ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 215

หงโต้วถูกหมัดของเด็กผู้หญิงจัดการในเสี้ยววินาที

ดวงตาของมันสูญเสียโฟกัส วูบหมดสติไป ร่างกายเริ่มถูกค่ายกลเคลื่อนย้ายไปช้าๆ

เมื่อตงเยี่ยนเห็นฉากที่น่ากลัวนี้ ก็หลบอยู่หลังก้อนหิน พยายามอำพรางกลิ่นอายสุดความสามารถ เนื้อตัวสั่นเทาขึ้นมา

พับผ่าสิ ความเร็วและพลังแบบนี้เหนือขอบเขตที่มันจะเข้าใจได้อย่างสิ้นเชิง

ความสามารถแตกต่างกันเช่นนี้จะแย่งจอกศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างไรอีก แค่ออกไปก็ตายแล้ว!

หงโต้วผู้น่าสงสาร พูดไปประโยคเดียวก็ตกรอบเสียแล้ว…

หลังตงเยี่ยนสงสารเพื่อนของตนหนึ่งนาทีแล้ว ก็ลอบสังเกตเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง

ไม่สิ! ตงเยี่ยนได้สติ ส่ายหน้าหวือ คิดในใจว่า ‘ลอบสังเกตพระราชินีอีกครั้งต่างหาก…’

พระราชินีเบะปากเมื่อเห็นหงโต้วหายไป กลับมานั่งหน้าตะแกรงย่างอีกครั้ง พลิกตะแกรงแล้วทำหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าสิ่งที่ทำไปไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง

ขณะเดียวกัน พวกอันหลินก็ได้ยินคำประกาศหงโต้วตกรอบด้วยเช่นกัน พรั่นพรึงใจเล็กน้อย

“ไม่คิดเลยว่าพวกหอสร้างโลกจะไวกว่าพวกเรา” สายตาของหลิวเชียนฮ่วนฉายความตะลึง

“สาเหตุที่ตกรอบ ก็ไม่แน่เสมอไปว่าพวกมันจะเจอจอกศักดิ์สิทธิ์ บางทีอาจถูกตัวแทนของอิทธิพลอื่นจัดการก็ได้” หวังเสวียนจ้านยิ้มบางๆ แสดงสีหน้าไม่แยแส

อันหลินยักไหล่ “หากว่าเป็นเช่นนี้จริง อิทธิพลที่จัดการหอสร้างโลกคงจะเบื่อจริงๆ…”

บทสนทนาที่คล้ายคลึงกันก็เกิดขึ้นกับพวกสวนเอเดนเช่นกัน นอกจากตัวแทนทุกคนจะตกใจแล้ว แทบจะไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรมากนัก

ในจัตุรัสฟ้าคราม หวงส่านกับหงโต้วจากหอสร้างโลกนอนปางตายเหนือค่ายกลรักษา เหม่อมองภาพบนหน้าจอผลึกหินเงียบๆ

ผ่านไปชั่วครู่ หงโต้วถึงได้พึมพำว่า “นึกถึงตอนนั้น จิตใจของพวกเราฮึกเหิมมากเพียงใด จองจำสวนเอเดนก่อน จากนั้นทำให้นักบวชกริ่งเกรง อับดับหนึ่งง่ายดายเพียงเอ่ยปาก ตอนนี้กลับปิดฉากด้วยศูนย์…”

เปรี้ยง!

สายฟ้าสีทองฟาดลงกลางศีรษะของหงโต้ว ควันลอยโขมง

“เจ้า…เจ้าผ่าข้าทำไม” หงโต้วงุนงง มองหวงส่านด้วยความโกรธเกรี้ยว

“เพราะเจ้ามันปากมากน่ะสิ หากไม่ใช่เพราะคนเยอะ ข้าจะพุ่งไปฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้แน่!” หวงส่านโมโหทันทีเมื่อได้ยินหวงส่านพูด บัดนี้จดจ้องมันด้วยแววตาเย็นเยียบ

หงโต้วหดตัว สัมผัสได้ว่าความเย็นแผ่คลุมไปทั่วร่าง

ใช่แล้ว มันเป็นจิตสังหารของหวงส่าน มันไม่ได้ล้อเล่น!

ณ เทือกเขาจงหลง ตัวแทนทั้งสามของสรวงสวรรค์ยังเหาะเหินค้นหาสถานที่ต้องสงสัย

“ตอนนี้จวนจะออกจากอาณาเขตของเทือกเขาจงหลงแล้ว แต่ยังไม่พบอะไรเลย ผิดทางหรือไม่” อันหลินพูดอย่างกังวล

“ผิดก็ผิดสิ ข้าปรับพิกัดสองครั้งแล้ว ไม่มีแรงจะวางค่ายกลตามปราณแล้ว!”

วางค่ายกลตามปราณสิ้นเปลืองกำลัง หลิวเชียนฮ่วนทำหน้ามุ่ยเบนสายตามองทางอื่น ไม่สนใจคำพูดของอันหลินอีก

หวังเสวียนจ้านเองก็รู้ว่าเรื่องนี้บังคับกันไม่ได้ ยืนยันตำแหน่งคร่าวๆ ได้ก็ไม่เลวอย่างยิ่งแล้ว ตอนนี้จึงกวาดสายตามองรอบทิศ พยายามมองหาเบาะแสร่องรอย

“เอ๊ะ เหมือนว่าจะมีแสงไฟจากภูเขาลูกนั้น” เขามองภูเขาสูงที่อยู่ไกลโพ้น ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา

“แสงไฟหรือ คงจะไม่ใช่ที่พักของตัวแทนอิทธิพลอื่นหรอกนะ” อันหลินก็เห็นแสงไฟรางๆ นั่นเช่นกัน ดูไกลๆ มันเหมือนแสงดาวที่พร่างพราวท่ามกลางรัตติกาล

“ไปกันเถอะ…เราไปดูกันหน่อย หากว่าเป็นพวกเมืองพุทธหรือสวนเอเดน พวกเราก็หาโอกาสทำให้พวกเขาตกรอบไป” หลิวเชียนฮ่วนเองก็พูดอย่างตื่นเต้นเช่นกัน

อันหลินกับหวังเสวียนจ้านก็คิดไม่ต่างกันมากนัก หากจะแย่งชิงจอกศักดิ์สิทธิ์ทอง สู้ทำให้พวกเขาตกรอบยังง่ายดายกว่า อย่างไรเสียตอนนี้พวกเขาก็มีคะแนนรวมสูงสุด หากอีกฝ่ายตกรอบ เช่นนั้นพวกเขาก็ได้ที่หนึ่งแล้วไม่ใช่หรือ

ด้วยเหตุนี้ ทั้งสามจึงเริ่มเหาะไปทางแสงไฟอย่างโจ่งแจ้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน