ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 256

ไม่สิ การเดินเรื่องมันไม่ถูกต้องนี่นา…

อันหลินจ้องกระบี่วิหคมังกรกลางอากาศอึ้งๆ ปวดใจจนหายใจไม่ได้

ในตอนนั้นเอง เขาก็ได้สติ

เขาตระหนักได้ถึงปัญหาที่สอดคล้องกับความเป็นจริงมากนั่นก็คือ เพศเดียวกันอาจจะไม่ต้านกันเสมอไป ต่างเพศอาจจะไม่ดึงดูดกันเสมอไปเช่นกัน เกย์เกิดขึ้นได้อย่างไร เลสเบี้ยนมาได้อย่างไร…

กระบี่วิหคมังกรนี่เป็นเลสเบี้ยน!

คำตอบนี้ทำให้เขาสติแตกทันที สุดท้ายแล้ว…ก็คลาดกับกระบี่ที่งดงามเล่มนี้อยู่ดี…

“เจ้ารีบหยดเลือดเร็วเข้า!” ชายวัยกลางคนพูดกับสวีเสี่ยวหลานที่นิ่งอึ้ง

สวีเสี่ยวหลานได้ยินก็กรีดนิ้วอย่างไม่ลังเล เลือดสีฉูดฉาดหยดหนึ่งลอยกลางอากาศ เลือดที่แฝงสายเลือดพญาหงส์ลอยไปหากระบี่วิหคมังกรด้วยตัวเอง สุดท้ายก็ซึมลงไปในกระบี่

วิ้ง! เสียงร้องสบายอุราดังขึ้นอีกครั้ง ปรากฏการณ์ธรรมชาติค่อยๆ หายไป

กระบี่วิหคมังกรลอยลงมา อิงแอบแนบชิดสวีเสี่ยวหลานอย่างเชื่องๆ ส่งเสียงวิ้งๆ อย่างดีอกดีใจ

ชายวัยกลางคนปรี่เข้ามาหาสวีเสี่ยวหลานอย่างตื่นเต้น เขาพูดเสียงสั่นเครือว่า “ไม่คิดเลยว่ากระบี่วิหคมังกรจะยอมรับเจ้าของ มันน่าตกใจเหลือเกิน ช่างน่าเหลือเชื่อ!”

เขารู้ดีแก่ใจว่ากระบี่วิหคมังกรเย่อหยิ่งปานใด ปราบพยศได้ยากแค่ไหน ต่อให้ยอดฝีมือระดับหวนสู่ความว่างเปล่ามา มันก็อาจจะไม่ไว้หน้า

แต่กระบี่เซียนที่ดุดันดื้อรั้นเช่นนี้นี่แหละที่เป็นฝ่ายยอมรับหญิงสาวตรงหน้าเป็นเจ้าของเอง!

“ข้าชื่อหลงอ้าว ไม่ทราบว่าสหายท่านนี้ชื่ออะไร” ชายวัยกลางคนพูดอย่างตื่นเต้น

ก่อนหน้านั้นเขาไม่อยากเอ่ยชื่อ เพราะคิดว่าไม่มีความจำเป็นจะต้องบอกชื่อกับคนกลุ่มนี้ อย่างไรเสียผลสุดท้ายก็ล้มเหลวจากไป ไยต้องเสียเวลาพูดด้วยเล่า

แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า กระบี่วิหคมังกรจะยอมรับเจ้าของแล้วจริงๆ!

มันเปิดโลกทัศน์ของเขาอย่างสิ้นเชิง ทำให้ผู้หญิงตรงหน้าเขาสงสัยเช่นกัน

“อ้อ ข้าชื่อสวีเสี่ยวหลาน” สวีเสี่ยวหลานพยักหน้า

อันหลินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อของชายวัยกลางคน จากนั้นก็ถามด้วยความเจ็บใจว่า “ผู้อาวุโสหลงอ้าวเทียน ท่านยังมีของดีอื่นๆ อีกหรือไม่”

หลงอ้าวกำลังจะคุยกับสวีเสี่ยวหลานต่อ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของอันหลินก็ส่ายหน้าทันที “สหายท่านนี้ ข้าชื่อหลงอ้าว ไม่ใช่หลงอ้าวเทียน…”

เขาขบคิดเล็กน้อยแล้วตาเป็นประกาย พูดต่อว่า “แต่ชื่อหลงอ้าวเทียนฟังแล้วไม่เลวเหมือนกัน อืม…ต่อจากนี้ข้าชื่อหลงอ้าวเทียนก็แล้วกัน!”

อันหลินพยักหน้าด้วยท่าทางเป็นเชิงบอกว่าควรจะเป็นเช่นนี้แหละ จากนั้นก็ซักถามว่า “ผู้อาวุโสหลงอ้าวเทียน ท่านยังไม่ได้บอกข้าเลยว่า ที่นี่ยังมีของดีอย่างอื่นอีกหรือไม่…”

หลงอ้าวเทียนส่ายหน้ายิ้มๆ “กระบี่วิหคมังกรเล่มนี้เป็นสิ่งของหนึ่งเดียวของตำหนักพสุธาแล้ว มันเคยเป็นกระบี่คู่กายของเสิ่นอิง ตอนแรกข้าคิดว่าจนถึงวันที่ข้าตาย จะไม่ได้เห็นมันยอมรับเจ้านายใหม่ ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เห็นภาพที่ข้าใฝ่หาแม้แต่ในฝัน…”

นัยน์ตาของเขาแดงก่ำ รู้สึกซาบซึ้งตื้นตันขึ้นมาชั่วขณะ

เขาสงบสติอารมณ์ครู่หนึ่งแล้วถึงได้พูดว่า “หากพวกเจ้าต้องการมรดกและสมบัติของเสิ่นอิง ก็ไปที่ตำหนักสวรรค์เถอะ แต่ข้าหวังว่าสหายสวีเสี่ยวหลานจะหยุดแต่เพียงเท่านี้ ข้าไม่อยากเห็นกระบี่วิหคมังกรที่ยอมรับเจ้าของแล้ว จะเป็นหม้ายอีกในอีกไม่กี่วัน…”

สวีเสี่ยวหลานส่ายหน้า พูดอย่างหนักแน่นว่า “ข้ารู้สึกว่าข้ามีสายใยบางอย่างกับตำหนักสวรรค์ มีความคิดบางอย่างที่รุนแรงอย่างยิ่งนั่นก็คือ หากข้าไม่ไปที่นั่น ต้องเสียใจไปชั่วชีวิตแน่นอน”

ไม่รู้เพราะเหตุใด หลังอันหลินได้ยินคำพูดของสวีเสี่ยวหลาน ความคิดหนึ่งก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ นั่นก็คือ สุสานมังกรเหมันต์แห่งนี้ ต้องเป็นของคนตระกูลสวีเสี่ยวหลานแน่นอน

นัยน์ตาของหลงอ้าวเทียนฉายความแปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบของสวีเสี่ยวหลาน “เจ้า…เจ้ากับเสิ่งอิงเกี่ยวข้องกันอย่างไร”

สวีเสี่ยวหลานส่ายหน้า “ข้าไม่รู้…ข้าไม่เคยได้ยินครอบครัวเอ่ยถึงท่านเลย”

ใบหน้าของหลงอ้าวเทียนฉายความผิดหวัง

อันหลินเห็นดังนั้นจึงแนะนำว่า “ถ้าอย่างนั้นผู้อาวุโสหลงอ้าวเทียนไปที่ตำหนักสวรรค์กับพวกเราเถอะ มีท่านคอยคุ้มครองสวีเสี่ยวหลาน เช่นนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่ากระบี่วิหคมังกรจะเป็นหม้ายแล้ว!”

หลงอ้าวเทียน “…เจ้าคิดว่าข้าเป็นพวกเดียวกันหรือ”

อันหลินมองหลงอ้าวเทียนอย่างจริงใจ “ไม่ใช่หรอกหรือ”

หลงอ้าวเทียนพูดอย่างจริงจังว่า “ข้าไม่เหมือนตัวโกงตรงไหน ข้าแก้ไขก็แล้วกัน!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน