ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 100

เมื่อถึงเมืองติ้งอันของเขตฉู่เหอ สิ่งที่เข้าสู่คลองจักษุคือกำแพงเมืองสูงสิบจั้ง

กำแพงเมืองสร้างจากหินเหล็กดำ ทนทานเป็นที่สุด

เมื่อมองไป ราวกับมีมังกรดำทะมึนตัวหนึ่งโอบล้อมรอบเมือง แลดูโอ่อ่ากว้างใหญ่ สูงตระหง่านตระการตา

หลังนักเรียนทุกคนมาถึงที่หมายแล้ว มือจับผนังเพื่อพยุงตัวเดิน เหน็ดเหนื่อยจนหน้ามืดขาเปลี้ย

เมื่อทหารยามเห็นนักเรียนที่ใบหน้าอิดโรยนับร้อยชีวิตก็สะดุ้งโหยง

ขณะนั้นเอง เซียนกระบี่หลิงเซียวก็เหยียบกระบี่ลอยฉวัดเฉวียนลงมา แสดงเอกสารต่อทหารยาม

พอเหล่าทหารเห็นเนื้อหาในเอกสารแล้ว ก็กลายเป็นเคารพนอบน้อม ไม่เพียงแต่เปิดประตูเมืองเท่านั้น แต่ยังแจ้งเจ้าเมืองอีกด้วย

เจิ้งเชียนชิว เจ้าเมืองติ้งอันทราบข่าว จึงรีบมุ่งหน้ามาต้อนรับทุกคน ซ้ำยังจัดงานเลี้ยงพวกเขา

เหล่านักเรียนสูญเสียพลังงานไปจำนวนมากหลังวิ่งสุดฝีเท้ามานับพันลี้ บัดนี้ทั้งเหนื่อยและหิว

พวกเขาสวาปามในงานเลี้ยงดุจหมาป่าคล้ายพยัคฆ์ พลังต่อสู้ของหนึ่งคนเทียบเท่าสี่ห้าคน

มันคือหลักการอะไรงั้นหรือ หมายความว่ามันเทียบเท่ากับต้อนรับคนสี่ห้าร้อยชีวิตพร้อมกัน…

“สหายหลิงเซียว นักเรียนพวกนี้ของเจ้าช่างกินเก่งเสียจริง”

เจิ้งเชียนชิวปาดเหงื่อบนหน้าผาก พูดอย่างอึ้งๆ

เซียนกระบี่หลิงเซียวยิ้มบางๆ “วันนี้พวกเขาวิ่งมาพันลี้ กินเยอะหน่อยเป็นเรื่องปกติ”

เจิ้งเชียนชิวตกใจจนปัสสาวะแทบเล็ด นักเรียนเหล่านี้ส่วนใหญ่อยู่ในระดับกายแห่งมรรคไม่ใช่หรือ

วิ่งหนึ่งพันลี้ภายในวันเดียว? นี่มันเป็นเรื่องที่แม้แต่อาชาก็คงวิ่งจนล้มตายหลายตัวชัดๆ!

แรกทีเดียวเขาคิดว่านักเรียนผิดปกติ ทว่าดูจากตอนนี้ ที่แท้ก็อาจารย์นี่เองที่ไม่ค่อยปกติ

“แล้ว…สหายหลิงเซียว พรุ่งนี้จะล่าสัตว์ตามปกติหรือ” เจิ้งเชียนชิวถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจมากนัก

“แน่นอนว่าต้องล่าสัตว์ตามปกติอยู่แล้ว หากต้องการทรัพยากร ก็จัดให้ทหารคอยติดตามสักหน่อยก็แล้วกัน” เซียนกระบี่หลิงเซียวพยักหน้า ตอบยิ้มๆ

“ได้เลย ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้แหละ!” เจิ้งเชียนชิวก็ยิ้มร่าเช่นกัน

การเข้าป่าล่าสัตว์ทั่วไปมักจะดำเนินด้วยรูปแบบของกลุ่มเล็ก เพราะจำนวนคนมากเกินไปจะทำให้สัตว์ประหลาดที่มีความตื่นตัวสูงในละแวกนั้นแตกตื่นได้

อย่างนักเรียนที่เซียนกระบี่หลิงเซียวพามา สามารถแบ่งออกเป็นกลุ่มใหญ่ระดับที่ยอดเยี่ยมที่สุดสิบกว่ากลุ่ม ขอเพียงไม่เจอสัตว์ภูต ก็สามารถกว้างล้างทุกสรรพสิ่งได้โดยสิ้นเชิง

เขาแค่จัดทหารให้คอยติดตามเมื่อถึงตอนนั้น รวบรวมซากล้ำค่าของสัตว์ประหลาด มันเป็นมูลค่าที่ไม่น้อยเลย ดุจดั่งผู้อื่นล่าอสูรอยู่ข้างหน้า พวกเขาคอยเก็บไอเทมตามหลัง ไยต้องปฏิเสธด้วยเล่า

แต่พวกเขารู้กฎเกณฑ์ดี กำไรที่ได้จากการค้าต้องแบ่งครึ่ง

วันต่อมา พวกอันหลินก็ออกจากประตูเมืองของเมืองติ้งอัน

เหล่านักเรียนแบ่งออกเป็นยี่สิบกลุ่ม กลุ่มละห้าคน

อันหลินเป็นหนึ่งในหัวหน้ากลุ่ม สมาชิกสี่คนของเขาได้แก่ ลั่วจื่อผิง เหมียวเถียน จงหย่งเหยียนและซุนเซิ่งเหลียน นอกจากจงหย่งเหยียนที่มีระดับกายแห่งมรรคขั้นเก้าแล้ว สมาชิกอีกสามคนที่เหลือล้วนอยู่ในระดับกายแห่งมรรคขั้นสิบ

สมาชิกทั้งสี่ต่างก็ดีอกดีใจที่ถูกแบ่งให้อยู่ในกลุ่มของอันหลิน

“ฮ่าๆ ไม่คิดเลยว่าข้าจะมีโอกาสได้อยู่กับลูกพี่อัน การทดสอบประจำปีคราวนี้สำเร็จแน่!” ลั่วจื่อผิงเป็นชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ ยามนี้กำลังหัวเราะร่วน

“พี่อัน วันนี้พวกเราเตรียมจะสังหารสัตว์ประหลาดกี่ตัว” เหมียวเถียนเป็นเด็กสาวผมสั้นที่น่ารักมาก ตอนนี้ดวงตาหวานเยิ้มคู่นั้นกำลังจดจ้องอันหลิน เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

“หึ อย่างพี่อันจะแยแสสัตว์ประหลาดหรือ สิ่งที่เขาจะพาพวกเราไปจัดการ น่าจะเป็นสัตว์ภูตมากกว่า” จงหย่งเหยียนหยิบพัดออกมาพัดเล็กน้อย พูดอย่างเชื่องช้า

“หากว่าลูกพี่อันตั้งใจจะล่าสัตว์ปราณ หรือแม้กระทั่งสัตว์เซียน ก็อย่าพาพวกเราไปเลย ข้ากลัวว่าจะเผลอถูกจามเพียงครั้งเดียวของพวกมันสะเทือนจนตาย” ซุนเซิ่งเหลียนพูดอย่างหวั่นวิตก

เมื่ออันหลินได้ยินคำพูดของพวกพ้อง ก็ระอาใจเป็นอย่างมาก

ให้ตายสิ คนพวกนี้เห็นเขาเป็นเทพเจ้าอันหลินตำนานจริงๆ หรือไง!

เขาก็กายแห่งมรรคขั้นสิบไหมเล่า เจอสัตว์ภูตก็ต้องวิ่งหนีเหมือนกัน!

สุดท้ายก็ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด ทำให้สมาชิกกลุ่มสี่คนที่เหลือยอมรับ ความสามารถอันน่ากลัวของเขา ในสองสามปีนี้ไม่อาจใช้มันได้อีกแล้ว

เขาในตอนนี้ เป็นเพียงหัวหน้าที่มีระดับกายแห่งมรรคขั้นสิบเท่านั้น!

ทั้งห้าคนจึงออกเดินทางสู่เขตหมื่นเขาอย่างเป็นทางการด้วยประการฉะนี้

ภายในผืนป่าเวิ้งว้าง สัตว์ประหลาดเพ่นพ่าน พบเจอสัตว์ภูตหายากได้บ้างเป็นครั้งคราว

ส่วนเรื่องขุมพลังสัตว์ อันหลินก็ไหว้วานให้หยวนเฉิงกับซูเฉี่ยนอวิ๋นช่วยเหลือแล้ว

ของอย่างขุมพลังสัตว์เป็นแหล่งรวมพลังงานของสัตว์ภูต คล้ายคลึงกับอวัยวะดูดซึมและแลกเปลี่ยนพลังงานอย่างหนึ่ง

สำหรับนักพรตมนุษย์แล้ว สิ่งนี้ไม่มีประโยชน์มากนัก

“พี่อัน กระบี่สีดำในมือเจ้าเล่มนี้ดูเท่สุดๆ เลย! ในศึกแห่งอิสรภาพ ทำไมไม่เห็นเจ้าใช้กระบี่เล่มนี้เลย” เหมียวเถียนตามหลังอันหลิน ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน