ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 376

ตอนที่ 376 ความเจ็บปวดของราชามังกร
อ้าวอู่เหยียนได้ออกไปจากเกาะ โดยไม่ทันได้เตรึยมตัวมากมายนัก
เขาเคลื่อนที่ไปเรื่อย ๆ ด้วยทักษะเคลื่อนย้ายพริบตา มุ่งหน้าสู่ทวีป
ป่า
ภายใต้พระจันทร์สีเลือด คลื่นในท้องทะเลดูปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม แต่
สำหรับในท้องทะเลด้านล่างตอนนี้ กลับเงียบสงบจนน่าแปลกใจ
ราวกับว่ารับรู้ได้ถึงแรงกดดันอันน่ากลัวจากมังกรด้านบนหัวของ
ตัวเอง และไม่กล้าขยับเลยแม้แต่น้อย
บอกได้ว่าอ้าวอู่เหยียนคือมังกรสมมุติเทพที่น่ากลัวที่สุดในเผ่ามังกร
แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในเผ่ามังกร แต่มันก็ไม่มีสัตว์อสูรในเขตท้อง
ทะเลที่กล้าจะหาเรื่องเขา
ในใจกลางหุบเขามังกร ราชามังกรอ้าวคุนได้ถอนหายใจออกมา
“เด็กนี้เมื่อไหร่จะโต !”
เขาอยู่มากว่าเก้าพันปีแล้ว เขาเหลือชีวิตอยู่อีกแค่ไม่กี่ปี หลังจากนั้น
เขาก็ไม่อาจจะดูแลเผ่ามังกรต่อได้อีก หากอ้าวอู่เหยียนไม่อาจเติบโต
เป็นผู้ใหญ่กว่านี้ได้ แล้วเขาจะทำอะไรได้ ?
เขาส่ายหน้าด้วยท่าที่หมดหนทาง ร่างของอ้าวคุนหายตัวไปจากหุบ
เขาในทันที หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจเขาก็ไปปรากฏตัวอยู่เหนือผืนดิน
แห่งหนึ่ง แม้ว่าความมืดมิดจะปกคลุมผืนดินแล้ว แต่เพราะไฟ
รอบตัวของเขาทำให้ท้องฟ้านั่นสว่างไสว
ที่พื้นดินแห่งนี้ มีมังกรตัวใหญ่นอนอยู่ท่ามกลางเปลวไฟ มังกรตัวนี้
มีเกล็ดสีฟ้าและขดตัวนอนกับพื้นที่ร้อนระอุราวกับว่าได้ตายมา
หลายปีแล้ว
“น้องรอง” อ้าวคุนมองไปที่มังกรสีคราม สีหน้าของเขาดูซับซ้อน
“ข้ารู้ว่าหลานชายกับหลานสะใภ้ได้ตายไปแล้ว เจ้าคงจะเจ็บปวด แต่
ผ่านมาหลายปีแล้วทำไมเจ้าถึงต้องมาทรมานตัวเองอยู่ ?”
มังกรสีครามยังคงเงียบราวกับว่าหลับใหลอยู่
“ข้ารู้ว่าเจ้าคงโทษข้าในใจ แต่ข้าไม่คิดจริง ๆ ว่าหลานชายกับหลาน
สะใภ้จะใจเด็ดเช่นนี้ เพื่อชีวิตลูกแล้ว พวกเขาถึงกลับยอมตาย…หาก
ข้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าคงไม่มีทางบอกท่านพ่อ ยังไงซะลูกของเจ้าก็
คือหลายชายของข้า!” อ้าวคุนพูดขึ้นมา “อู่ซิน เจ้าเด็กคนนี้ ข้าเองก็
เห็นเขามาตั้งแต่เล็ก ๆ ข้าถึงขั้นคิดว่า หากข้าตายในอนาคต ตำแหน่ง
ราชามังกรจะเป็นของเขา…น้องรอง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจ เจ้าคงเคียด
แค้นข้า ดังนั้นด่าข้าเลย ด่าข้าสิ!”
จักรพรรดิมังกรผู้เป็นดั่งวีรบุรุษของเผ่ามังกร วินาทีนี้ กลับดูเหมือน
พี่ชายทั่วไป บนใบหน้าที่เคร่งขรึม ปรากฏความเสียใจและละอายใจ
ออกมา
ชั่วชีวิตนี้ เขาไม่มีอะไรที่ต้องละอายใจต่อเผ่ามังกร แต่มีอยู่เรื่องเดียว
เท่านั้น ที่เขาได้ทำผิดไป และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกเสียใจไปชั่วชีวิต
“เจ้าคือราชามังกร ข้าจะกล้าด่าเจ้าได้ยังไง? “มังกรสีครามค่อย ๆ ลืม
ตาขึ้น “อย่าเรึยกข้าว่าน้อง เจ้าพูดถูกแล้ว น้องของเจ้าได้ตายไปแล้ว”
นางมองเข้าไปในดวงตาของอ้าวคุนด้วยสายตาซับซ้อน
อ้าวคุนยิ้ม “ข้ารู้แล้วว่าเจ้าต้องเกลียดข้า !”
มังกรสีครามมองไปที่อ้าวคุนด้วยสายตาเย็นชา “ข้าจะเกลียดเจ้าได้
ยังไง ? ราชามังกร !”
เหมือนนางจะนึกถึงความทรงจำที่เจ็บปวด ร่างของนางสั่นไหว
เล็กน้อย นางมองไปที่อ้าวคุนด้วยสายตาเคียดแค้น “เด็กนั่นตั้งแต่
เล็กจนโต ไม่เคยคิดร้ายต่อเจ้าที่เป็นลุงเลย เขากลับเคารพเจ้าเป็น
อย่างมาก เขาเรึยกเจ้าว่าลุง! แต่สุดท้ายเขากลับถูกฆ่า…” นางกัดฟัน
แน่น “ข้าขอสาปแช่งเจ้า ขอสาปแช่งให้เจ้าไม่ตายดี !!”
หากนางเอาชนะอ้าวคุนได้ นางคงลงมือไปแล้ว
นางก้มหน้าอย่างหมดหนทางและหลับตาลง “ลูกที่น่าสงสารของข้า!
ข้าผิดเอง ข้าผิดเองที่ไร้ประโยชน์ ข้าไม่อาจจะปกป้องเจ้าได้ !”
อ้าวคุนเงียบไป เขารู้ว่าอีกฝ่ายเกลียดชังเขาแค่ไหน อันที่จริงเรื่องนี้ก็
เป็นความผิดของเขาจริง ๆ แม้ว่าเขาจะอธิบายยังไง แต่ก็ไม่อาจจะ
ปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้
“เจ้าไม่อยากรู้หรือว่าเด็กนั่นอยู่ไหน ?” อ้าวคุนถอนหายใจออกมา
และเปลี่ยนเรื่อง “ยังไงซะนั่นก็เป็นเด็กที่ไม่ควรเกิดมา ผ่านมาหลาย
ปีแล้วเจ้าไม่ห่วงมันจริง ๆ รึ?” ตอนแรกอ้าวคุนกับพ่อวางแผนจะฆ่า
เด็กนั้น แต่เห็นแก่มังกรคู่รักสองตัวที่ปกป้องมันเอาไว้ สุดท้ายราชา
มังกรจึงไม่ได้ฆ่าเด็กนั่น และเลือกที่จะขับไล่เด็กนั่นออกไปแทน
และคนที่รับผิดชอบเรื่องการขับไล่ในตอนนั้น ก็คือองค์รัชทายาท
มังกรในขณะนั้น ซึ่งก็คืออ้าวคุนในตอนนี้
เมื่อได้ยินแบบนั้น มังกรสีครามก็กรีดร้องออกมา “หุบปาก ! อย่าพูด
ถึงขยะแบบนั้นอีก ! หากไม่ใช่เพราะมัน ลูกข้าจะตายงั้นรึ ? มันคือ
ดาวหายนะ มันทำร้ายครอบครัวของข้า”
ความตายครั้งนี้ ส่งผลต่อมังกรสีครามเป็นอย่างมาก จนทำให้นาง
คลั่ง
“งั้นรึ?” อ้าวคุนมองไปที่นางและพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เมื่อ
เจ้าไม่สนใจ งั้นข้าจะส่งคนไปฆ่านาง เพื่อช่วยไม่ให้นางทนทุกข์กับ
โลกนี้”
“บังอาจ !” มังกรสีครามเงยหน้าขึ้นพร้อมกับใช้สายตาที่เย็นชาจับ
จ้องไปที่อ้าวคุน จิตสังหารอันรุนแรงแผ่ออกมาจากตัวของนาง
แม้ว่านางจะเรียกมันว่าขยะ และเหมือนอยากให้มันตายทันทีแต่นั่น
ก็แค่คำพูด นางจะไม่สนใจได้ยังไง ? ไม่ว่ายังไงก็ตามเด็กนั่นก็คือ
หลานสาวของนาง !
