ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 138
ตอนที่ 138 กลยุทธ์ความสัมพันธ์ของอันหลิน
อันหลินคิดว่าจิตสังหารที่สุนัขตัวนี้ระเบิดออกมามีเขาเป็นเป้าหมาย
เขางุนงงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจว่าทำไมสุนัขตัวนี้ต้องอาฆาตตนถึงปานนั้น
เขาเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรก ไม่ได้แย่งกระดูกของสุนัขตัวนี้นี่นา
ยังดีที่ไม่นานจิตสังหารของสุนัขตัวนี้ก็หายไป เพียงแต่ว่าสายตาของมันยังคงไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย “เจ้ามาที่นี่ทำไม”
ชัดเจนว่าประโยคนี้คุยกับอันหลิน อันหลินก็ไม่ปิดบัง ตอบตามตรงว่า “มาเยี่ยมต้าไป๋น่ะ”
สุนัขตัวนั้นแสยะฉีกยิ้ม แลดูงดงาม หางตั้งขึ้นเล็กน้อย
“ไปให้พ้น!”
อันหลิน “…”
หมาตัวนี้ไปกินรังแตนมาหรือไง ทำไมถึงหยาบคาบแบบนี้
จ้าวหวายหยินกระเถิบเข้าไปข้างหูอันหลินอย่างลำบากใจ กระซิบบอกว่า “สุนัขตัวนี้ชื่อชิงหัว เป็นคู่หมั้นคู่หมายแต่เยาว์วัยของต้าไป๋”
อันหลินชะงัก “แล้วอย่างไรเล่า”
จ้าวหวายหยินพูดอีกครั้งว่า “ประเด็นสำคัญคือนางชอบต้าไป๋ด้วย!”
อันหลิน “…”
ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าทำไมชิงหัวถึงอาฆาตเขา
อันหลินมองชิงหัว พูดอย่างจริงใจว่า “ชิงหัว เจ้าวางใจเถอะ ข้าไม่แย่งผู้ชายกับเจ้าหรอก! เพราะทั้งเผ่าพันธุ์และเพศก็แตกต่างกัน ข้ากับต้าไป๋เป็นไปไม่ได้หรอก!”
จ้าวหวายหยินยกมือปิดหน้า ความคิดของอันหลินเป็นอย่างไรกันแน่ คิดเรื่องอย่างแย่งผู้ชายแบบนี้ออกมาได้อย่างไร
ทั้งๆ ที่ชิงหัวมีเจตนาอันเป็นปฏิปักษ์ เพราะไม่อยากให้ต้าไป๋อันผู้ที่รักลดเกียรติไปเป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์แท้ๆ!
ครืน!
คลื่นพลังที่น่ากลัวกระจายออกมาจากตัวชิงหัว
นางพูดเสียงเกรี้ยวว่า “ต้าไป๋จะอยากเป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์โง่ๆ แบบนี้ได้อย่างไร ไม่ได้ วันนี้ข้าจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม โฮ่งๆ!”
จู่ๆ แสงสีทองชั้นหนึ่งก็ปกคลุมตัวชิงหัวไว้ กระทืบเท้าแล้วกระโจนใส่อันหลินด้วยความเร็วสูงสุด
“หยุดนะ โฮ่ง!”
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น
อันหลินเงยหน้า เห็นต้าไป๋ขี่เมฆสีรุ้งมาปานวีรชนเย้ยปฐพี
แรงลมอันรุนแรงจู่โจมชิงหัวดุจขีปนาวุธ
ชิงหัวถูกแรงลมโจมตีเข้าอย่างจัง ร่างตกลงมากระแทกพื้น ทำให้เกิดหลุมลึกขนาดใหญ่
ชั่วขณะที่ฝุ่นตลบอบอวล ต้าไป๋เหาะลงมา ยืนจังก้าขวางหน้าอันหลิน พูดอย่างฉุนเฉียวว่า “เจ้าทำร้ายเจ้านายข้าทำไม โฮ่ง!”
เมื่ออันหลินได้ยินต้าไป๋เป็นฝ่ายเรียกตนว่าเจ้านาย ในใจก็ตื้นตันยิ่งนัก อยากกอดร่างกายที่มีขนปุกปุยของต้าไป๋นานๆ เสียเหลือเกิน แต่เขาก็กลัวว่าชิงหัวจะหึงหวง จึงจำใจต้องอดกลั้น
ชิงหัวปีนออกมาจากหลุมใหญ่ด้วยท่าทางจนตรอก แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ
นางจ้องต้าไป๋ ดวงตาสุกใสมีน้ำตาคลอหน่วย เสียงก็เริ่มสั่นเครือขึ้นมา “เจ้าทำร้ายข้า…”
ต้าไป๋นิ่วหน้าเล็กน้อย “ทั้งๆ ที่เจ้าเป็นคนลงมือก่อน ข้าเพียงแค่ห้ามเจ้าเท่านั้น”
ชิงหัวทำหน้าน้อยใจ น้ำตาไหลลงจากหางตา เปื้อนขนขาวสะอาดอ่อนนุ่ม “เจ้าทำร้ายข้าเพราะเขา…”
เมื่อเห็นอากัปกิริยาของชิงหัว ต้าไป๋ก็ยู่ปาก ท่าทีก็อ่อนลง “อย่าไร้เหตุผลสิ นี่เป็นการตัดสินใจของข้า”
“โฮ่งๆ ฮือ…” หูและหางของชิงหัวลู่ลง ท่าทางน่าสงสาร “ตั้งแต่เล็กจนโต เจ้าไม่เคยทำร้ายข้าเลย…”
อันหลินสะดุ้งโหยง ละครน้ำเน่ารักสามเศร้านี่มันอะไรกัน มาโซคิสม์ของสุนัขเหรอ
ต้าไป๋ไม่ควรลงมือจริงๆ นั่นแหละ ชิงหัวดูน่าสงสารมากเลย!
ทำไมเขาดูแล้ว ถึงอดรู้สึกสงสารไม่ได้
“เสี่ยวชิง…” ในที่สุดน้ำเสียงของต้าไป๋ก็อ่อนลง
“โฮ่งๆ! ไม่ยุ่งกับเจ้าแล้ว ฮือๆ…” ชิงหัวหันหลัง วิ่งออกไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังมอง
อุ้งเท้าของต้าไป๋ขยับไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แต่ทว่าสุดท้ายก็ไม่ก้าวออกไป เพียงแค่มองแผ่นหลังที่จากไปเงียบๆ ไม่พูดอะไร
ถ้าหากฉากนี้เกิดท่ามกลางสายฝน เชื่อว่าจะทำให้คนไม่น้อยต้องหลั่งน้ำตา
“ถุย!”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม