ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 155

จี่เยี่ยนหลิงบอกลาพวกอันหลิน เหาะกลับสำนักเหวินกู่เพียงลำพัง

อันหลินนอนหมอบบนตัวต้าไป๋อย่างไร้เรี่ยวแรง แต่สวีเสี่ยวหลานกลับเหาะมาหยุดอยู่ข้างอันหลินด้วยความอยากรู้อยากเห็น เอ่ยถามว่าเป็นความทรงจำอะไรกันแน่ ถึงทำให้จี่เยี่ยนหลิงฮึดสู้อีกครั้ง

ก่อนหน้านี้มีจี่เยี่ยนหลิงอยู่ด้วย จึงไม่กล้าเอ่ยถาม แต่ตอนนี้นางจากไปแล้ว จึงไม่มีสิ่งใดขัดขวางความสงสัยของสวีเสี่ยวหลานได้อีก

อันหลินถอนหายใจเล็กน้อย เล่าเรื่องที่หวังลู่กลายเป็นปีศาจร้ายคอยคุ้มครองจี่เยี่ยนหลิงคร่าวๆ

เมื่อสวีเสี่ยวหลานได้ฟัง ใบหน้าขาวผ่องดุจหินหยกก็เต็มไปด้วยความเศร้า รำพันเสียงเบาว่า “นี่แหละหนอความรัก…”

อันหลิน “…”

ขณะนั้นเอง ใบหน้าของชิงหัวก็ผุดวาบในหัวสมองของต้าไป๋ ใบหน้าของจิ้งจอกขาวตัวหนึ่งปรากฏขึ้นในใจเจ้าอัปลักษณ์ ใบหน้าของหวังลู่ผุดขึ้นในสมองของอันหลิน

“อันหลิน ต่อไปเจ้าจะไปไหน”

หลังสวีเสี่ยวหลานพร่ำพรรณนาแล้วก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ไปสำนักเซียนหมื่นชีวิต ไปเยี่ยนพี่เฉิงหน่อย” อันหลินครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วตอบ

สวีเสี่ยวหลานพยักหน้า “สำนักหมื่นชีวิตข้าไม่ไปแล้ว ข้ากลับสำนักก่อนดีกว่า”

สำนักเซียนหมื่นชีวิตเป็นสี่สุดยอดสำนักแห่งแดนจิ่วโจวเฉกเช่นเดียวกับสำนักวิหคชาด นอกจากจะสนทนากันบ้างยามประลองยุทธ์ ปกติแล้วไม่ค่อยไปมาหาสู่กันเท่าใดนัก ด้วยเหตุนี้ นางจึงไม่สนใจสำนักเซียนหมื่นชีวิตแต่อย่างใด แม้การได้เห็นรูปหล่ออย่างเซวียนหยวนเฉิงจะไม่เลว แต่เปิดเทอมก็ได้เจอกันแล้วไม่ใช่หรือ ไยต้องรีบร้อนด้วย

ทุกคนมาถึงเขตเมืองของแคว้นเทียนเหอ

สวีเสี่ยวหลานใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายกลับแคว้นไป๋หัว ส่วนพวกอันหลินกลับถูกส่งไปที่แคว้นเฟิงหยวน

แคว้นเฟิงหยวนตั้งอยู่ทางเหนือสุดของแดนจิ่วโจว เชื่อมต่อกับแดนศักดิ์สิทธิ์เหมันต์แห่งแผ่นดินบรรพกาล ที่มีสงครามต่อเนื่องตลอดปี มีทหารที่สรวงสวรรค์ส่งมาประจำการณ์

อันที่จริงสำนักอื่นในแดนจิ่วโจวก็เข้าร่วมการศึกป้องกันแนวชายแดนเช่นกัน แต่ในสำนักบำเพ็ญเซียนเหล่านี้ มีสำนักเซียนหมื่นชีวิตเป็นแกนนำ เป็นกำลังสำคัญในการต่อต้านการรุรานแคว้นเฟิงหยวนของสาวหิมะ

กลางลานเคลื่อนย้ายในเขตเมืองของแคว้นเฟิงหยวน ร่างของอันหลินค่อยๆ ปรากฏให้เห็น

“ฟู่…หนาวนิดหน่อยแฮะ”

สิ่งที่โชยมาปะทะหน้าเป็นลมหนาวอันเย็นเยียบ ทำให้เขาเผลอหดตัวโดยไม่รู้ตัว

“โฮ่ง! เมืองตั้งอยู่ทางเหนือของแคว้นเฟิงหยวน มองจากตำแหน่งแล้ว เข้าใกล้แดนศักดิ์สิทธิ์เหมันต์มาก อุณหภูมิต่ำเป็นเรื่องปกติ” ต้าไป๋สะบัดตัวเล็กน้อย

หลังอันหลินพักรักษาอยู่ระยะหนึ่ง การเคลื่อนไหวขั้นพื้นฐานสามารถจัดการได้ด้วยตัวเองแล้ว แต่ก็ยังชอบนอนอยู่บนแผ่นหลังของต้าไป๋อยู่ดี เพราะมันสบายและอบอุ่นเหลือเกิน!

เขากวาดสายตามองทั่ว แม้สภาพแวดล้อมที่นี่จะค่อนข้างหนาวเหน็บ แต่ผู้คนที่สัญจรไปมาในแคว้นเฟิงหยวนกลับไม่ได้แต่งกายหนาแน่น

ผู้คนส่วนใหญ่จะใส่แค่ชุดธรรมดาทั่วไป มีหญิงสาวบางคนถึงขั้นสวมเพียงชุดกระโปรงแขนกุด เผยให้เห็นท่อนแขนขาวหยอกและเรียวยาวนั้น ไม่รู้ว่าเป็นกระแสนิยมของที่นี่หรือไม่

อันหลินขี่ต้าไป๋เดินชมไปเรื่อยๆ ความจริงการเยือนสถานที่ที่แตกต่างกัน สัมผัสธรรมเนียมประเพณีท้องถิ่นที่ไม่เหมือนกัน ก็เป็นหนึ่งในความชอบของการท่องเที่ยวช่วงปิดเทอมของเขาเช่นกัน

เจ้าอัปลักษณ์กลายร่างเป็นลิงตัวจิ๋ว นั่งรักษาอาการบาดเจ็บบนหัวไหล่อันหลิน

มันได้รับบาดเจ็บตอนที่ต่อสู้กับมังกรนิลไม่น้อย บัดนี้เมื่อกินยาฟื้นฟูปราณที่อันหลินให้มันแล้ว ก็ไม่อยากจะขยับเขยื้อนเลย

พาหนะสุนัขสุดเท่ รวมถึงลูกลิงน่าเกลียดน่าชัง มักจะเป็นที่ดึงดูดสายตาผู้คนอยู่แล้ว

ขณะที่เขากำลังเดินไปข้างหน้าอย่างสบายอุรา หญิงชราผมขาวโพลนก็เยื้องย่างเข้ามา จู่ๆ ก็ล้มคว่ำหน้าในระยะที่ใกล้ต้าไป๋เป็นอย่างมาก

“โอ๊ย!”

หญิงชราร้องตะโกนเสียงดังลั่น “เจ็บจังเลย ช่วยด้วย!”

เสียงร้องอย่างเจ็บปวด ทำให้ผู้คนสัญจรกรูกันมามุงดูในพริบตา

อันหลิน “…”

ในตอนนั้นเอง เด็กหญิงคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา ร้องไห้ฟูมฟาย “ท่านย่า…ท่านเป็นอะไรไป อย่าตายนะ!”

ขณะที่พูด นางก็เหลียวมองอันหลิน พูดอย่างโกรธเคืองว่า “ทำไมเจ้าต้องชนย่าข้าด้วย ย่าข้าอายุหนึ่งร้อยหกสิบห้าปีแล้ว เจ็บปวดเช่นนี้ เอาชีวิตของย่าข้าได้เลยนะ! ฮือๆ ๆ…”

เด็กน้อยร้องไห้โวยวายเสียงดัง คนที่ล้อมมุงดูก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ แถมยังชี้มือชี้ไม้ใส่อันหลินอีกด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน