ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 292

นี่เป็นช่วงปิดเทอมที่เต็มอิ่ม อันหลินได้สัมผัสความหลากหลายของโลกอีกครั้ง

ดูสิธิดามังกรงดงามเพียงใด

องค์หญิงหยินอวี่งดงามปานใด

ฉีฉีงดงามแค่ไหน

โลกยังคงสวยงามอยู่ดี!

อันหลินขี่ต้าไป๋ ร้องเพลง กลับสำนักด้วยความเริงร่า

รั้วสำนักอันคุ้นเคย สภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย และผู้คนที่มักคุ้น

ในเขตวารินมรกตของชั้นปีที่สาม คนผิวดำคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหา

“นี่! อันหลิน ไม่พบกันนานเลยนะ!” ชายที่มีผิวดำดุจถ่าน ริมฝีปากแดงก่ำ มีเพียงดวงตาที่เป็นสีขาวเดินมา ทักทายอย่างเป็นมิตร

มุมปากของอันหลินกระตุกยิกๆ เพ่งมองชายคนตรงหน้าอยู่นานกว่าจะพ่นออกมาว่า “หลิวต้าเป๋า เจ้าไปตากแดดอีกแล้วหรือ!”

หลิวต้าเป๋าได้ฟังก็ตื่นเต้น ปรี่เข้ามากุมมือแล้วพูดว่า “อันหลิน เจ้าเป็นคนแรกที่จำข้าได้ หลังจากที่ข้าทักทายมาหลายครั้งหลายคราแล้ว!”

“อืม…อันที่จริงข้าจำเสียงได้น่ะ” อันหลินพูดอย่างจริงจัง

หลิวต้าเป๋า “…”

นี่เป็นความในใจของอันหลิน ตอนนี้หลิวต้าเป๋าดำชนิดที่แยกเครื่องหน้าไม่ออกแล้ว

มองหน้าแล้วจะจำได้งั้นเหรอ ล้อกันเล่นหรือไง!

ไม่รู้ว่าได้รับการกระทบกระเทือนมากี่ครั้งแล้ว ครู่เดียวหลิวต้าเป๋าก็สงบจิตสงบใจลง ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้ม “อย่าเห็นว่าข้าดำ การทุ่มเทก็ได้รับการตอบแทนเหมือนกัน ข้าไปดูดซึมพลังแห่งตะวันที่เกาะพระอาทิตย์ตอนปิดเทอม ตอนนี้วิชาสุริยันประสบผลสำเร็จในขั้นต้นแล้ว! แม้แต่พลังยุทธ์ก็บรรลุถึงกายแห่งมรรคขั้นแปดแล้ว!”

หลิวต้าไป๋ใช้เวลาสองปีในการเลื่อนจากกายแห่งมรรคขั้นสี่ถึงขั้นแปด คำนวณจากความเร็ว นับว่าน่าตะลึงมากแล้ว

“ยินดีด้วยนะ!” อันหลินยินดีกับหลิวต้าไป๋ด้วยใจจริง จากนั้นกล่าวว่า “ปิดเทอมเจ้าก็ไปทะเลบูรพาเหมือนกันหรือ บังเอิญจัง ปิดเทอมข้าก็ไปเที่ยวทะเลบูรพาเหมือนกัน”

หลิวต้าเป๋าตาลุกวาว “ไปทำอะไรล่ะ เจอนางเงือกที่ลึกลับหรือไม่ หรือเจอสมุทรเทพผู้สูงส่งนั่นไหม ได้ไปจักรวรรดิไอมายาหรือจักรวรรดิสุ่ยหยางแห่งร้อยเผ่าพันธุ์หรือไม่ หญิงที่นั่นงามยิ่งนัก!”

“เอ่อ…” อันหลินทำหน้ากระอักกระอ่วน

ที่แท้สถานที่น่าท่องเที่ยวของทะเลบูรพาคือพวกนี้เหรอ เขาไม่เคยไปเลยสักที่!

“ข้าไปเที่ยวที่จักรวรรดิมุกดากับหมู่เกาะรอบข้างเป็นหลักน่ะ” อันหลินตอบตามความจริง

“รอบๆ จักรวรรดิมุกดาหรือ ตรงนั้นใกล้กับแดนเจ็ดภูตผีมากนะ มีเจ็ดจักรพรรดิปีศาจที่มีชื่อฉาวโฉ่ทั่วทะเลบูรพา ไปที่นั่นไม่ค่อยปลอดภัยเท่าใดนัก อาจเจอปัญหาได้” หลิวต้าเป๋าพูดเสียงเข้มเมื่อได้ฟัง

อันหลินพยักหน้าบ่นกระปอดกระแปดว่า “นั่นน่ะสิ ปัญหาเยอะทีเดียว ฆ่าจักรพรรดิปีศาจหกตัวอย่างยากลำบาก มีจอมปีศาจโผล่มาอีกตน ปัญหามีไม่หยุดหย่อนจริงๆ เกือบเอาชีวิตไปทิ้งแล้ว”

เมื่อหลิวต้าไป๋ได้ยินประโยคนี้ ก็เกือบจะหายใจไม่ออก “คุณพระ! จักรพรรดิปีศาจทั้งเจ็ด เจ้าฆ่าไปหกงั้นหรือ!”

“ก็ใช่น่ะสิ มีอีกตัวสวามิภักดิ์แด่ข้า แต่สุดท้ายมันก็พลีชีพอย่างอาจหาญในศึกที่สู้กับจอมปีศาจ!” ใบหน้าของอันหลินเจือความเสียใจ ส่ายหน้าเบาๆ

หลิวต้าเป๋านิ่งงัน

ฆ่าจักรพรรดิปีศาจไปหกตน แถมยังมีอีกตนยอมสวามิภักดิ์ ซ้ำยังต่อสู้กับจอมปีศาจที่แค่ได้ยินชื่อก็สุดยอดแล้วนั่นด้วยหรือ

บัดซบ! นี่มันปิดเทอมอะไรกันแน่! แดนเจ็ดภูตผีถูกเจ้ากวาดล้างเป็นหน้ากลองแล้ว!

หลิวต้าเป๋าจ้องอันหลิน มุมปากกระตุกยิกๆ ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

ช่วงปิดเทอมของทั้งสองแตกต่างกันมากเหลือเกิน ในขณะที่เขาเป็นปลาเค็มตากแดด อันหลินก็ไปปกป้องพิทักษ์โลกแล้ว

“สหายอันหลินใจพะวงแผ่นดินจริงๆ ช่วงปิดเทอมก็ยังไม่ลืมขจัดความชั่วร้าย…” หลิวต้าเป๋าอัดอั้นอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะเค้นคำนี้ออกมาได้

“แหะๆ เรื่องเล็กน้อย ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง” อันหลินยิ้มน้อยๆ โบกมืออย่างถ่อมตัว

หลิวต้าเป๋าจะกระอักเลือดแล้ว ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึงเจ้าจะพูดออกมาทำไมเล่า! ไยต้องทำท่ากระหยิ่มยิ้มย่องเช่นนี้ด้วย จงใจแน่ๆ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน