ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 379

ตอนที่ 379 ความจริงที่น่ากลัว
ภายใต้ท้องฟ้าสีคราม มีร่างหนึ่งสูงกว่า 400 ล้ำและยาวกว่า400 ลี้ตัว
สั่นด้วยความกลัว นัยน์ตาของมันหดลงราวกับพบบางสิ่งที่น่ากลัวอยู่
ที่ใต้เท้าของมัน มันมีร่างขนาดเท่ากับมันหลายสิบร่าง ทุกร่างต่างก็
ตายอย่างน่าอนาถ แต่สิ่งที่แปลกที่สุดคือบาดแผลของพวกนั้น เกิดขึ้น
เพราะการทำร้ายตัวเอง มันไม่มีใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด
แต่อย่างใด แต่ใบหน้าของพวกนั้นกลับแทนที่ด้วยความกลัวแทน
ไม่ว่าจะเป็นร่างที่อยู่ด้านบนหรือศพหลายสิบร่างที่กองอยู่ที่พื้น
พวกนั้นต่างก็แผ่พลังออกมาจนทำให้เมฆเปลี่ยนสี, มิติบิดเบี้ยวและ
แตกไปก่อนจะฟื้นฟูกลับมาใหม่อีกรอบ แม้ว่าจะเป็นเพียงพลังอัน
น้อยนิดที่เล็ดรอดออกมา แต่มันก็เพียงพอที่จะฆ่าราชามังกรได้!
ไม่มีใครรู้ว่าพวกนี้แข็งแกร่งแค่ไหน แต่พวกนี้กลับตาย ร่างกายมี
พลังเล็ดรอดออกมาเล็กน้อยแต่ถึงจะเล็กน้อย ก็ทำให้ผู้คนยอมแพ้ได้
แม้ว่าจะมีผู้ที่แข็งแกร่งปรากฏตัวขึ้นมาแต่ก็จะถูกพลังนี้ฆ่าทันที
ศพเหล่านี้มีทั้งสัตว์อสูร, มนุษย์และมังกร ไม่ว่าจะเป็นร่างไหนต่างก็
เป็นตัวตนที่น่าเหลือเชื่อ แค่คิดก็สามารถฆ่าพวกระดับสูงสุดได้และ
สามารถทำลายทั้งทวีปป่ าได้ ! และหากต้องการพวกเขาก็สามารถ
ทำลายทวีปป่ าได้ด้วยพลังของคน ๆ เดียวและสามารถทำให้ทวีปจม
หายลงไปได้ !
แต่ตอนนี้พวกที่เรียกว่าตัวตนน่าเหลือเชื่อกลับตายไปหมด ยกเว้น
แค่หมาป่ าที่ตัวสั่นด้วยความกลัว ทั้งมังกร, สัตว์อสูรและมนุษย์ ศพ
พวกนี้ต่างก็แสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมา และทำให้ที่นั่นเต็มไป
ด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาดและน่าสลด
มันยากที่จะคิดได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกนี้ ตัวตนที่น่ากลัวแบบนี้
ใครกันที่ฆ่าพวกเขา ?
ไม่มีใครรู้ว่าพวกนี้มาจากไหน และทำไมพวกเขาถึงได้มีพลังที่น่า
กลัวแบบนี้ได้ รวมถึงไม่มีใครรู้ว่าพวกเขามารวมตัวกันได้ยังไงและ
เกิดอะไรขึ้นที่นี่
แม้ว่าจางหยูจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะขนลุกเมื่อเห็น
ฉากนี้ เขารู้สึกราวกับเป็นไข้ หัวใจเขามีแต่ความกลัวไม่อาจจะควบคุม
ใจตัวเองได้
เพื่อที่จะรู้ความจริงเรื่องนี้ แม้ว่าจะมีความกลัวอยู่ในใจ แต่จางหยูก็
ยังรวบรวมความกล้าดูฉากนี้ต่อไป
ร่างขนาดใหญ่ที่เหลือรอดคือร่างจริงของหมาป่าละโมบ หลังจากที่
กลัวจนถึงขีดสุด ในที่สุดเขาก็พูดออกมา “อ้า ! ไปให้พ้นเจ้าภูตผี ไป
ซะ ไป !” เสียงเขาราวกับภัยพิบัติของโลก มันทำให้มิติรอบตัวพังลง
พื้นดินใต้เท้าของเขาหายไปทีละนิ้ว ๆ กลายเป็นฝุ่นผง ในเสี้ยวพริบตา
เขาก็อยู่ในมิติว่างเปล่า ทุกอย่างหายไปไม่มีตัวตนอยู่อีกเลย
น่ากลัว !
แค่เสียงก็สามารถทำลายพื้นที่ขนาดเท่ากับภูเขาได้ หากเขาใช้พลัง
มากกว่านี้ ไม่ใช่ว่าทวีปป่ าก็คงไม่อาจทนรับการโจมตีของเขาได้
ไม่ใช่รึ ?
จางหยูกลืนน้ำลายเพราะความตะลึงของพลังของหมาป่ าละโมบ
และความกลัวที่มีต่อศัตรู
หมาป่ าละโมบที่แข็งแกร่งเช่นนี้กลับหวาดกลัว สายตาเขามีแต่ความ
กลัว มันยากที่จะคิดได้ว่าศัตรูนั้นจะน่ากลัวแค่ไหน
อยู่ ๆ ก็มีฉากที่น่าตกใจเกิดขึ้นมา
หมาป่ าละโมบเงียบไปและจากนั้น…กรงเล็บของเขาก็ค่อย ๆ ยกขึ้น
และพุ่งเข้าใส่ท้องน้อยของตัวเอง ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มแปลก ๆ
ปรากฏขึ้นมา ก่อนที่กรงเล็บจะแทงทะลุท้องน้อยของตน แล้วดึง
อวัยวะภายในออกมายัดเข้าใส่ปากแล้วเคี้ยวมัน “เครื่องในของสัตว์
อสูรศักด์ิสิทธ์ิ หึหึ อร่อยจริง ๆ !”
เขายิ้มออกมาแต่สายตากลับเต็มไปด้วยความกลัวและความสิ้นหวัง
ภาพนี้แปลกประหลาดจนน่าขนลุก
จางหยูรู้สึกเหมือนมีลมเย็นพัดอัดเข้าตัว ร่างกายเขาแข็งทื่อราวกับว่า
ร่างกายไม่ฟังคำสั่งเขาอีกต่อไป
ความทรงจำนี้เป็นของหมาป่ าละโมบ ดังนั้นความรู้สึกที่เขารู้สึกได้
ในตอนนี้ ก็เป็นของหมาป่ าละโมบ เขาเหมือนกับร่างจริงของหมาป่ า
ละโมบ ใจของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและความสิ้นหวัง เขาไม่
อาจจะควบคุมตัวเองได้จนต้องล้วงเอาอวัยวะภายในของตัวเองมา
กิน….
กระทั่งช่องท้องนั้นว่างเปล่า หมาป่ าละโมบจึงหยุด
ช่องท้องของเขาถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่า
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหมาป่าละโมบตายไปแล้ว แต่นี่คือจุดสิ้นสุดแล้ว
รึ ?
ไม่ นี่คือจุดเริ่มต้นของความน่ากลัวที่แท้จริง!
วิญญาณของหมาป่ าละโมบลอยออกมาจากร่าง และปรากฏขึ้นใน
อากาศ ก่อนจะอัดแน่นขึ้นมา แม้ว่าจะต่างจากร่างจริงแต่หากมอง
จากภายนอกก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก อย่างน้อยลักษณะภายนอกก็
ไม่ได้ต่างกัน ผู้บ่มเพาะที่แข็งแกร่งระดับนี้ก็เป็นธรรมดาที่วิญญาณ
จะแข็งแกร่งไปด้วย แม้ว่ากายเนื้อจะถูกทำลายแต่ด้วยวิญญาณที่
แข็งแกร่ง มันก็สามารถอยู่ในโลกนี้ได้ในฐานะภูตผี
หากวิญญาณแข็งแกร่งพอ หรือมีความแค้นเคืองมากพอ มันก็จะ
กลายเป็นวิญญาณที่แข็งแกร่งได้หลังจากที่ตายไป !
หมาป่าละโมบก็เช่นเดียวกัน วิญญาณของเขาแข็งแกร่งเป็นอย่าง
มาก เขาทนทุกข์อยู่กับความกลัวก่อนที่จะตายไป และผ่านพ้นการ
ทรมานที่โหดร้าย ความแค้นเคืองที่เขามีทำให้พลังของเขาน่ากลัว
ขึ้นไปอีก นอกจากสติที่ไม่สมประกอบแล้ว ตอนนี้ความแข็งแกร่งที่
เขามียังสูงกว่าตอนที่เขายังมีชีวิตเสียอีก
“ตาย ตาย !” หมาป่าละโมบคิดเพียงอย่างเดียวในหัว
แต่สุดท้ายมันกลับเกิดเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดขึ้นอีกครั้ง
ร่างวิญญาณของหมาป่าละโมบ อยู่ ๆ ก็ไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้
มันเหมือนกับฉากที่เพิ่งจะเกิดขึ้นตะกี้ เขาไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้
เขามองไปที่กงเล็บของตัวเองแล้วจ้วงเอาเศษวิญญาณออกมาจากร่าง
แล้วค่อย ๆ ยัดเข้าใส่ปากตัวเอง
“ไม่เลว รสชาติดีนิ !”
ร่างวิญญาณของหมาป่าละโมบเผยรอยยิ้มประหลาดออกมาก่อนจะ
มีเสียงหัวเราะที่คนธรรมดาไม่อาจจะได้ยินดังขึ้นมาตาม
ฉากที่น่าสยดสยองเกิดขึ้นซ้ำ แม้แต่วิญญาณของหมาป่ าละโมบ ก็ไม่
อาจจะหนีจากการควบคุมของสัตว์ประหลาดได้
ไม่นานวิญญาณของหมาป่าละโมบ ก็ถูกกินจนเหลือแค่เพียงส่วนหัว
และสิ่งที่น่าแปลกที่สุดคือ ร่างวิญญาณนั้นเขากลับกินตัวเอง มันไม่
มีศัตรูปรากฏตัวขึ้นมาเลย ดูเหมือนว่าตั้งแต่ต้นจนจบ มีแค่เขาที่ทำ
ร้ายตัวเองและฆ่าตัวเอง ศัตรูที่ว่าอาจจะเป็นเพียงภาพในฝัน
ตั้งแต่ต้นจนจบ จางหยูไม่ได้เห็นสิ่งที่เรียกว่าศัตรูเลย แม้แต่เสียงของ
อีกฝ่ายเขาก็ไม่ได้ยิน
หากไม่เห็นฉากนี้ด้วยตาตัวเอง จางหยูคงสงสัยว่าสิ่งที่เรียกว่าศัตรู
นั้นไม่มีตัวตนอยู่จริง !
ปัง !
หลังจากนั้นหัวของหมาป่ าละโมบก็ระเบิดออก พลังอันน่ากลัว
ส่งผลต่อมิติรอบ ๆ จนทำให้เกิดการปั่นป่ วนของมิติ
ในภาพนั้น ภายใต้ผลของพลังวิญญาณ มิติได้พังลง พื้นดินหายไป
ทั้งโลกเหมือนจะหายไปด้วย
ความทรงจำของหมาป่ าละโมบได้หยุดตรงนั้น มันเหลือแค่เสียง
เดียว เสียงของหมาป่ าละโมบที่ดังก้องขึ้นในหัวของจางหยูอย่าง
ต่อเนื่อง “อย่าเข้าไปในเขตหวงห้าม อย่าเข้าไปในเขตหวงห้าม อย่า
เข้าไปในเขตหวงห้าม…” เสียงนี้ส่งผลต่อจิตใจ แม้ว่าหมาป่ าละโมบ
จะตายไปนานแล้ว แต่จางหยูก็รับรู้ได้ถึงความกลัวที่แฝงอยู่ในเสียง
นั้นได้
“อ๊า !” จางหยูหลุดออกมาจากความทรงจำของหมาป่าละโมบ และ
ถึงกับต้องหอบหายใจ “ฮู่…”
น่ากลัวจริง ๆ
เขาแค่ตรวจสอบความทรงจำของหมาป่ าละโมบ ความกลัวและ
ความรู้สึกต่าง ๆ ก็พุ่งเข้ามาในสมองของเขา มันยากที่จะคิดได้ว่า
ตอนนั้นหมาป่ าละโมบรู้สึกยังไง ? ทั้งกลัวและสิ้นหวัง
กายเนื้อได้หายไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นวิญญาณก็ไม่อาจจะหนีไป
ไหนได้ !
สัตว์ประหลาดที่น่ากลัว คือศัตรูที่น่ากลัว !
“ร่างจริง เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ ?” ร่างเทียมหมาป่าละโมบเหมือนจะ
เดาออกว่า จางหยูต้องมีท่าทีเช่นนี้แต่เขาก็ยังถามออกมาด้วยความ
เป็นห่วง
จางหยูยกมือขึ้นโบกด้วยความยากลำบาก ก่อนจะพูดขึ้นมา “ไม่ต้อง
เป็นห่วงข้า ให้ข้าสงบสติอารมณ์ก่อน !”
ความทรงจำของหมาป่ าละโมบส่งผลต่อร่างจริง ตอนนี้ในหัวของ
เขามีแต่อารมณ์ด้านลบทั้งความกลัว, สิ้นหวัง, เกลียดชัง, เจ็บปวด
และการฆ่าฟัน…หากเขาไม่รีบสงบสติอารมณ์ เขาสงสัยว่าตัวเอง
อาจจะจมไปกับความรู้สึกพวกนี้
หมาป่าละโมบตกใจกับสายตาที่จางหยูแสดงออกมา เขารีบปิดปาก
เงียบและไปยืนรออยู่ข้าง ๆ
สักพัก จางหยูก็สงบสติอารมณ์ตัวเองได้บ้าง แม้ว่าในหัวเขาจะเต็ม
ไปด้วยอารมณ์ด้านลบ แต่ตอนนี้เขาได้สติอย่างเต็มที่แล้ว เขาพูด
ขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง “สัตว์ประหลาดรึ ?”
ก่อนที่ภาพนั้นจะโผล่มา จางหยูได้ยินเสียงหนึ่งพูดขึ้น “คนตายกลาย
เป็นผี ผีตายแล้วจะเป็นอะไร ?” เสียงนั้นไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ มัน
ไม่เหมือนเสียงของหมาป่าละโมบ มันคล้ายกับเสียงของระบบ แต่ก็
ต่างจากเสียงของระบบเช่นกัน
จางหยูไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใครกัน และทำไมถึงได้โผล่มาใน
ความทรงจำของหมาป่าละโมบ แต่เขาสังหรณ์ใจได้ว่า สัตว์ประหลาด
ที่โผล่มาในความทรงจำของหมาป่ าละโมบนั้น ไม่อาจจะมองเห็น
ได้ราวกับว่าสัตว์ประหลาดนั้นไม่มีตัวตน !
“คนตายกลายเป็นผี หากผีตายแล้วจะเป็นอะไร” จางหยูรู้สึกขนลุก
“ผีจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวแบบนั้นหลังจากที่ตายไป !”
หลังจากที่ได้พัก ร่างเทียมหมาป่ าละโมบก็รวบรวมสติได้ดีกว่าจางหยู
เขาพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ข้าคิดว่าอีกสักพักเราอาจจะเข้าใจ
ความหมายของประโยคนี้ มันน่าจะหมายถึงผู้บ่มเพาะที่แข็งแกร่ง
ภายใต้เงื่อนไขที่ไม่อาจจะทราบได้ หลังจากที่ตายไป มันจะมีโอกาส
ที่จะกลายเป็นภูติผี ภายใต้เงื่อนไขที่เรายังไม่ทราบมันก็มีโอกาสเป็น
สัตว์ประหลาดหลังจากที่ตายไป บางทีมันอาจจะหมายถึงวิญญาณที่
แข็งแกร่งที่มีความแค้นที่น่าแปลกใจ”
ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นร่างวิญญาณหลังจากที่ตายได้ หากคนอ่อนแอ
ตายไป แม้แต่วิญญาณของพวกเขาก็จะไม่เหลืออยู่ พวกเขาจะกลาย
เป็นร่างวิญญาณได้ยังไง ?
หากร่างวิญญาณกำเนิดขึ้นมาง่าย ๆ งั้นทวีปป่ าจะมีพวกแบบนั้นมาก
แค่ไหนกัน กับเวลาที่ผ่านมานานแบบนี้
จางหยูอยู่ทวีปป่ามาเกือบปีแล้ว เท่าที่เขาเห็นก็มีแค่โอวเสินเฟิง ที่เป็น
ร่างวิญญาณ มันแสดงให้เห็นแล้วว่าร่างวิญญาณหาได้ยากแค่ไหน
“นอกจากนี้ตามความทรงจำของหมาป่ าละโมบ สิ่งที่เรียกว่าศัตรู
น่าจะเป็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่อาจจะมองเห็นได้ แม้แต่ร่างวิญญาณก็ไม่
อาจจะมองเห็นมันได้ มันคือตัวตนที่ลึกลับ ไม่ว่าจะใช้วิธีอันใดพวก
นั้นก็ไม่อาจจะรับรู้ถึงตัวตนนั้นได้” หมาป่ าละโมบพูดขึ้นมา
“ร่างวิญญาณที่แข็งแกร่งสามารถเข้าสิงร่างคนได้ และใช้ร่างนั้น
สำหรับเกิดใหม่ ศัตรูที่ว่าถึงกับสามารถยึดร่างวิญญาณได้ มันคือการ
เข้าสิงร่างวิญญาณ…”
คนยังถูกเข้าสิงได้แล้วทำไมวิญญาณจะถูกบ้างไม่ได้ ?
การเข้าสิงร่างวิญญาณ แค่คิดก็ทำให้จางหยูขนลุกแล้ว