ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 311
ตอนที่ 311 อาจารย์สัตว์อสูร
ชายวัยกลางคนไม่ได้สนใจมังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ เขารีบ
เข้าไปหากูเฉินและโค้งให้ด้วยความเคารพ เขาได้ตะโกนออกมาว่า
“ราชา ข้าน้อยอินทรีย์หิมะผู้นี้มาช้าเกินไป จนสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ทำ
ให้ท่านไม่พอใจ ราชาได้โปรดลงโทษข้าด้วย !”
ไป่ หลิง, มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าต่างก็เบิกตากว้างแสดงความ
ตะลึงออกมา
“นี่ นี่มัน….” มังกรแดงอ้ำอึ้งจนคิดอะไรไม่ออก
ฐานะของอินทรีย์หิมะนั้นพวกเขารู้ดีอยู่แล้ว สองร้อยปีก่อนอินทรีย์
หิมะได้ขึ้นไปถึงขอบเขตหลิงซวนได้ สองร้อยปีต่อมานี้ความ
แข็งแกร่งของอินทรีย์หิมะไม่ต้องเดาเลยว่าจะต้องแข็งแกร่งขึ้นแค่
ไหน ถึงแม้ว่าจะยังไม่ขึ้นถึงขอบเขตหลี่ซวน แต่ก็เดาได้ว่าอีกไม่
นานนัก
ด้วยฐานะที่น่ากลัวแบบนี้ แต่กลับเคารพกูเฉินงั้นรึ ?
อินทรีย์ปีกฟ้าขยี้ตาตัวเองและมองดูฉากนั้นอีกครั้ง เขายากที่จะรับ
ความจริงได้ “ราชาคุกเข่าให้กับชายคนนี้รึ ?”
เขารู้ว่าอินทรีย์หิมะแข็งแกร่งเพียงใด สองร้อยปีก่อนอินทรีย์หิมะได้
ขึ้นไปถึงขอบเขตหลิงซวนได้ ตอนนี้ได้อยู่ในขอบเขตหลิงซวนขั้น
สมบูรณ์แล้ว อีกแค่ก้าวเดียวก็จะเข้าไปยังขอบเขตหลี่ซวนได้ เขาคง
รอเวลาที่เหมาะสมถึงจะทะลวงผ่านขึ้นไปยังขอบเขตหลี่ซวน และ
กลายเป็นหนึ่งในสัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวน
“ชายคนนี้เป็นใครกัน ?”
กลุ่มสัตว์อสูรต่างก็มองไปที่กูเฉินด้วยความสงสัย ใครกันที่จะได้รับ
ความเคารพจากสัตว์อสูรขอบเขตหลิงซวนได้ ?
กูเฉินมองไปที่อินทรีย์หิมะและพูดขึ้นมา “ลุกขึ้น”
อินทรีย์หิมะลุกขึ้นยืน เขายืนอยู่ข้างกายกูเฉินราวกับข้าทาส
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าราชาผู้นี้จะเป็นอาจารย์ประจำชั้นเรียนสัตว์
อสูร” กูเฉินพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “แต่ราชาผู้นี้ชินกับสภาพแวดล้อม
ในป่ าหวงหยวน ดังนั้นชั้นเรียนจะเปลี่ยนไปเรียนที่ป่ าหวงหยวน
หลังจากนี้เจ้าต้องมารับพวกนี้”
เมื่อได้ยินแบบนั้น อินทรีย์หิมะก็ตอบกลับด้วยความเคารพ “ได้ !”
แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมกูเฉินถึงได้เข้าร่วมสำนักคังเฉียง แต่เมื่อกู
เฉินสั่งมาแล้ว เขาก็ได้แต่ต้องทำตาม การที่ได้ร่วมงานกับราชาสัตว์
อสูรคือสิ่งที่คนนับไม่ถ้วนถวิลหา แม้แต่พวกสัตว์อสูรขอบเขตหลี่
ซวนและตุ้นซวนก็ใช่ว่าจะมีโอกาสแบบนี้ เขาไม่ต้องการเสียโอกาส
นี้ไปเพราะความสงสัยและทำให้ราชาสัตว์อสูรโกรธ
“เจ้าสำนัก มีอะไรอย่างอื่นอีกรึไม่ ?” กูเฉินหันไปมองที่จางหยู
มีคนอยู่ที่นี่นับไม่ถ้วน แต่กูเฉินก็ไม่ได้สนใจ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่
กล้าที่จะมองข้ามจางหยู
จางหยูพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “พวกเขารู้จักท่านแล้ว แต่ท่านยังไม่รู้จัก
พวกเขา มา ให้ข้าแนะนำให้ นี่โอวเสินเฟิงท่านเรียกเขาว่า อาจารย์
โอวก็ได้ เขายังเป็นปรมาจารย์หลอมระดับ 5 ดาว ตอนที่ยังมีชีวิตเขา
อยู่ขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูง เพราะเหตุผลบางประการตอนนี้จึงเหลือ
แค่วิญญาณและความแข็งแกร่งที่ลดลงมาเหลือขอบเขตหลิงซวน”
“ร่างวิญญาณ ?” กูเฉินมองไปที่โอวเสินเฟิงด้วยสีหน้าแปลกใจ
กูเฉินไม่ได้สนใจฐานะปรมาจารย์หลอม 5 ดาวของโอวเสินเฟิง
กลับกันแล้วตัวตนในฐานะวิญญาณของอีกฝ่ายต่างหาก ที่ทำให้เขา
สนใจต่างหาก
กูเฉินมองไปที่โอวเสินเฟิง แล้วทักทายออกมา “สวัสดี”
“สวัสดี” โอวเสินเฟิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงแก่ ๆ ที่แฝงไปด้วยความ
เคารพ
อย่าโทษการที่โอวเสินเฟิงควบคุมตัวเองไม่ได้ แม้แต่ตอนที่ยังมีชีวิต
อยู่เขาก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสได้พบกับพวกขอบเขตตุ้นซวนเลย สำหรับ
โอวเสินเฟิงแล้ว กูเฉินไม่ใช่แค่พวกระดับสูงแต่ยังเป็นอันดับสอง
ของทวีปในหมู่พวกระดับสูง รวมไปถึงเป็นราชาของเหล่าสัตว์อสูร
จางหยูแนะนำต่อ “นี่อู่ฉิงฉวนเป็นพ่อครัวประจำสำนักคังเฉียง ท่าน
เรียกเขาว่าท่านอู่ก็ได้ เขาเป็นปรมาจารย์กำหนดอาหาร 6 ดาว และ
อยู่ขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูง หากท่านต้องการกินอาหารทางการแพทย์
ในอนาคต ท่านขอให้ท่านอู่ทำให้ก็ได้ ข้าคิดว่าท่านอู่น่าจะยินดี
ช่วย”
กูเฉินมองไปที่อู่ฉิงฉวนและพยักหน้าให้อีกฝ่าย เทียบกับโอวเสินเฟิง
แล้ว กูเฉินไม่ค่อยสนใจอู่ฉิงฉวน แม้ว่าอู่ฉิงฉวนจะเป็นปรมาจารย์
กำหนดอาหาร 6 ดาวและแข็งแกร่งกว่าโอวเสินเฟิงก็ตาม
“สวัสดี” อู่ฉิงฉวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และโค้งให้กับกูเฉินด้วยความ
ตื่นเต้น
อีกฝ่ายเป็นถึงราชาสัตว์อสูร เป็นธรรมดาที่เขาจะอยากรู้จักอีกฝ่าย
กูเฉินละสายตากลับมามองที่จางหยู “เจ้าสำนัก หากไม่มีอะไรแล้ว
ข้าขอตัวก่อน”
ในฐานะราชาสัตว์อสูร การทักทายคนทั้งสองที่ไม่ต่างอะไรจากมด
ปลวกนี่ ก็เท่ากับเป็นการไว้หน้าจางหยูแล้ว
“ถ้างั้นศิษย์ของชั้นเรียนสัตว์อสูรคงปล่อยให้ท่านดูแล ข้าหวังว่า
ท่านจะสอนพวกเขาอย่างดีในอนาคต” จางหยูมองไปที่อีกฝ่ายแล้ว
ย้ำออกมา “อย่าโทษว่าข้าไม่เตือนท่าน หากท่านไม่สั่งสอนพวกนี้ให้
ดี ผลลัพธ์ที่ได้ออกมาคงทำให้ข้าไม่พอใจ โอกาสของท่านเองก็จะ
หมดไปเช่นกัน !”
เมื่อได้ยินแบบนั้น กูเฉินก็ชะงักก่อนจะพูดขึ้นมาทันที “สบายใจได้
เนื่องจากข้ารับปากแล้ว ข้าก็จะสั่งสอนพวกเขาเอง”
เมื่อพูดจบกูเฉินก็ไม่คิดจะอยู่ต่อ ร่างเขาหายไปจากสายตาของทุกคน
ทันที
“ผู้อาวุโสผู้นั้น ไม่สิ อาจารย์กู เขาเป็นใครกัน ?” มังกรแดงกลืน
น้ำลายและถามอินทรีย์หิมะ
ไป่หลิงและอินทรีย์ปีกฟ้ามองไปที่อินทรีย์หิมะ พวกเขาไม่เข้าใจว่า
สัตว์อสูรที่ขึ้นไปถึงขอบเขตหลิงซวนได้ทำไมถึงต้องเคารพคนที่ยัง
ดูเด็กแบบนี้และทำตัวราวกับเป็นคนใช้
อินทรีย์หิมะเห็นว่ากูเฉินกลับไปสักพักแล้ว จึงหันกลับมามองที่
มังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ “พวกเจ้ากล้าดีจริง ๆ !”
พวกสัตว์อสูรต่างก็ตกตะลึง
อินทรีย์หิมะพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “พวกเจ้าไม่รู้เลยว่าพวก
เจ้าไปหาเรื่องคนแบบไหนกัน ! ข้าต้องบอกว่าพวกเจ้ากล้ากันดีจริง ๆ
แม้แต่พวกขอบเขตตุ้นซวนก็ไม่กล้าที่จะไปหาเรื่องคนแบบนี้ แม้ว่า
จะมีความกล้าเสียดฟ้าแต่ก็ใช่ว่าจะทำแบบนี้ได้”
“เขาแกร่งกว่าเจ้าสำนักอีกรึ ?” มังกรแดงยังไม่เชื่อ เขายังคงค้าน
ออกมา
เมื่อได้ยินคำถามนี้ อินทรีย์หิมะก็หายใจถี่ขึ้น
สำหรับจางหยูแล้ว อินทรีย์หิมะก็ยังเคารพอีกฝ่าย ทักษะหลอกลวง
ส่งผลต่อพวกขอบเขตหลิงซวนเพียงเล็กน้อย ตอนที่พวกนั้นพูดชื่อ
จางหยูออกมา แม้ว่าเขาจะโกรธแต่เขาก็ได้แต่กลืนคำพูดของตัวเอง
ลงคอไป
จางหยูมีบุคลิกที่น่าเคารพ
ราชาสัตว์อสูรเองก็น่าเคารพ
ทั้งสองน่าเคารพพอ ๆ กัน
สำหรับเซียนและราชาสัตว์อสูรแล้ว อินทรีย์หิมะตัดสินไม่ได้ว่าใคร
แกร่งกว่ากัน หากต้องให้เลือก เขาคงเลือกจางหยูว่าแข็งแกร่งกว่า
ตอนนั้นจางหยูได้พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ที่ท่านอินทรีย์หิมะพูดมาก็
ถูก ตัวตนของอาจารย์พวกเจ้าไม่ธรรมดา พวกเจ้าไม่ควรทำให้เขา
ไม่พอใจ ไม่งั้นแล้วเจ้าจะพบกับผลลัพธ์ที่น่าอนาถในอนาคต”
เมื่อได้ยินคำพูดของจางหยู มังกรแดงก็ใจเต้น เขาพึมพำออกมา “เจ้า
สำนัก อาจารย์กูนั้นแกร่งขนาดนั้นเลยรึ ?”
อินทรีย์หิมะลนลาน เขาเป็นแค่สัตว์อสูรขอบเขตหลิงซวน จางหยู
ถึงกับเรียกเขาว่าท่านอินทรีย์หิมะ
“กูเฉินเจ้าอาจจะไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่เขายังมีอีกฐานะ เจ้าคงเคยได้
ยินมันมาแน่” จางหยูมองไปที่มังกรแดงด้วยสีหน้าขี้เล่น
“ฐานะอะไรกัน ?”
จางหยูมองไปที่อินทรีย์หิมะ ก่อนจะหันกลับไปมองเหล่าสัตว์อสูร
แล้วค่อย ๆ พูดขึ้นมา “ราชาสัตว์อสูร !”
ทันทีที่เขาพูดจบ ทุกคนต่างก็พากันเงียบสนิท
“ใช่แล้ว เขานี่เอง !” โอวเสินเฟิง, อู่ฉิงฉวน, หลินจื้อเป่ ย, โหวเทียน
หมางและคนอื่น ๆ แม้ว่าจะตะลึง แต่ก็ไม่ได้แปลกใจ เพราะพวกเขา
คาดเดาตัวตนของกูเฉินออกตั้งนานแล้ว ตอนนี้จางหยูแค่ยืนยัน
คำตอบ “เขากลับชื่อกูเฉินนี่เอง !”
เทียบกับพวกโอวเสินเฟิงที่ใจเย็นแล้ว ไป่หลิง มังกรแดงและสัตว์
อสูรตัวอื่น ๆ ต่างก็พากันตะลึง
ราชาสัตว์อสูร ?
ราชาสัตว์อสูรคือราชาของเหล่าสัตว์อสูร !
ตัวตนสูงสุดของสัตว์อสูร !
ตัวตนที่สูงส่งและแข็งแกร่งที่สุดในหมู่สัตว์อสูร !
ในฐานะสัตว์อสูรแล้ว มังกรแดงรู้ว่าราชาสัตว์อสูรคืออะไร มันไม่
เกินไปเลยที่จะบอกว่าความต่างระหว่างเขากับราชาสัตว์อสูรนั้นไร้
ขีดจำกัด ช่องว่างที่ไม่มีทางก้าวข้ามไปได้ บอกได้ว่าเขาที่อยู่
ขอบเขตตันซวนด้อยกว่าพวกขอบเขตตุ้นซวนหลายเท่า หากอยู่ต่อ
หน้าราชาสัตว์อสูรแล้ว เขาคงไม่กล้าปริปากพูดออกมาแน่
“เราหาเรื่องราชาสัตว์อสูรงั้นรึ ?” อินทรีย์ปีกฟ้าตัวสั่นตั้งแต่หัวจรด
เท้า
เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเจ้าสำนักจะหาอาจารย์ที่เป็นถึงราชาสัตว์อสูร
ให้กับพวกเขา !
ตอนนั้นมังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าแทบอยากจะร้องไห้ออกมา
แน่นอนสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ก็พากันกลัวจนตัวสั่นไม่หยุด
“ราชาสัตว์อสูรไม่ได้ใจกว้างแบบเจ้าสำนัก เจ้าหนอนแดง เจ้านกขน
ยุ่ง เจ้าสองคนจบสิ้นแล้ว ! ฮ่าฮ่า !” ไป่ หลิงเห็นว่าทั้งสองกลัวก็อด
ไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “เจ้าลองคิดดูว่าเจ้าต้องทำยังไงให้ราชาสัตว์
อสูรยกโทษให้ !”
มังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ พากันหวาดกลัวเพราะคำพูดของ
ไป่หลิง จางหยูไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “พอได้แล้วไป่หลิง
ไม่ต้องไปขู่พวกเขา”
จางหยูส่ายหน้าและบอกกับเหล่าสัตว์อสูร “ตอนนี้เขาเป็นอาจารย์
ประจำชั้นเรียนสัตว์อสูร เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่ถือสา พวกเจ้าไม่
ต้องคิดมาก”
เมื่อได้ยินแบบนั้นพวกสัตว์อสูรต่างก็ใจเย็นขึ้นเล็กน้อย
พวกเขาตระหนักได้อีกรอบว่า ตอนนี้ราชาสัตว์อสูรได้มาเป็นอาจารย์
ของพวกเขา !
จากนี้พวกเขาจะได้รับการสั่งสอนจากราชาสัตว์อสูร !
มันน่าภูมิใจแค่ไหนจากการเรียนจากราชาสัตว์อสูร ?
แม้แต่พวกสัตว์อสูรขอบเขตตุ้นซวนก็ไม่มีโอกาสแบบนี้ ตอนนั้น
ความกลัวในใจของพวกเขาถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นแทน สัตว์
อสูรทั้งหมดต่างก็รู้สึกตื่นเต้นและภูมิใจ
“แต่ข้าต้องเตือนพวกเจ้าไว้ว่า หากทำให้เขาไม่พอใจสักครั้ง มันอาจ
จะไม่เป็นอะไร แต่หากพวกเจ้าทำให้เขาไม่พอใจหลาย ๆ ครั้ง…”
จางหยูพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา “งั้นก็อย่าโทษเขาที่ลงโทษพวกเจ้า ! จำ
ไว้ว่าคนที่ไม่เคารพอาจารย์ ไม่สมควรอยู่ในสำนักต่อ ! ข้าให้โอกาส
พวกเจ้าสามครั้ง ครั้งแรกเจ้าหาเรื่องข้า ครั้งที่สองเจ้าหาเรื่องอาจารย์
กู หากมีอีกครั้งพวกเจ้าจะถูกไล่ออกจากสำนักคังเฉียง !”
มังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ถึงกับพากันตัวสั่น
ชายวัยกลางคนไม่ได้สนใจมังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ เขารีบ
เข้าไปหากูเฉินและโค้งให้ด้วยความเคารพ เขาได้ตะโกนออกมาว่า
“ราชา ข้าน้อยอินทรีย์หิมะผู้นี้มาช้าเกินไป จนสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ทำ
ให้ท่านไม่พอใจ ราชาได้โปรดลงโทษข้าด้วย !”
ไป่ หลิง, มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าต่างก็เบิกตากว้างแสดงความ
ตะลึงออกมา
“นี่ นี่มัน….” มังกรแดงอ้ำอึ้งจนคิดอะไรไม่ออก
ฐานะของอินทรีย์หิมะนั้นพวกเขารู้ดีอยู่แล้ว สองร้อยปีก่อนอินทรีย์
หิมะได้ขึ้นไปถึงขอบเขตหลิงซวนได้ สองร้อยปีต่อมานี้ความ
แข็งแกร่งของอินทรีย์หิมะไม่ต้องเดาเลยว่าจะต้องแข็งแกร่งขึ้นแค่
ไหน ถึงแม้ว่าจะยังไม่ขึ้นถึงขอบเขตหลี่ซวน แต่ก็เดาได้ว่าอีกไม่
นานนัก
ด้วยฐานะที่น่ากลัวแบบนี้ แต่กลับเคารพกูเฉินงั้นรึ ?
อินทรีย์ปีกฟ้าขยี้ตาตัวเองและมองดูฉากนั้นอีกครั้ง เขายากที่จะรับ
ความจริงได้ “ราชาคุกเข่าให้กับชายคนนี้รึ ?”
เขารู้ว่าอินทรีย์หิมะแข็งแกร่งเพียงใด สองร้อยปีก่อนอินทรีย์หิมะได้
ขึ้นไปถึงขอบเขตหลิงซวนได้ ตอนนี้ได้อยู่ในขอบเขตหลิงซวนขั้น
สมบูรณ์แล้ว อีกแค่ก้าวเดียวก็จะเข้าไปยังขอบเขตหลี่ซวนได้ เขาคง
รอเวลาที่เหมาะสมถึงจะทะลวงผ่านขึ้นไปยังขอบเขตหลี่ซวน และ
กลายเป็นหนึ่งในสัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวน
“ชายคนนี้เป็นใครกัน ?”
กลุ่มสัตว์อสูรต่างก็มองไปที่กูเฉินด้วยความสงสัย ใครกันที่จะได้รับ
ความเคารพจากสัตว์อสูรขอบเขตหลิงซวนได้ ?
กูเฉินมองไปที่อินทรีย์หิมะและพูดขึ้นมา “ลุกขึ้น”
อินทรีย์หิมะลุกขึ้นยืน เขายืนอยู่ข้างกายกูเฉินราวกับข้าทาส
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าราชาผู้นี้จะเป็นอาจารย์ประจำชั้นเรียนสัตว์
อสูร” กูเฉินพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “แต่ราชาผู้นี้ชินกับสภาพแวดล้อม
ในป่ าหวงหยวน ดังนั้นชั้นเรียนจะเปลี่ยนไปเรียนที่ป่ าหวงหยวน
หลังจากนี้เจ้าต้องมารับพวกนี้”
เมื่อได้ยินแบบนั้น อินทรีย์หิมะก็ตอบกลับด้วยความเคารพ “ได้ !”
แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมกูเฉินถึงได้เข้าร่วมสำนักคังเฉียง แต่เมื่อกู
เฉินสั่งมาแล้ว เขาก็ได้แต่ต้องทำตาม การที่ได้ร่วมงานกับราชาสัตว์
อสูรคือสิ่งที่คนนับไม่ถ้วนถวิลหา แม้แต่พวกสัตว์อสูรขอบเขตหลี่
ซวนและตุ้นซวนก็ใช่ว่าจะมีโอกาสแบบนี้ เขาไม่ต้องการเสียโอกาส
นี้ไปเพราะความสงสัยและทำให้ราชาสัตว์อสูรโกรธ
“เจ้าสำนัก มีอะไรอย่างอื่นอีกรึไม่ ?” กูเฉินหันไปมองที่จางหยู
มีคนอยู่ที่นี่นับไม่ถ้วน แต่กูเฉินก็ไม่ได้สนใจ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่
กล้าที่จะมองข้ามจางหยู
จางหยูพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “พวกเขารู้จักท่านแล้ว แต่ท่านยังไม่รู้จัก
พวกเขา มา ให้ข้าแนะนำให้ นี่โอวเสินเฟิงท่านเรียกเขาว่า อาจารย์
โอวก็ได้ เขายังเป็นปรมาจารย์หลอมระดับ 5 ดาว ตอนที่ยังมีชีวิตเขา
อยู่ขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูง เพราะเหตุผลบางประการตอนนี้จึงเหลือ
แค่วิญญาณและความแข็งแกร่งที่ลดลงมาเหลือขอบเขตหลิงซวน”
“ร่างวิญญาณ ?” กูเฉินมองไปที่โอวเสินเฟิงด้วยสีหน้าแปลกใจ
กูเฉินไม่ได้สนใจฐานะปรมาจารย์หลอม 5 ดาวของโอวเสินเฟิง
กลับกันแล้วตัวตนในฐานะวิญญาณของอีกฝ่ายต่างหาก ที่ทำให้เขา
สนใจต่างหาก
กูเฉินมองไปที่โอวเสินเฟิง แล้วทักทายออกมา “สวัสดี”
“สวัสดี” โอวเสินเฟิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงแก่ ๆ ที่แฝงไปด้วยความ
เคารพ
อย่าโทษการที่โอวเสินเฟิงควบคุมตัวเองไม่ได้ แม้แต่ตอนที่ยังมีชีวิต
อยู่เขาก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสได้พบกับพวกขอบเขตตุ้นซวนเลย สำหรับ
โอวเสินเฟิงแล้ว กูเฉินไม่ใช่แค่พวกระดับสูงแต่ยังเป็นอันดับสอง
ของทวีปในหมู่พวกระดับสูง รวมไปถึงเป็นราชาของเหล่าสัตว์อสูร
จางหยูแนะนำต่อ “นี่อู่ฉิงฉวนเป็นพ่อครัวประจำสำนักคังเฉียง ท่าน
เรียกเขาว่าท่านอู่ก็ได้ เขาเป็นปรมาจารย์กำหนดอาหาร 6 ดาว และ
อยู่ขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูง หากท่านต้องการกินอาหารทางการแพทย์
ในอนาคต ท่านขอให้ท่านอู่ทำให้ก็ได้ ข้าคิดว่าท่านอู่น่าจะยินดี
ช่วย”
กูเฉินมองไปที่อู่ฉิงฉวนและพยักหน้าให้อีกฝ่าย เทียบกับโอวเสินเฟิง
แล้ว กูเฉินไม่ค่อยสนใจอู่ฉิงฉวน แม้ว่าอู่ฉิงฉวนจะเป็นปรมาจารย์
กำหนดอาหาร 6 ดาวและแข็งแกร่งกว่าโอวเสินเฟิงก็ตาม
“สวัสดี” อู่ฉิงฉวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และโค้งให้กับกูเฉินด้วยความ
ตื่นเต้น
อีกฝ่ายเป็นถึงราชาสัตว์อสูร เป็นธรรมดาที่เขาจะอยากรู้จักอีกฝ่าย
กูเฉินละสายตากลับมามองที่จางหยู “เจ้าสำนัก หากไม่มีอะไรแล้ว
ข้าขอตัวก่อน”
ในฐานะราชาสัตว์อสูร การทักทายคนทั้งสองที่ไม่ต่างอะไรจากมด
ปลวกนี่ ก็เท่ากับเป็นการไว้หน้าจางหยูแล้ว
“ถ้างั้นศิษย์ของชั้นเรียนสัตว์อสูรคงปล่อยให้ท่านดูแล ข้าหวังว่า
ท่านจะสอนพวกเขาอย่างดีในอนาคต” จางหยูมองไปที่อีกฝ่ายแล้ว
ย้ำออกมา “อย่าโทษว่าข้าไม่เตือนท่าน หากท่านไม่สั่งสอนพวกนี้ให้
ดี ผลลัพธ์ที่ได้ออกมาคงทำให้ข้าไม่พอใจ โอกาสของท่านเองก็จะ
หมดไปเช่นกัน !”
เมื่อได้ยินแบบนั้น กูเฉินก็ชะงักก่อนจะพูดขึ้นมาทันที “สบายใจได้
เนื่องจากข้ารับปากแล้ว ข้าก็จะสั่งสอนพวกเขาเอง”
เมื่อพูดจบกูเฉินก็ไม่คิดจะอยู่ต่อ ร่างเขาหายไปจากสายตาของทุกคน
ทันที
“ผู้อาวุโสผู้นั้น ไม่สิ อาจารย์กู เขาเป็นใครกัน ?” มังกรแดงกลืน
น้ำลายและถามอินทรีย์หิมะ
ไป่หลิงและอินทรีย์ปีกฟ้ามองไปที่อินทรีย์หิมะ พวกเขาไม่เข้าใจว่า
สัตว์อสูรที่ขึ้นไปถึงขอบเขตหลิงซวนได้ทำไมถึงต้องเคารพคนที่ยัง
ดูเด็กแบบนี้และทำตัวราวกับเป็นคนใช้
อินทรีย์หิมะเห็นว่ากูเฉินกลับไปสักพักแล้ว จึงหันกลับมามองที่
มังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ “พวกเจ้ากล้าดีจริง ๆ !”
พวกสัตว์อสูรต่างก็ตกตะลึง
อินทรีย์หิมะพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “พวกเจ้าไม่รู้เลยว่าพวก
เจ้าไปหาเรื่องคนแบบไหนกัน ! ข้าต้องบอกว่าพวกเจ้ากล้ากันดีจริง ๆ
แม้แต่พวกขอบเขตตุ้นซวนก็ไม่กล้าที่จะไปหาเรื่องคนแบบนี้ แม้ว่า
จะมีความกล้าเสียดฟ้าแต่ก็ใช่ว่าจะทำแบบนี้ได้”
“เขาแกร่งกว่าเจ้าสำนักอีกรึ ?” มังกรแดงยังไม่เชื่อ เขายังคงค้าน
ออกมา
เมื่อได้ยินคำถามนี้ อินทรีย์หิมะก็หายใจถี่ขึ้น
สำหรับจางหยูแล้ว อินทรีย์หิมะก็ยังเคารพอีกฝ่าย ทักษะหลอกลวง
ส่งผลต่อพวกขอบเขตหลิงซวนเพียงเล็กน้อย ตอนที่พวกนั้นพูดชื่อ
จางหยูออกมา แม้ว่าเขาจะโกรธแต่เขาก็ได้แต่กลืนคำพูดของตัวเอง
ลงคอไป
จางหยูมีบุคลิกที่น่าเคารพ
ราชาสัตว์อสูรเองก็น่าเคารพ
ทั้งสองน่าเคารพพอ ๆ กัน
สำหรับเซียนและราชาสัตว์อสูรแล้ว อินทรีย์หิมะตัดสินไม่ได้ว่าใคร
แกร่งกว่ากัน หากต้องให้เลือก เขาคงเลือกจางหยูว่าแข็งแกร่งกว่า
ตอนนั้นจางหยูได้พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ที่ท่านอินทรีย์หิมะพูดมาก็
ถูก ตัวตนของอาจารย์พวกเจ้าไม่ธรรมดา พวกเจ้าไม่ควรทำให้เขา
ไม่พอใจ ไม่งั้นแล้วเจ้าจะพบกับผลลัพธ์ที่น่าอนาถในอนาคต”
เมื่อได้ยินคำพูดของจางหยู มังกรแดงก็ใจเต้น เขาพึมพำออกมา “เจ้า
สำนัก อาจารย์กูนั้นแกร่งขนาดนั้นเลยรึ ?”
อินทรีย์หิมะลนลาน เขาเป็นแค่สัตว์อสูรขอบเขตหลิงซวน จางหยู
ถึงกับเรียกเขาว่าท่านอินทรีย์หิมะ
“กูเฉินเจ้าอาจจะไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่เขายังมีอีกฐานะ เจ้าคงเคยได้
ยินมันมาแน่” จางหยูมองไปที่มังกรแดงด้วยสีหน้าขี้เล่น
“ฐานะอะไรกัน ?”
จางหยูมองไปที่อินทรีย์หิมะ ก่อนจะหันกลับไปมองเหล่าสัตว์อสูร
แล้วค่อย ๆ พูดขึ้นมา “ราชาสัตว์อสูร !”
ทันทีที่เขาพูดจบ ทุกคนต่างก็พากันเงียบสนิท
“ใช่แล้ว เขานี่เอง !” โอวเสินเฟิง, อู่ฉิงฉวน, หลินจื้อเป่ ย, โหวเทียน
หมางและคนอื่น ๆ แม้ว่าจะตะลึง แต่ก็ไม่ได้แปลกใจ เพราะพวกเขา
คาดเดาตัวตนของกูเฉินออกตั้งนานแล้ว ตอนนี้จางหยูแค่ยืนยัน
คำตอบ “เขากลับชื่อกูเฉินนี่เอง !”
เทียบกับพวกโอวเสินเฟิงที่ใจเย็นแล้ว ไป่หลิง มังกรแดงและสัตว์
อสูรตัวอื่น ๆ ต่างก็พากันตะลึง
ราชาสัตว์อสูร ?
ราชาสัตว์อสูรคือราชาของเหล่าสัตว์อสูร !
ตัวตนสูงสุดของสัตว์อสูร !
ตัวตนที่สูงส่งและแข็งแกร่งที่สุดในหมู่สัตว์อสูร !
ในฐานะสัตว์อสูรแล้ว มังกรแดงรู้ว่าราชาสัตว์อสูรคืออะไร มันไม่
เกินไปเลยที่จะบอกว่าความต่างระหว่างเขากับราชาสัตว์อสูรนั้นไร้
ขีดจำกัด ช่องว่างที่ไม่มีทางก้าวข้ามไปได้ บอกได้ว่าเขาที่อยู่
ขอบเขตตันซวนด้อยกว่าพวกขอบเขตตุ้นซวนหลายเท่า หากอยู่ต่อ
หน้าราชาสัตว์อสูรแล้ว เขาคงไม่กล้าปริปากพูดออกมาแน่
“เราหาเรื่องราชาสัตว์อสูรงั้นรึ ?” อินทรีย์ปีกฟ้าตัวสั่นตั้งแต่หัวจรด
เท้า
เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเจ้าสำนักจะหาอาจารย์ที่เป็นถึงราชาสัตว์อสูร
ให้กับพวกเขา !
ตอนนั้นมังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าแทบอยากจะร้องไห้ออกมา
แน่นอนสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ก็พากันกลัวจนตัวสั่นไม่หยุด
“ราชาสัตว์อสูรไม่ได้ใจกว้างแบบเจ้าสำนัก เจ้าหนอนแดง เจ้านกขน
ยุ่ง เจ้าสองคนจบสิ้นแล้ว ! ฮ่าฮ่า !” ไป่ หลิงเห็นว่าทั้งสองกลัวก็อด
ไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “เจ้าลองคิดดูว่าเจ้าต้องทำยังไงให้ราชาสัตว์
อสูรยกโทษให้ !”
มังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ พากันหวาดกลัวเพราะคำพูดของ
ไป่หลิง จางหยูไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “พอได้แล้วไป่หลิง
ไม่ต้องไปขู่พวกเขา”
จางหยูส่ายหน้าและบอกกับเหล่าสัตว์อสูร “ตอนนี้เขาเป็นอาจารย์
ประจำชั้นเรียนสัตว์อสูร เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่ถือสา พวกเจ้าไม่
ต้องคิดมาก”
เมื่อได้ยินแบบนั้นพวกสัตว์อสูรต่างก็ใจเย็นขึ้นเล็กน้อย
พวกเขาตระหนักได้อีกรอบว่า ตอนนี้ราชาสัตว์อสูรได้มาเป็นอาจารย์
ของพวกเขา !
จากนี้พวกเขาจะได้รับการสั่งสอนจากราชาสัตว์อสูร !
มันน่าภูมิใจแค่ไหนจากการเรียนจากราชาสัตว์อสูร ?
แม้แต่พวกสัตว์อสูรขอบเขตตุ้นซวนก็ไม่มีโอกาสแบบนี้ ตอนนั้น
ความกลัวในใจของพวกเขาถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นแทน สัตว์
อสูรทั้งหมดต่างก็รู้สึกตื่นเต้นและภูมิใจ
“แต่ข้าต้องเตือนพวกเจ้าไว้ว่า หากทำให้เขาไม่พอใจสักครั้ง มันอาจ
จะไม่เป็นอะไร แต่หากพวกเจ้าทำให้เขาไม่พอใจหลาย ๆ ครั้ง…”
จางหยูพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา “งั้นก็อย่าโทษเขาที่ลงโทษพวกเจ้า ! จำ
ไว้ว่าคนที่ไม่เคารพอาจารย์ ไม่สมควรอยู่ในสำนักต่อ ! ข้าให้โอกาส
พวกเจ้าสามครั้ง ครั้งแรกเจ้าหาเรื่องข้า ครั้งที่สองเจ้าหาเรื่องอาจารย์
กู หากมีอีกครั้งพวกเจ้าจะถูกไล่ออกจากสำนักคังเฉียง !”
มังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ถึงกับพากันตัวสั่น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก