ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 306

ตอนที่ 306 ดูหมิ่น
กูเฉินสูดหายใจเข้าลึก ๆ และแสดงสีหน้าเย็นชาออกมา “อยากให้ข้า
ช่วยหาของในเขตหวงห้ามงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้ !”
ในทวีปป่ านั้นมีเขตหวงห้ามอยู่สามแห่ง โพรงหมื่นปีศาจทางตะวันออก,
หุบเขาเทพอสูรทางใต้ และเกาะมรณะในทะเล ทั้งสามที่นี้คือพื้นที่
หวงห้ามสำหรับสิ่งมีชีวิต และสิ่งมีชีวิตที่ก้าวเข้าไปด้านในก็ไม่เคยมี
ใครกลับออกมาได้ แม้แต่พวกขอบเขตตุ้นซวนขั้นสมบูรณ์ เมื่อเข้า
ไปแล้ว ก็ไม่สามารถกลับออกมาได้
เขตต้องห้ามทั้งสามแห่งคงอยู่มานาน ไม่มีใครรู้ว่ามันมีมาตั้งแต่
ตอนไหน
สถานที่โบราณที่แฝงไปด้วยอันตราย !
นี่คือสิ่งที่ทุกคนจำได้เกี่ยวกับเขตต้องห้ามทั้งสาม !
อีกอย่างแล้ว ผู้คนก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขตหวงห้ามทั้งสามเลย
“เมื่อเข้าไปในเขตหวงห้าม เจ้าก็จะตาย แม้ว่าข้าจะมีระดับสูงสุดแต่
ก็ยังไม่ใช่ข้อยกเว้น” กูเฉินส่ายหน้า “ตั้งแต่โบราณแล้ว ไม่มีใคร
ออกมาจากเขตหวงห้ามทั้งสามได้ ผู้แข็งแกร่งนับไม่ถ้วนต่างก็ต้อง
ตายลงเพื่อพิสูจน์เรื่องนี้ ข้าไม่อาจตกลงไปตายกับเจ้าได้ !”
ในฐานะหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป กูเฉินไม่ได้ขาดความ
มั่นใจ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเขตต้องห้ามทั้งสาม เขาก็ยังต้องหวาดกลัว
ขึ้นมา
ไม่ใช่แค่กูเฉินเท่านั้น แต่พวกระดับสูงเองก็รู้สึกแบบนั้นเช่นเดียวกัน
พวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้ที่นั่น
แม้ว่าจะขึ้นมาถึงขีดจำกัดของการบ่มเพาะ และเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่ง
ที่สุดในทวีป แต่กูเฉินก็ยังรู้สึกว่าเขตต้องห้ามทั้งสามแห่งนั้น ก็ยัง
อันตรายมากอยู่ดี แค่นึกถึงก็ยังทำให้เขาใจสั่นได้
“ข้ายอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่งมาก บางทีข้าคงไม่ใช่คู่มือของเจ้า แต่ข้า
ยอมสู้กับเจ้าดีกว่า ไม่มีทางที่ข้าจะรับปากเจ้า !” กูเฉินเงยหน้ามอง
จางหยู
เมื่อได้ยินแบบนั้น หัวใจของจางหยูก็เต้นรัว
เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ในฐานะหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดใน
ทวีป กูเฉินกลับหวาดกลัวเขตหวงห้าม กูเฉินที่คิดว่าเขาแข็งแกร่ง
ถึงกับยอมสู้กับเขาดีกว่าจะเข้าไปยังเขตต้องห้ามนั่น
ในที่แบบนั้นมีอันตรายแบบไหนอยู่กัน กระทั่งพวกระดับสูงของ
ทวีปก็ยังไม่กล้าที่จะเข้าไป ?
“ไม่คิดเลยว่าทวีปป่ าจะมีที่ที่อันตรายแบบนั้นอยู่” จางหยูตกตะลึง
และสงสัยขึ้นมา “ข้าไม่รู้ว่าที่นั่นมันเป็นยังไง ?”
ต้องรู้ก่อนว่ากูเฉินคือระดับสูงสุดของทวีป และคนแบบนั้นก็ยังไม่
กล้าเข้าไป
จางหยูเงียบไป เขาไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรออกมา
“สุดท้ายหากเจ้าไม่สู้ งั้นข้าก็จะกลับ” กูเฉินมองไปที่จางหยู ความ
แข็งแกร่งของจางหยูทำให้เขากดดัน หากไม่มีการต่อสู้คงจะดีที่สุด
ในเวลาเดียวกันเขาก็ระวังตัวเมื่ออยู่ต่อหน้าจางหยู เขาเคยพบเจอกับ
การดูหมิ่นมาก่อน เขาเกลียดและกลัวพวกนักฝึกสัตว์อสูร
เมื่อเห็นว่าจางหยูนิ่งไม่พูดอะไรออกมา ร่างของกูเฉินก็ออกจากที่
นั่นทันที
แต่ตอนที่เขาเพิ่งจะบินออกไป ร่างของจางหยูกลับปรากฏตัวขึ้น
ตรงหน้าเขา และขวางทางเขาเอาไว้
“มาถึงที่นี่ทั้งที ทำไมต้องรีบกลับด้วย?” จางหยูยิ้มออกมา “ท่านไม่
อยากไปเขตหวงห้าม ข้าก็จะไม่บังคับท่าน แต่การที่ชั้นเรียนสัตว์อสูร
ขาดอาจารย์จะเอายังไง ? ลองคิดดู” มันยากที่จะเปิดภารกิจออกมา
จางหยูยังอยากให้อีกฝ่ายอยู่ต่อ ยังไงซะราชาสัตว์อสูรในตำนานก็ใช่
ว่าจะหากันได้ง่าย ๆ หากพลาดโอกาสนี้ไปก็ไม่รู้ว่าต้องรออีกนาน
แค่ไหน
หากเวลาที่กำหนดไว้หมดลง แม้ว่าจางหยูจะรับกูเฉินเข้าสำนักคังเฉียง
ได้ แต่เขาก็จะไม่ได้รางวัลจากภารกิจ
“ไม่” กูเฉินปฏิเสธโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
จางหยูนั้นลึกลับ ความแข็งแกร่งของเขาและตัวตนในฐานะนักฝึกสัตว์
อสูรนั้นน่ากลัว กูเฉินไม่อาจจะซ่อนตัวจากอีกฝ่ายได้ แล้วแบบนั้น
เขาจะตกลงเข้าร่วมกับสำนักคังเฉียงได้ยังไง ?
เมื่อได้ยินแบบนั้นจางหยูก็คิ้วขมวด เขาถามด้วยท่าทีอึดอัดใจ “ข้าไม่
รู้จริง ๆ ว่าท่านคิดยังไง ? ท่านสบายใจได้ ข้ารับรองได้ว่าข้าจะไม่ทำ
อะไรกับท่าน หากท่านไม่เชื่อ ข้าสาบานกับพระเจ้าก็ได้”
กูเฉินฮึดฮัดออกมา “สาบาน ? หากเจ้าสาบาน มันคงไม่ทำให้หลาย
คนต้องตาย !”
“งั้นข้าต้องทำยังไงถึงจะทำให้ท่านเชื่อว่าข้าไม่คิดจะทำร้ายท่าน?”
จางหยูมองไปที่กูเฉิน และพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงใจ “ไม่ว่าท่าน
จะพูดยังไง ตราบใดที่ข้าทำได้ ข้าไม่มีทางยอมแพ้แน่” รางวัลอย่าง
ทักษะสร้างร่างเทียมนั้นจางหยูต้องการมันอย่างมาก เขาไม่อยากจะ
ยอมแพ้จริง ๆ
กูเฉินส่ายหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมย “ไม่ว่ายังไงข้าก็ไม่อาจจะ
ตกลงได้”
ท่าทีของเขามั่นคง คำพูดของจางหยูไม่อาจจะเปลี่ยนใจเขาได้
จางหยูปวดหัวขึ้นมา ชายคนนี้ใจแข็ง เขาแสดงความจริงใจของตัวเอง
ออกมาแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังใจแข็ง ไม่มีวี่แววว่าจะใจอ่อนเลย
“ท่านจะกลัวอะไร? ท่านเป็นถึงราชาสัตว์อสูร ท่านไม่กล้ารึ ?” เมื่อ
วิธีพูดปกติไม่ได้ผล งั้นจางหยูก็จะใช้วิธีการอื่น เขายั่วยุกูเฉิน “ข้า
ไม่ใช่สัตว์อสูร แต่ท่านก็ยังกลัวว่าข้าจะกินท่านอีกรึ? ท่านที่เป็นถึง
ราชาสัตว์อสูร แต่กลับทำให้เกียรติของสัตว์อสูรหมดไป !” มีแค่
สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าตอนที่พูดนั้นเขากังวลแค่ไหน
หากกูเฉินโกรธเพราะเรื่องนี้ จางหยูคงตกที่นั่งลำบาก
สีหน้าของกูเฉินหม่นลง เขาเหมือนโดนจี้ใจดำ เขาได้พูดขึ้น “เจ้า
อยากจะบอกอะไร ?”
“ข้าพูดอะไรผิดไปรึ ?” จางหยูพูดต่อ “สำนักคังเฉียงนั้นมีสัตว์อสูร
ขอบเขตตันซวนอยู่เป็นจำนวนมาก ทั้งมังกรแดง, อินทรีย์ปีกฟ้าและ
สัตว์อสูรตนอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีไป่ หลิง จิ้งจอกพันหน้าซึ่งตอนนี้
ได้ขึ้นไปอยู่ขอบเขตหลิงซวนแล้ว สัตว์อสูรขอบเขตตันซวนและ
หลิงซวนก็ยังกล้าที่จะอยู่ในสำนักคังเฉียง แต่ท่านที่เป็นถึงราชาสัตว์
อสูรกลับไม่มีความกล้าเท่ากับพวกนั้น”
“นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่เคยมีประสบการณ์ถูกมนุษย์ควบคุม!” กู
เฉินฮึดฮัดออกมา “ไม่งั้นแล้ว แม้ว่าจะกล้ากว่านี้สักร้อยเท่า พวกนั้น
ก็คงไม่ทำแบบนี้หรอก !”
โดนมนุษย์ควบคุม ?
ตอนที่ได้ยินคำพูดของกูเฉิน จางหยูก็กลับไปคิดถึงข้อมูลของกูเฉิน
ทันที
อยู่ ๆ เขาก็ตระหนักได้ถึงบางอย่าง และยิ้มออกมา “เจ้ากลัวข้าเพราะ
เจ้าเคยเป็นทาสของเสินเซียว ใช่รึไม่ ?”
“หุบปาก อย่าพูดถึงชื่อนั้นนะ !” กูเฉินโกรธขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าที่ดู
อ่อนเยาว์หม่นลงเพราะความโกรธ ชื่อของเสินเซียว คือสิ่งต้องห้าม
สำหรับเขา หากไม่ใช่เพราะจางหยูแข็งแกร่ง เขาคงลงมือไปแล้ว
ราชาสัตว์อสูร ครั้งหนึ่งกลับเคยเป็นทาสของมนุษย์ มันช่างน่าอาย
จริง ๆ !
สำหรับกูเฉินแล้วนี่คือตราบาปไปตลอดชีวิต
ทันใดนั้นกูเฉินกลับระเบิดพลังออกมา ปราณสัตว์อสูรสีดำครอบคลุม
ไปทั่วท้องฟ้า เมืองทะเลทรายตกลงสู่ความมืดมิด ด้วยปราณสัตว์
อสูรนี้ทำให้ผู้คนต่างพากันหน้าซีดเผือด หัวใจของพวกเขาหล่นวูบ
ราวกับว่าจุดจบของโลกกำลังมาถึง
“ไม่ต้องตื่นเต้นไป” จางหยูตกตะลึงกับการระเบิดพลังของกูเฉิน เขา
สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวบรวมสติ “แม้ว่าเสินเซียวจะทำให้ท่านเป็น
ทาส แต่นั่นก็แค่ในอดีตไม่ใช่รึ ? ตอนนี้ท่านได้อิสระกลับมาแล้ว และ
ได้กลายเป็นราชาสัตว์อสูร รวมไปถึงอยู่จุดสูงสุดของทวีป ทำไม
ท่านต้องสนใจเรื่องพวกนี้อีก ?”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นกูเฉินก็โกรธยิ่งกว่าเดิม
เขาตัวสั่นด้วยความโกรธ และตะโกนออกมา “ข้าบอกว่าไม่ให้เจ้า
พูด เจ้าไม่เข้าใจรึไง !”
“เจ้าไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย ! เจ้าไม่รู้เลยว่าเจ้าบัดซบนั่นทำ
กับข้ายังไง !” สีหน้าของกูเฉินบิดเบี้ยวไป “ข้ามีสายเลือดสูงส่ง มี
พรสวรรค์ที่ไร้ใครเทียบ อนาคตข้าจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่ง และเป็น
ราชาสัตว์อสูรที่โด่งดังที่สุดในโลก แต่เจ้าบัดซบนั่นกลับบังคับให้
ข้าทำสัญญาสัตว์เลี้ยงกับมัน ตอนที่ข้ายังไม่ถึงขอบเขตตันซวน !”
ราชาสัตว์อสูรที่ยังไม่เติบโต กลับกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์
แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้กูเฉินโกรธ…
“สัญญาสัตว์เลี้ยง ! ข้า ราชาสัตว์อสูรกับถูกบังคับให้ทำสัญญานั่น !”
กูเฉินกัดฟันแน่นพร้อมกับความทรงจำที่น่าเจ็บปวดที่โผล่มาในหัว
“สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดคือมันรู้ว่าข้ามีสายเลือดศักด์ิสิทธ์ิ แต่มันไม่เคย
ช่วยข้าพัฒนาระดับการบ่มเพาะเลย มันกลับให้ข้าแต่งตัว…เล่นเป็น
หมาและทำให้มันมีความสุข !”
“สายเลือดหมาป่าละโมบ, สายเลือดกลืนสวรรค์ พรสวรรค์ต่าง ๆ
ด้วยความสามารถทั้งหมดที่ข้ามี แต่ข้ากลับได้เป็นแค่หมา…”
“หมา ฮ่าฮ่าฮ่า….”