ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 291

เมื่อเห็นธิดามังกรจากไปแล้ว พวกอันหลินก็มุ่งหน้าไปทางวังมังกรอีกครั้ง

ความจริงเป้าหมายการมาวังมังกรของเขา ก็เพื่อคืนชีพและกลั่นเลือดของธิดามังกรให้กลับมาบริสุทธิ์ ส่วนการไปดูตำราที่วังมังกรล้วนเป็นเพียงการถือโอกาส ทว่าตอนนี้ มีภารกิจส่งข่าวเพิ่มมาอีกอย่างแล้ว

อันหลินมาถึงประตูหลักของวังมังกร มองเห็นหอภายในที่งดงามวิจิตรอย่างยิ่ง ในใจก็ตะลึงมากอยู่ดี

หรูหรา หรูหรามากจริงๆ!

พลับพลาหอนั่งทุกหลังล้วนเป็นดั่งผลงานศิลปะชั้นสูง ออกแบบได้น่าดูชม มีทิวทัศน์เป็นพืชพรรณวิเศษนานาชนิด แม้แต่ทางเดินก็ก่อจากหยกวิญญาณ!

“นี่มันอวดรวยโต้งๆ เลย…” อันหลินยืนส่ายหน้าอุทานอยู่หน้าประตู

เขาอยากขนอิฐบนพื้นของวังมังกรไปให้หมดเลย อาศัยการขนอิฐจนรวยลองคิดดูแล้วก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้!

อันหลินล้วงยันต์ส่งสารออกมา ไม่นานก็ต่อสายหาคนคนหนึ่ง “ฮัลโหล สหายหยินอวี่ ข้าถึงหน้าบ้านเจ้าแล้ว”

“อา! เจ้ารอเดี๋ยว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!” เสียงตื่นเต้นของหยินอวี่ดังมาจากยันต์ส่งสาร

ครู่หนึ่งหญิงชุดขาวอรชรอ้อนแอ้นก็ปรากฏตรงหน้าอันหลิน

นางขี่เต่ายักษ์ที่บินได้ตัวหนึ่งมา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มบางๆ ท่าทางดูเซื่องซึมอยู่บ้างเหมือนกัน

“รอเจ้าอยู่นานแล้ว ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปชมรอบวังมังกร” หยินอวี่เรียกอันหลินขึ้นนั่งเต่ายักษ์

อันหลินไม่เคยขี่สัตว์ประเภทนี้มาก่อน ก็สนอกสนใจไม่น้อยเช่นกัน จึงกระโดดขึ้นกระดองเต่า

จากนั้นเขาก็พูดอย่างกังวลใจว่า “เต่ายักษ์ตัวนี้แบกน้ำหนักของข้า ต้าไป๋กับเจ้าอัปลักษณ์ จะเหาะได้หรือ”

ในตอนนั้นเอง เสียงที่ราบเรียบก็ดังขึ้น “ข้าแบกได้แม้แต่ขุนเขา นับประสาอะไรกับเด็กๆ อย่างพวกเจ้า”

“เฮ้ย พูดได้เสียด้วย” ตาของอันหลินลุกวาว

เต่ายักษ์กลอกตา แสดงความไม่พอใจอย่างได้อารมณ์เหลือเกิน

อันหลินจึงไม่พูดอะไรอีก เริ่มท่องวังมังกรกับหยินอวี่

วังมังกรใหญ่โตมโหฬาร ทัศนียภาพที่น่าสนใจก็มีมากมายเช่นกัน

หยินอวี่ทำหน้าที่เป็นมัคคุเทศก์ บอกเล่าความพิเศษของทิวทัศน์ไม่ขาดปาก อย่างเช่นภูเขาไข่มุก ป่ามังกรเขียว ทะเลสาบหยกมรกต น้ำพุเมรัยทิพย์ และทะเลปะการังสิบลี้เป็นต้น ล้วนแต่มหัศจรรย์ นับเป็นการเปิดโลกทัศน์ของอันหลิน

ระหว่างนี้ เขายังเห็นองค์ชายเจ็ดอ้าวอวิ๋นอีกด้วย เป็นชายวัยกลางคนที่สง่างามคนหนึ่ง

เมื่ออ้าวอวิ๋นทราบว่าอันหลินเป็นเพื่อนของหยินอวี่ ก็ไม่ได้ซักถามอะไรมาก เพียงแค่ทักทายอันหลินตามมารยาทอย่างสุภาพไม่กี่ประโยคแล้วปลีกตัวออกไป ให้ความรู้สึกสบายๆ และเป็นมิตร

“เห็นพวกเขายิ้มแย้มเช่นนี้ ความจริงแล้วเป็นนักแสดงขั้นเทพ” หยินอวี่เบะปากพูดเสียงเย็น

อันหลินตกใจ “เจ้าว่าพี่ใหญ่เจ้าเช่นนี้เลยหรือ”

เดิมทีหยินอวี่ไม่มีท่าทีเช่นนี้ แต่หลังประสบกับเหตุการณ์ในสนามบรรพกาลกับเรื่องของพี่เป่ยเหลียนแล้ว นางก็เข้าใจความรู้สึกระหว่างพี่น้องเหล่านี้ได้อย่างกระจ่างแจ้ง จึงไม่คาดหวังอะไรอีก

“เป็นเพราะเจ้าทั้งนั้น!” หยินอวี่พูดอย่างขุ่นเคือง

อันหลินชะงักเมื่อได้ฟัง ไม่รู้ว่าหญิงคนนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก

“เป็นเพราะเสด็จพ่อด้วย มีลูกมากมายก่อยกอง เลี้ยงหมูหรือเลี้ยงมังกรกันแน่!” หยินอวี่บ่นกระปอดกระแปด

อันหลิน “…”

“องค์หญิงสิบสามโปรดระวังคำพูด” จู่ๆ เต่าชราก็โพล่งขึ้นมา

“ฮึ่ย!” ไม่รู้ว่าหยินอวี่เป็นอะไร เมื่อนึกถึงเป่ยเหลียน นัยน์ตาก็แดงก่ำ หมดอารมณ์จะท่องเที่ยวแล้ว

อันหลินเห็นดังนั้นก็รีบพูดทันทีว่า “สหายหยินอวี่ สู้เราไปหาที่อ่านตำรากันสักเดี๋ยวดีกว่า”

“ก็ได้” หยินอวี่พยักหน้า

เพียงครู่เดียว นางก็พาอันหลินมาถึงตำหนักที่ตนอาศัยอยู่

เมื่อเห็นว่ารอบข้างไร้ผู้คน อันหลินก็เริ่มกระซิบว่า “ข้ามีความลับอย่างหนึ่งจะบอกเจ้า เจ้าห้ามแพร่งพรายนะ!”

หยินอวี่เพิ่งหอบตำราเล่มหนึ่งออกมา ดวงตากลมโตสุกใสกะพริบปริบๆ มองอันหลิน นิ่งไปเล็กน้อย ไยจู่ๆ อันหลินถึงได้มีความลับจะบอกนาง

ผ่านไปหลายวินาทีกว่านางจะพยักหน้าช้าๆ

“คนที่สหายเป่ยเหลียนช่วยในเมืองริ้วคลื่นคือข้า”

“เลือดของนางคืนชีพและกลับมาบริสุทธิ์อีกครั้งภายใต้การช่วยเหลือของข้า แต่นางตัดสินใจจะไปท่องแผ่นดินบรรพกาลสักสองสามปี หวังว่าจะไม่บอกความลับที่พลังสายเลือดของนางคืนชีพกับใคร”

หยินอวี่นิ่งงัน จ้องอันหลินอย่างเหม่อลอย กำลังทำความเข้าใจคำพูดของเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน