ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 177

เดินออกจากประตูห้องวิจัย อันหลินกับซูเฉี่ยนอวิ๋นเริ่มเยื้องย่างอย่างผ่อนคลาย

ต๋าอีกับต๋าเอ้อร์ได้รับชีวิตใหม่ อารมณ์ของอันหลินดีมากทีเดียว

เขาฮัมเพลง ก้าวด้วยฝีเท้าที่เบาหวิวและรวดเร็ว รู้สึกแม้กระทั่งว่าแสงแดดอบอุ่นสบายขึ้นหลายขุม

“สหายอันหลิน เจ้าจะไปจากที่นี่แล้วใช่ไหม” ซูเฉี่ยนอวิ๋นจำได้ว่าอันหลินเคยบอกตน เมื่อแหล่งพลังงานของหุ่นยนต์แล้วเสร็จ จะเดินทางกลับสรวงสวรรค์เลย

อันหลินได้ฟังก็ผงกหัว “ใช่แล้ว อีกไม่กี่วันก็จะเปิดเทอมแล้วไม่ใช่หรือ มีหลายเรื่องจำต้องกลับไปเตรียมตัวหน่อย”

อันที่จริงสาเหตุที่สำคัญที่สุด เป็นเพราะการไม่เลิกราของซูซิ่น ทำให้เขาเริ่มเหลืออดแล้ว

มิเช่นนั้นการกินอิ่มหนำเที่ยวสำราญในวังหลวงเป็นเหมือนสวรรค์แห่งการพักผ่อน อันหลินไหนเล่าจะอยากกลับไปไวปานนี้

จากนั้นเขาก็เจอกับชายหนุ่มรูปโฉมงดงามคนหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ

“บังเอิญนักสหายอันหลิน” ซูซิ่นโบกมือยิ้มๆ

มุมปากของอันหลินกระตุก ทำไมซูซิ่นไม่ทักทายซูเฉี่ยนอวิ๋นก่อน แต่กลับทักทายเขาแทน

จู่ๆ เขาก็เกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นภายในใจ

“ได้ยินว่าเจ้าจะกลับสำนักแล้ว ข้าเองก็ไม่ได้เตรียมอะไร จึงขอมอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้เจ้าแล้วกัน” ซูซิ่นพูดพลางยื่นกล่องไม้ใบหนึ่งให้อันหลินโดยพลการ

“โอ้โฮ ท่านพี่มอบของขวัญให้สหายอันหลินด้วยหรือ” ซูเฉี่ยนอวิ๋นป้องปากอุทานอย่างตกใจ ราวกับว่าพบเจอเรื่องอันน่าเหลือเชื่ออย่างไรอย่างนั้น

อันหลินพรั่นใจ แต่ผู้อื่นเป็นฝ่ายมอบของขวัญให้ ไม่รับไม่ได้หรอกมั้ง

คิดได้ดังนั้น เขาจึงจำใจรับกล่องไม้ชิ้นนี้ไว้ พร้อมกับแสดงความขอบคุณ

ซูซิ่นตบไหล่อันหลินปุๆ นัยน์ตาเปี่ยมด้วยการให้กำลังใจ

อันหลิน “…”

เขาสังหรณ์ใจว่า สิ่งที่อยู่ในกล่องไม้ต้องไม่ใช่ของดีอะไรแน่ๆ!

หากว่าเป็นไปได้ละก็ เขาไม่อยากรับของขวัญชิ้นนี้เลยจริงๆ

อันหลินขึ้นขี่หลังต้าไป๋ เหาะขึ้นฟ้าหลังบอกลาซูเฉี่ยนอวิ๋นกับซูซิ่นแล้ว

ทอดมองราชวังชิงมู่ที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ บนนภา อันหลินหยิบกล่องไม้ออกจากแหวนมิติ

เขามองของสิ่งนี้ประหนึ่งเป็นกล่องแพนโดรา จมอยู่ในภวังค์ความคิด

โยนมันทิ้งไปเลยดีไหม

ความคิดหนึ่งแวบผ่านเข้ามาในหัวของเขา

ไม่สิ…เกิดเป็นของสำคัญอะไรขึ้นมาล่ะ…

สุดท้ายความสงสัยของมนุษย์ก็เอาชนะสติสัมปชัญญะอยู่ดี

เขาค่อยๆ เปิดกล่องไม้ออกช้าๆ

สิ่งที่เข้ามาในดวงตา เป็นจดหมายที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ฉบับหนึ่ง

จดหมายรัก?

อันหลินค่อยๆ คลี่จดหมายที่ถูกพับไว้ออก ประโยคแรกเริ่มปรากฏสู่สายตาของเขา : [น้องเขยอันหลิน เชื่อว่าหากเจ้าเห็นจดหมายฉบับนี้ต้องตกใจมากเป็นแน่…]

เขาอ่านไปแค่ประโยคเดียวก็มือสั่น เกือบจะโยนจดหมายทิ้งแล้ว

ซูซิ่นพูดถูก อันหลินที่ได้รับจดหมายฉบับนี้ตกใจมากจริงๆ แถมยังสยดสยองหลังเห็นเนื้อหาด้วย!

น้องเขยอันหลินเหรอ

ให้ตายสิพับผ่า!

เป็นอย่างที่คิด…

กล่องไม้นี้โยนทิ้งไปเสียดีกว่า!

อันหลินยกกล่องไม้ขึ้น ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ค่อยๆ ลดมือลง

อืม…ก่อนโยนขอดูหน่อยว่าเขาพูดอะไร

สติสัมปชัญญะของเขาถูกความใคร่รู้ทำลายอีกครั้ง คลี่จดหมายออกช้าๆ แล้วอ่านมันต่อ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน