ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 243

พู่ห้อยหยกสีครามลอยกลับมาในมืออันหลิน แผ่ไอเย็นจางๆ

“ข้าเชื่อมพันธะกับดวงใจแห่งสมุทรได้สำเร็จ ตอนนี้เป็นของข้าแล้วนะ” อันหลินถามยิ้มๆ

เหยียนเมิ่งปิดปาก ยังตกอยู่ในภวังค์ พึมพำว่า “เป็นไปได้อย่างไร…”

เฮยมู่ หลิวหั่วและหวงสือยังคงอยู่ในความตะลึง พูดไม่ออก

ใช่แล้ว มันน่าตะลึงเกินไปแล้ว! โดยเฉพาะคนที่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังอย่างพวกเขา รู้ดีแก่ใจว่าไม่มีเหตุการณ์ที่วัตถุบรรพกาลยอมรับเจ้าของมาร่วมร้อยปีแล้ว

บัดนี้กลับมีโบราณวัตถุยอมรับเจ้าของแล้วจริงๆ จะให้พวกเขาทำอย่างไร…

สวีเสี่ยวหลานกลับทำหน้าเรียบเฉย อยู่กับอันหลินมานาน เรื่องเหนือธรรมชาติใดบ้างที่ไม่เคยพบเจอ จึงมีหัวใจที่แข็งแกร่งตั้งนานแล้ว

“ยอมรับแล้ว ยอมรับแล้วจริงๆ…” เหล่าจงเดินไปหาอันหลินอย่างสั่นเทา มองพู่ห้อยหยกที่เปี่ยมด้วยพลังชีวิต นัยน์ตาแดงก่ำ ใบหน้ามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นอย่างที่เห็นได้น้อยครั้ง “รักษามันให้ดี…”

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะทำแน่นอน” อันหลินพยักหน้า เก็บพู่ห้อยหยกใส่แหวนมิติ

“ทำสำเร็จจริงๆ ด้วย ทำได้อย่างไร” เหยียนเมิ่งจ้องอันหลิน ใบหน้ายังเจือความตะลึง

อันหลินหัวเราะ “ทำมั่วๆ น่ะ เชื่อมพันธะสัญญากับวัตถุบรรพกาลเหมือนสัตว์เลี้ยงก็สิ้นเรื่อง”

“เจ้า…” เหยียนเมิ่งโมโหจนแน่นหน้าอก หน้าอกใหญ่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บัดนี้อึดอัดยิ่งกว่าเดิม

อันหลินไม่สนใจนางอีก จ่ายหนึ่งหินปราณให้เหล่าจงแล้วไปเลือกต่อ

“เหอะ เจ้ายังจะเอาอีกหรือ แค่ดันโชคดีครั้งเดียวเท่านั้น หลักการพอดีไม่โลภน่ะไม่เข้าใจหรือ” เหยียนเมิ่งพูดอย่างฉุนเฉียว

อันหลินไม่สนใจผู้หญิงที่ดีแต่พูดพล่ามคนนี้ เลือกม้วนกระดาษ ม้วนกระดาษนี่มองก็มีระดับมากแล้ว ผนึกด้วยกลไก ไม่แน่ว่าข้างในอาจมีของดีอะไรบางอย่างอยู่ก็ได้

วิชาญาณทิพย์!

“แผนที่สุสานมังกรเหมันต์ บันทึกสุสานฝังอิงหลงเสิ่นอิง[1] หวั่นไหวต่ออารมณ์ สามารถใช้เพลงรักปลุกวิญญาณแห่งม้วนกระดาษได้…”

อันหลินชะงักอีกครั้ง ใช้เสียงเพลงงั้นเหรอ วิธีแบบนี้มีเอกลักษณ์น่าดูเลย

เขาไม่คิดอะไรอีก เริ่มขับร้องเพลงรักที่ฝึกมาจากแดนจิ่วโจว และไม่ลืมใช้อินที่แฝงด้วยอารมณ์ลึกซึ้งหลอมม้วนกระดาษในมือ

จู่ๆ อันหลินก็ร้องเพลงโดยไม่บอกไม่กล่าว ทำให้ทุกคนในที่นี้ตกใจอีกครั้ง

ทุกคนจ้องอันหลินที่กำลังขับขานเพลงรักอย่างงุนงง นี่เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก!

พวกเขายังไม่ทันพูดอะไร ก็เห็นเสียงกลไกของม้วนกระดาษทำงาน จากนั้นม้วนกระดาษก็ค่อยๆ คลี่ออกตรงหน้าอันหลิน จากนั้นก็ค่อยๆ ประกบกัน ลอยมาแนบชิดอันหลินอย่างรักใคร่…

เหยียนเมิ่งเบิกตากว้าง งงเป็นไก่ตาแตกอีกครั้ง

พวกเฮยมู่และหลิวหั่วต่างก็หายใจถี่กระชั้น รู้สึกเหมือนจะเป็นหอบหืดแล้ว

ร้องเพลงแค่เพลงเดียวก็ทำให้วัตถุบรรพกาลยอมรับได้ด้วยหรือ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน อย่าน่ากลัวขนาดนี้ได้ไหม!

“ฮ่าๆ ๆ เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะ” อันหลินหัวเราะร่าแล้วเก็บม้วนกระดาษใส่แหวนมิติ

เขาหยิบหนึ่งหินปราณออกมาแล้วยื่นให้เหล่าจงอย่างไม่ลังเล

อดพูดไม่ได้ว่า หนึ่งหมื่นหินวิญญาณแลกกับวัตถุบรรพกาลหนึ่งชิ้น ธุรกิจนี้นับว่าคุ้มค่ามากทีเดียว…

ยังจะเอาอีกหรือ! เฮยมู่กับหลิวหั่วหน้ามืด เกือบจะวูบไปแล้ว

ตอนแรกคิดว่าอันหลินเป็นปลาอ้วนพีที่เชือดได้ง่ายดาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นการชักศึกเข้าบ้าน นี่มันโจรชัดๆ หนึ่งหมื่นหินวิญญาณได้วัตถุบรรพกาลชิ้นหนึ่งไม่ใช่โจรจะเป็นอะไร!

อันหลินเลือกกริชมีฝักสีสัมฤทธิ์อีกเล่มหนึ่งแล้วใช้วิชาญาณทิพย์

“โล่แห่งชัยชนะ อาวุธพิทักษ์ที่ถูกสร้างโดยนักพรตชางจวี ผสานพลังแห่งชัยชนะ ศรัทธาและคำสัตย์เป็นหนึ่งเดียว มีพลังคุ้มกันอันใหญ่หลวง ฝุ่นจับตามกาลเวลา ลืมเลือนอันตราย ติดอยู่ในความสันติภาพ…”

ที่แท้วัตถุโบราณที่มีหน้าตาคล้ายกริชไม่ได้มีไว้โจมตี แต่ใช้ป้องกันตัว

อันหลินมองข้อมูลที่ได้จากวิชาญาณทิพย์ แววตาเป็นประกายมากขึ้นทุกที

พลังขัดเกลาที่ยิ่งใหญ่และรุนแรงที่ถูกปล่อยออกจากมือของเขา เพียงชั่วครู่ เขาก็โยนกริชออกไป ชักกระบี่พิชิตมารออกมา ออกแรงฟันกริชกลางอากาศอย่างไม่ลังเล

“ช้าก่อน เจ้าจะทำอะไรกันแน่!” ครั้งนี้แม้แต่เหล่าจงก็สะดุ้งตกใจ ตะโกนอย่างร้อนรน

วัตถุบรรพกาลเลอค่ายิ่งนัก จะปล่อยให้คนมาทำรุนแรงเช่นนี้ไม่ได้ เกิดพลาดท่าทำให้เสียหาย ไม่ว่าใครก็รับผิดชอบไม่ไหว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน