ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 395
ตอนที่ 395 องค์รัชทายาทเผ่ามังกรผู้น่าสงสาร
“เจ้าเป็นใครกัน ?” ตวนมู่กงคิ้วขมวด
“ซุนฉวน เจ้าของร้านอาหารนี้” ซุนฉวนมีสิทธิที่จะครอบครองดอก
กล้วยไม้ขาวนี่
ตวนมู่กงใจหล่นวูบ ครั้งนี้มันคงยุ่งยากหน่อย ในฐานะผู้พิทักษ์ของ
อาณาจักรหมิง ชื่อเสียงของเขาในอาณาจักรนั้นอยู่ในระดับสูง เขา
เป็นคนที่โด่งดังไปทั่วเขตใต้ เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่สามารถแย่งชิง
มันมาได้ ไม่งั้นแล้วหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปเขาจะเอาหน้าไป
ไว้ที่ไหน ?
“ตั้งราคามา” ตวนมู่กงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าต้องการเงินเท่าไหร่
เพื่อแลกกับดอกกล้วยไม้ขาวนี่ ?”
ตวนมู่กงดูจริงใจ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ใช้พลังของตัวเองมาต่อรอง
แต่ซุนฉวนนั้นดื้อด้าน และไม่สนใจท่าที่จริงใจของตวนมู่กง “ขอโทษ
ด้วยนายท่าน” อย่าพูดถึง 1 พันล้านเลย แม้แต่หมื่นล้านหรือแสนล้าน
เขาก็ไม่มีทางที่จะแลกมันกับดอกกล้วยไม้ขาวนี่ ต่อหน้าสมบัติที่ไม่
อาจจะประเมินค่าได้นั้น เงินจะมีค่าอะไร ?
แต่คนที่เขาเผชิญหน้าอยู่ตอนนี้ เป็นถึงผู้พิทักษ์ของอาณาจักรหมิง
แม้ว่าภายนอกเขาจะแสดงท่าที่ดื้อด้านออกมา แต่ในใจนั้นกลับเต็ม
ไปด้วยความกลัว
ตวนมู่กงมองไปที่ซุนฉวนและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉยชา “ดี เจ้าทำได้
ดี !”
“หยางซง ไปกันได้ !” ตวนมู่กงหันกลับและตะโกนบอกหยานซง
“ท่านเจ้าของร้าน เสี่ยวเอ้อพูดขึ้นมาด้วยความกังวล “ท่านไม่ไว้หน้า
ท่านตวนมู่กงเลย ข้ากลัวว่ามันจะมีปัญหา”
แม้ว่าตอนที่ตวนมู่กงกลับไปนั้น เขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่หากดูจาก
สีหน้าแล้วก็รู้ได้อย่างชัดเจนว่า เขาโกรธซุนฉวนเพียงใด
ซุนฉวนส่ายหน้าและพูดขึ้นมา “แน่นอนว่าต้องมีปัญหา แต่ดอก
กล้วยไม้ขาวนี่ข้ามีสิทธิที่จะครอบครองมัน”
ไม่ว่ามันจะราคาสูงเท่าไหร่ เขาก็ไม่คิดที่จะขายมัน เพราะเขารู้จัก
ดอกกล้วยไม้ขาวนี่ และรู้ถึงผลการทำงานของมันด้วย
ดอกกล้วยไม้ขาวนี้ เขามั่นใจอย่างมากกว่ามันจะทำให้ทะลวงผ่าน
ขึ้นไปยังขอบเขตตุ้นซวนได้ แม้ว่าเขาจะเสียร้านนี้ไป แต่เขาก็ไม่
ลังเล แน่นอนเขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคนอื่น แม้แต่คนสนิทของเขา
เขาก็บอกข้อมูลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
หากเป็นเรื่องการทะลวงผ่านของตัวเขาเอง ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องระวัง!
“โชคดีที่เจ้านั่นไม่รู้ถึงผลการทำงานของดอกกล้วยไม้ขาว ไม่งั้นแล้ว
เกรงว่าเรื่องคงไม่จบลงง่าย ๆ” ซุนฉวนรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ยังเก็บ
ดอกกล้วยไม้ขาวนี้ไว้ได้
ไม่นาน ซุนฉวนก็เรียกพนักงานทั้งหมดในร้านเข้ามาประชุมและ
มอบหมายให้พวกนั้นดูแลร้านชั่วคราว เขาจะรีบไปที่ซ่อนตัวที่ไม่มี
ใครรู้จัก และกินดอกกล้วยไม้ขาวเข้าไปพร้อมกับทำความเข้าใจกฎ
ของโลก
ที่เมืองกวนหยาง เมืองทางเหนือของอาณาจักรหมิง
อ้าวอู่เหยียนเดินทางออกมาและไม่นานก็มาถึงเมืองนี้ อ้าวอู่เหยียน
ได้เคลื่อนย้ายตัวเองไปในตรอกภายในเมือง
อ้าวอู่เหยียนเดินออกมาตรวจสอบตามท้องถนน เขายังคงเจ็บใจกับ
การต้องแลกดอกกล้วยไม้ขาวกับค่าอาหาร
“นี่มันอะไรกัน ?” เมื่อกวาดตามองไปที่ร้านเสื้อผ้า ดวงตาของอ้าวอู่
เหยียนก็เป็นประกายขึ้นมา
พนักงานของร้านได้ทักทายเขาด้วยความสุภาพ “ยินดีต้อนรับนายท่าน”
เมื่อได้ยินแบบนั้น อ้าวอู่เหยียนก็กังวลขึ้นมาและถามขึ้น “เสื้อผ้า
พวกนี้…”
เขาชี้ไปที่เสื้อผ้าในร้านและถาม “แลกเปลี่ยนด้วยเงินรึ ?”
“ท่านตลกจริง ๆ เราทำการค้าอย่างยุติธรรม เป็นธรรมดาที่เราจะ
แลกเปลี่ยนมันกับเงิน สิ่งอื่น ๆ ค่าของมันใช่ว่าจะประเมินได้ง่าย ๆ”
พนักงานตอบกลับ “หากไม่มีเงินติดตัว ท่านสามารถไปยังร้าน
ตรงกันข้ามเพื่อแลกเงินได้”
อ้าวอู่เหยียนมองไปที่ร้านตรงกันข้ามและถามขึ้นมา “ร้านเล็ก ๆ
แบบนี้แลกเปลี่ยนเงินได้ด้วยรึ ?”
พนักงานแสดงสีหน้าประหลาดใจ แต่ก็ยังตอบกลับด้วยความสุภาพ
“ถูกต้องแล้ว ตราบใดที่ท่านมีของบางอย่างที่มีค่า ท่านก็สามารถใช้
มันแลกเปลี่ยนกับเงินได้”
“ดี ขอบคุณ” อ้าวอู่เหยียนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก และ
ขอบคุณพนักงานสาวคนนั้น
อ้าวอู่เหยียน เดินไปที่ร้านตรงกันข้ามที่พนักงานบอก
เมื่อเห็นชุดที่หรูหราที่อ้าวอู่เหยียนใส่มา พนักงานก็ตาเป็นประกาย
ขึ้นมาทันที “ท่านลูกค้า !”
อ้าวอู่เหยียนเอาหินสีดำออกมาจากแหวนมิติและพูดขึ้น “ช่วยข้าดูที
ว่าจะแลกเงินได้เท่าไหร่กัน”
หินหมึก มันคือหนึ่งในวัสดุสำหรับการสร้างสิ่งของ มันแข็งเป็น
อย่างมาก ต่อให้ยังไม่สร้างเป็นอาวุธ แต่มันก็สามารถทลายการ
ป้องกันของพวกขอบเขตหลี่ซวนได้น้ำหนักของมันหนักจนน่าทึ่ง
หินขนาดเท่ากับฝ่ามือมีน้ำหนักหลายพันกิโลกรัม การนำมันไป
สร้างเป็นอาวุธ พลังของมันจะน่ากลัว จนเพียงพอที่จะทำเป็นอาวุธ
ของพวกระดับสูงสุดได้ !
โดยสรุปแล้ว หินหมึกก้อนเล็ก ๆ นี้ ก็มีค่าไม่อาจที่จะประเมินได้!
มันไม่ได้มีอุกกาบาตตกในทวีปหลายหมื่นปีแล้ว ดังนั้นหินขนาด
เท่ากับฝ่ามือ จึงเพียงพอที่จะทำให้ปรมาจารย์ด้านการหลอม 6 ดาว
คลุ้มคลั่งได้ !
แต่การจะนำมันไปใช้เป็นเรื่องที่ยากมาก แม้แต่ปรมาจารย์การหลอม
6 ดาว ก็ไม่แน่ว่าจะนำมันไปทำเป็นอาวุธได้
“หินรึ ?” พนักงานตรวจสอบและถามขึ้นมา “นี่หินอะไร?”
พนักงานที่เปิดร้านมาหลายสิบปี ย่อมเคยเห็นสมบัติมามากมาย รวม
ไปถึงวัสดุต่าง ๆ ที่ใช้ทำอาวุธและยาต่าง ๆ มันมีไม่กี่อย่างที่เขาไม่
รู้จัก สายตาของเขาไม่อาจจะเอาคนทั่วไปมาเทียบได้แต่สุดท้ายเขาก็
ไม่รู้จักหินนี่
หินดำ ?
ไม่ แม้ว่ามันจะเป็นสีดำสนิทแต่แน่นอนว่าไม่ใช่หินดำ
“นี่คือหินหมึก !” อ้าวอู่เหยียนพูดขึ้น “หนึ่งในวัสดุระดับโลก
สำหรับใช้สร้างสิ่งของ !”
วัสดุที่ล้ำค่าแบบนี้ แน่นอนว่าเขาบอกได้ว่ามีปรมาจารย์ด้านหลอม 5
ดาวไม่กี่คนที่จะรู้จักหินนี่
ยังไงซะอุกกาบาตก็ไม่ได้ปรากฏบนทวีปป่ ามาหลายหมื่นปีแล้ว
และมีข่าวลือบอกว่ามันหายไปจากโลกด้วย คนธรรมดาจะรู้จักได้
ยังไง ?
ไม่ใช่แค่พนักงานจะไม่รู้จักหินนี่ แต่เขายังคิดว่าอ้าวอู่เหยียนโกหก
ด้วย
หนึ่งในวัสดุระดับโลกรึ ?
นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน !
หากหินนี้เป็นวัสดุระดับโลกจริง ๆ งั้นมันจะมาโผล่ที่ร้านเล็ก ๆ
แบบนี้ได้ยังไง ?
ต้องรู้ก่อนว่าวัสดุระดับสูงนั้นไม่อาจจะประเมินค่าได้ หากพวกเขา
ไปทำการประมูลที่เขตกลาง ซึ่งเพียงพอทำให้ทั้งทวีปสนใจได้และ
ทำให้นักหลอมมากมายต่างก็แห่กันไปที่นั่นเพื่อประมูลมันมา มัน
ไม่อาจจะนำมาแลกเปลี่ยนกับเงินแบบนี้ได้
พนักงานไม่คิดว่าเขาจะโชคดีแบบนั้น…
“ขอโทษด้วย ของแบบนี้ทางเราไม่รับ” พนักงานมองว่าอ้าวอู่เหยียน
เป็นคนบ้า รอยยิ้มของเขาดูเย็นชากว่าเดิม
อ้าวอู่เหยียนคิ้วขมวด หินหมึกนี่เขาถือว่ามันเป็นสมบัติแต่ร้านนี้
กลับไม่รับงั้นรึ ?
“นี่โลกมนุษย์ร่ำรวยจนไม่เห็นค่าของหินหมึกเลยรึ?” อ้าวอู่เหยียน
ตกตะลึง
หลังจากนั้นเขาก็กัดฟันแน่น และเอาของที่เหลือออกมาจากแหวน
มิติก่อนจะพูดขึ้น “พวกนี้เจ้ารับหรือไม่ ?”
เกล็ดมังกร, หินไฟและต้นยูคา…
ของเหล่านี้เป็นสมบัติของเผ่ามังกร หากมองจากทั้งเกาะมังกรแล้ว
มันคือสมบัติที่ล้ำค่าของเผ่า อ้าวอู่เหยียนที่แม้ว่าจะเป็นองค์รัชทายาท
แต่เขาก็เอาของแบบนี้ออกมาได้ไม่มากนัก
อ้าวอู่เหยียนไม่ได้จำเป็นต้องใช้ของพวกนี้ ดังนั้นหากมันแลกเงินได้
หลายล้านเหรียญเขาก็พอใจแล้ว เงินหลายล้านเหรียญ มันสามารถ
กินอาหารได้กว่าสิบมื้อ หากใช้ประหยัด ๆ เขาอาจจะกินได้หลายสิบ
มื้อ !
เมื่อคิดถึงอาหารที่แสนอร่อยที่ร้านเทียนอัน อ้าวอู่เหยียนก็รู้สึกว่าท้อง
ของตัวเองเริ่มหิวขึ้นมาอีกรอบ ทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งกินมาได้ไม่กี่ชั่วโมง
“ไม่ นอกจากของกินแล้ว ข้ายังต้องการเสื้อผ้าอีก !” อ้าวอู่เหยียนนึก
ถึงร้านเสื้อผ้าที่อยู่ตรงกันข้าม “ข้าจะเลือกชุดไหนดี ?”
ตอนนั้นอ้าวอู่เหยียนก็พบกับปัญหาที่ก่อตัวขึ้นมาในหัว
แต่ตอนที่พนักงานกวาดตามองไปยังของที่อ้าวอู่เหยียนนำออกมา
พนักงานก็คิ้วขมวดขึ้น “ของพวกนี้มันอะไรกัน ?” สมบัติของเผ่า
มังกร เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
แน่นอนว่าเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่รู้จักมัน มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ
อะไร ยังไงซะของพวกนี้ก็มีอยู่แค่ในเกาะมังกร นอกจากดอกกล้วยไม้
ขาวที่มีอยู่บนทวีปป่ าแล้ว ของอย่างอื่นไม่เคยปรากฏขึ้นบนทวีปป่ า
เลย นี่ไม่ต้องนับพนักงานร้านนี้เลย แม้แต่พวกระดับสูงสุดทั้งสี่ของ
มนุษย์ และแม้แต่ราชาสัตว์อสูรก็อาจจะไม่รู้จักมัน
แม้ว่าจะไม่เคยเห็นมาก่อน แต่พนักงานก็รู้สึกได้ว่าของพวกนี้ไม่
ธรรมดา หากเขาเป็นเจ้าของร้าน เขาก็ไม่รังเกียจที่จะใช้เงินน้อยนิด
แลกกับมันมา โชคร้ายที่เขาเป็นแค่คนเฝ้าร้าน และไม่ได้มีสิทธิทำ
แบบนั้น
หากเขาทำแบบนั้น เขาก็จะเสียงานดี ๆ แบบนี้ไป เขาไม่อยากที่จะ
เสี่ยง เขาไม่เต็มใจจะรับผลลัพธ์ที่ออกมา !
และ…
“ขอโทษด้วย ของพวกนี้เราก็ไม่รับ” พนักงานส่ายหน้าด้วยความ
เสียดาย
อ้าวอู่เหยียนเก็บของพวกนั้นพร้อมกับอารมณ์ที่เริ่มขุ่นเคืองขึ้นมา
สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นสมบัติ แต่สำหรับมนุษย์ที่ไม่ต่างอะไรจากมดกลับ
ไม่เห็นค่าของมันเลยรึ?
“ข้าไม่เชื่อว่าสมบัติของเผ่ามังกร จะแลกเปลี่ยนกับเงินไม่ได้” อ้าวอู่
เหยียนกัดฟันแน่นและเดินออกมาจากร้าน สำหรับมนุษย์ที่อ่อนแอ
ในร้าน เขาไม่หันกลับไปมองเลยด้วยซ้ำ
เมื่อเดินผ่านร้านเสื้อผ้า อ้าวอู่เหยียนก็มองไปที่เสื้อผ้าภายในร้าน
และหลังจากนั้นสักพักเขาก็ต้องฝืนใจเดินออกมา หากไม่มีเงินเขาก็
ได้แต่มองเสื้อผ้าสวย ๆ พวกนั้น และเขาก็ไม่มีความกล้าพอที่จะลอง
ใส่มันด้วย
ด้วยความแข็งแกร่งที่เขามี หากเขาต้องการอะไร คนในเมืองนี้ไม่
อาจจะหยุดเขาได้ แต่เขามีศักด์ิศรีของตัวเอง ในฐานะองค์รัชทายาท
ของเผ่ามังกร เขาจะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง ?
หากเขาทำแบบนั้นจริง ๆ มันไม่ใช่แค่เขาที่เสียหน้า แต่มันยังทำให้
เผ่ามังกรเสียหน้าไปด้วย !
อ้าวอู่เหยียนแผ่การรับรู้ออกไป และพบร้านแลกเปลี่ยนอีกร้าน เขารีบ
มุ่งหน้าไปที่นั่นทันที และไม่นานก็ปรากฏตัวขึ้นในร้านแลกเปลี่ยน
สิ่งที่ทำให้เขาสลดคือ พนักงานที่นี่ก็ยังไม่รู้จักของที่เขานำออกมา
และก็ยังคงปฏิเสธเขาดั้งเดิม
หลังจากที่ไปร้านแลกเปลี่ยนมาหลายร้าน อ้าวอู่เหยียนก็ไม่ได้อะไร
นอกจากความผิดหวัง สิ่งที่เขาถือว่าเป็นสมบัติกลับโดนมองข้าม
โดยมนุษย์ มันแลกกับเงินของมนุษย์ไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอนนั้นเขาก็เริ่ม
รู้สึกว่าชีวิตนี้มันยากล่าบาก เขาอยากกลับไปยังเกาะมังกร กลับไป
ยังที่ที่อบอุ่นของเขา โลกมนุษย์นั้นโหดร้าย เขารู้สึกว่าหากยังอยู่ที่นี่
ต่ออีกสักสามวันเขาคงต้องทรมานตายกับการทำตามกฎของที่นี่
“นี่คือเป้าหมายของท่านพ่อที่ให้ข้ามายังโลกมนุษย์รึ?” อ้าวอู่เหยียน
รู้ว่าท่านพ่อของตนนั้นหวังดี “แต่ท่านพ่อ ข้าอยากกลับไปแล้ว ข้าไม่
อยากอยู่ในโลกมนุษย์ต่อ ข้าไม่อยากอยู่ต่อ !”
องค์รัชทายาทของเผ่ามังกรที่สูงส่ง กลับแทบจะต้องร้องไห้เพราะ
กฎของโลกมนุษย์
“เจ้าเป็นใครกัน ?” ตวนมู่กงคิ้วขมวด
“ซุนฉวน เจ้าของร้านอาหารนี้” ซุนฉวนมีสิทธิที่จะครอบครองดอก
กล้วยไม้ขาวนี่
ตวนมู่กงใจหล่นวูบ ครั้งนี้มันคงยุ่งยากหน่อย ในฐานะผู้พิทักษ์ของ
อาณาจักรหมิง ชื่อเสียงของเขาในอาณาจักรนั้นอยู่ในระดับสูง เขา
เป็นคนที่โด่งดังไปทั่วเขตใต้ เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่สามารถแย่งชิง
มันมาได้ ไม่งั้นแล้วหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปเขาจะเอาหน้าไป
ไว้ที่ไหน ?
“ตั้งราคามา” ตวนมู่กงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าต้องการเงินเท่าไหร่
เพื่อแลกกับดอกกล้วยไม้ขาวนี่ ?”
ตวนมู่กงดูจริงใจ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ใช้พลังของตัวเองมาต่อรอง
แต่ซุนฉวนนั้นดื้อด้าน และไม่สนใจท่าที่จริงใจของตวนมู่กง “ขอโทษ
ด้วยนายท่าน” อย่าพูดถึง 1 พันล้านเลย แม้แต่หมื่นล้านหรือแสนล้าน
เขาก็ไม่มีทางที่จะแลกมันกับดอกกล้วยไม้ขาวนี่ ต่อหน้าสมบัติที่ไม่
อาจจะประเมินค่าได้นั้น เงินจะมีค่าอะไร ?
แต่คนที่เขาเผชิญหน้าอยู่ตอนนี้ เป็นถึงผู้พิทักษ์ของอาณาจักรหมิง
แม้ว่าภายนอกเขาจะแสดงท่าที่ดื้อด้านออกมา แต่ในใจนั้นกลับเต็ม
ไปด้วยความกลัว
ตวนมู่กงมองไปที่ซุนฉวนและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉยชา “ดี เจ้าทำได้
ดี !”
“หยางซง ไปกันได้ !” ตวนมู่กงหันกลับและตะโกนบอกหยานซง
“ท่านเจ้าของร้าน เสี่ยวเอ้อพูดขึ้นมาด้วยความกังวล “ท่านไม่ไว้หน้า
ท่านตวนมู่กงเลย ข้ากลัวว่ามันจะมีปัญหา”
แม้ว่าตอนที่ตวนมู่กงกลับไปนั้น เขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่หากดูจาก
สีหน้าแล้วก็รู้ได้อย่างชัดเจนว่า เขาโกรธซุนฉวนเพียงใด
ซุนฉวนส่ายหน้าและพูดขึ้นมา “แน่นอนว่าต้องมีปัญหา แต่ดอก
กล้วยไม้ขาวนี่ข้ามีสิทธิที่จะครอบครองมัน”
ไม่ว่ามันจะราคาสูงเท่าไหร่ เขาก็ไม่คิดที่จะขายมัน เพราะเขารู้จัก
ดอกกล้วยไม้ขาวนี่ และรู้ถึงผลการทำงานของมันด้วย
ดอกกล้วยไม้ขาวนี้ เขามั่นใจอย่างมากกว่ามันจะทำให้ทะลวงผ่าน
ขึ้นไปยังขอบเขตตุ้นซวนได้ แม้ว่าเขาจะเสียร้านนี้ไป แต่เขาก็ไม่
ลังเล แน่นอนเขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคนอื่น แม้แต่คนสนิทของเขา
เขาก็บอกข้อมูลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
หากเป็นเรื่องการทะลวงผ่านของตัวเขาเอง ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องระวัง!
“โชคดีที่เจ้านั่นไม่รู้ถึงผลการทำงานของดอกกล้วยไม้ขาว ไม่งั้นแล้ว
เกรงว่าเรื่องคงไม่จบลงง่าย ๆ” ซุนฉวนรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ยังเก็บ
ดอกกล้วยไม้ขาวนี้ไว้ได้
ไม่นาน ซุนฉวนก็เรียกพนักงานทั้งหมดในร้านเข้ามาประชุมและ
มอบหมายให้พวกนั้นดูแลร้านชั่วคราว เขาจะรีบไปที่ซ่อนตัวที่ไม่มี
ใครรู้จัก และกินดอกกล้วยไม้ขาวเข้าไปพร้อมกับทำความเข้าใจกฎ
ของโลก
ที่เมืองกวนหยาง เมืองทางเหนือของอาณาจักรหมิง
อ้าวอู่เหยียนเดินทางออกมาและไม่นานก็มาถึงเมืองนี้ อ้าวอู่เหยียน
ได้เคลื่อนย้ายตัวเองไปในตรอกภายในเมือง
อ้าวอู่เหยียนเดินออกมาตรวจสอบตามท้องถนน เขายังคงเจ็บใจกับ
การต้องแลกดอกกล้วยไม้ขาวกับค่าอาหาร
“นี่มันอะไรกัน ?” เมื่อกวาดตามองไปที่ร้านเสื้อผ้า ดวงตาของอ้าวอู่
เหยียนก็เป็นประกายขึ้นมา
พนักงานของร้านได้ทักทายเขาด้วยความสุภาพ “ยินดีต้อนรับนายท่าน”
เมื่อได้ยินแบบนั้น อ้าวอู่เหยียนก็กังวลขึ้นมาและถามขึ้น “เสื้อผ้า
พวกนี้…”
เขาชี้ไปที่เสื้อผ้าในร้านและถาม “แลกเปลี่ยนด้วยเงินรึ ?”
“ท่านตลกจริง ๆ เราทำการค้าอย่างยุติธรรม เป็นธรรมดาที่เราจะ
แลกเปลี่ยนมันกับเงิน สิ่งอื่น ๆ ค่าของมันใช่ว่าจะประเมินได้ง่าย ๆ”
พนักงานตอบกลับ “หากไม่มีเงินติดตัว ท่านสามารถไปยังร้าน
ตรงกันข้ามเพื่อแลกเงินได้”
อ้าวอู่เหยียนมองไปที่ร้านตรงกันข้ามและถามขึ้นมา “ร้านเล็ก ๆ
แบบนี้แลกเปลี่ยนเงินได้ด้วยรึ ?”
พนักงานแสดงสีหน้าประหลาดใจ แต่ก็ยังตอบกลับด้วยความสุภาพ
“ถูกต้องแล้ว ตราบใดที่ท่านมีของบางอย่างที่มีค่า ท่านก็สามารถใช้
มันแลกเปลี่ยนกับเงินได้”
“ดี ขอบคุณ” อ้าวอู่เหยียนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก และ
ขอบคุณพนักงานสาวคนนั้น
อ้าวอู่เหยียน เดินไปที่ร้านตรงกันข้ามที่พนักงานบอก
เมื่อเห็นชุดที่หรูหราที่อ้าวอู่เหยียนใส่มา พนักงานก็ตาเป็นประกาย
ขึ้นมาทันที “ท่านลูกค้า !”
อ้าวอู่เหยียนเอาหินสีดำออกมาจากแหวนมิติและพูดขึ้น “ช่วยข้าดูที
ว่าจะแลกเงินได้เท่าไหร่กัน”
หินหมึก มันคือหนึ่งในวัสดุสำหรับการสร้างสิ่งของ มันแข็งเป็น
อย่างมาก ต่อให้ยังไม่สร้างเป็นอาวุธ แต่มันก็สามารถทลายการ
ป้องกันของพวกขอบเขตหลี่ซวนได้น้ำหนักของมันหนักจนน่าทึ่ง
หินขนาดเท่ากับฝ่ามือมีน้ำหนักหลายพันกิโลกรัม การนำมันไป
สร้างเป็นอาวุธ พลังของมันจะน่ากลัว จนเพียงพอที่จะทำเป็นอาวุธ
ของพวกระดับสูงสุดได้ !
โดยสรุปแล้ว หินหมึกก้อนเล็ก ๆ นี้ ก็มีค่าไม่อาจที่จะประเมินได้!
มันไม่ได้มีอุกกาบาตตกในทวีปหลายหมื่นปีแล้ว ดังนั้นหินขนาด
เท่ากับฝ่ามือ จึงเพียงพอที่จะทำให้ปรมาจารย์ด้านการหลอม 6 ดาว
คลุ้มคลั่งได้ !
แต่การจะนำมันไปใช้เป็นเรื่องที่ยากมาก แม้แต่ปรมาจารย์การหลอม
6 ดาว ก็ไม่แน่ว่าจะนำมันไปทำเป็นอาวุธได้
“หินรึ ?” พนักงานตรวจสอบและถามขึ้นมา “นี่หินอะไร?”
พนักงานที่เปิดร้านมาหลายสิบปี ย่อมเคยเห็นสมบัติมามากมาย รวม
ไปถึงวัสดุต่าง ๆ ที่ใช้ทำอาวุธและยาต่าง ๆ มันมีไม่กี่อย่างที่เขาไม่
รู้จัก สายตาของเขาไม่อาจจะเอาคนทั่วไปมาเทียบได้แต่สุดท้ายเขาก็
ไม่รู้จักหินนี่
หินดำ ?
ไม่ แม้ว่ามันจะเป็นสีดำสนิทแต่แน่นอนว่าไม่ใช่หินดำ
“นี่คือหินหมึก !” อ้าวอู่เหยียนพูดขึ้น “หนึ่งในวัสดุระดับโลก
สำหรับใช้สร้างสิ่งของ !”
วัสดุที่ล้ำค่าแบบนี้ แน่นอนว่าเขาบอกได้ว่ามีปรมาจารย์ด้านหลอม 5
ดาวไม่กี่คนที่จะรู้จักหินนี่
ยังไงซะอุกกาบาตก็ไม่ได้ปรากฏบนทวีปป่ ามาหลายหมื่นปีแล้ว
และมีข่าวลือบอกว่ามันหายไปจากโลกด้วย คนธรรมดาจะรู้จักได้
ยังไง ?
ไม่ใช่แค่พนักงานจะไม่รู้จักหินนี่ แต่เขายังคิดว่าอ้าวอู่เหยียนโกหก
ด้วย
หนึ่งในวัสดุระดับโลกรึ ?
นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน !
หากหินนี้เป็นวัสดุระดับโลกจริง ๆ งั้นมันจะมาโผล่ที่ร้านเล็ก ๆ
แบบนี้ได้ยังไง ?
ต้องรู้ก่อนว่าวัสดุระดับสูงนั้นไม่อาจจะประเมินค่าได้ หากพวกเขา
ไปทำการประมูลที่เขตกลาง ซึ่งเพียงพอทำให้ทั้งทวีปสนใจได้และ
ทำให้นักหลอมมากมายต่างก็แห่กันไปที่นั่นเพื่อประมูลมันมา มัน
ไม่อาจจะนำมาแลกเปลี่ยนกับเงินแบบนี้ได้
พนักงานไม่คิดว่าเขาจะโชคดีแบบนั้น…
“ขอโทษด้วย ของแบบนี้ทางเราไม่รับ” พนักงานมองว่าอ้าวอู่เหยียน
เป็นคนบ้า รอยยิ้มของเขาดูเย็นชากว่าเดิม
อ้าวอู่เหยียนคิ้วขมวด หินหมึกนี่เขาถือว่ามันเป็นสมบัติแต่ร้านนี้
กลับไม่รับงั้นรึ ?
“นี่โลกมนุษย์ร่ำรวยจนไม่เห็นค่าของหินหมึกเลยรึ?” อ้าวอู่เหยียน
ตกตะลึง
หลังจากนั้นเขาก็กัดฟันแน่น และเอาของที่เหลือออกมาจากแหวน
มิติก่อนจะพูดขึ้น “พวกนี้เจ้ารับหรือไม่ ?”
เกล็ดมังกร, หินไฟและต้นยูคา…
ของเหล่านี้เป็นสมบัติของเผ่ามังกร หากมองจากทั้งเกาะมังกรแล้ว
มันคือสมบัติที่ล้ำค่าของเผ่า อ้าวอู่เหยียนที่แม้ว่าจะเป็นองค์รัชทายาท
แต่เขาก็เอาของแบบนี้ออกมาได้ไม่มากนัก
อ้าวอู่เหยียนไม่ได้จำเป็นต้องใช้ของพวกนี้ ดังนั้นหากมันแลกเงินได้
หลายล้านเหรียญเขาก็พอใจแล้ว เงินหลายล้านเหรียญ มันสามารถ
กินอาหารได้กว่าสิบมื้อ หากใช้ประหยัด ๆ เขาอาจจะกินได้หลายสิบ
มื้อ !
เมื่อคิดถึงอาหารที่แสนอร่อยที่ร้านเทียนอัน อ้าวอู่เหยียนก็รู้สึกว่าท้อง
ของตัวเองเริ่มหิวขึ้นมาอีกรอบ ทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งกินมาได้ไม่กี่ชั่วโมง
“ไม่ นอกจากของกินแล้ว ข้ายังต้องการเสื้อผ้าอีก !” อ้าวอู่เหยียนนึก
ถึงร้านเสื้อผ้าที่อยู่ตรงกันข้าม “ข้าจะเลือกชุดไหนดี ?”
ตอนนั้นอ้าวอู่เหยียนก็พบกับปัญหาที่ก่อตัวขึ้นมาในหัว
แต่ตอนที่พนักงานกวาดตามองไปยังของที่อ้าวอู่เหยียนนำออกมา
พนักงานก็คิ้วขมวดขึ้น “ของพวกนี้มันอะไรกัน ?” สมบัติของเผ่า
มังกร เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
แน่นอนว่าเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่รู้จักมัน มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ
อะไร ยังไงซะของพวกนี้ก็มีอยู่แค่ในเกาะมังกร นอกจากดอกกล้วยไม้
ขาวที่มีอยู่บนทวีปป่ าแล้ว ของอย่างอื่นไม่เคยปรากฏขึ้นบนทวีปป่ า
เลย นี่ไม่ต้องนับพนักงานร้านนี้เลย แม้แต่พวกระดับสูงสุดทั้งสี่ของ
มนุษย์ และแม้แต่ราชาสัตว์อสูรก็อาจจะไม่รู้จักมัน
แม้ว่าจะไม่เคยเห็นมาก่อน แต่พนักงานก็รู้สึกได้ว่าของพวกนี้ไม่
ธรรมดา หากเขาเป็นเจ้าของร้าน เขาก็ไม่รังเกียจที่จะใช้เงินน้อยนิด
แลกกับมันมา โชคร้ายที่เขาเป็นแค่คนเฝ้าร้าน และไม่ได้มีสิทธิทำ
แบบนั้น
หากเขาทำแบบนั้น เขาก็จะเสียงานดี ๆ แบบนี้ไป เขาไม่อยากที่จะ
เสี่ยง เขาไม่เต็มใจจะรับผลลัพธ์ที่ออกมา !
และ…
“ขอโทษด้วย ของพวกนี้เราก็ไม่รับ” พนักงานส่ายหน้าด้วยความ
เสียดาย
อ้าวอู่เหยียนเก็บของพวกนั้นพร้อมกับอารมณ์ที่เริ่มขุ่นเคืองขึ้นมา
สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นสมบัติ แต่สำหรับมนุษย์ที่ไม่ต่างอะไรจากมดกลับ
ไม่เห็นค่าของมันเลยรึ?
“ข้าไม่เชื่อว่าสมบัติของเผ่ามังกร จะแลกเปลี่ยนกับเงินไม่ได้” อ้าวอู่
เหยียนกัดฟันแน่นและเดินออกมาจากร้าน สำหรับมนุษย์ที่อ่อนแอ
ในร้าน เขาไม่หันกลับไปมองเลยด้วยซ้ำ
เมื่อเดินผ่านร้านเสื้อผ้า อ้าวอู่เหยียนก็มองไปที่เสื้อผ้าภายในร้าน
และหลังจากนั้นสักพักเขาก็ต้องฝืนใจเดินออกมา หากไม่มีเงินเขาก็
ได้แต่มองเสื้อผ้าสวย ๆ พวกนั้น และเขาก็ไม่มีความกล้าพอที่จะลอง
ใส่มันด้วย
ด้วยความแข็งแกร่งที่เขามี หากเขาต้องการอะไร คนในเมืองนี้ไม่
อาจจะหยุดเขาได้ แต่เขามีศักด์ิศรีของตัวเอง ในฐานะองค์รัชทายาท
ของเผ่ามังกร เขาจะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง ?
หากเขาทำแบบนั้นจริง ๆ มันไม่ใช่แค่เขาที่เสียหน้า แต่มันยังทำให้
เผ่ามังกรเสียหน้าไปด้วย !
อ้าวอู่เหยียนแผ่การรับรู้ออกไป และพบร้านแลกเปลี่ยนอีกร้าน เขารีบ
มุ่งหน้าไปที่นั่นทันที และไม่นานก็ปรากฏตัวขึ้นในร้านแลกเปลี่ยน
สิ่งที่ทำให้เขาสลดคือ พนักงานที่นี่ก็ยังไม่รู้จักของที่เขานำออกมา
และก็ยังคงปฏิเสธเขาดั้งเดิม
หลังจากที่ไปร้านแลกเปลี่ยนมาหลายร้าน อ้าวอู่เหยียนก็ไม่ได้อะไร
นอกจากความผิดหวัง สิ่งที่เขาถือว่าเป็นสมบัติกลับโดนมองข้าม
โดยมนุษย์ มันแลกกับเงินของมนุษย์ไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอนนั้นเขาก็เริ่ม
รู้สึกว่าชีวิตนี้มันยากล่าบาก เขาอยากกลับไปยังเกาะมังกร กลับไป
ยังที่ที่อบอุ่นของเขา โลกมนุษย์นั้นโหดร้าย เขารู้สึกว่าหากยังอยู่ที่นี่
ต่ออีกสักสามวันเขาคงต้องทรมานตายกับการทำตามกฎของที่นี่
“นี่คือเป้าหมายของท่านพ่อที่ให้ข้ามายังโลกมนุษย์รึ?” อ้าวอู่เหยียน
รู้ว่าท่านพ่อของตนนั้นหวังดี “แต่ท่านพ่อ ข้าอยากกลับไปแล้ว ข้าไม่
อยากอยู่ในโลกมนุษย์ต่อ ข้าไม่อยากอยู่ต่อ !”
องค์รัชทายาทของเผ่ามังกรที่สูงส่ง กลับแทบจะต้องร้องไห้เพราะ
กฎของโลกมนุษย์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก