ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 352

ตอนที่ 352 นายน้อยของเผ่าสัตว์อสูร
“จริงสิ แหวนทั้งสามนี้ พวกเจ้าเก็บมันไว้ มันสะดวกมากในการเก็บ
สิ่งของ” เฉินกูควบคุมแหวนให้บินไปหาทั้งสามคน “หยดแก่นเลือด
ของพวกเจ้าลงไปบนแหวน”
เมื่อได้ยินแบบนั้นทั้งสามก็ทำตามทันที ต่อมาพวกเขาต่างก็ต้อง
แปลกใจ มังกรแดงพูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “พระเจ้า นี่มันแหวน
มิติ!”
แหวนมิตินี้ หากมองทั่วทั้งทวีปป่ าแล้ว มันก็ถือว่าเป็นของที่ล้ำค่า
คุณค่าของผลไม้ทั้งสามนั้นพวกเขาอาจจะไม่รู้ค่าอย่างชัดเจนนัก แต่
คุณค่าของแหวนมิตินี้ พวกเขาต่างก็เข้าใจดี
“ขอบคุณ ขอบคุณอาจารย์!” ทั้งสามต่างก็พากันยิ้มออกมา
ของขวัญที่เฉินกูมอบให้กับพวกเขานั้น พวกเขาพอใจเป็นอย่างมาก
เฉินกูไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ผลไม้ทั้งสามที่ทำให้พวกระดับ
สูงพากันตื่นเต้นได้ แต่เด็กน้อยพวกนี้กลับตื่นเต้นกับแหวนมิติ
มากกว่า
เฉินกูส่ายหน้าและพูดขึ้นมา “แหวนมิติไม่ได้มีค่าอะไรมาก แต่พวก
เจ้ากลับตื่นเต้นกันเกินไป”
อินทรีย์หิมะที่อยู่ทางเข้าห้องโถง ถึงกับปากกระตุก “เด็กน้อยพวกนี้
แทนที่จะดีใจกับผลโลหิต แต่กลับตื่นเต้นเพราะแหวนมิติ!! ใจที่
เปราะบางของข้า…”
“เอาล่ะ ไม่ต้องตื่นเต้นกับแหวนแล้ว” เฉินกูถอนหายใจออกมา “ของ
แบบนี้หากพวกเจ้าต้องการข้าสามารถสร้างขึ้นมาได้เป็นจำนวนมาก”
แม้ว่าแหวนมิติจะดูวิเศษ แต่สำหรับพวกระดับสูงสุดแล้ว พวกเขา
สามารถสร้างมันขึ้นมาได้ตามใจ สุดท้ายค่าของแหวนมิติ ก็ไม่ได้
สูงส่งแบบที่ทุกคนคิด มันก็แค่หายาก เพราะมีแค่พวกระดับสูงสุดที่
จะสามารถสร้างมันขึ้นมาได้
พวกระดับสูงสุดในทวีปป่ามีกี่คนกัน ?
เผ่าสัตว์อสูรหนึ่งคน เผ่ามนุษย์ 4 คน ส่วนเผ่ามังกรยังไม่แน่ชัด แต่ก็
ไม่น่าจะมาก ผลก็คือเป็นธรรมดาที่แหวนมิตินี้จะหายาก ยังไงซะ
สำหรับพวกระดับสูงสุดแล้ว แหวนมิตินี้ไม่จำเป็นต้องสร้างขึ้นมา
ด้วยซ้ำ
แหวนมิตินั้นเปราะบางและได้รับความเสียหายได้ง่าย ๆ ในการต่อสู้
จำนวนของมันจึงน้อยลงไปเรื่อย ๆ ซึ่งทำให้ค่าของมันลดลงเป็น
อย่างมาก ในด้านคุณค่าแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเทียบกับกองสมบัติ
ทั้งสาม หน้าที่ของมันก็แค่เก็บสิ่งของเท่านั้น
“อาจารย์เป็นพวกระดับสูงสุด ท่านสามารถสร้างแหวนมิติขึ้นมา
ตอนไหนก็ได้” ไป่ หลิงใจเย็นลง แต่ใบหน้าของนางก็ยังแสดงรอยยิ้ม
ดีใจออกมา ยังไงซะนางก็ได้แหวนมิติมาแล้ว มันถือว่าเป็นเรื่องดี
มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าไม่อาจจะปกปิดอารมณ์ได้ พวกเขาพากัน
ยิ้มกว้างออกมา ด้วยแหวนมิตินี้ พวกเขาก็สามารถทำอะไรหลาย ๆ
อย่างได้ง่ายดายขึ้น !
จากนั้นทั้งสามคนก็ได้เก็บแหวนมิติลงไปราวกับเป็นลูกรัก
เฉินกูคิดทบทวนก่อนจะส่งปราณไปยังร่างของทั้งสามคนและซ่อน
ปราณเหล่านั้นอยู่ในตัวพวกนั้น ภายใต้สายตาสงสัยของทั้งสาม เฉินกู
ก็ได้พูดขึ้นมา
“ข้าได้ติดการรับรู้กับพวกเจ้า หากพวกเจ้าอยู่ในอันตราย มันจะเตือน
ข้าไม่ว่าพวกเจ้าอยู่ที่ไหนก็ตาม ข้าจะไปช่วยเจ้า” เขาถือว่าทั้งสามนี้
คือศิษย์ที่เขารักมากที่สุด ทั้งสมบัติ การรับรู้, แหวนมิติ สำหรับเขา
แล้วมันไม่ใช่ของที่หายากนัก
“อาจารย์” ไป่ หลิงตื้นตันพร้อมกับเสียงที่เริ่มสั่น “ขอบคุณมาก”
ในอดีตนั้น พวกเขาเคารพและชื่นชมเฉินกูอยู่แล้ว แต่ตอนนี้พวกเขา
ยิ่งเคารพเฉินกูมากกว่าเดิมในฐานะศิษย์ ราชาสัตว์อสูร ตัวตนสูงสุด
ของเหล่าสัตว์อสูรกลับคิดเป็นห่วงพวกเขา แล้วพวกเขาจะไม่ตื้นตัน
ได้ยังไง ?
มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าไม่ได้อ่อนไหวแบบไป่ หลิง แต่การกระทำ
ของเฉินกู ก็ทำให้พวกเขาซึ้งใจเป็นอย่างมาก สัตว์อสูรด้านหลังทั้ง
สาม รวมไปถึงอินทรีย์หิมะที่อยู่ด้านนอก ต่างก็มองมายังทั้งสามคน
ด้วยสายตาอิจฉา
“เมื่อพวกเจ้าเรียกข้าว่าอาจารย์ ข้าก็คืออาจารย์ เป็นธรรมดาที่ข้าต้อง
ดูแลพวกเจ้า” เฉินกูพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม เขาหันไปมองที่ไป่ หลิงและ
พูดขึ้นมา “ไป่ หลิง ข้าได้ยินจากอินทรีย์หิมะมาว่า เจ้าคือองค์หญิง
ของเผ่าจิ้งจอก ?”
ไป่ หลิงพยักหน้า
เฉินกูหัวเราะออกมา “ภูเขาจิ้งจอกข้าเคยได้ยินมาก่อน มันน่าจะอยู่ที่
ภูเขาตะวันตก ห่างออกไปหลายพันไมล์ มันอยู่ติดกับเขตเหนือทาง
ตะวันออก และติดภูเขาทางใต้ สำหรับข้าแล้วเส้นทางนี้ไม่ได้ไกลนัก
แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้าแล้ว มันคงใช้เวลานานและระหว่าง
ทางก็ใช่ว่าจะปลอดภัย เจ้ารอที่นี่สักเดี่ยว ข้าจะหาคนไปส่งเจ้า หาก
เจ้ากลับไปคนเดียว ข้าคงกังวล”
หากเกิดอะไรแย่ ๆ ขึ้นเฉินกูคงใจสลาย
ไป่ หลิงยังไม่ทันได้เปิดปากพูด จู่ ๆ เฉินกูที่อยู่ตรงหน้านางก็หายตัว
ไป
ไป่ หลิงพึมพำออกมา “อันที่จริงแล้วไม่จำเป็นหรอก”
นางอยู่ขอบเขตหลิงซวนขั้นต่ำ และทักษะภาพลวงตาก็ขึ้นเป็นขั้น 4
แล้ว พวกต่ำกว่าขอบเขตหลี่ซวนไม่อาจจะเป็นภัยต่อนางได้ ตราบ
ใดที่นางระวังตัว ความเป็นไปได้ที่จะเจออันตรายก็คงต่ำมาก
แต่ความเป็นห่วงของเฉินกูนั้น นางไม่อาจจะปฏิเสธได้เลย นางต้อง
ขอบคุณเฉินกูด้วยซ้ำ
“นั่น ไป่หลิง…” มังกรแดงเบิกตากว้างมองไปที่ไป่หลิง เขารีบ
เปลี่ยนคำพูดทันที “หัวหน้า หัวหน้า !”
ไป่ หลิงพูดขึ้นมา “ ไม่ต้องเรียกข้าว่าหัวหน้าแล้ว เมื่อเราเป็นศิษย์ของ
อาจารย์เดียวกัน ในอนาคตเราจะเป็นพี่น้องกัน เจ้าเรียกข้าว่าพี่ก็พอ!”
มังกรแดงดูลังเล “แต่ข้ากับเจ้านกแก่กว่าเจ้า มันคงดูน่าอึดอัดกับการ
เรียกเจ้าแบบนั้น…”
“ท่านพี่ !” อินทรีย์ปีกฟ้ามองไปที่มังกรแดงและรีบตะโกนออกมา
“เจ้านกเจ้า !” มังกรแดงหันไปมองอินทรีย์ปีกฟ้า และรู้สึกราวกับว่า
ตัวเองโดนหักหลัง
“มีปัญหาอะไร ?” ไป่ หลิงถามขึ้นมา
เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาไม่พอใจของไป่ หลิง มังกรแดงก็ต้องกลืนน้ำลาย
ลงและพูดขึ้นมา “ไม่ ไม่มีปัญหาอะไร เจ้าเป็นพี่ ข้ายอมแล้ว !” มังกร
แดงฝืนยิ้มออกมา
เขามองไปที่อินทรีย์ปีกฟ้าก่อนจะหันกลับไปพูด “เจ้านกอายุน้อยกว่า
ข้า ข้าคิดว่าข้าควรเป็นพี่คนรอง! ท่านพี่ ท่านคิดว่ายังไง?”
เขามองไปที่ไป่หลิง “ท่านพี่ ข้าคิดว่ามันจะเหมาะกว่าหรือไม่ ที่จะ
ให้ข้าเป็นพี่รอง ?”
อินทรีย์ปีกฟ้าคิ้วขมวดแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ไป่ หลิงยักไหล่ “ถ้าเจ้านกไม่ค้าน ข้าก็ไม่ค้านเช่นกัน”
“งั้นก็ดีเลย! ในอนาคตข้าจะเป็นพี่รอง เจ้านกเป็นน้องเล็ก !” มังกร
แดงรีบพูดขึ้นมาทันที
“น้องเล็ก หากเจ้ามีปัญหาอะไรในอนาคต พี่รองจะช่วยเจ้าเอง!” นี่
ถือว่าเป็นเรื่องน่าดีใจสำหรับมังกรแดง
อินทรีย์ปีกฟ้าเงียบไป หากได้ประโยชน์จากการเป็นน้องเล็ก ทำไม
เขาจะไม่เอาตำแหน่งนี้มาครองไว้ล่ะ ?
สิ่งที่มีค่าที่สุดคือผลประโยชน์ มันไม่ได้ส่งผลอะไรต่อชื่อเสียงเลย
ด้วยซ้ำ
ไม่นานเฉินกูก็กลับมาพร้อมกับสัตว์อสูรทั้งหก
“ไป่ หลิง พวกนี้คือสัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวนสายเลือดปกติ ต่ำกว่า
ขอบเขตตันซวนแล้ว ยากจะหาใครมาทัดเทียมกับพวกนี้ได้” เฉินกูชี้
ไปที่ทั้งหก ในด้านพรสวรรค์ ชายแก่พวกนี้ไม่อาจจะเทียบกับพวก
คนหนุ่มที่อยู่ขอบเขตหลี่ซวนได้ ความหวังในการทะลวงผ่านขึ้นไป
ยังขอบเขตตุ้นชวนนั้นมีไม่มาก แต่พวกนี้แข็งแกร่ง มีขอบเขตหลี่ซวน
ไม่กี่คนที่สามารถทัดเทียมกับพวกนี้ได้ หากทั้งหกร่วมมือกันพวกเขา
ก็สามารถยื้อพวกขอบเขตตุ้นซวนได้สักพัก เพื่อสร้างโอกาสหลบหนี
ให้กับไป่ หลิง “ในอนาคต ทั้งหกคนจะคอยปกป้องเจ้า”
สัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูงทั้งหกนี้ ถูกคัดเลือกมาอย่างดีโดย
เฉินกู สำหรับความแข็งแกร่งและความภักดีนั้น เฉินกูสบายใจเรื่องนี้
ได้
การที่มีสัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวนขั้นสูง คอยปกป้องรวมกับการรับรู้
ดังนั้นไป่ หลิงก็คงปลอดภัย หากไม่ใช่เพราะสัตว์อสูรขอบเขตตุ้นซวน
ถูกรับเข้าสำนักคังเฉียงไปแล้ว และไม่มีเวลามาปกป้องไป่หลิง เช่น
นั้นเฉินกูคงไม่รังเกียจที่จะให้พวกนั้นมาปกป้องนาง ในความเห็น
ของเขาแล้ว สัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวนอ่อนแอเกินไป แม้ว่า สัตว์อสูร
ขอบเขตหลี่ซวนจะถูกคัดเลือกมาอย่างดี แต่มันก็ยังด้อยกว่าสัตว์
อสูรขอบเขตตุ้นซวน
ภายในห้องโถงนั้น ศิษย์ทุกคนต่างก็พากันตื้นตัน
“อาจารย์ส่งสัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวนมาปกป้องข้า” ไป่หลิงตะโกน
ในใจ นางมองไปยังชายแก่ทั้งหก และพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ผู้น้อย
ไป่ หลิง ขอคาราวะผู้อาวุโส !”
ชายแก่ทั้งหกลนลานและรีบพูดขึ้นมา “นายน้อย อย่าทำเช่นนี้”
พวกเขารู้ว่าเด็กสาวผู้นี้ คือองค์หญิงของเผ่าจิ้งจอกจากราชาสัตว์
อสูร ซึ่งเฉินกูเองก็หวงแหนอย่างมาก พวกเขาอยู่ขอบเขตหลี่ชวน
ขั้นสูง แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ต้องเคารพสาวน้อยผู้นี้ ไม่งั้นแล้ว
หากราชาสัตว์อสูรโกรธขึ้นมา คงไม่มีใครคิดผลลัพธ์ออก
“นี่” ไปหลิงอึ้งไป
กลุ่มสัตว์อสูรขอบเขตหลี่ซวน ถึงกับเรียกนางว่านายน้อยเลยรึ?
นางอดไม่ได้ที่จะมองไปยังเฉินกู
เฉินกูพูดขึ้นมา “พวกเขาเป็นลูกน้องของข้า เจ้าคือศิษย์ของข้า เป็น
ธรรมดาที่พวกเขาจะเรียกเจ้าว่านายน้อย”
หลังจากที่เงียบไปชั่วครู่ เฉินกูก็แสดงสีหน้าหยิ่งทะนงออกมา
“นี่ยังไม่รวมกับการที่ข้าเป็นราชาสัตว์อสูร สัตว์อสูรทั้งเผ่าต้องฟัง
ข้า และฟังคำสั่งของเจ้าที่เป็นนายน้อยของเหล่าสัตว์อสูร !”
ในความเห็นของเขาแล้ว ท่าทางของทั้งหกคนนั้นเป็นเรื่องปกติ
ในทางกลับกันแล้ว หากทั้งหกกล้าที่จะทำตัวเย่อหยิ่งต่อหน้าไป่ หลิง
เช่นนั้นมันคงเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่
“พวกเจ้าจงจำไว้ ตั้งแต่ที่พวกเจ้าได้กลายเป็นศิษย์ของข้าพวกเจ้าก็ยัง
มีอีกฐานะหนึ่ง นั่นก็คือนายน้อยของเหล่าสัตว์อสูร !” เฉินกูมองไป
ที่ไป่หลิง, มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้า ก่อนจะพูดต่อ “พวกเจ้าคือ
นายน้อยของเหล่าสัตว์อสูร ตัวตนที่สูงส่งที่สุดรองจากข้า! พวกเจ้า
ควรทำตัวให้สมกับฐานะ แม้แต่สัตว์อสูรขอบเขตตุ้นชวนก็ยังด้อย
กว่าพวกเจ้า !”
ทั้งสามต่างก็มองหน้ากันด้วยความตะลึง พวกเขายังไม่ได้ทันทำ
อะไร แต่ก็ได้เป็นนายน้อยของสัตว์อสูรแล้วรี?
“นายน้อยของเหล่าสัตว์อสูร…หึหึ” มังกรแดงถอนหายใจออกมา
สำหรับคนที่มีสายเลือดและพรสวรรค์ทั่วไปแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่
เขาจะเข้าใจถึงความหมายของการเป็นนายน้อยนี้ เขารู้แค่ว่าการได้
เป็นนายน้อยนี้ช่างน่าทึ่ง ฟังตอนแรกมันรู้สึกดี แต่ก็แค่นั้นเขาไม่ได้
รู้ความหมายอะไรเลย
“ในเรื่องนี้ข้าจะส่งคนไปแจ้งทั้งเผ่าสัตว์อสูร หลังจากนี้พวกเจ้าจะ
เข้าใจความหมายของการได้เป็นนายน้อยเผ่าสัตว์อสูร” เฉินกูส่าย
หน้า และมองไปยังชายแก่ทั้งหก
“พวกเจ้าจำไว้ ปกป้องไป่ หลิงไว้ให้ได้ หากนางเป็นอะไรไปแม้แต่
ปลายผม พวกเจ้าต้องตาย”
มีแค่ตอนที่พูดกับศิษย์ทั้งสามเท่านั้น ที่เฉินกูจะแสดงความเอ็นดู
ออกมา ต่อหน้าสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ แล้ว เขามักจะตีตัวออกห่าง!