ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 240

ณ ฐานป้องกันของสำนักเหวินกู่ หลิวซู่ซู่ทอดมองแดนทรายขาวอันไกลโพ้น ใจไม่อยู่กับร่องกับรอย

ช่องท้องของนางมีผ้าสีขาวพันอยู่ บาดแผลย้อมผ้าพันแผลบางส่วนเป็นสีแดงฉาน ดุจดอกเหมยที่ผลิบาน มันเป็นบาดแผลที่พลาดท่าถูกมดยักษ์แทงตอนที่ย่ำแดนทรายขาวเพื่อไล่ล่าเผ่าพันธุ์มด

ตอนนี้สะพานหมอกดำพังครืน สรวงสวรรค์ส่งข่าวมาว่า สงครามได้ยุติลงแล้ว

ส่วนนางและท่านพ่อ ก็คงต้องไปจากที่นี่แล้วกระมัง

เมืองหงเย่กลายเป็นเมืองร้างไปแล้ว คงจะไม่กลับไปในเร็วๆ วันนี้แล้ว พวกเขาควรจะไปที่ใด

ตีกองทัพมดจนแพ้พ่ายย่อยยับสำเร็จแล้ว นางกับพ่อก็นับว่าได้ล้างแค้นให้ครอบครัวแล้ว จิตใจสงบแล้ว แต่ไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเดินไปอย่างไร

นางกำกระบี่ในมือแน่น ใบหน้าขาวหยวกสะอาดตา เจือความกังวลและสับสนจางๆ

ผ่านไปครู่ใหญ่ ก็มีร่างหนึ่งเหินเวหามา

หลิวซู่ซู่แหงนหน้ามองแล้วสะดุ้งโหยง ความวิตกกังวลก็พลันอันตรธานหายไปจากใบหน้า อุทานขึ้นมาว่า “ผู้อาวุโสอันหลิน!”

“ฮาย หลิวซู่ซู่” อันหลินยังคงมีท่าทีสบายๆ เช่นเดิม

หลิวซู่ซู่เห็นหญิงสาวโฉมงามหยาดเยิ้มข้างกายเขา

หญิงคนนี้แลดูสูงศักดิ์ ชวนให้ชื่นชม

“ฮ่าๆ ๆ อันหลิน เจ้าเป็นผู้อาวุโสไปแล้วหรือ” หญิงคนนั้นแหย่หลังอันหลิน ยิ้มหน้าชื่นตาบาน สนิทสนมกันเหมือนเพื่อนสาวข้างบ้าน

“อะแฮ่ม…ให้เกียรติกันหน่อย…” อันหลินพูดเสียงเบา จากนั้นก็แนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกัน “นี่เป็นเพื่อนของข้าชื่อสวีเสี่ยวหลาน ส่วนคนนี้คือสหายหลิวซู่ซู่ที่ข้ารู้จักในเมืองหงเย่”

“สวัสดีผู้อาวุโสสวีเสี่ยวหลาน” หลิวซู่ซู่พูดอย่างนอบน้อมถ่อมตน

สวีเสี่ยวหลานไม่คิดว่าตัวเองจะพลอยได้เป็นผู้อาวุโสไปด้วย จึงนิ่งไปเล็กน้อย ถึงได้พยักหน้าทักทายว่า “สวัสดีสหายหลิวซู่ซู่”

อันหลินพบว่าหลิวซู่ซู่บาดเจ็บที่ช่องท้อง จึงหยิบยาบำรุงเลือดลมออกมาแล้วยื่นให้นาง

“เอาไปกินเสียสิ”

“ไม่เป็นไรหรอกผู้อาวุโสอันหลิน ข้าทำแผลเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะ…”

“บอกให้เจ้ากิน เจ้าก็กินสิ!”

“อืม…”

หลิวซู่ซู่ถือเม็ดยา ดวงตาสุกใสจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า เมื่อเห็นใบหน้าเคร่งขรึมจริงจังของชายหนุ่ม นางก็กัดริมฝีปากนุ่มนวล จากนั้นก็กลืนยาลงไปตามคำสั่ง

“พ่อเจ้าล่ะ”

“เขาอยู่ในเรือนหลอมศาสตราของค่าย เห็นบอกว่าจะหลอมชุดเกราะ”

“อ้อ…” อันหลินพยักหน้า จากนั้นพูดยิ้มๆ ว่า “สงครามสิ้นสุดแล้ว ต่อไปพวกเจ้าตั้งใจว่าจะทำอย่างไรต่อ”

หลิวซู่ซู่ก้มหน้าลงเล็กน้อย ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ยังไม่ได้คิดเลย”

“ทั้งบ้านและสำนักของพวกเจ้าก็สูญสิ้นแล้ว เข้าร่วมสำนักเหวินกู้ดีไหม” อันหลินลูบคางแล้วพูดเสนอแนะ

หลิวซู่ซู่เบิกตากว้าง “เอ๊ะ แต่ความสามารถของข้ากับท่านพ่อ…”

“ไม่เป็นไร พวกเราใช้เส้นสาย!” อันหลินพูดแทรก

หลิวซู่ซู่ “…”

สวีเสี่ยวหลาน “…”

พวกเขาจึงไปหาผู้อาวุโสจี้เยี่ยนหลิงที่สำนักเหวินกู่ด้วยประการละฉะนี้

เมื่อพบกันอีกครั้งหลังผ่านมาเป็นปี จี้เยี่ยนหลิงดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเป็นกอง แม้รูปร่างจะดูผอมบาง แต่ความแน่วแน่กับความสดใสที่ฉายในดวงตาของนาง กลับชวนให้รู้สึกจิตใจสงบ

นางได้เจอพวกอันหลินกับสวีเสี่ยวหลานอีกครั้ง ใบหน้าก็เปื้อนความปีติยินดีจากใจจริง

ทุกคนต่างก็ถือเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขในหุบเหวหมื่นกาลี บัดนี้เมื่อได้เจอกันก็สนิทสนมเป็นพิเศษ พูดคุยถึงสถานการณ์ในช่วงนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน