ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 110

“โล่กำบัง!”

เจิ้งเชียนชิวตะโกนลั่น

บนกำแพงเมือง มือของทหารร่วมพันนายส่องแสงสีขาว ยกขึ้นแล้วตบไปที่ผิวกำแพง

ทันใดนั้น กำแพงเมืองก็มีม่านสีขาวบางหนึ่งชั้นปกคลุม

บัดนี้กองทัพสัตว์มาถึงตีนกำแพงเมืองและกำลังพุ่งชนแล้ว

การพุ่งชนอย่างแรงทำให้กำแพงเมืองสั่นสะเทือน แต่ไม่อาจทลายการป้องกันชั้นนี้ได้

สัตว์ประหลาดมีปีกร่วมร้อยตัวบินเหนือกำแพงเมือง อ้าปากกว้างจะเข้าไปกัดทึ้งเหล่าทหาร

ในตอนนั้นเอง เซียนกระบี่หลิงเซียวก็ก้าวเท้าออกไป ชักกระบี่แล้วตวัดฟัน ลำแสงยาวร้อยจั้งพุ่งผ่านอากาศ

ลำแสงกระบี่อันน่ากลัวทำให้มิติเริ่มสั่นไหว สัตว์ประหลาดนับร้อยถูกลำแสงกระบี่โจมตี กลายเป็นชิ้นเนื้อกองใหญ่ในพริบตา

อันหลินเพิ่งเคยเห็นอาจารย์ที่ปรึกษาลงมือเป็นครั้งแรก อดพูดไม่ได้ว่าท่าทางเช่นนั้นช่างเท่เหลือเกิน!

ลูกศิษย์ใช้พลังเซียนระยะไกลโจมตีฝูงสัตว์ประหลาดบนพื้น

เพราะยามสัตว์อพยพ จำนวนของสัตว์ประหลาดเยอะและหนาแน่น

ยามพวกเขาปล่อยพลังเซียน แม้แต่แรงเล็งเป้าหมายยังเหลือเฟือ เพียงแต่จำเป็นต้องปล่อยพลังอย่างต่อเนื่อง

จอมขมังเวทย์บนกำแพงเมืองก็ปล่อยลูกไฟ ศรน้ำแข็งโจมตีสัตว์ประหลาดเบื้องล่างไม่หยุดไม่หย่อนเช่นกัน

ไม่นานก็มีสัตว์ประหลาดสองสามร้อยตัวถูกสังหาร

พลังเซียนที่มีอานุภาพร้ายแรงหนึ่งเดียวที่อันหลินใช้ได้ในตอนนี้ มีแต่หมัดสะเทือนขุนเขา

เมื่อใช้หมัดสะเทือนขุนเขา หากโชคดีละก็ จะทำให้สัตว์ประหลาดตายตัวหรือสองตัวได้

ด้วยเหตุนี้ อันหลินจึงปล่อยหมัดสะเทือนขุนเขาเจ็ดแปดครั้งอย่างไม่หยุดพัก หลังฆ่าสัตว์ประหลาดไปสิบตัวแล้ว ก็เหนื่อยจนแทบขาดใจ

เขายืนพิงกำแพงเมือง กินยาบำรุงกำลังไปสองเม็ด สังเกตสถานการณ์ศึกเงียบๆ

การดำรงอยู่ของเซียนกระบี่หลิงเซียว ทำให้สัตว์ประหลาดกลางอากาศโจมตีทหารยามไม่ได้

ส่วนสัตว์ประหลาดบนพื้น เพราะทำลายกำแพงเมืองไม่ได้ จึงกลายเป็นฝ่ายถูกกระทำโดนระเบิดโจมตีใต้กำแพงเมือง

นักเรียนส่วนใหญ่ก็ยืนอยู่บนกำแพง กินยาพลางปล่อยพลังเซียนจำนวนมหาศาลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งปลอดภัยและได้ประสิทธิภาพ เรียกได้ว่าสาแก่ใจ

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ อันหลินก็ลอบพยักหน้า

ศึกครั้งนี้…ชนะแน่!

ทว่าขณะที่เขาเพิ่งคิดว่าศึกนี้ไม่มีปัญหา จู่ๆ ก็มีหอกยาวสีดำพุ่งมาแต่ไกล

มันรวดเร็วยิ่งนัก ทิ้งร่องรอยสีดำเป็นทางยาวหลายร้อยจั้ง

สัตว์ประหลาดที่ไม่ระวังเผลอสัมผัสมัน ต่างก็ถูกฉีกทึ้งเป็นชิ้นๆ

ตูม!

ม่านสีขาวถูกทลาย ประตูเมืองเหล็กบานหนาก็ถูกพลังอันน่ากลัวของหอกยาวทะลวง กลายเป็นรูใหญ่

เมื่อเห็นรูโหว่ขนาดใหญ่ เหล่าสัตว์ประหลาดก็พากันพุ่งตัวไปที่ช่องโหว่กันอย่างบ้าคลั่ง!

ใบหน้าของเซียนกระบี่หลิงเซียวขึงขังโดยพลัน ทอดมองออกไปไกลอย่างเย็นเยือก “ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับ เซวียนหยวนเฉิง ซูเฉี่ยนอวิ๋น พวกเจ้ารับผิดชอบดูแลน่านฟ้า!”

เซวียนหยวนเฉิงและซูเฉี่ยนอวิ๋นได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าจริงจัง

เซียนกระบี่หลิงเซียวขี่กระบี่เหาะขึ้นฟ้า กลายเป็นลำแสงสีขาวพุ่งออกไปไกล

ประตูเมืองถูกทลายกะทันหัน จอมขมังเวทย์จึงรัวกระสุนปืนใหญ่ใส่บริเวณประตูเมือง ขัดขวางไม่ให้สัตว์ประหลาดทะลักเข้าเมือง

พลทหารหอกนับพันรวมตัวกันที่ประตูเมืองอย่างรวดเร็ว สังหารสัตว์ประหลาดที่พุ่งเข้ามาทีละตัว

เซวียนหยวนเฉิงขี่กระบี่ลอยขึ้นฟ้า พุ่งไปปลิดชีพสัตว์ประหลาดที่เหาะเหินบนอากาศ

ส่วนซูเฉี่ยนอวิ๋นกลับยืนนิ่งเหนือกำแพงเมือง กงจักรแสงจันทร์สีฟ้าลอยไปในอากาศ วาดวงโคจรที่มีอานุภาพรุนแรง ฟันสัตว์ประหลาดกลางอากาศเป็นสองท่อน

ขณะนั้นเอง อาชาสีนิลอาบไฟสีเขียวทั้งตัวก็พุ่งเข้าประตูเมือง

หอกยาวของพลหอกทิ่มแทงมัน ปานถูกเหล็กเสียบ มีเสียงดุจโลหะกระทบกัน

ลูกไฟจำนวนมากลอยเหนืออาชาสีนิล พุ่งไปหาพลทหารหอก

เหล่าทหารถูกลูกไฟโจมตี ใบหน้าเริ่มแก่ชราโดยพลัน

พลังปราณหลุดออกจากร่างของพวกเขา ภายชั่วอึดใจ ก็มีเสียงโหยหวนดังจากหลังประตูเมืองไม่ขาดสาย

อาชานรกดูดพลังที่หลุดออกจากร่างของพลทหาร ใบหน้าแสดงอาการสุขสม “ชีวิตของนักพรตมนุษย์ ช่างเลิศรสเสียจริง”

แต่แม้จะเป็นสัตว์ภูต เหล่าทหารก็พุ่งตัวออกไปอย่างลืมตัวกลัวตาย

ด้านหลังพวกเขาเป็นประชาชนร่วมล้านชีวิต จำต้องรักษาที่นี่อย่างสุดชีวิต

อาวุธมากเหลือคณานับทิ่มแทงอาชานรก อย่าว่าแต่ทำอันตรายมันได้เลย จะถอยครึ่งก้าวยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“อ่อนแอเหลือเกิน ตอนนี้ให้ข้าได้กินอิ่มสักมื้อเถอะ…”

ขณะที่พูด เปลวไฟสีเขียวก็ก่อตัวเป็นพายุ เริ่มแผ่ขยายไปทั่วทุกสารทิศ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน