ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 17

กึกๆ

สวีเสี่ยวหลานขยับกลอนประตูของอันหลิน เคาะอยู่นานทว่ากลับไร้เสียงตอบรับ

ในห้องยังคงเงียบงัน ทำให้นางเริ่มกระวนกระวายขึ้นมาแล้ว

หรืออันหลินจะไม่อยู่บ้าน

สวีเสี่ยวหลานเกิดความคิดอยากจะใช้กำลังพังประตู เข้าไปดูให้ชัด

ขณะนั้นเอง ประตูก็เปิดออก จากนั้นนางก็ถูกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้สะดุ้งโหยง

“อันหลิน ทำไมเจ้าอยู่ในสภาพนี้!”

อันหลินตรงหน้าประตู ใบหน้าซีดเซียว รอยดำคล้ำชัดเจนปรากฏขึ้นรอบดวงตาคู่นั้น

กล้ามเนื้อทั้งร่างของเขาเหี่ยวย่น เพราะสูญเสียน้ำมากเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นคือมีรอยยิ้มมีเลศนัยประดับบนใบหน้า!

ตอนนี้ในใจสวีเสี่ยวหลาน คิดเพียงอย่างเดียวว่า

เสร็จกัน อันหลินต้องท้องเสียจนเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ…

คิดถึงตรงนี้ ในใจนางก็เปี่ยมด้วยความละอายใจ มองอันหลินด้วยความรู้สึกผิดอย่างยิ่ง

ขณะนั้นเอง จู่ๆ อันหลินก็พูดขึ้นอย่างเฉื่อยชาว่า “ช่วงนี้ข้าคิดค้นวิชาที่สามารถดูดซึมพลังชีวิตของฟ้าดินด้วยการนั่งยองๆ ได้ เจ้าอยากลองดูหน่อยไหม”

สวีเสี่ยวหลาน “…”

…

สวีเสี่ยวหลานถอนหายใจเล็กน้อย จากนั้นล้วงเม็ดยากลมมน เปล่งแสงสีแดงออกมา

ยาชนิดนี้มีชื่อว่ายาเลือดลมชั้นยอด หากผู้บำเพ็ญเพียรรับประทาน สามารถบำรุงเลือดลมได้อย่างเต็มเปี่ยมในพริบตา

แม้ยาเลือดลมชั้นยอดจะมีราคาค่อนข้างสูง แต่เห็นท่าทางของอันหลินแล้ว สวีเสี่ยวหลานทนมองต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ

นางไม่พูดพร่ำทำเพลงง้างปากอันหลินทันที จากนั้นก็โยนยาเม็ดนี้เข้าไปในปากของเขา

อันหลินที่กลืนยาเลือดลมลงไปแล้ว ร่างกายที่ขาดน้ำได้รับการบำรุงอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาไม่ซีดเผือดอีก แต่มีเลือดฝาดขึ้นมา กลายเป็นแดงระเรื่อเล็กน้อย

ดวงตาไร้แววของอันหลิน ก็กลับมาสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นบัดนั้นเอง จากนั้นก็ส่งยิ้มที่ดูค่อนข้างฝืนให้สวีเสี่ยวหลาน พูดอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบใจนะ”

เมื่อเห็นอันหลินกลับสู่สภาวะปกติแล้ว สวีเสี่ยวหลานก็โล่งอก พยักหน้าอย่างพึงพอใจแล้วสาวเท้าเข้าไปในห้อง

ทั้งสองต่างก็เลี่ยงหัวข้อที่ว่า ทำไมอันหลินจึงอยู่ในสภาพเช่นก่อนหน้านี้โดยปริยาย…

ต่างก็รู้ดีแก่ใจว่ามาจากสาเหตุอะไร

สวีเสี่ยวหลานเพราะรู้สึกผิด จึงไม่อยากกล่าวถึง

ส่วนอันหลินเป็นเพราะไร้เรี่ยวแรงจะซักไซ้ไล่เรียง อย่างไรเสียเขาก็ต้องกินจิตวิญญาณแห่งขุนเขาอยู่ดี มีผลข้างเคียงเขาก็ยอมรับว่าเขาเคราะห์ร้ายเอง

ทั้งสองคนนั่งลง สวีเสี่ยวหลานถ่ายทอดเนื้อหาที่เรียนในระยะนี้ให้กับเขา พร้อมกับบอกเนื้อหาที่เขาจำต้องทบทวนอย่างมีน้ำอดน้ำทน

ซ้ำยังนำสมุดค่ายกลที่บันทึกในคาบเรียนของนางออกมา อธิบายจุดที่ยากของเนื้อหาเป็นพิเศษอีกด้วย

อันหลินตัดสินใจแล้วว่า จะเปลี่ยนแปลงอันดับรั้งท้ายห้องหนึ่งของเขา จึงตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก

อันที่จริงเมื่อผ่านการพยายามเรียนรู้มาหลายเดือน เขาก็ค่อยๆ คุ้นชินกับชีวิตในสำนักบำเพ็ญเซียนบนแผ่นดินลอยฟ้าแห่งนี้แล้ว

อย่างน้อยก็ไม่ได้ปราศจากความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการบำเพ็ญเพียร เหมือนตอนที่เพิ่งเข้าสำนักแล้ว

อย่างเช่นการวางค่ายกล วิธีหลอมศาสตราง่ายๆ เทคนิคเบื้องต้นของการบำเพ็ญเซียน ตอนนี้เขาก็พอจะเข้าใจบ้างแล้ว

“เฮ้อ พรุ่งนี้ข้าใช้เวลาเรียนชดเชยในห้องเรียนให้มากสักหน่อยแล้วกัน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน