ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 268

ฉางเอ๋อยิ้มอย่างมีเลศนัย “ตอนนั้นเลือดของเจ้าแห้งขอด ถูกเคลื่อนย้ายไปอยู่ในโลงเย็นพันธนาการจิต เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย แม้แต่ผู้รู้แจ้งหยินสี่แห่งสรวงสวรรค์ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”

“ภายหลังซูซูมาขอร้องให้ข้าช่วยเจ้าที่วังจันทรา เพราะการวิงวอนร้องขอของนาง ข้าถึงได้ตัดสินใจปรุงเม็ดยาสรรสร้างชีวิตขึ้นมา เสริมด้วยพลังแห่งแสงจันทร์ ถึงได้ช่วยชีวิตเจ้าไว้ได้”

“นี่เป็นความจริงที่พวกเจ้ารู้ แต่พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่า มีคนหนึ่งที่มาพบข้าก่อนซูเฉี่ยนอวิ๋น และเป็นเพราะการมาของเขา ถึงทำให้ข้าตัดสินใจยอมทุ่มเทมหาศาล ช่วยนักพรตน้อยที่ยังไม่เคยพบหน้าอย่างเจ้า”

เมื่ออันหลินได้ฟัง ก็รู้แล้วว่ามาถึงสาระสำคัญแล้ว สาเหตุที่แท้จริงที่ฉางเอ๋อยอมช่วย กลับเป็นเพราะคนอีกคนงั้นเหรอ

“เป็นใครกันแน่” ตาอันหลินลุกวาว หัวใจเต้นตึกตัก ตื่นเต้นอย่างยิ่ง

ดวงเนตรของฉางเอ๋อสุกใส จ้องชายหนุ่มข้างกายแล้วเอ่ยนิ่งๆ ว่า “คนที่เชื้อเชิญข้า ทำให้ข้ายอมทุ่มเทมหาศาลเพื่อช่วยเจ้าโดยไม่ลังเล ต่อให้จักรพรรดิสวรรค์ออกหน้าก็ไม่ได้ผล เจ้าลองเดาดูสิว่าจะมีใครอีก”

จักรพรรดิสวรรค์ก็ทำไม่ได้งั้นเหรอ

อันหลินนิ่งอึ้ง ในสมองขาวโพลน

ตอนแรกเขาคิดว่าอาจจะเป็นผู้อำนวยการ ไม่ก็เป็นผู้เที่ยงแท้ลึกลับที่มอบระบบให้กับเขา แต่ฉางเอ๋อกลับบอกว่าแม้แต่จักรพรรดิสวรรค์ก็ทำไม่ได้ บุคคลที่สูงส่งกว่าจักรพรรดิสวรรค์งั้นเหรอ จักรพรรดิสวรรค์ก็เป็นเจ้าแห่งเก้าแคว้นแล้ว เป็นผู้เที่ยงแท้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว สูงกว่าเขา มันเหนือฟ้าแล้วไม่ใช่หรือ

อันหลินชี้ท้องฟ้า พูดอย่างตะลึงว่า “พระเจ้าส่งท่านมาช่วยข้าหรือ”

“พรืด…” มาดของฉางเอ๋อถูกทำลายในพริบตา ร่างโยกคลอนดุจบัวน้ำ ขำเบาๆ กล่าวว่า “ขอร้องล่ะ ข้ากำลังพูดเรื่องที่จริงจังมากอยู่นะ เจ้าจริงจังหน่อยได้ไหม”

อันหลินหน้ามุ่ย “แต่ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเป็นใคร”

ฉางเอ๋อมองอากัปกิริยาของอันหลิน ดูไม่เหมือนแสร้งทำ จึงอดสงสัยในใจไม่ได้ เขาไม่รู้จักคนคนนั้นจริงๆ หรือ หรือคนคนนั้นไม่เคยเปิดเผยตัวตนกับเขา คอยดูแลเขาอย่างลับๆ เท่านั้น

นางคิดว่าอันหลินอาจจะไม่รู้จริงๆ ก็ได้ จึงพูดออกมาโดยตรงว่า “คนที่มาขอให้ข้าช่วยเจ้าถึงวังจันทรา มีนามว่าปรมาจารย์ลู่ยา”

“ปรมาจารย์ลู่ยาหรือ เขาเป็นใคร” อันหลินกะพริบตาปริบๆ สีหน้างุนงง

ฉางเอ๋อเห็นท่าทางเช่นนี้ของเขา จึงอดอึดอัดใจไม่ได้ “วิชาประวัติศาสตร์แผ่นดินบรรพกาลของเจ้าเรียนเสียเปล่า!”

อันหลินส่ายหน้า พูดอย่างฉะฉานว่า “วิชานี้เป็นวิชาเลือก ข้าไม่สนใจประวัติศาสตร์ จึงไม่ได้เลือก แต่หากเป็นผู้อาวุโสที่เลื่องชื่ออย่างยิ่ง ข้าน่าจะเคยได้ยินชื่อสิ…”

ฉางเอ๋อถอนหายใจเบาๆ “หากเทียบกับอีกสามท่านในแผ่นดินบรรพกาลแล้ว ชื่อเสียงของเขาไม่ลือเลื่อง น้อยคนจะรู้จัก ไม่ได้ก่อตั้งสำนัก เพียงแค่หลุดพ้นจากไตรภูมิ ท่องไปทั่วทุกภูมิ…”

“อืม…พระโคตมพุทธเจ้าเจ้าน่าจะเคยได้ยินใช่ไหม”

อันหลินพยักหน้าทันที พระองค์เป็นถึงพระยูไล เป็นผู้สูงสุดที่บุกเบิกแดนพุทธ เป็นยอดฝีมือเก่งฉกาจที่เทียบเท่าจักรพรรดิสวรรค์ เขาจะไม่เคยได้ยินได้อย่างไร

“อาจารย์ของพระโคตมพุทธเจ้าคือปรมาจารย์ฮุ่นคุน ปรมาจารย์ฮุ่นคุนกับปรมาจารย์ลู่ยา พระแม่หนี่วา ปรมาจารย์หงจวินถูกขนานนามว่าเป็นเทพผู้สร้างทั้งสี่แห่งแผ่นดิน ตอนนี้เจ้ารู้หรือยังว่า ปรมาจารย์ลู่ยาที่อยากช่วยชีวิตเจ้าเป็นบุคคลแบบใด” ฉางเอ๋อมองอันหลิน พูดพลางยิ้มหยัน

อันหลินฟังแล้วงงเป็นไก่ตาแตก ราวกับฟังคัมภีร์สวรรค์

ปรมาจารย์ลู่ยา เทพสร้างโลก

ให้ตายสิ นี่มันบุคคลที่น่ากลัวกว่าหลงอ้าวเทียน จ้าวรื่อเทียนนับพันหมื่นเท่า! เขาไปเกี่ยวข้องกับบุคคลระดับนี้ตั้งแต่เมื่อใด หรือเขาจะเป็นตัวเอก เขามีความสามารถที่น่าเหลือเชื่อ โลกใบนี้ต้องการให้เขากอบกู้

ความคิดพรั่งพรู อันหลินยืนนิ่งกับที่ปานรูปปั้น เรื่องนี้สะเทือนใจเขามากเหลือเกิน!

ลมราตรีเย็นเยือกพัดผ่าน เงาไม้โยกไหว กลีบดอกขาวผุดผ่องร่วงลงบนศีรษะของอันหลิน เขากลับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ฉางเอ๋อไม่รบกวนเขา ปล่อยให้เขาตกตะกอนด้วยตัวเอง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน กว่าอันหลินจะได้สติกลับมา

“เอ่อ…แล้วที่ท่านช่วยปรุงยาเซียนให้ข้า ข้ายังต้องคืนหรือไม่”

ฉางเอ๋อ “…”

นางกุมขมับอย่างระอาใจ ไม่คิดเลยว่าอันหลินตกตะกอนเนิ่นนานปานนี้ ทว่าสิ่งที่พูดออกมาจะเป็นประโยคนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน