ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 255

ต๋าอีกับต๋าเอ้อร์ก้าวเข้าไปในตำหนักพสุธาก่อน จ้องเบื้องหน้าอย่างระแวดระวัง ไม่มีท่าทีอื่น

ชายวัยกลางคนผมเงิน มีเขามังกรบนศีรษะคนหนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์ภายในตำหนัก

เขาสวมชุดมังกรสีม่วง นัยน์ตาเรียบนิ่งมองทุกคนที่เดินเข้ามาในตำหนักอย่างประเมินเจือความสงสัย

“ยินดีต้อนรับผู้มีวาสนาทุกคนเข้าสู่ตำหนักพสุธา” เสียงไพเราะเจือความอ่อนโยนดังออกมาจากปากของชายวัยกลางคน ให้ความรู้สึกปลอบประโลมใจคน

อันหลินเห็นชายวัยกลางคนใบหน้าธรรมดา แต่กลับสุภาพอ่อนโยนอย่างยิ่ง กลับไม่กล้าผ่อนคลาย ใครจะรู้ว่าท่าทางที่เจรจาง่ายๆ เช่นนี้จะเสแสร้งหรือเปล่า

“ผู้อาวุโสท่านนี้ ในตำหนักของท่านมีของดีอะไรให้พวกเราบ้างไหม โฮ่ง!” ต้าไป๋ได้รับการสืบทอดจากอันหลินโดยตรง บัดนี้จึงเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา

ชายวัยกลางคนหลุดขำออกมา ไม่คิดว่าผู้มีวาสนาในครั้งนี้ แม้แต่สุนัขก็จะน่าสนใจมากปานนี้

เขาพูดอย่างมีเลศนัยว่า “ตลอดทางมานี้ พวกเจ้าชิงของดีในสุสานมังกรเหมันต์ไปแทบหมดแล้ว ยังไม่พอใจอีกหรือ”

ดูพูดเข้าสิ ทุกคนกระดากอายขึ้นมาทันที

“แต่ว่านะ…ข้าก็มีของดีชิ้นหนึ่งจริงๆ นั่นแหละ” ชายวัยกลางคนเปลี่ยนประเด็น จ้องทุกคนอย่างมีเลศนัย “ทว่าของชิ้นนี้ไม่ได้อาศัยวรยุทธ์ ถ้าอยากได้มัน พวกเจ้าจำต้องได้หัวใจของมัน…”

อันหลินตาลุกวาว “ไม่ต้องต่อสู้หรือ งั้นก็สุดยอดไปเลย! ยุคนี้ส่งเสริมให้บำเพ็ญเซียนกันอย่างมีอารยธรรม ใช้อาวุธใช้กำลังล้วนไม่เป็นมิตร ไม่คิดเลยว่าผู้อาวุโสจะมีวุฒิภาวะเช่นนี้ สมกับเป็นสหายร่วมอุดมการณ์!”

ชายวัยกลางคนชะงักไปครู่หนึ่ง แต่เห็นด้วยกับการบำเพ็ญเซียนอย่างมีอารยธรรมที่อันหลินว่า จึงพยักหน้าแล้วพูดต่อว่า “ข้ามีอาวุธเซียนชิ้นหนึ่ง ชื่อว่ากระบี่วิหคมังกร เป็นอาวุธที่เสิ่นอิงใช้ก่อนตาย ประทานให้ผู้มีวาสนา กระบี่เล่มนี้มีปราณ ปราบพยศยากยิ่ง พวกเจ้าเป็นฝ่ายสื่อสารกับมัน ลองดูว่าจะทำให้มันยอมรับได้หรือไม่!”

พูดแล้วก็โยนกระบี่เล่มหนึ่งออกไป

ทันใดนั้น ไอกระบี่ก็ลอยไปทั่วทั้งผืนฟ้า เสียงมังกรแผดร้องหงส์คำรามดังก้องสวรรค์เก้าชั้นฟ้า

กระบี่วิหคมังกรขาวแวววาว แลดูบริสุทธิ์ไร้มลทิน

คมกระบี่สองฝั่งแตกต่างกัน ฝั่งหนึ่งแดงฉานประหนึ่งพญาหงส์อาบไฟ อีกฝั่งเป็นสีน้ำเงินน่าสะพรึงปานมังกรอาบสายฟ้า คมกระบี่ที่ไม่เหมือนกันเช่นนี้ กลับเป็นการผสมผสานอย่างสมบูรณ์แบบ ชวนให้รู้สึกเข้ากันอย่างลงตัว

กระบี่วิหคมังกรลอยอยู่กลางอากาศเช่นนั้น สีขาว แดง น้ำเงินแบ่งกันอย่างชัดเจน แผ่รัศมีอันไร้สิ่งใดเทียบออกมา

พวกอันหลินจ้องตาเป็นมัน เพียงแค่รูปร่างและลักษณะ ก็มีมูลค่าเทียบเท่าอาวุธเซียนแล้ว!

