ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 282

แกรก…

บอลสีดำปริแตกได้สม่ำเสมออย่างยิ่ง พื้นผิวเรียบเนียนมันขลับถูกรอยแตกปกคลุมอย่างเสมอกันในพริบตา

เปลือกนอกแตกละเอียด ของที่อยู่ข้างในทำให้ทุกคนตะลึงงัน

เห็นเพียงโสมที่เป็นสีเหลืองทอง มีดอกไม้ประดับบนหัว ขนาดครึ่งตัวมนุษย์ ตกลงบนพื้นดังตุบ สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา

“นี่มัน…” อันหลินสูดหายใจเข้าลึก “โสมวัฏจักรหรือ”

คนอื่นก็แสดงท่าทางไม่อยากจะเชื่อเช่นเดียวกัน สมุนไพรเซียนขั้นหนึ่งไม่ใช่หรือ เจ้านี่กลายเป็นภูตได้ด้วยหรือ

โสมทองคำลุกขึ้นมา ดวงตากลมมนจดจ้องเบื้องหน้า

“ป๊ะป๋า!” มันกอดขาของกันดั้มตัวหนึ่งไว้หมับ

กันดั้มตัวนั้น “…”

“หม่าม้า!” มันวิ่งเตาะแตะไปกอดขาของกันดั้มอีกตัวไว้

กันดั้มตัวนั้น “…”

อันหลินสูดหายใจดังเฮือกอีกครั้งเมื่อเห็นฉากนี้ “มันพูดได้ด้วยหรือ!”

มุมปากของหยินอวี่กระตุกน้อยๆ “มันใช่ประเด็นสำคัญหรือ สำคัญที่ว่ามันวิ่งได้ตั้งแต่กำเนิดต่างหาก ประหยัดเตียงทารกไปแล้วไม่ใช่หรือไง!”

ต้าไป๋ชักสีหน้า พูดดังลั่นว่า “จุดสนใจของพวกเจ้ามีปัญหาหรือ! จะว่าไปจุดสนใจควรจะเป็น ทำไมโสมนี่ถึงได้แยกต๋าอีกับต๋าเอ้อร์ออกว่า ตัวไหนเป็นตัวผู้ตัวไหนเป็นตัวเมียไม่ใช่หรือไง โฮ่ง!”

เจ้าอัปลักษณ์มองฟ้า “พวกเจ้าค่อยๆ คุยกัน”

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ พื้นดินก็สั่นสะเทือนขึ้นมา

ต่อมาภูตผีก็ร้องไห้โหยหวน

ภูตผีนับไม่ถ้วนที่ลอยล่องรอบตัวก็จับจ้องมาที่พวกอันหลินกันอย่างพร้อมเพรียง

ในรอยแยก มีโครงกระดูกเป็นกองทัพปีนขึ้นมา บ้างก็เหาะออกมา มืดฟ้ามัวดินปานตั๊กแตน เบ้าตากลวงโบ๋ดำทะมึน จ้องทุกคนอย่างเย็นเยือก

“ข้าสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี…” อันหลินกวาดสายตามองรอบข้างแล้วใจก็พลันเย็นวาบ

“โฮ!” โสมทองคำเริ่มร้องไห้ “นม…ข้าจะกินนม…”

มันพูดแล้วกอดขากันดั้มตัวหนึ่งแล้วพร่ำรำพันว่า “หม่าม้า ข้าจะกินนม…”

กันดั้มตัวนั้น “…”

ทุกคน “…”

ในตอนนั้นเอง ภูตผีกับโครงกระดูกรอบตัวก็เหมือนกับถูกอะไรบางอย่างกระตุ้น พุ่งใส่พวกอันหลินอย่างมืดฟ้ามัวดินและทรงพลัง มีสามตนเป็นโครงกระดูกมังกรระดับแปลงจิต

“หนีเร็ว!” อันหลินตะโกนลั่น คว้าโสมทองคำขี่ก้อนอิฐหนีทันใด

ทุกคนเริ่มหนีกันจ้าละหวั่นอย่างไม่ลังเล

เมื่อภูตผีเห็นพวกอันหลินหนีหัวซุกหัวซุน ก็ไล่ล่าอย่างบ้าคลั่ง

อันหลินลองเก็บโสมทองคำใส่แหวนมิติ ไม่คิดว่าจะสำเร็จ

หรือโสมนี่ยังไม่เป็นภูต แหวนมิติไม่สามารถบรรจุสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญา ไม่คิดว่าจะสามารถเก็บโสมทองคำไว้ในแหวนมิติได้ด้วย เท่ากับว่ามันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาไม่ใช่หรือ

แล้วที่มันพูดได้มันเพราะอะไรกัน แถมยังอยากกินนมด้วย…

จู่ๆ ก็มีภูตผีอีกกลุ่มโถมเข้ามา

อันหลินไม่มีเวลาให้คิดมากความ จึงเข้าสู่สภาวะพร้อมรบ

ภูตผีทั่วทุกสารทิศกรูกันไปหาอันหลินอย่างบ้าคลั่งประหนึ่งถูกอะไรบางอย่างกระตุ้น

พวกมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด พุ่งมาจากทุกหนแห่ง และมากขึ้นเรื่อยๆ

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ถ้าเหล่าผีรู้จะก่อตัวเป็นกองทัพภูตผีขนาดไหนกัน

“ตอนนี้พวกเราจะหนีไปที่ไหน!” หยินอวี่ตะโกนอย่างร้อนรน

ภูตผีด้านหลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้นางขนลุกชูชัน หากความเร็วในการหนีช้าลงนิดเดียว ถูกตามทันละก็ ต้องตายแน่ๆ

“หนีไปที่ทางออก! ดูสิว่าอุโมงค์มิติเปิดหรือยัง!”

ตอนนี้อันหลินรวบรวมสมบัติได้พอสมควรแล้ว โสมทองคำก็คงจะเป็นโสมวัฏจักรนั่นแหละ ที่นี่ไม่มีอะไรน่าอยู่อีกแล้ว

อุโมงค์มิติของม่านแบ่งแดน

รอยแยกสีขาวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แทบจะกลับมามีขนาดเท่าเดิมแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน