ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 15

“ทุกสรรพสิ่งล้วนมีจิต จิตสามารถหล่อเลี้ยงวิญญาณ วิญญาณแปลงเป็นจิตได้ พวกเราต้องการจิตวิญญาณแห่งขุนเขา ต้องไปที่รวมตัวของพลังปราณก่อน”

สวีเสี่ยวหลานสวมชุดนักพรตสีขาว สาวเท้าเยื้องย่างอยู่ข้างหน้า พลางอธิบายให้อันหลินฟัง

กระพรวนล้ำค่าบนแถบคาดเอว ส่งเสียงดังกังวานตามการเคลื่อนไหวของนาง ประหนึ่งเสียงนกร้องขับขาน

“แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่า ตรงไหนเป็นแหล่งรวมพลังปราณ” อันหลินเอ่ยถาม

“ตอนนี้ระดับของเจ้าต่ำเกินไป ยังไม่มีความรู้สึกกับระดับความเข้มข้นของพลังปราณ ฉะนั้นเรื่องนี้ต้องพึ่งข้า เจ้าไม่รู้หรอก”

สวีเสี่ยวหลานหันมามองอันหลินแวบหนึ่ง ด้วยสีหน้าลำพองใจ

“ข้าระดับกายแห่งมรรคขั้นเจ็ดแล้ว เจ้าเองก็แค่ขั้นเก้า มีอะไรน่าอวดกัน”

เมื่อเห็นท่าทางของสวีเสี่ยวหลาน อันหลินก็รู้สึกไม่พอใจ โพล่งออกมาทันที

“นี่ ต้องขออภัย ข้าบรรลุกายแห่งมรรคขั้นสิบตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว” สวีเสี่ยวหลานยิ้มกริ่มมองอันหลินที่พูดไม่ออก “มีแค่เจ้าที่เพิ่มพลังยุทธ์ได้ คนอื่นจะเพิ่มระดับพลังยุทธ์ไม่ได้งั้นหรือ”

อันหลินยืนนิ่งอยู่กับที่ จู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา

ทำไมสวีเสี่ยวหลานมักจะทำร้ายคนโดยไม่รู้ตัวกันนะ…

อันหลินบำเพ็ญเพียรจากกายแห่งมรรคขั้นสามเป็นขั้นสี่ ใช้เวลาสามเดือน ส่วนการเพิ่มระดับพลังขั้นอื่นนั้น แท้จริงแล้วล้วนอาศัยโปรแกรมโกงมาทั้งสิ้น

แต่สวีเสี่ยวหลานเพิ่มระดับจากกายแห่งมรรคขั้นเก้าเป็นขั้นสิบ ใช้เวลาแค่สองเดือนงั้นเหรอ

ต้องรู้ว่าการเพิ่มระดับพลังยุทธ์ ยิ่งระดับสูงจะยิ่งยากลำบาก!

หากอันหลินบำเพ็ญเพียรเพียงอย่างเดียว จากกายแห่งมรรคขั้นเก้าไปขั้นสิบ ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกันนะ

สองปีหรือยี่สิบปี

เมื่อคิดถึงตรงนี้ อันหลินก็รู้สึกถึงเจตนาร้ายของอัจฉริยะ…

เขาตามหลังสวีเสี่ยวหลานอย่างกลัดกลุ้ม ด้วยจิตใจว้าวุ่น

ภายใต้การนำทางของสวีเสี่ยวหลาน เขามาถึงร่องน้ำแห่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัว

ธารน้ำใสสะอาดไหลมาตามร่องเขา รอบๆ มีดอกไม้สีแดงดุจเพลิงเบ่งบาน กลิ่นหอมประหลาดอบอวลอยู่ในอากาศ

อันหลินสูดดมกลิ่นหอมของดอกไม้ชนิดนี้ รู้สึกเนื้อตัวอ่อนเปลี้ย ออกแรงไม่ค่อยได้

“ดอกไม้นี่มีพิษใช่ไหม!”

เขาได้สติ ชี้ไปที่ดอกไม้ที่แดงชอบกลเหล่านั้นพลางพูดอย่างตกใจ

สวีเสี่ยวหลานกลอกตาใส่อันหลิน “ไม่รู้จักแม้แต่ดอกบัวไฟ วิชายาอายุวัฒนะอาจารย์ที่ปรึกษาเป็นคนสอนเจ้าหรือ”

เมื่อได้ยินคำพูดของสวีเสี่ยวหลาน ในที่สุดอันหลินก็นึกออกแล้ว

ดอกบัวไฟ สีแดงฉูดฉาด รูปร่างคล้ายดอกบัว กลิ่นเย้ายวน สูดดมนานวันสามารถบำรุงร่างกายได้ มีสรรพคุณก่อกำเนิดพลังปราณ สมุนไพรอายุวัฒนะขั้นแปด

สมุนไพรล้ำค่าทั่วไป มักจะแบ่งออกเป็นสมุนไพรอายุวัฒนะ สมุนไพรสวรรค์และสมุนไพรวิเศษสามระดับ

สมุนไพรแต่ละระดับ จะปรุงออกมาเป็นเม็ดยาที่แตกต่างกัน เช่นสมุนไพรอายุวัฒนะสามารถปรุงเป็นยาอายุวัฒนะ สมุนไพรสวรรค์ใช้ปรุงยาสวรรค์

สมุนไพรอายุวัฒนะขั้นหนึ่งล้ำค่าที่สุด และสมุนไพรอายุวัฒนะขั้นเก้าด้อยที่สุด

ดอกบัวไฟเป็นสมุนไพรอายุวัฒนะขั้นแปด ระดับขั้นต่ำไปหน่อย แต่อย่างไรเสียก็เป็นสมุนไพรอายุวัฒนะ ก็นับว่าเป็นสมุนไพรเลอค่าไหมเล่า!

เมื่อคิดได้ดังนั้น อันหลินก็นั่งลง เริ่มเปิดประสบการณ์การเก็บเกี่ยวของเขา…

สวีเสี่ยวหลานเห็นอันหลินกอดดอกบัวไฟแนบอกประหนึ่งแก้วตาดวงใจ ท่าทางราวกับเจอของล้ำค่า ลืมไปหมดสิ้นแล้วว่าตัวเองมาที่นี่เพื่ออะไร จึงอดพึมพำไม่ได้ว่า “ไม่เอาไหนเสียเลย”

นางไม่มองอันหลินอีก แต่ใช้มือลูบผาหินที่ขรุขระ สัมผัสกลิ่นอายของพลังปราณที่เคลื่อนไหวอยู่ภายใน

“น่าจะที่นี่แหละ…” สวีเสี่ยวหลานพึมพำ

จากนั้น นางก็สูดลมหายใจเข้าลึก ตะโกนด้วยเสียงที่ดังกังวานว่า

“ท่านเจ้าแห่งดิน ออกมาหน่อย!!!”

เพราะเสียงดังเกินไป ทำให้อันหลินที่นั่งยองๆ อยู่กับพื้นสะดุ้งโหยง

ไม่รอให้อันหลินได้สติ ผิวดินก็สั่นสะเทือนรุนแรงขึ้นมาทันที

“แผ่น…แผ่นดินไหวหรือ” อันหลินทำหน้าตกใจ จากนั้นเขาก็เห็นฉากที่น่าตะลึงยิ่งกว่า

ร่างมหึมาที่ก่อตัวจากหิน ค่อยๆ ผุดขึ้นจากผิวดินช้าๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน