ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 154

จี่เยี่ยนหลิงดีขึ้นบ้างแล้ว พวกอันหลินก็อดโล่งใจไม่ได้

พลังปราณอนธการของอันหลินบำเพ็ญสำเร็จแล้ว และจี่เยี่ยนหลิงเองก็ตั้งใจว่าจะกลับสำนักเหวินกู่ของนางแล้วเช่นกัน

ตอนนี้ก็ได้เวลาไปจากสถานที่บ้าๆ นี่แล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่ามังกรสองตัวนั้นยังดักรออยู่ละแวกรอยแยกหรือไม่

เมื่อทุกคนหารือกัน ก็ตัดสินใจว่าจะลองหาอีกเส้นทางหนึ่งไปจากหุบเหวแห่งนี้

ขณะเดียวกัน อีกบริเวณหนึ่งของหุบเหวหมื่นกาลี

ที่ที่มีกองไฟลุกโชน แมงมุมยักษ์สีเขียวตัวหนึ่งกำลังถูกย่างบนกองไฟ ของเหลวสีเขียวทะลักออกมาท่ามกลางการแผดเผาของกองไฟ ส่งกลิ่นแปลกพิลึกเป็นระยะๆ

มังกรยักษ์สีดำสองตัวพลิกแมงมุมสีเขียวตัวนี้ด้วยใบหน้าอมทุกข์

จู่ๆ มังกรตัวเมียก็ยกเท้าขึ้นเตะมังกรตัวผู้อีกครั้ง!

โครม! มังกรตัวผู้ถูกเตะจนตัวกระเด็นไปชนกับผนังหิน ร่างกายติดแหง็กอยู่ในนั้น

“แม่มัน เจ้าทำอะไรอีกล่ะเนี่ย!” มังกรตัวผู้โอดครวญ

“พอเห็นเจ้าก็โมโห ทั้งๆ ที่จะได้กินนักพรตมนุษย์รสโอชะแล้วแท้ๆ…”

“เป็นเพราะเจ้าคนเดียว แค่นักพรตมนุษย์ไม่กี่คนยังจับไม่ได้ เป็นมังกรตัวผู้ภาษาอะไร!”

มังกรตัวเมียมองมังกรตัวผู้ตาเขียว เมื่อคิดขึ้นได้ว่าตกต่ำจนต้องกินอาหารขยะอย่างแมงมุม ก็โมโหจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

มังกรตัวผู้ทำหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ มังกรตัวเมียเป็นสัตว์ประหลาดระดับแปลงจิตเชียวนะ!

หากมังกรตัวเมียไม่เอาแต่ทิ่มตูดมัน ไล่ล่าด้วยตัวเองละก็ ก็เป็นเรื่องง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากไม่ใช่หรือ แต่กลับจะให้ตนไปไล่กวด จะโทษใครได้เล่า

ทว่ามังกรตัวผู้ไม่กล้าเอ่ยปาก ใครใช้ให้ท่านศรีภรรยาเก่งฉกาจกว่ามันเล่า

ใช่ว่ามันจะไม่เคยโต้เถียง เพียงแต่ว่ารอยแผลเป็นมากมายตรงตูดคอยเตือนสติมันตลอดเวลา เมื่อไร้ความสามารถก็ไม่มีอำนาจ

มังกรตัวผู้ก้าวเดินอย่างหนักอึ้งมานั่งลงข้างกองไฟที่ลุกโหมอีกครั้ง หยิบขาแมงมุมขึ้นมา ส่งเข้าปากแล้วเคี้ยวกรวบๆ

รสชาติเปรี้ยว แถมยังมีกลิ่นคาว กลิ่นคาวแบบนี้ย่างอย่างไรก็กำจัดไม่ได้ แต่ก็เป็นเรื่องที่จนปัญญา ข้อดีเพียงอย่างเดียวก็คือมีโปรตีนค่อนข้างสูง

ในตอนนั้นเอง ดวงตาของมังกรตัวเมียก็หรี่ลง ร่างกายระเบิดพลังอันน่ากลัว มังกรตัวผู้สะดุ้งโหยง กระโดดถอยออกไปไกล คิดว่ามังกรตัวเมียจะทำร้ายร่างกายมันอีกแล้ว

แต่มังกรตัวเมียกลับเบือนสายตาไปอีกทาง “สัญชาตญาณมังกรของข้าสัมผัสได้ว่า ไกลออกไปห้าลี้ มีนักพรตมนุษย์กลุ่มหนึ่งกำลังเหาะเหิน”

ขณะที่พูด มังกรตัวเมียก็หันมามองมังกรตัวผู้ พูดเสียงแข็งว่า “หากจับพวกมันไม่ได้ วันนี้ไม่ต้องกินข้าวเย็น!”

มังกรตัวผู้สะดุ้ง “ขอรับท่านศรีภรรยา!”

เมื่อพูดจบ มังกรตัวผู้ก็บินไปยังทิศทางที่มังกรตัวเมียบอก บ่นอุบอิบในใจ ทั้งที่ความสามารถของมังกรตัวเมียแก่กล้าปานนี้ แต่กลับไม่ลงมือ นิสัยเสียจริงๆ!

แต่มังกรตัวเมียกลับลูบหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อย คิดในใจว่า “พ่อมัน ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากลงมือ แต่ไม่สะดวกจะเคลื่อนไหวรุนแรงจริงๆ ถึงตอนนั้น…ข้าจะสร้างความประหลาดใจให้เจ้าแน่!”

อีกบริเวณหนึ่งของหุบเหวหมื่นกาลี พวกอันหลินกำลังเหาะเหิน

อันหลินหมอบอยู่บนตัวต้าไป๋อย่างอ่อนระโหยโรยแรงปานปลาตายตัวหนึ่ง ไม่มีเรี่ยวแรงเลยสักนิด

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ เจ้าอัปลักษณ์ก็เหลียวมองข้างหลัง “มีกลิ่นอายพลังที่ยิ่งใหญ่ กำลังมุ่งหน้ามาทางพวกเรา!”

“งั้นยังไม่รีบหนีอีก โฮ่ง!” ต้าไป๋เหาะเร็วยิ่งขึ้น

ตูม!

เปลวไฟสีม่วงพุ่งขึ้นฟ้าโดยมีเป้าหมายคืออันหลิน

เมื่อเห็นเปลวไฟที่เคยประสบพบเจอ ทุกคนต่างก็ตกใจ

พวกเขาเพิ่งผ่านสงครามใหญ่มา อาการบาดเจ็บยังไม่หายดี

ยามนี้มีมังกรตัวผู้กึ่งแปลงจิตกับมังกรตัวเมียระดับแปลงจิตตามมา พวกเขาจะเอาชีวิตรอดอย่างไร

“ข้าไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของมังกรตัวเมีย มังกรตัวผู้น่าจะมาเพียงลำพัง!” จี่เยี่ยนหลิงกล่าว

ทุกคนได้ยินก็โล่งอกเล็กน้อย แม้ตอนนี้จะอันตราย แต่ไม่ถึงขั้นอันจนหนทาง

“เคล็ดวิชากระบี่ขี่สายฟ้า!” จี่เยี่ยนหลิงควบคุมสายฟ้าสีขาวโจมตีเปลวไฟสีม่วง

“กระบี่พิฆาตสีขาว!” สวีเสี่ยวหลานปล่อยลำแสงกระบี่ออกไปอย่างมโหฬารพันลึก

“ปืนใหญ่พยับหมอก!” ต้าไป๋เหลียวหลังแล้วอ้าปาก พ่นปืนสุญญากาศอันแข็งแกร่งออกไป

“สู้เขา!” อันหลินชูมือพร้อมกับตะโกน

เจ้าอัปลักษณ์ที่คุ้นชินกับการต่อสู้ระยะประชิดจ้องมังกรยักษ์ที่ตามมาไกลๆ เขม็ง ใช้หน้าตาโจมตี

เปลวไฟสีม่วงทลายการโจมตีของทุกคนอีกครั้ง

“ฮ่าๆ ๆ พวกเจ้าคิดว่าทำลายการโจมตีด้วยเปลวเพลิงของข้าก็จะสิ้นเรื่องหรือ เป้าหมายของข้าคือให้พวกเจ้าลงมือแล้วตามพวกเจ้าให้ทันก็เท่านั้น” มังกรยักษ์สีดำระเบิดเสียงหัวเราะพลางพุ่งทะลุเปลวไฟสีม่วงเข้ามาประชิดตัวทุกคน!

เกราะป้องกันหนามแหลมสีดำปกคลุมระยะห่างในรัศมีหลายสิบจั้ง พร้อมกับแผ่กลิ่นอายแห่งความตาย

“พวกเจ้าไปกันก่อน!”

เจ้าอัปลักษณ์ตะโกนลั่นแล้วระเบิดเปลวไฟสีดำ พุ่งไปหามังกรตัวผู้อย่างไม่กลัวตาย

ต้าไป๋พาอันหลินเหาะเลียบไปตามผนังหินอย่างรวดเร็ว จวนจะถึงปลายทางสูงสุดของหุบเหวแล้ว

หนามแหลมที่เจือด้วยกลิ่นอายความตายไม่อาจขวางทางเจ้าอัปลักษณ์ได้

มันเป็นดั่งไฟสวรรค์เพลิงทมิฬที่ลอยลงมาจากท้องนภา พุ่งทะลุหนามแหลมไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน