ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 111

ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม ตอนที่ 111 สังหารสัตว์ภูตอย่างไม่ลังเล
ตอนที่ 111 สังหารสัตว์ภูตอย่างไม่ลังเล

อันที่จริง หากอันหลินถืออาวุธกึ่งเซียนประมือกับสัตว์ภูตหล่อเลี้ยงวิญญาณตัวหนึ่ง เขาก็มีความมั่นใจอยู่พอตัว

แต่ตอนนี้มีสัตว์ภูตหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นกลางเพิ่มมาถึงสามตัว นักพรตกายแห่งมรรคขั้นสิบตัวกระจ้อยอย่างเขาจะต้านทานไหวได้อย่างไร

“พี่ๆ ทั้งหลาย มีอะไรค่อยพูดค่อยจา ข้าไม่ได้ทำเรื่องผิดศีลธรรมอะไรเสียหน่อย พวกเจ้าเพ่งเล็งข้าทำไม” ด้วยสถานการณ์บังคับ อันหลินทำได้เพียงเปิดฝีปากของตน

ทว่าคำพูดของเขายังไม่ทันได้ผลอันใด

สัตว์ภูตสี่ตัวก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เข้าประชิดตัวเขาช้าๆ ใบหน้าอำมหิตดุร้าย

จำต้องใช้ยันต์ที่ได้จากนักพรตแปลงจิตแล้วหรือ

อันหลินปวดใจเล็กน้อย ยันต์ระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณใช้หมดเกลี้ยงแล้ว

ยันต์ระดับแปลงจิตมีเพียงสามใบ แต่ละใบล้วนเป็นไพ่ตายป้องกันตัวได้เพียงหนเดียว

ไม่คิดว่าจะซวยถึงขั้นต้องใช้ไพ่ตายที่นี่

แหวนมิติกะพริบ ยันต์สีเหลืองแผ่นหนึ่งสอดระหว่างง่ามนิ้ว

มันเป็นยันต์กระบี่ที่ทำโดยสือจื่อหลิงเจ้าสำนักคุนหลุน มันทัดเทียมกับการโจมตีสุดพลังของนักพรตระดับแปลงจิต

“โฮก!”

สิงโตที่แผ่รังสีดำทมิฬสองตัวกระโจนเข้าหาเขาก่อน

กรงเล็บของพวกมันคมดุจกระบี่ จะทิ่มแทงร่างกายเขา เนื่องด้วยความเร็วที่สูงมาก ทำให้เกิดเสียงหวีดหวิวกลางอากาศ

“กระบี่เย้ยเหมันต์!”

เมื่ออันหลินกระตุ้นยันต์ ลำแสงกระบี่ที่น่ากลัวเส้นหนึ่งก็พุ่งออกมา

อากาศเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเชื่องช้า อุณหภูมิรอบข้างลดฮวบ ประหนึ่งฤดูหนาวมาเยือน

ลำแสงกระบี่สีฟ้าพุ่งผ่านไป ดุจดังเชือกเส้นเล็กที่ตัดขาดฟ้าดิน

สิงโตที่แผ่รังสีดำทะมึนยังอยู่ในท่วงท่ากระโจนดังเดิม ถูกฟันเป็นสองท่อนโดยที่ไม่มีโอกาสตอบโต้ด้วยซ้ำ กลายเป็นรูปสลักน้ำแข็งตกลงสู่พสุธา

เพียงแค่ใช้ยันต์ ก็สังหารสัตว์ภูตสองตัวไปในเสี้ยววินาที!

อันหลินนำยันต์อีกแผ่นออกมา พูดกับหมีขาวยักษ์กับช้างที่เหลืออย่างเย็นเยือกว่า “หากพวกเจ้าไม่กลัวตายละก็ เข้ามาเลย!”

พลังยุทธ์บรรลุถึงระดับของสัตว์ภูต ต่อให้พูดไม่ได้ ก็เข้าใจภาษามนุษย์

เขาไม่อยากใช้ยันต์แผ่นนี้ มันเป็นไพ่ตายเอาตัวรอดเชียวนะ ใช้แผ่นหนึ่งลดลงแผ่นหนึ่ง

อันหลินแค่อยากชักยันต์ออกมาเพื่อข่มขู่พวกมันเท่านั้น เพราะสภาพน่าสังเวชของสิงโตสองตัวนั้น สัตว์ภูตสองตัวนี้ก็เห็นประจักษ์แก่สายตาแล้ว

ใครเล่าจะรู้ว่าหมียักษ์กับช้างไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง แต่ยังคงก้าวเข้ามาประชิดอันหลินด้วยท่าทีเย็นชา

ให้ตายสิ! ไม่กลัวตายงั้นเหรอ!

ปากของอันหลินขมุบขมิบ เก็บแผ่นยันต์เข้าแหวนมิติ

จากนั้นก็สาวเท้าแล้วเผ่นแน่บ!

“สวีเสี่ยวหลาน! ช่วยด้วย!”

อันหลินตะโกนลั่น พร้อมกับวิ่งไปทางสวีเสี่ยวหลาน…

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะสิงโตขวางทางเขา จึงจำใจต้องใช้ยันต์

ตอนนี้เหลือสัตว์ภูตแค่สองตัวแล้ว เขาสู้ไม่ไหวจะหนีไม่ได้เชียวหรือ

หากจะต้องใช้ไพ่ตายรักษาชีวิตแล้ว สู้ทิ้งศักดิ์ศรีเสียยังดีกว่า

เพราะว่า…

ชีวิตต่างหากที่สำคัญที่สุด!

เมื่อหมีขาวกับช้างเห็นฉากนี้ก็ชะงัก จากนั้นคำรามลั่นไล่ตามอันหลินไปอย่างบ้าคลั่ง

ขณะที่อันหลินหลบหนี ก็ไม่ลืมเก็บร่างของสิงโตสองตัวใส่แหวนมิติด้วย

สิงโตสองตัวตายอย่างฉับไวปานนั้น สภาพร่างกายไม่เสียหายมากนัก มีเพียงร่างกายสองท่อนที่กลายเป็นรูปสลักน้ำแข็งเท่านั้น

เช่นนี้แล้ว ขุมพลังสัตว์อาจจะไม่เสียหาย เขาย่อมต้องเก็บพวกมันก่อนอยู่แล้ว

ไกลออกไป มีสัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วยถูกเปลวไฟลุกโชนแผดเผาจนเป็นเถ้าธุลี

หญิงที่สวมชุดกระโปรงสีขาวดำคนหนึ่ง ถูกเปลวไฟปกคลุม ประหนึ่งเป็นนางชีแห่งอัคคี

นางถือกระบี่ร่ายรำ ทุกท่วงท่าดูบริสุทธิ์เลอค่า

เสียงร้องของอันหลินแว่วมาแต่ไกล

หญิงสาวมองตามต้นเสียง เห็นอันหลินที่จนตรอกอย่างยิ่ง รวมถึงช้างและหมีขาวที่ไล่ตามหลังมาอย่างไม่ลดละ

“นี่ อันหลิน ทำไมเจ้าถึงเป็นที่รักขนาดนี้ล่ะ”