ชัดแล้วว่าความรู้สึกที่นางมีต่อเด็กนั่นมันซับซ้อน ลูกของนางยอม
ตายเพื่อเด็กนั่น และนางก็รู้ดีว่าเด็กนั่นบริสุทธ์ิ แม้แต่อ้าวคุนก็ไม่ใช่
คนร้าย คนร้ายจริง ๆ คือพระเจ้า คือโชคชะตา !
นางเกลียดอ้าวคุนและเด็กนั้น นางถึงกับเกลียดพ่อของตน แต่สิ่งที่
นางเกลียดที่สุดก็คือโชคชะตา !
“น้องรอง ให้ข้าจัดการเรื่องนี้เอง” อ้าวคุนพูดขึ้น
มังกรสีครามมองไปที่อ้าวคุนด้วยท่าทีเฉยเมย โดยไม่พูดอะไรออกมา
“ข้าบอกเจ้าว่าเด็กนั่นโดนขับไล่ออกไป และให้เวลาเจ้าสามปีในการ
จัดการเรื่องพวกนี้ หลังจากนั้น เจ้าจะต้องช่วยอู่เหยียนในการขึ้นสืบ
ทอดบัลลังก์ และปกป้องเขาเป็นเวลาพันปี !” อ้าวคุนมองไปที่มังกร
สีคราม เขารู้ว่ามังกรสีครามมีความสามารถ เผ่ามังกรมีผู้แข็งแกร่ง
นับไม่ถ้วน แต่มังกรสีครามนี้คือตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดรองจากเขา
นางแข็งแกร่งยิ่งกว่าเฉินกู หากไม่ใช่เพราะเขามีลูกปัดมังกร เขา
อาจจะไม่ใช่คู่มือของนาง “เจ้าลองคิดทบทวนดู เรื่องนี้ข้าจริงจัง !”
“สุดท้ายมันก็เพื่อลูกชายของเจ้าไม่ใช่หรือไง?” มังกรสีครามพูดถาก
ถางออกมา “อ้าวคุนเอ๋ยอ้าวคุน เจ้านี่เป็นคนซื่อสัตย์รักความถูกต้อง
แต่เพื่อลูกชายของเจ้า เจ้ากลับยอมทำลายกฎของเผ่ามังกร!”
การที่อ้าวคุนมาบอกเรื่องนี้กับนาง คือการฝ่าฝืนกฎของเผ่า !
น่าตลก ตอนที่อ้าวคุนได้บอกเรื่องมังกรโลหิตกับราชา มันกลับเป็น
เรื่องที่ถูกต้อง
นางพูดออกมาอย่างเย็นชา “ทำไมกัน ในสายตาของเจ้าลูกชายเจ้า
สูงส่งกว่าลูกชายข้างั้นรึ ? ชีวิตลูกชายเจ้ามีค่ากว่าชีวิตลูกข้างั้นรึ ?”
“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้หมายถึงแบบนั้น “อ้าวคุนคิ้วขมวด “ข้าแค่หวังว่า
เจ้าจะช่วยลูกข้าได้ ยังไงซะแม้ว่าเผ่ามังกรจะแข็งแกร่ง แต่ภายในนั้น
ไม่ใช่เหล็กกล้า ข้าเหลือเวลาอยู่ไม่มาก เมื่อข้าตายไปหลายคนคงจะ
หมายตาตำแหน่งราชา และด้วยความสามารถที่อู่เหยียนมีคงไม่อาจจะ
ควบคุมพวกนั้นได้ มันจะต้องเกิดความวุ่นวายขึ้นเพราะบัลลังก์ จริง ๆ
แล้วนี่ก็เพื่อเผ่ามังกร มันไม่ใช่เรื่องดีต่อเผ่ามังกร”
ราชามังกร มีแค่มังกรสมมุติเทพเท่านั้นที่จะรับตำแหน่งนี้ เผ่ามังกร
นั้นมีลูกปัดมังกร ซึ่งมีแค่มังกรสมมุติเทพที่สามารถดึงพลังมันออก
มาได้อย่างเต็มที่ ดังนั้นราชามังกรคนต่อไปก็คงต้องเป็นอ้าวอู่เหยียน
ไม่งั้น เผ่ามังกรที่สูงส่งมาตลอดหลายปี ต้องพบเจอกับภัยพิบัติที่ไม่
อาจจะทราบได้ !
หากมังกรสีครามเด็กกว่านี้ แม้ว่านางจะเป็นผู้หญิง แต่อ้าวคุนก็ไม่
รังเกียจที่จะส่งต่อตำแหน่งนี้ให้กับนาง แต่นางอายุมากกว่าอ้าวคุน
พันปี ชัดแล้วว่านางไม่เหมาะที่จะเป็นราชาของเหล่ามังกรได้
“เผ่ามังกรจะเป็นยังไง ข้าไม่สน” มังกรสีครามพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉย
ชา “ในความเห็นของข้าแล้ว เผ่ามังกรได้ตายไปแล้ว !”
อ้าวคุนคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจ “น้องรอง !”
สีหน้าของเขาหม่นลง “อย่าลืมสิว่า เจ้าเองก็เป็นคนของเผ่ามังกร
และเจ้าก็เป็นถึงมังกรสมมุติเทพด้วย !”
“แล้วยังไง ? “มังกรสีครามพูดขึ้น “ตั้งแต่ที่ลูกชายของข้าตายไป ข้า
ก็ไม่ใช่คนของเผ่ามังกรอีกต่อไปแล้ว ใบหน้าในตอนนั้นข้ายังจำได้
อย่างชัดเจน หากเจ้าไม่เข้ามาขวาง เจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่ว่าข้าสามารถ
ฆ่าพวกนั้นได้!” เหตุผลที่ว่าทำไมนางถึงได้แยกตัวออกมา ก็เพราะ
คนของเผ่ามังกร สุดท้ายลูกของนางก็แลกชีวิตตัวเองก็เพื่อลูกของ
ตัวเอง
อ้าวคุนแสดงสายตาโกรธเคืองออกมา เขาโกรธเป็นอย่างมาก แต่เมื่อ
เขาคิดถึงสิ่งที่มังกรสีครามเผชิญมา เขาคิดถึงความตายของคู่รักคู่หนึ่ง
และสิ่งที่เขาได้ทำลงไป ก็ทำให้ความโกรธที่มีนี้หายไปในทันที มัน
กลับแทนที่ด้วยความรู้สึกผิดแทน
ยังไงซะทั้งหมดก็เกิดขึ้นเพราะเขา !
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ฆ่าหลานด้วยมือของตัวเอง แต่มันก็ถือว่าเขาฆ่า
หลานทางอ้อม !
เพราะเรื่องนี้จึงไม่อาจจะมั่นใจได้ เขาไม่อาจจะถือโทษโกรธเคือง
มังกรสีครามได้
ความตายนี้ฝังลึกในใจของมังกรสีคราม และยังติดอยู่ในใจอ้าวคุน
มาโดยตลอดไม่ใช่รึ ?
ตลอดหลายปีมานี้ เขาทั้งเจ็บปวดและรู้สึกผิด เขาไม่ได้รู้สึกดีไปกว่า
นางเลย
“ช่างเถอะ หากเจ้าไม่อยากทำก็ช่างมัน” อ้าวคุนถอนหายใจออกมา
ส่าหรับมังกรสีครามแล้ว เขาติดหนี้นางเป็นอย่างมากและเขาก็ไม่คิด
ขอให้อีกฝ่ายมาทำอะไรเพื่อเขา ในฐานะราชามังกร ไม่มีใครในโลก
ทำให้เขากลัวได้ มีแค่มังกรสีครามเท่านั้นที่เขาไม่คิดจะเผชิญหน้า
ด้วย ด้วยความแค้นเคืองที่นางมีในใจ เขาไม่คิดจะเผชิญหน้ากับนาง
เขาไม่กล้าด้วยซ้ำ
ภายใต้เปลวไฟที่สั่นไหว อ้าวคุนและมังกรสีครามได้เงียบไปอยู่นาน
ดินแดนที่เต็มไปด้วยเปลวไฟได้กลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง
สักพัก อ้าวคุนก็มองไปที่มังกรสีครามก่อนจะพูดขึ้นมาช้า ๆ “น้อง
รอง เจ้าควรพักเสียหน่อย หลังจากนี้พี่จะมาพบเจ้าอีก”
เมื่อพูดจบ อ้าวคุนก็พุ่งขึ้นเตรียมที่จะบินออกไป
ก่อนจะกลับ อ้าวคุนหันกลับมาอย่างลังเลและพูดขึ้น “เด็กนั่น…ข้า
ได้ทิ้งไว้ที่ป่ าหวงหยวน และข้าก็ได้ผนึกมันไว้ หากไม่มีเรื่องที่ไม่
คาดคิดเกิดขึ้น พลังของผนึกก็น่าจะหมดไปเมื่อไม่นานมานี้”