ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 157

“…สรุปก็คือ ข้าคิดว่าผู้ชนะเลิศในการประลองครั้งนี้คือข่วงเร่อ!” เซวียนหยวนเฉิงพูดอย่างเคร่งขรึม

อันหลินยืนตาแดงก่ำอยู่ข้างๆ เจ็บปวดใจเหลือเกิน ‘ให้ตายสิ หนึ่งแสนหินวิญญาณของเรา!’

จะโทษพี่เฉิงได้เหรอ

เห็นเขาวิเคราะห์อย่างตั้งอกตั้งใจแบบนี้ อันหลินไม่มีหน้าจะโทษเขาเลยจริงๆ!

ขณะนั้นเอง การประลองรอบคัดเลือกสองคนสุดท้ายก็เริ่มขึ้น

รอบแรก จางเหยียนปะทะทังซือหยวน รอบที่สอง หลูเหรินปะทะข่วงเร่อ

ทังซือหยวนสวมชุดขาวรับกับใบหน้าอันงดงาม มีชีวิตชีวาเป็นธรรมชาติปานพุดตานพ้นน้ำ มือกำกระบี่เมฆาดุจไอน้ำเล่มหนึ่งแน่น วับแวมดุจดั่งภาพลวงตา

คาดว่านางน่าจะเป็นขวัญใจที่ชายมากมายในสำนักเซียนหมื่นชีวิตชื่นชม แค่ออกโรงก็ได้รับเสียงโห่ร้องดังกระหึ่มจากศิษย์ชายนับไม่ถ้วนแล้ว

เมื่อเทียบกันแล้ว การออกโรงของร่างอ้วนล่ำอย่างจางเหยียน แลดูธรรมดาเรียบง่ายไปเลย

เป็นอัจฉริยะแห่งสำนักเซียนหมื่นชีวิตเหมือนกัน ทำไมถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้ล่ะ

อันหลินลูบคาง ไม่นานก็ได้คำตอบ

ความจริงวงการบำเพ็ญเซียน…ก็เป็นวงการที่ดูหน้าตาเหมือนกันนี่นา!

หากเปลี่ยนจากใบหน้าของจางเหยียนเป็นใบหน้าของเซวียนหยวนเฉิง เสียงโห่ร้องในสนามต้องไม่เบากว่าทังซือหยวนแน่นอน!

“ทังซือหยวนสู้ๆ!” อันหลินก็ตะโกนโห่ร้องตามเช่นกัน

เซวียนหยวนเฉิงถูกเสียงตะโกนกะทันหันของอันหลินทำให้ตกใจจนสะดุ้ง เหลือบมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

อันหลินใจสลาย สิ่งที่เขาทำเพื่อทังซือหยวนได้ ดูเหมือนจะมีแค่เรื่องนี้แล้ว

หนึ่งแสนหินวิญญาณเชียวนะ…ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลย แต่เป็นเงินที่สามารถซื้อยาเซียนขั้นต่ำได้ตั้งหนึ่งเม็ด หากว่าคว้าน้ำเหลว มันน่าปวดใจมากจริงๆ นะ

การประลองระหว่างทังซือหยวนกับจางเหยียนเริ่มขึ้นแล้ว

เพิ่งเปิดฉากการประลองก็เข้าสู่ช่วงดุเดือด กระบี่เมฆาขาวของทังซือหยวนประณีตอย่างไร้ที่เปรียบ กระบี่ที่เป็นดุจภาพลวงตาทำให้ยากจะป้องกันได้ จางเหยียนเนื้อตัวแดงฉาน มีเปลวไฟสีแดงปกคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้าประหนึ่งปีศาจดึกดำบรรพ์ ทุกการโจมตีล้วนแฝงด้วยพลังยิ่งใหญ่

การปะทะของทั้งคู่ทำให้เกิดคลื่นรุนแรงอย่างยิ่งในลานประลอง กระบี่เมฆาของทังซือหยวนฟันลงบนกำปั้นของจางเหยียน ทิ้งไว้เพียงรอยแผลเส้นเล็กๆ แต่กำปั้นของจางเหยียนมีพลังมหาศาล ทำให้นางกระเด็นออกไปทันที

อันหลินลุ้นระทึก ตะโกนให้กำลังใจเสียงดังลั่น

เซวียนหยวนเฉิงเห็นว่าอันหลินเหมือนจะสนใจทังซือหยวนมากทีเดียว จึงถามด้วยรอยยิ้มว่า “ประเดี๋ยวหลังประลองเสร็จ จะให้ข้าแนะนำพวกเจ้าให้รู้จักกันหน่อยไหม”

อันหลินได้ฟังก็ชะงัก จากนั้นก็ตระหนักได้ว่าเหมือนพี่เฉิงจะเข้าใจอะไรผิดไป จึงโบกมือเป็นพัลวัน “พี่เฉิงอย่าอย่างนี้สิ ข้ามีต้าไป๋ก็พอแล้ว”

ต้าไป๋ที่อยู่ข้างๆ สะดุ้งโหยง แอบถอยห่างออกไปหลายก้าวอย่างเงียบเชียบ

เซวียนหยวนเฉิงก็จ้องอันหลินอย่างตกใจเช่นกัน ราวกับได้รู้จักผู้ชายคนนี้ใหม่อีกครั้ง

อันหลิน “…”

นี่มันเป็นการล้อเล่นไหมเล่า!

ขณะที่กำลังคุยกัน การต่อสู้ของทังซือหยวนกับจางเหยียนก็มาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว

“สุนัขเพลิงบงกชสีชาด!” จางเหยียนตะโกนลั่น กำปั้นทั้งสองข้างปล่อยสุนัขเพลิงสีแดงสิบกว่าตัวออกไปในพริบตา กำลังกระโจนใส่ทังซือหยวน

“เมฆาร่อนรำ” ริมฝีปากแดงเรื่อของทังซือหยวนอ้าออกเล็กน้อย ไอน้ำผุดออกจากกระบี่เมฆาดุจภาพลวงตา ทำให้มีหมอกปกคลุมตัวนาง

ซิ่ว!

นางเคลื่อนไหวแล้ว มันรวดเร็วอย่างยิ่ง!

ตูมๆ ๆ!

สุนัขสีเพลิงตัวใหญ่กระโจนใส่นาง กลับถูกนางหลบหลีกด้วยฝีเท้าอันปราดเปรียว เกิดการระเบิดอย่างรุนแรงรอบตัว

“รู้ผลแล้ว” เซวียนหยวนเฉิงยิ้มบางๆ

ร่างอรชรประหนึ่งไอน้ำหลบการโจมตีทั้งหมดของจางเหยียนได้ มาประชิดตัวเขาในเสี้ยววินาที กระบี่เมฆาสีขาวพุ่งผ่านไป ทิ้งแผลขนาดใหญ่ไว้

ฉัวะ…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน