ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 156

ต้าไป๋ทำหน้าอมทุกข์มาตลอดทาง

“ข้าไม่ได้ชนยายแก่คนนั้น” มันพูดอยย่างไม่สบอารมณ์

“ข้ารู้” อันหลินพยักหน้า

ต้าไป๋ได้ฟังก็ชะงัก “แล้วทำไมเจ้าต้องชดใช้ห้าร้อยหินวิญญาณให้พวกเขาด้วยเล่า”

อันหลินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เพราะพวกเขาต้องการเงินจำนวนนี้จริงๆ ยายแก่คนนั้นป่วยหนักแล้ว หากไม่ดูดำดูดีละก็ นางอาจจะอยู่ได้ไม่ถึงปีด้วยซ้ำ”

“เจ้าลองคิดดูสิ ทำไมคนแก่อายุปูนนี้ต้องแสดงละครกับเด็กที่เยาว์วัยแบบนี้ด้วยล่ะ หากไม่ใช่เพราะชีวิตถูกบีบคั้นจนอับจนหนทาง พวกนางคงไม่ทำเรื่องที่ต้องละทิ้งเกียรติทิ้งศักดิ์ศรีแบบนี้หรอก”

“ข้าว่าในครอบครัวคงไม่มีใครที่พึ่งพาได้แล้ว หากข้าไม่ให้หินวิญญาณหญิงแก่คนนั้นนำไปรักษา หนึ่งปีให้หลัง เกิดนางตายขึ้นมา เด็กหญิงคนนั้นจะทำอย่างไร เด็กอย่างนางจะใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้ได้อย่างไร”

เมื่อได้ยินคำพูดของอันหลิน ต้าไป๋ก็ทำท่าครุ่นคิด ครู่ใหญ่กว่าจะพูดว่า “ฉะนั้น พี่อันจึงตัดสินใจเป็นคนดีงั้นหรือ”

อันหลินพยักหน้า “แม้ข้อสันนิษฐานของข้าอาจจะผิดพลาด แต่หากเดาถูกจริงๆ ละก็ เช่นนั้นข้าก็ได้ช่วยพวกนางแล้ว ตอนนี้ข้าเป็นถึงเศรษฐีอัน แค่ไม่กี่ร้อยหินวิญญาณไม่เป็นไรหรอก”

ต้าไป๋ทำหน้าชื่นชม เจ้าอัปลักษณ์ก็ตบบ่าอันหลินปุๆ พูดอย่างเลื่อมใสว่า “พี่อัน เยี่ยมมาก!”

พวกเขาจึงเข้าสู่การเดินทางที่มุ่งหน้าสู่สำนักเซียนหมื่นชีวิตต่อไปด้วยประการฉะนี้

……

สำนักเซียนหมื่นชีวิตตั้งอยู่ทางใต้ของแคว้นเฟิงเหยวน พวกอันหลินจึงเดินทางลงใต้ไปเรื่อยๆ ได้เห็นสัตว์หิมะน่าเอ็นดูไม่น้อย และได้กินสัตว์หิมะน่ารักรสอร่อยไม่น้อยด้วยเช่นกัน

รสชาติของแคว้นเฟิงหยวนมักจะค่อนไปทางเผ็ด ถูกปากอันหลินเป็นอย่างมาก สองสามวันนี้เข้าร้านอาหารช่างเบิกบานใจนัก หากเป็นไปได้ เขาสามารถเที่ยวเล่นในแคว้นเฟิงหยวนได้ถึงสิบกว่าปี ถุย กินสิบกว่าปีต่างหาก!

พวกเขาตระเวนกินมาตลอดทาง จนถึงประตูสำนักเซียนหมื่นชีวิตโดยไม่รู้ตัว

นี่เป็นสุดยอดสำนักที่สามที่อันหลินมาเยือน

อดพูดไม่ได้ว่า สำนักแห่งนี้ให้ความรู้สึกยอดเยี่ยมที่สุด!

เมื่อมองผ่านประตูเข้าไป จะเห็นยอดเขาตั้งตระหง่าน โอบล้อมด้วยเมฆาขาว บ้านเรือนที่สร้างติดขุนเขาเปล่งประกายระยิบระยับภายใต้แสงอาทิตย์ และมีถ้ำเทวาสถิตมากมายซ่อนตัวอยู่ภายใน มีเซียนขี่กระบี่เหาะออกมาอยู่บ่อยครั้ง

“สวัสดี ไม่ทราบว่าสหายมาที่นี่ด้วยธุระอันใด”

เมื่อเห็นพวกอันหลิน ทหารยามเฝ้าประตูสำนักนายหนึ่งจึงยกมือขึ้นคารวะพลางเอ่ยถาม

อืม…รู้สึกว่าทัศนคติในการบริการขององครักษ์แห่งสำนักเซียนหมื่นชีวิต ก็ยอดเยี่ยมที่สุดที่เขาเคยพบเจอมาเช่นกัน!

“สวัสดี ข้าชื่ออันหลิน เป็นสหายของเซวียนหยวนเฉิง ครานี้ตั้งใจมาเยี่ยมเยียน โปรดช่วยแจ้งให้ที” อันหลินก็ตอบไปอย่างสุภาพเช่นกัน

ทหารยามได้ฟังคำอันหลิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เคารพนอบน้อมกว่าเดิม “ที่แท้ก็สหายของนายน้อยเซวียนหยวนนี่เอง ข้าจะไปรายงานเดี๋ยวนี้!”

ไม่นานเซวียนหยวนเฉิงก็ขี่กระบี่มา

เขายังคงสวมชุดขาวพลิ้วไหว ดวงตาคม ใบหน้างดงาม แค่ออกโรงก็หล่อเหลาเกินต้านทาน

“สหายอันหลิน ไม่คิดจริงๆ ว่าเจ้ามาหาข้า” เซวียนหยวนเฉิงยิ้มละมุน ใบหน้าแสดงความดีใจ

“ฮ่าๆ อย่างไรเสียปิดเทอมก็น่าเบื่อ จึงเที่ยวชมให้ทั่วสักหน่อย” อันหลินตอบยิ้มๆ

เซวียนหยวนเฉิงพยักหน้า “เช่นนี้ก็ดีนัก ข้าพาเจ้าเยี่ยมชมสำนักเซียนหมื่นชีวิตสักหน่อยก็แล้วกัน”

ด้วยเหตุนี้ อันหลินจึงขี่ต้าไป๋เหาะเข้าสำนักไปพร้อมกับเซวียนหยวนเฉิง

สำนักเซียนหมื่นชีวิตมีพื้นที่กว้างขวาง อาณาเขตติดภูเขา มียอดเขาที่สูงที่สุดทั้งสิ้นห้าแห่ง รวมถึงยอดเขาที่สูงรองลงมาอีกเก้าสิบหกแห่ง

ลูกศิษย์ภายในสำนักบำเพ็ญเพียรบนยอดเขาสูง ส่วนลูกศิษย์นอกสำนักบำเพ็ญเพียรในยอดเขารอง

อันหลินอยู่บนยอดเขาแสงสวรรค์ ได้เห็นธารน้ำตกสูงนับพันจั้ง

เสียงของมันดุจสายฟ้ากัมปนาท ประหนึ่งดาราจักรสีขาวหลั่งไหลลงมา ก่อให้เกิดคลื่นจำนวนมหาศาลตรงตีนเขา ทำให้อาณาบริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยไอหมอกอบอวล

ภายใต้การสาดส่องของแสงแดด ไอน้ำแปรเปลี่ยนเป็นหยดน้ำหลากสีสัน

มิหนำซ้ำยังมีสายรุ้งเด่นชัดพาดผ่านสันเขา ดุจดั่งเข็มขัดสีรุ้งที่เป็นของยอดเขาแสงสวรรค์โดยเฉพาะ มองดูทั้งงดงามและน่าตะลึง

ทิวทัศน์สวยงามเช่นนี้ อันหลินย่อมไม่ลืมหยิบมือถือออกมาเซลฟี เพื่อบ่งบอกว่าเคยมาเยือนแล้ว

จากนั้นพวกเขาก็มาถึงยอดเขาจิตวิญญาณแห่งพสุธา

“วันนี้พวกเรากำลังจัดการประลองระหว่างนักพรตหนุ่มสาวที่มีสี่ปีครั้งของสำนักที่นี่ สหายอันหลินสนใจอยากร่วมชมหรือไม่” เซวียนหยวนเฉิงที่กำลังนำทางอยู่ข้างหน้าเอ่ยถาม

อันหลินได้ฟังนัยน์ตาก็ลุกวาว

การประลองครั้งใหญ่ของสำนักเหรอ

ช่างเป็นคำนามที่คุ้นเคยเสียนี่กระไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน