ตรงนั้นมา
ก่อน
ตอนที่ทุกคนตกตะลึงอยู่นั้น ร่างของจางหยูก็ปรากฏขึ้นมาในอากาศ
นับหมื่นฟุต เขาพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “มาสิ ข้ารอท่านอยู่ !”
“เร็วจริง ๆ !” หลินจื้อเป่ ยและคนอื่น ๆ อุทานออกมา “ข้าไม่เห็นเลย
ว่าเจ้าสำนักบินออกไปยังไง”
“เร็วรึ ?” อู่ฉิงฉวนส่ายหน้าและมองไปที่จางหยู ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
อย่างมาก
เขาเคยเห็นพวกขอบเขตตุ้นซวนมาแล้ว เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้ว่า
พวกขอบเขตตุ้นซวนนั้นจะเร็วแค่ไหน ถึงจะเร็วเพียงใด แต่ก็ไม่
อาจจะหายตัวไปในพริบตาได้ มันไม่เหลือแม้แต่ภาพติดตา และเมื่อ
ครู่จางหยูก็หายตัวไปทันที มันไม่เหมือนการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วที่
ต้องเหลือภาพติดตาเอาไว้
อู่ฉิงฉวนพึมพำออกมา “เล่าลือกันว่า เมื่อขึ้นไปถึงขอบเขตตุ้นซวน
ขั้นสมบูรณ์ และถึงขีดจำกัดของการบ่มเพาะ จะสร้างความสามารถ
ศักด์ิสิทธ์ิที่มีชื่อว่าเคลื่อนย้ายพริบตา มันใช่ทักษะนั่นรึไม่ ? เจ้าสำนัก
เพิ่งจะแสดงความสามารถศักด์ิสิทธ์ิในตำนานออกมารึ ?”
“ทักษะเคลื่อนย้ายพริบตา” ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็พากันตกตะลึง
ขึ้นมา
โอวเสินเฟิงเองก็เคยได้ยินชื่อทักษะเคลื่อนย้ายพริบตามา เขาถึงกับ
ตัวสั่น “นี่คือกฎแห่งมิติ ในตำนานบอกว่ามีแค่พวกระดับสูงสุดของ
ทวีปเท่านั้นที่จะเชี่ยวชาญมันได้ ยกตัวอย่างเช่นราชาของสัตว์อสูร
มังกรและมนุษย์…”
เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่รู้ว่า ชายหนุ่มที่ชื่อกูเฉินนี้ คือราชาสัตว์อสูร
ที่เขาเพิ่งจะพูดถึงตะกี้
จางหยูมองไปที่กูเฉินด้วยสีหน้าเฉยเมย
อันที่จริงแล้วเขารู้สึกผิดในใจ เขาพูดถึงเสินเซียว เห็นได้ชัดแล้วว่า
เขาทำเกินไปและทำให้กูเฉินไม่พอใจ จนทำให้กูเฉินอยากจะลงมือ
ขึ้นมา
ในส่วนข้อมูลจากการมองทะลุ นี่คือความทรงจำที่กูเฉินไม่อยากจะ
นึกถึง เมื่อเขาได้ยินชื่อของเสินเซียว กูเฉินก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที !
บรรยากาศดูตึงเครียดขึ้นมา
ตอนนั้นทุกคนรับรู้ว่าทุกอย่างผิดปกติไปจากเดิม !
“ชายคนนี้ต้องการจะฆ่าท่านเซียนรึ ?” หลินจื้อเป่ ยมองไปที่กูเฉิน
ด้วยสายตาเย็นชา “เขาบ้ารึเปล่า ?”
โหวเทียนหมางพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ข้าไม่เห็นระดับการบ่ม
เพาะของเขา”
แต่พวกเขายังมั่นใจในตัวจางหยู แม้ว่าเขาจะไม่เห็นระดับการบ่ม
เพาะของกูเฉิน แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่ากูเฉินจะเป็นคู่มือของจางหยูได้
“แม้แต่ข้าก็ไม่อาจที่จะเห็นระดับการบ่มเพาะของเขาได้” อู่ฉิงฉวน
ส่ายหน้าและถอนหายใจออกมา “ไม่นานมานี้เจ้าสำนักบอกว่ามีคน
ขอบเขตตุ้นซวนหลบซ่อนอยู่ในหมู่ผู้คน ตอนนี้ดูเหมือนว่าคน ๆ
นั้นคือคนที่เจ้าสำนักพูดถึงอยู่ !”
การปรากฏตัวของกูเฉิน อู่ฉิงฉวนไม่ได้แปลกใจ เพราะเขารู้ว่ามีคน
ขอบเขตตุ้นซวนมาที่นี่ด้วย จากปากของจางหยูก่อนจะเริ่มการเปิด
สอน
คนของสำนักคังเฉียงเองก็ยังดูใจเย็นอย่างมาก พวกเขาก็แค่สงสัย
“ท่านหมายความว่าท่านเซียนรู้อยู่แล้วรึว่ามีคนขอบเขตตุ้นซวนมา
ด้วย ?” หลินจื้อเป่ ยถามขึ้นมา
อู่ฉิงฉวนพยักหน้า “ใช่ เจ้าสำนักบอกมาแบบนั้น”
คนในกลุ่มหลินจื้อเป่ ยหันไปมองคนของสำนักคังเฉียง คนของสำนัก
คังเฉียงต่างก็พยักหน้า “ใช่ เจ้าสำนักบอกมาแบบนั้น”
ตอนที่ได้ยินแบบนั้น คนฝั่งหลินจื้อเป่ ยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
ออกมาด้วยความทึ่ง
สมกับเป็นท่านเซียน แม้แต่ตอนที่ยังไม่ได้เริ่มสอน ก็รู้สถานการณ์
ภายนอกสำนักคังเฉียง แม้แต่พวกขอบเขตตุ้นซวนก็ไม่อาจที่จะหลบ
พ้นการรับรู้ของเขาได้ !
หากจางหยูได้ยินที่พวกนี้พูดคุยกัน เขาคงยิ้มกว้างกับเรื่องโกหกที่
กลายเป็นจริงขึ้นมา ผลลัพธ์ที่ออกมานี้คือการมีคนขอบเขตตุ้นซวน
มาที่นี่จริง ๆ และยังเป็นขอบเขตตุ้นซวนขั้นสมบูรณ์อีกด้วย!
ตอนนั้นผู้คนต่างก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “หยุดซะ! ความ
แข็งแกร่งของท่านเซียนนั้น เจ้าไม่จำเป็นต้องยืนยัน ท่านเซียนไม่มี
ทางหลอกพวกเรา แม้ว่าจะหลอกแต่เราก็เต็มใจ !”
เมื่อเสียงสิ้นสุดลง มันก็มีบางคนตะโกนขึ้นต่อ “ใช่ เจ้าดูถูกท่าน
เซียน ! ขอโทษซะ ขอโทษท่านเซียนเดี๋ยวนี้ ! !”
“ขอโทษ ขอโทษ !”
ด้วยการที่มีหลายคนเริ่มตะโกนออกมา ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนก็เริ่ม
ตะโกนกันตาม และมองไปที่กูเฉินราวกับว่ากูเฉินทำบางอย่างให้
พวกเขาโกรธ หากกูเฉินไม่ขอโทษ พวกเขาก็คิดจะลงมือกับกูเฉิน
จริง ๆ
พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อกูเฉินมาก่อน มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะรู้
ว่ากูเฉินคือราชาสัตว์อสูรในตำนาน แน่นอนแม้ว่าจะรู้ว่ากูเฉินคือ
ราชาสัตว์อสูรในตำนาน แต่พวกเขาอาจจะไม่ได้ลดความคลุ้มคลั่ง
ลงก็ได้ พวกเขาก็แค่กลัวเล็กน้อย
ทั้งด้านในและนอกเมืองมันมีผู้บ่มเพาะอยู่มากมาย เสียงของคน ๆ
เดียวอาจจะไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่เสียงของคนเกือบสิบล้านคน
รวมกันแล้ว ก็มีพลังที่น่ากลัว
แต่ต่อหน้าเสียงที่ดังสนั่นแบบนี้แล้ว กูเฉินกลับไม่ได้ตอบโต้เลย
แม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้น
เขาเงยหน้ามองจางหยูอย่างใจเย็น พร้อมด้วยสายตาอาฆาต
ในสายตาเขามีแค่จางหยูเท่านั้น คนที่เหลือนั้นไม่อยู่ในสายตาของ
เขา หากทำให้เขาโกรธ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะฆ่าทุกคน !
นี่ไม่ต้องพูดถึงคนหลายล้านในเมืองนี้ แม้ว่าจะมากกว่านี้สักสิบเท่า
หรือร้อยเท่า เขาก็ไม่รังเกียจ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา สัตว์อสูรและมนุษย์ที่ตายไปด้วยน้ำมือเขานั้น
เพิ่มขึ้นจนเป็นตัวเลขที่น่ากลัว หลังจากที่ฆ่าคนมานานจนได้
ชื่อเสียงระดับนี้มา การจะฆ่าคนแค่ไม่กี่ล้านคน ทำไมเขาจะไม่กล้า ?
“น่ารำคาญ !” บางทีเพราะหงุดหงิดกับเสียงของผู้คน กูเฉินจึงฮึดฮัด
ออกมาอย่างเย็นชา เสียงเขาดังสนั่นราวกับฟ้าผ่าจนทำให้ผู้คนถึงกับ
หูอื้อ
เสียงนี้ถือว่าเป็นการโจมตีก็ว่าได้ แม้ว่าจะมีแค่กูเฉินจะใช้พลังแค่
เพียงเศษเสี้ยว แต่พลังมันก็ร้ายแรงไม่ได้ด้อยไปกว่าการโจมตีด้วย
เสียง ยังไงซะแม้แต่พวกคนที่เชี่ยวชาญการโจมตีทางเสียงก็ใช่ว่าจะ
สามารถโจมตีคนทั้ง 10 ล้านคนพร้อมกันได้
ทุกคนต่างก็มองไปที่กูเฉิน แค่เสียงเพียงอย่างเดียวก็เอาชนะเสียง
ของผู้คนเกือบสิบล้านคนได้ !
โชคดีที่นี่เป็นแค่คำเตือน การโจมตีนี้ไม่ได้คร่าชีวิตของพวกเขา
จางหยูมองไปที่กูเฉิน คลื่นเสียงนี้ไม่ได้ส่งผลต่อเขา มันถูกป้องกัน
เอาไว้โดยร่างทองคำของเขา
“ยืนยันความแข็งแกร่งของข้า ?” จางหยูหัวเราะออกมาราวกับว่าได้
ยินเรื่องตลกที่สุดในชีวิต “ท่านมีสิทธิจะยืนยันความแข็งแกร่งของ
ข้ารึ ?”
กูเฉินเงยหน้าขึ้นมาและยิ้มเยาะ “มีสิทธิ?”
ในฐานะคนที่อยู่ขอบเขตตุ้นซวนและราชาสัตว์อสูร หากเขาไม่มี
สิทธิแล้วใครกันที่จะมีสิทธิ ?
เขามั่นใจอย่างมาก แม้ว่าเขาจะเกรงกลัวจางหยู แต่นั่นไม่ได้ส่งผล
ต่อความมั่นใจของเขา
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า …” จางหยูหัวเราะออกมา และมองไปที่กูเฉินราวกับว่า
เขามองดูตัวตลก “ท่านคิดว่าท่านมีสิทธิจะยืนยันความแข็งแกร่งของ
ข้า? ท่านอาศัยอะไรมาคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติ? จากกงล้อชีวิตแค่
8,970 ปี หรือว่าสายเลือดหมาป่าละโมบกับสายเลือดกลืนสวรรค์
ล่ะ?”
เขากำลังถ่วงเวลาและคิดหาทาง เอาสั้น ๆ คือเขาไม่คิดจะปล่อยให้กู
เฉินได้โจมตี
หากกูเฉินทำเช่นนั้น ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาจะถูกเปิดเผย
ออกมา !
แม้ว่าเขาจะใช้เคลื่อนย้ายพริบตา เพื่อหลบการโจมตีหรือพึ่งร่าง
ทองคำ แต่เขาก็ทำได้แค่ปกป้องตัวเองแต่คนที่เหลือของสำนักคัง
เฉียงคงจะพบเจอกับผลลัพธ์ที่น่าอนาถ !
กูเฉินไม่อาจจะทำอะไรเขาได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำ
อะไรคนของสำนักคังเฉียงไม่ได้ ต่อหน้าราชาสัตว์อสูรแล้ว แม้แต่อู่
ฉิงฉวนที่อยู่ขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูง ก็ไม่ต่างอะไรไปจากมดปลวก
ซึ่งไม่อาจจะทนรับการโจมตีได้แม้เพียงครั้งเดียว นี่ไม่ต้องพูดถึง
เหล่าศิษย์เลย
เมื่อได้ยินคำพูดของจางหยู ดวงตาของกูเฉินก็หรี่ลงพร้อมกับสีหน้า
ที่ตกตะลึง
อายุรวมไปถึงสายเลือด จางหยูรู้ทุกอย่าง !
“ชายคนนี้เขาเป็นใครกันแน่ !” กูเฉินเคร่งเครียด สายตาเขาแสดง
ความสงสัยออกมา
“ทำไมข้าถึงไม่เคยได้ยินชื่อของเขามาก่อน ?” กูเฉินมั่นใจว่าในยุคที่
แล้วไม่มีคนแบบนี้อยู่
“ไม่ใช่รึ ? ข้าได้ยินคนพูดกันว่าเขาอายุแค่ 20 ปี…” กูเฉินเริ่มสับสน
มากกว่าเดิม คนอายุประมาณ 20 ปี แต่กลับรู้เรื่องของเขามากมาย
ราวกับว่ารายละเอียดตั้งแต่เขาเกิด จางหยูก็รู้ถึงมันหมด
มันทำให้กูเฉินรู้สึกอึดอัดและไม่ปลอดภัย
เขามองไปที่จางหยู และเริ่มสงสัยขึ้นมา “ชายคนนี้คือสัตว์ประหลาด
เฒ่าจากยุคที่แล้วกลับมาเกิดใหม่รึ ?”
มีแค่กี่คนในยุคที่แล้วที่รู้จักเสินเซียว
“แต่การกลับมาเกิดใหม่….มันไม่ใช่เรื่องที่มนุษย์แต่งกันขึ้นมาเองรึ?
มันจะมีการกลับมาเกิดใหม่ในโลกนี้ได้ยังไง มันไม่มีข้อมูลแบบนั้น
ในความทรงจำของข้าเลย !” กูเฉินไม่เข้าใจว่าจางหยูเป็นตัวตนแบบ
ไหน และมีความแข็งแกร่งแบบไหนกัน
ยิ่งจางหยูพูดเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าจางหยูลึกลับมากเท่านั้น เขา
ถึงกับกลัวขึ้นมาด้วย
สำหรับสิ่งที่ไม่รู้ ไม่ว่าจะเป็นคนรึสัตว์ยังไงก็ต้องกลัว
กูเฉินเองก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน
เขาอยากจะฆ่าจางหยูด้วยตัวเอง และปกปิดประวัติศาสตร์ที่น่าอับอาย
นั่นไว้ แต่เขาก็ไม่ได้ลงมือ จางหยูนั้นดูลึกลับและแปลกประหลาด
ซึ่งทำให้เขาอดหวาดกลัวอีกฝ่ายไม่ได้
“ท่านต้องการฆ่าข้ารึ ? ตราบใดที่ท่านแตะต้องข้าได้ ข้าก็จะให้ท่าน
ฆ่าข้า !” จางหยูเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของกูเฉิน เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคง
หวั่นไหว แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะผ่อนคลาย ตอนนั้นเขาได้แต่เสี่ยง เขา
ยังคงเป็นเซียนในสายตาของผู้คน เจ้าสำนักที่ร้ายกาจกำลังเสี่ยง หาก
แพ้ทุกสิ่งจะต้องพังลง
กุญแจสำคัญคือเรื่องนี้ มันพัฒนาจนมาถึงจุดที่เขาไม่อาจจะควบคุม
ได้
การเสี่ยงนี้เขายังมีความหวังนิด ๆ แต่หากเขาไม่เสี่ยง เขาก็คงไม่มี
ความหวังเลยแม้แต่น้อย
เขายิ้มและมองไปที่กูเฉินราวกับว่าไม่เคยสนใจอีกฝ่าย แม้ว่าผลลัพธ์
นี้จะพังลง แต่เขาก็สนุกกับชื่อเสียงและความยิ่งใหญ่สุดท้ายที่เขาได้
สร้างมา !
กูเฉินแปลกใจ เขาถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ “เจ้ามั่นใจรึ ?”
แม้ว่าจางหยูจะเป็นเหมือนกับเขา ที่อยู่ขอบเขตตุ้นซวน แต่ตราบใด
ที่เขาทุ่มสุดตัว เขาก็ไม่เชื่อว่าจางหยูจะหนีจากเขาไปได้ เขามั่นใจว่า
ทั้งทวีปปี้ไม่มีใครหลบการโจมตีของเขาได้ทั้งหมด
“มาลองดูสิ” จางหยูยิ้ม
ตอนที่พูดนั้น ร่างของจางหยูก็หายไปราวกับว่าไม่เคยอยู่ตรงนั้นมา
ก่อน
ตอนที่ทุกคนตกตะลึงอยู่นั้น ร่างของจางหยูก็ปรากฏขึ้นมาในอากาศ
นับหมื่นฟุต เขาพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “มาสิ ข้ารอท่านอยู่ !”
“เร็วจริง ๆ !” หลินจื้อเป่ ยและคนอื่น ๆ อุทานออกมา “ข้าไม่เห็นเลย
ว่าเจ้าสำนักบินออกไปยังไง”
“เร็วรึ ?” อู่ฉิงฉวนส่ายหน้าและมองไปที่จางหยู ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
อย่างมาก
เขาเคยเห็นพวกขอบเขตตุ้นซวนมาแล้ว เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้ว่า
พวกขอบเขตตุ้นซวนนั้นจะเร็วแค่ไหน ถึงจะเร็วเพียงใด แต่ก็ไม่
อาจจะหายตัวไปในพริบตาได้ มันไม่เหลือแม้แต่ภาพติดตา และเมื่อ
ครู่จางหยูก็หายตัวไปทันที มันไม่เหมือนการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วที่
ต้องเหลือภาพติดตาเอาไว้
อู่ฉิงฉวนพึมพำออกมา “เล่าลือกันว่า เมื่อขึ้นไปถึงขอบเขตตุ้นซวน
ขั้นสมบูรณ์ และถึงขีดจำกัดของการบ่มเพาะ จะสร้างความสามารถ
ศักด์ิสิทธ์ิที่มีชื่อว่าเคลื่อนย้ายพริบตา มันใช่ทักษะนั่นรึไม่ ? เจ้าสำนัก
เพิ่งจะแสดงความสามารถศักด์ิสิทธ์ิในตำนานออกมารึ ?”
“ทักษะเคลื่อนย้ายพริบตา” ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็พากันตกตะลึง
ขึ้นมา
โอวเสินเฟิงเองก็เคยได้ยินชื่อทักษะเคลื่อนย้ายพริบตามา เขาถึงกับ
ตัวสั่น “นี่คือกฎแห่งมิติ ในตำนานบอกว่ามีแค่พวกระดับสูงสุดของ
ทวีปเท่านั้นที่จะเชี่ยวชาญมันได้ ยกตัวอย่างเช่นราชาของสัตว์อสูร
มังกรและมนุษย์…”
เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่รู้ว่า ชายหนุ่มที่ชื่อกูเฉินนี้ คือราชาสัตว์อสูร
ที่เขาเพิ่งจะพูดถึงตะกี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก