ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 1

ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม ตอนที่ 1 ทำไมเซียนท่านนี้ถึงดีใจขนาดนี้
ตอนที่ 1 ทำไมเซียนท่านนี้ถึงดีใจขนาดนี้
อันหลินยืนอยู่บนดาดฟ้าของตึกสูง สายลมหวีดหวิวโชยมาปะทะหน้า

เขาเหลียวมองข้างหลัง บริเวณนั้นมีผู้ชายหน้าตาชั่วร้ายกลุ่มหนึ่ง กำลังล้อมเข้ามาอย่างช้าๆ

“หึหึหึ ไอ้เด็กเวร ดูสิว่าคราวนี้แกจะหนีไปไหนได้อีก มีปัญญาแกก็บินขึ้นฟ้าสิ!” ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้าถือท่อนเหล็กไว้ ใบหน้ามีความโหดเหี้ยมปรากฏให้เห็น

อันหลินรู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีโอกาสหลบหนีอีกต่อไปแล้ว แต่พอนึกถึงจุดจบของการถูกจับตัวกลับไป ร่างกายของเขาก็อดสั่นเทาไม่ได้ ชีวิตแบบนั้นไม่ใช่ชีวิตที่คนจะอยู่ได้เลย!

ทำยังไงดี ทำยังไงดี ถ้าเราบินได้ก็คงดี…

ในใจอันหลินคิดแบบนี้ จากนั้นพายุหมุนก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ ม้วนตัวเขาจนลอยขึ้น

“เอ๊ะๆๆ”

อันหลินตกใจ เขาเหาะได้แล้วจริงๆ ถูกลมพัดจนตัวลอยขึ้นมาแล้ว!

“บัดซบ เขาเหาะได้จริงๆ เหรอ” ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าเห็นฉากนี้ ก็ตะลึงพรึงเพริด

อันหลินถูกพายุหมุนพาเหาะออกจากดาดฟ้าต่อหน้าต่อตาทุกคน

จากนั้น ลมก็หายไป เขาเริ่มดิ่งลงพสุธา…

“อ๊ากกกกก…ช่วยด้วย!”

สายลมพัดกรรโชก สภาวะไร้น้ำหนักจากการตกลงมาฉับพลันแบบนั้น ทำอันหลินตกใจจนกรีดร้องออกมา

จะตายแล้ว! จะตายแล้ว! จะตายแล้ว!

อันหลินร้องตะโกนในใจไม่หยุด

ความรู้สึกกลัวความตายจะมาเยือนปกคลุมไปทั่วร่างแบบนั้น ทำให้ทุกอณูของร่างกายเขาสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้

บนดาดฟ้า ชายฉกรรจ์มองอันหลินตกลงไปด้วยความงุนงง จากนั้น เขาก็หันไปหาทุกคนแล้วพูดช้าๆ ว่า “เจ้านั่นน่ะ เจ้าเด็กนั่นไม่ได้ถูกฉันบีบให้กระโดดลงไปนะ ฆาตกรคือ ‘ลม’ พวกแกต้องเป็นพยานให้ฉัน…”

ผู้คนข้างหลังยืนเหม่ออยู่ที่เดิม ลมเกิดขึ้นประหลาดเหลือเกิน พูดออกไปจะมีคนเชื่อไหม อย่าว่าแต่คนอื่น พวกเขาเห็นกับตายังไม่อยากจะเชื่อเลย!

อันหลินมองพื้นดินที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ของตน จะจบลงอย่างน่าสมเพชแบบนี้

ในตอนนี้เอง จู่ๆ กลุ่มแสงสีขาวลึกลับก็ปรากฏขึ้น จากนั้นห่อหุ้มเขาไว้ทั้งตัว

แรงต้านอากาศอันน่าสะพรึงก็เกิดขึ้นทันที ต่อมาเขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนั่งรถไฟเหาะ ดิ่งลงข้างล่างสุด จากนั้นก็หมุนเป็นวงกลมแล้วพุ่งสูงขึ้นฟ้า

“อ๊ากกกกกก…”

อันหลินกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง หลังร่างกายของเขาเหาะขึ้นฟ้าแล้ว ก็ตกลงบนดาดฟ้าตึกอีกครั้ง

สภาวะที่แรงต้านเพิ่มขึ้นและลดลงอย่างรุนแรง กับความรู้สึกที่ความเป็นความตายสลับสับเปลี่ยนกันแบบนั้น ทำให้เขารู้สึกวิงเวียนศีรษะ จากนั้นก็อาเจียนออกมาอย่างน่าผิดหวัง

“นี่ เจ้าหนุ่ม ดีขึ้นบ้างหรือยัง” ในตอนนี้เอง เสียงอันเลือนรางก็ดังขึ้นข้างหูอันหลิน

เขาเงยหน้าขึ้น พบว่าเป็นชายชราคนหนึ่งกำลังมองตัวเองด้วยความรักใคร่เอ็นดู

ด้านหลังชายชรา ผู้ชายโฉดชั่วที่มาตามจับเขาพวกนั้น ต่างก็เป็นลมล้มพับอยู่บนพื้นแล้ว

ผมเผ้าหนวดเคราของชายชราล้วนเป็นสีขาว ดูโดดเด่นสะดุดตา ไอเซียนสีทองห้อมล้อมร่างกาย ลักษณะท่าทางบริสุทธิ์ผุดผ่อง

พอเห็นฉากนี้ อันหลินก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว พล็อตเรื่องนับไม่ถ้วนถาโถมเข้ามาในใจ

นิยาย เอนิเมะ ภาพยนตร์…

พล็อตเรื่องต่างๆ นานาเริ่มผุดขึ้นในหัวของเขา จุดเริ่มต้นของห้วงความฝันทั้งปวง ก็คือฉากที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่หรือไง!

ตุบ!

อันหลินก้มหัวคำนับอย่างแรง พูดน้ำตาคลอเบ้า “ท่านเซียน ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผม!”

ชายชราที่ถูกอันหลินขานเรียกว่าท่านเซียน ลูบเคราสีขาวเบาๆ ส่งยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “เมื่อครู่ร่ายมนตร์พลาดไปหน่อย ทำหนุ่มน้อยตกใจ จะว่าไปทำไมคนพวกนี้ถึงตามล่าหนุ่มน้อยล่ะ”

อันหลินได้ฟังก็ชะงัก ร่ายมนตร์พลาดงั้นเหรอ ที่แท้เมื่อกี้ที่เขาถูกลมพัดจนตัวลอยเป็นฝีมือของท่านเซียนเองเหรอ แต่ไม่ว่ายังไงท่านเซียนก็ช่วยชีวิตเขาไว้ หลังได้ยินคำถามของท่านเซียน ความอัดอั้นมหาศาลก็ล้นทะลักในใจ เขาเอ่ยปากพูดว่า

“เรื่องเป็นแบบนี้ หลังแม่ของผมจากไป พ่อก็ติดการพนัน”

“เขาเล่นพนันจนเสียบ้าน แถมยังติดหนี้หลายล้านไม่มีปัญญาคืน แล้วเขาก็หนีเอาตัวรอดไปคนเดียว!”

“กว่าผมจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยชิงหัวได้ไม่ง่ายเลย คราวนี้เจ้าหนี้กลับมาหาผม บอกให้ผมใช้หนี้แทนพ่อ…”

“เงินตั้งหลายล้าน! ผมจะเอาอะไรไปคืน”

“แฟนสาวก็บอกว่าผมติดหนี้ก้อนโต จากไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมา”

“ผมถูกเจ้าหนี้จับไปใช้แรงงาน ลั่นวาจาว่าหากพ่อผมยังไม่ใช้หนี้ ผมก็อย่าหวังจะไปไหนได้”

“แต่ว่า…งานแบบนั้นไม่ใช่งานที่คนทำ! ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ถึงได้วางแผนหลบหนี จากนั้น เจ้าหนี้ก็ส่งคนมาตามจับผม ถึงได้มีเรื่องก่อนหน้านี้เกิดขึ้น”

อันหลินเล่าน้ำหูน้ำตาไหล รู้สึกว่าชีวิตมืดแปดด้าน

ชีวิตที่ต้องชดใช้หนี้ตลอดไป จะมีอะไรต่างจากปลาเค็ม[1]

หลังเซียนท่านนั้นฟังประสบการณ์ของอันหลินจบ ในดวงตาก็ฉายแววเห็นอกเห็นใจ เขาพูดช้าๆ ว่า “เจ้าหนุ่ม ชีวิตของเจ้าช่างรันทดนัก… เอาอย่างนี้ เจ้ากับข้าพบกันเป็นพรหมลิขิต อีกอย่างข้าเห็นเจ้ามีคุณสมบัติดีเยี่ยม สู้ให้ข้ามอบ ‘ระบบ’ ชุดนี้แก่เจ้า ให้เจ้าได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของเจ้าดีกว่า”

อันหลินได้ยินก็สั่นเทิ้มทั้งตัว ตอนแรกเขาคิดว่ามีวาสนากับท่านเซียน ก็ถือเป็นความโชคดีอย่างล้นพ้นแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าท่านเซียนจะฟุ่มเฟือย จะมอบระบบให้ตั้งแต่พบหน้ากันแบบนี้!

“ท่านผู้เฒ่าเซียน ท่านดีกับผมมากเหลือเกิน! ผมไม่รู้ว่าเลยว่าจะตอบแทนท่านยังไง!” อันหลินมองชายชราคนตรงหน้าด้วยน้ำตาคลอเบ้า ซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

ท่านเซียนยิ้มอย่างมีเมตตา ชูฝ่ามือขึ้นฟ้า จากนั้นกลุ่มแสงสีขาวบริสุทธิ์อย่างยิ่งดวงหนึ่ง ก็ปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือของเขา

“เจ้าหนุ่ม มานี่ รับกลุ่มแสงดวงนี้ไปประคองไว้” ท่านเซียนพูดกับอันหลิน

พอได้ยินดังนั้น อันหลินก็กำกลุ่มแสงไว้อย่างอดรนทนไม่ไหว

กลุ่มแสงอยู่ในมือเขา แผ่กระแสอุ่นออกมาเป็นสายๆ ลำแสงที่สาดออกมาจากกลุ่มแสงอ่อนโยนยิ่งกว่า

“เริ่มต้นการถ่ายโอนระบบ” ท่านเซียนพูดอย่างเชื่องช้า

คำพูดของท่านเซียนเพิ่งจบลง ลำแสงของกลุ่มแสงสีขาวก็สว่างโชติช่วง!

ขณะนั้นเอง ท่านเซียนก็บอกอันหลินว่า “เจ้าหนุ่ม เจ้ารีบปฏิญาณ ปฏิญาณน้อมรับระบบเทพสงคราม ไม่ทอดทิ้งไม่แยกจากกันชั่วชีวิต!”

ระบบเทพสงครามหรือ

ช่างเป็นชื่อที่ห้าวหาญจริงๆ!

แต่ทำไมคำสาบานถึงเหมือนคำปฏิญาณในพิธีแต่งงานเลยล่ะ

ไม่ทันได้ใคร่ครวญ อันหลินก็รีบร้อนพูดว่า “ผมขอปฏิญาณว่า จะน้อมรับระบบเทพสงคราม ไม่ทอดทิ้งไม่แยกจากกันชั่วชีวิต!”

คำปฏิญาณของอันหลินเพิ่งจบลง กลุ่มแสงก็พุ่งเข้าไปในตัวเขาดังซิ่วทันที ประสานเป็นหนึ่งกับเขา

ต่อมา ก็มีเสียงดังขึ้นในสมองของเขา “ตรวจสอบโฮสต์เป็นร่างกายกฎแห่งสวรรค์วิเวก สอดคล้องกับคุณสมบัติ ระบบเริ่มการประสาน!”

อันหลินตื้นตันมาก ตื้นตันจนอยากร้องไห้

เดิมทีคิดว่าชีวิตของตัวเองหม่นหมอง ไม่คิดเลยว่าจะเกิดการพลิกผัน ได้ชีวิตของระบบปลั๊กอินมาในเวลานี้!

ท่านเซียนก็ตื้นตันมากเหมือนกัน แถมยังตื้นตันจนร้องไห้แล้ว!

เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้า น้ำตาไหลพราก คุกเข่าลงกับพื้น สุดท้ายก็หัวเราะทั้งน้ำตาแล้วพูดว่า “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าไสหัวไปได้สักที ในที่สุดข้าก็ได้ชีวิตใหม่แล้ว!”

“ท่านผู้เฒ่าเซียน เป็นอะไร ไม่เป็นไรใช่ไหม” เห็นชายชราท่าทางแปลกๆ อันหลินก็ถามด้วยความเป็นห่วง

ท่านเซียนได้สติกลับมา ปาดน้ำตาทิ้ง รู้ว่าตัวเองลืมตัวเสียกิริยา