กระบี่พิชิตมาร ตะปูทะลุมิติที่เป็นอาวุธเซียนเช่นเดียวกัน เมื่อมองภายนอกก็กลายเป็นเทียบไม่ติดเลย ใช้ได้ที่ไหนกัน!

อดพูดไม่ได้ว่า อาวุธเซียนมีแรงดึงดูดใจมหาศาล โดยเฉพาะอาวุธที่งดงามปานนี้ ชั่วชีวิตนี้แทบจะไม่เคยพบเห็น ทุกคนตาลุกวาว ต่างก็เริ่มอยากรู้อยากลองกันขึ้นมา

“ข้าขอสั่งสอนสักหน่อย โฮ่ง!”

ต้าไป๋ขันอาสาก่อนใคร ย่างฝีก้าวเข้าไปหากระบี่วิหคมังกร

มันยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ดวงตากลมโตดำขลับสุกใสเปี่ยมความรู้สึก เชิดหน้าขึ้นอย่างลำพองตน พูดเสียงนุ่มว่า “ที่รัก ไปกับข้า ข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี อยู่กับเจ้าไปชั่วชีวิต ชมทิวทัศน์ที่งดงามที่สุดกับเจ้า เที่ยวซ่องคณิกาที่ดีที่สุด สังหารศัตรูที่เก่งฉกาจที่สุด…หากว่าเจ้ายอม ข้าก็จะเลียเจ้าทุกวัน ดูแลเจ้าทุกวันได้…”

เปรี้ยง!

ยังพูดไม่ทันจบ สายฟ้าเส้นหนึ่งก็ฟาดใส่ต้าไป๋โดยพลัน ทำให้มันกรอบนอกนุ่มใน

ต้าไป๋อ้าปากค้าง ควันขาวลอยออกจากปาก น้ำตารื้นขอบตา น่าสงสารยิ่งนัก

“ฮือ…ต่อให้เจ้าไม่ชอบคำสารภาพของข้า แต่ก็อย่าโหดร้ายขนาดนี้ได้ไหม โฮ่ง…”

กระบี่วิหคมังกรระเบิดสายฟ้า เห็นได้ชัดว่าระดมพลังจะฟาดอีกหลายครา ต้าไป๋เห็นดังนั้นก็ตกใจจนเผ่นแน่บ ไม่กล้ายั่วยุกระบี่เซียนที่อารมณ์ร้อนโมโหร้ายเล่มนี้อีก

กลยุทธ์แย่งชิงของต้าไป๋ล้มเหลว

อันหลินไม่คิดเลยว่าต้าไป๋จะใช้วิธีแบบนี้เอาใจกระบี่วิหคมังกร ยิ่งไปกว่านั้นไม่คิดว่าต้าไป๋จะพูดจาที่หวานเลี่ยนน่าสะอิดสะเอียนปานนี้ได้ ทำเอาเขาขนลุกขนพอง

อย่าว่าแต่กระบี่วิหคมังกรจะฟาดมัน ขืนยังพูดต่อไป อันหลินก็คงจะตีหมาแล้ว

“ขอข้าลองดูหน่อย!”

เจ้าอัปลักษณ์เดินเข้าไปหากระบี่วิหคมังกรอย่างเคร่งขรึม

แววตาของมันจริงใจ ดวงตาโตดุจโคมไฟมีชีวิตชีวา พูดเสียงดังว่า “น้องชายวิหคมังกร เจ้าจะยอมตามข้าไปพิชิตสี่ทิศ รอวันข้าเป็นใหญ่ในหล้า จะให้เกียรติให้ศรีกับเจ้า”

อันหลินกับสวีเสี่ยวหลานสะดุ้งโหยงเมื่อได้ฟัง บทพูดที่ย่ำแย่เช่นนี้ได้แต่ใดมา

เจ้าอัปลักษณ์ยังพูดต่อว่า “กระบองเหล็กนี่เป็นอาวุธคู่ชะตาของข้า แต่เพื่อเจ้าแล้ว…ข้าฝึกกระบี่ได้! ข้ายอมเป็นเซียนกระบี่วานร!”

แม้แต่อาวุธคู่ชะตาก็ไม่เอาแล้ว อย่างที่คิด…กระบี่วิหคมังกรยอมสยบต่อเจ้าอัปลักษณ์แล้ว

กระบี่วิหคมังกรส่งเสียงดังวิ้ง เปลวไฟสีแดงมากมายปรากฏกายกลางอากาศ

เจ้าอัปลักษณ์ตึงเครียดขึ้นมาทันที คิดว่าจะถูกลงทัณฑ์อย่างโหดเหี้ยมเฉกเช่นต้าไป๋

ไม่นานมันก็พบว่าตนคิดผิดไป

ลูกไฟสีแดงก่อตัวเป็นอักษรหลายตัว ต้องการจะพูดนี่เอง!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน