ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 139
ตอนที่ 139 พบผู้ปกครอง
ต้าไป๋กระดิกหางระริกระรี้ วิธีที่ไม่เสียเวลาชิงหัวเช่นนี้ มันพอใจเป็นอย่างมาก จึงรีบเอ่ยปากทันใดว่า “แล้วต่อไปข้าควรทำอะไรบ้าง”
อันหลินลูบคาง พูดด้วยท่าทางของผู้เชี่ยวชาญด้านความสัมพันธ์ว่า “อันดับแรก เจ้าต้องแสดงจุดยืนก่อน”
ต้าไป๋แลบลิ้น หูตั้งขึ้นเล็กน้อย ทำท่าตั้งใจฟัง
อันหลิน “เมื่อก่อนเจ้าบอกว่านางเป็นน้องสาวมาตลอดเลยสินะ”
ต้าไป๋พยักหน้า
อันหลิน “เจ้าไปบอกนางก่อนว่า เจ้าไม่ได้มองนางเป็นน้องสาวแล้ว เจ้าจะเป็นเพื่อนกับนาง! เชื่อว่านางจะเข้าใจความหมายของเจ้าแน่นอน”
ต้าไป๋พยักหน้า จากนั้นก็เหินเวหาไป “เจ้านาย เจ้ารอข้าที่นี่ก่อนนะ!”
อันหลินไม่คิดเลยว่าต้าไป๋จะใจร้อนถึงเพียงนี้ หลังทิ้งคำพูดประโยคหนึ่งไว้แล้ว ก็เหาะไปหาชิงหัวทันที
เขากับเจ้าอัปลักษณ์เห็นดังนั้นก็ทำได้แค่หาวอยู่อีกทาง ถือโอกาสล้วงเสี่ยวหงออกมาสังเคราะห์แสงสักหน่อย
อันที่จริงหลังการรับสืบทอดในสำนักสัตว์เทพของต้าไป๋เสร็จสิ้นแล้ว เผ่าพันธุ์ของมันได้รับการสืบทอดมาจากหมาป่าสวรรค์ เกี่ยวข้องกับวิถีแห่งวายุและกรงเล็บคมดาบ
ตอนนี้ขอเพียงจัดการความสัมพันธ์ระหว่างคู่หมั้นคู่หมายและครอบครัวให้เสร็จ ก็สามารถทำพันธะสัญญากับอันหลินได้แล้ว
หลังผ่านไปราวๆ ครึ่งชั่วยาม ต้าไป๋ก็เหาะกลับมาอีกครั้ง
“เรียบร้อยหรือยัง” อันหลินพูดอย่างสงสัย
ต้าไป๋พยักหน้าอย่างสับสนงุนงง “ไม่คิดเลยจริงๆ ว่า พอข้าบอกว่าไม่เป็นพี่น้องกับนางแล้ว จะเป็นเพื่อนแทน นางก็ยอมให้ข้าไปกับเจ้า จิตใจของสุนัขตัวเมียคาดเดายากเสียจริง”
“แถมนางยังมอบกระดูกมังกรที่คอยอยู่เคียงข้างนางเสมอให้ข้าด้วย”
“บอกว่าหากคิดถึงนาง ก็เอาออกมาเลียได้…”
ขณะที่พูด ต้าไป๋ก็คาบกระดูกสีขาวไว้ในปาก ราวกับกำลังบอกอันหลินว่า
‘กระดูกชิ้นนี้นี่แหละ!’
อันหลินตกใจนิดหน่อย
เขาไม่ได้ตกใจที่นางยอมให้ต้าไป๋จากไป แต่ตกใจที่นางมอบกระดูกชิ้นนี้ให้เป็นของที่ระลึกยืนยันความสัมพันธ์!
จูบทางอ้อมเหรอ
อันหลินลอบพยักหน้า
อดพูดไม่ได้เลยว่า หมาน้อยสมัยนี้ ใช้มารยาได้คล่องแคล่วเหมือนกันนี่นา!
ต้าไป๋พูดเสียงระรื่นว่า “ลำดับต่อไปแค่ผ่านด่านของพ่อแม่ข้าก็เป็นอันเรียบร้อย”
อันหลินพรั่นใจเล็กน้อย “แล้วข้าต้องไปด้วยหรือไม่”
ต้าไป๋เอียงหัวครุ่นคิด จากนั้นพูดว่า “ไปด้วยน่าจะดีที่สุด พ่อแม่ข้าก็เคยพูดเหมือนกันว่าอยากเจอเจ้าสักครั้ง”
สิ้นประโยคนี้ อันหลินก็ยิ่งหวั่นวิตกไปกันใหญ่
ถูกพ่อแม่ของต้าไป๋พะวงถึงเป็นความรู้สึกแบบไหนกัน พวกมันจะกระโจนพรวดเข้ามาหรือเปล่า
“เจ้าอัปลักษณ์ เจ้ากลับร่างเดิมช่วยสร้างความฮึกเหิมให้ข้าที” อันหลินพูดอย่างจนปัญญา
เจ้าอัปลักษณ์กลายเป็นราชาวานรเนตรทองที่สวมชุดเกราะสีดำ มือถือกระบองสีเงิน รูปร่างแข็งแรงกำยำ!
เมื่อต้าไป๋เห็นท่าทางของเจ้าอัปลักษณ์ก็เบิกตากว้าง “ช่างอัปลักษณ์…ถุย! ช่างเป็นวานรที่องอาจผึ่งผายนัก!”
อันหลินเห็นปฏิกิริยาของต้าไป๋จึงพูดว่า “เขาชื่อเจ้าอัปลักษณ์ เป็นสหายที่ผ่านความเป็นความตายมากับข้า”
ต้าไป๋ได้ฟังก็เคร่งขรึมจริงจังขึ้นมา พยักหน้าอย่างตื่นเต้น เอ่ยทักทายเจ้าอัปลักษณ์ “สวัสดีเจ้าอัปลักษณ์ ข้าชื่อต้าไป๋ เป็นสหายที่ผ่านความเป็นความตายมากับอันหลินเช่นกัน”
“ตอนนั้น ในศึกแห่งอิสรภาพ ชื่อเสียงของคู่หูมนุษย์สุนัข เป็นที่พรั่นพรึงของเหล่านักเรียนในสรวงสวรรค์ ไม่มีใครไม่ทราบ ไม่มีใครไม่รู้จัก…”
ระหว่างทาง ต้าไป๋เริ่มคุยโวโอ้อวดถึงวีกรรมอันรุ่งโรจน์
เจ้าอัปลักษณ์ทำหน้าเคลือบแคลงใจ แต่อันหลินกลับดีใจที่มันคุยโม้เช่นนี้ สามารถผ่อนคลายความตึงเครียดได้พอดี
ต้าไป๋พูดเรื่องของพ่อแม่มันให้อันหลินฟังมาตลอดทาง
เช่นว่าแม่ของมันเป็นสุนัขสีขาวระดับแปลงจิต ส่วนพ่อของมันเป็นสัตว์เซียนระดับหวนสู่ความว่างเปล่า นั่นเป็นถึงหนึ่งในสามจอมราชันสัตว์เซียนที่เลื่องชื่อลือชาในสำนักสัตว์เทพ
ยิ่งอันหลินได้ฟังในใจก็ยิ่งกังวลใจ ให้ตายเถอะ ทำไมภูมิหลังของต้าไป๋ถึงได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้!
จะให้ต้าไป๋เป็นสัตว์เลี้ยงของตัวเองจริงๆ งั้นเหรอ
พ่อแม่ของมันตนหนึ่งเป็นสัตว์เซียน อีกหนึ่งเป็นสัตว์ปราณ ผู้ดำรงอยู่ที่สูงส่งปานนี้…
จะยอมให้ลูกชายของตัวเองเป็นสัตว์เลี้ยงของนักพรตระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณคนหนึ่งงั้นเหรอ
ผลของการสร้างความฮึกเหิมของเจ้าอัปลักษณ์กลับกลายเป็นสูญเปล่า นอกจากใบหน้าที่พอจะข่มขวัญพ่อแม่ต้าไป๋ได้บ้างแล้วนั้น เกิดต่อสู้ขึ้นมาจริงๆ คาดว่ายังไม่พอให้แม่ของมันตบด้วยซ้ำ
เฮ้อ…เจ็บปวดจังเลย…
อันหลินคิดว่าตนกำลังมุ่งหน้าสู่ลานประหาร
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม