ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 297

“เหอะๆ ฉันแข็งแกร่งมาตลอดไหมเล่า”

อันหลินสะบัดผมแล้วเดินไปหาเถียนหลิงหลิง

เขามองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก รวมถึงรูปร่างเล็กกะทัดรัดของหญิงสาว บ่นขึ้นมาอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ว่า “เฮ้อ ผ่านมาสองปีแล้ว ทำไมเธอยังไม่สูงขึ้นอีกล่ะ”

“นี่! นักพรตจอมปลอมพูดอะไรของนายเนี่ย!”

เถียนหลิงหลิงโมโหทันทีที่ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับความสูง ไม่สนว่าอันหลินจะแข็งแกร่งขึ้นหรือไม่ ปล่อยหมัดชกอันหลิวรัวๆ

ต้าไป๋ทำหน้าผิดหวัง “พี่อัน นี่น่ะหรือสาวสวยแดนมนุษย์ที่เจ้าว่า เจ้าตาบอดหรือข้าตาบอดกันแน่ โฮ่ง!”

เถียนหลิงหลิงชะงักไป มองสุนัขสีขาวข้างๆ อย่างงุนงง

ภาษาที่ต้าไป๋ใช้เป็นภาษาของสัตว์ภูต ความหมายสื่อตรงถึงใจมนุษย์ได้ ไม่ต้องแปลความหมาย

“นี่! แม้แต่สัตว์เลี้ยงของนายยังพูดจาทำร้ายฉันเลย จิตใจทำด้วยอะไร!”

เธอเคยถูกหมาด่าที่ไหนกัน ยามนี้ทุบอันหลินแรงขึ้นกว่าเดิมแล้ว

อันหลิน “…”

ส่วนเซียนกระบี่ชิงเหอกลับหัวเราะร่าเมื่อเห็นอันหลิน เป็นฝ่ายเดินเข้ามา “สหายอันหลิน ขอบคุณมากที่นายช่วยเหลือ!”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก คนรู้จักกันทั้งนั้น” อันหลินโบกมือ

ในตอนนั้นเอง นักพรตเจ็ดคนก็เหาะลงมาจากท้องฟ้าด้านหลังเขา

นักเรียนเหล่านี้ไม่ปิดบังกลิ่นอายของตน แต่ละคนล้วนท่วมท้นและลึกล้ำ ให้ความรู้สึกไม่อาจเทียบเทียมได้

“ฮ่าๆ ๆ คนพวกนี้ก็คือกำลังเสริมที่ฉันพามา ศัตรูของพวกคุณอยู่ไหนล่ะ พวกเขาอยากบริหารมืออยู่พอดี” อันหลินหัวเราะแล้วพูดกับเซียนกระบี่ชิงเหอ

หนังตาของเซียนกระบี่ชิงเหอกระตุก อยากจะกระอักเลือด

กำลังเสริมระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณแปดคนงั้นเหรอ

ให้ตายสิ แค่อันหลินคนเดียวก็กำจัดลัทธิเพลิงพิษได้แล้ว ตอนนี้โผล่มาแปดคนงั้นเหรอ

นี่มันใช้ปืนใหญ่โจมตียุงไม่ใช่หรือไง!

เถียนหลิงหลิงเองก็ตกใจเช่นกัน คิดไม่ถึงเลยว่าอันหลินจะพานักพรตลหล่อเลี้ยงวิญญาณกลุ่มหนึ่งมาบริหารมือ

อีกฝ่ายเหลือแค่ลัทธิกาฬเวทแล้ว จะบริหารมืออย่างไร ถ่มน้ำลายคนละทีเหรอ

ณ เขาเบญจรงค์ เหล่านักพรตของลัทธิกาฬเวทฉี่เล็ดแล้ว

“คุณพระ! นักพรตพวกนี้โผล่มาจากไหน!”

เจี่ยงเผิงแข้งขาอ่อนแรง นัยน์ตาจ้องนักพรตทั้งแปดที่อยู่ไกลออกไปอย่างอึ้งๆ

รอกำลังเสริมจากลัทธิเพลิงพิษอย่างยากเย็น กำลังเตรียมจะบุกออกไปเปิดฉากสังหาร

ปรากฏว่าเพียงชั่วพริบตา ลัทธิเพลิงพิษก็ถูกคนคนหนึ่งฆ่ายกกลุ่มแล้วงั้นหรือ

จากนั้นก็มีนักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณเจ็ดคนมาเสริม

จะสู้อย่างไร เขาจะสู้กับผีอะไร!

ไม่นานนักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณก็เริ่มปิดล้อม

“เร็วเข้า ปักหลักคุ้มกัน กระตุ้นค่ายกลให้ถึงขีดสุด!”

เจี่ยงเผิงตะโกนให้เหล่านักพรตกระตุ้นค่ายกล ขณะเดียวกันก็กดโทรแบบกลุ่ม

นี่เป็นกลุ่มที่มีชื่อ ‘พิษพิษพิษ’

ราชันกาฬเวท “สหายทุกท่าน ข้าถูกนักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณเก้าคนปิดล้อมที่เขาเบญจรงค์ ไม่ทราบว่าทำอย่างไรจึงจะหลุดพ้น รออยู่นะ ด่วนมาก!”

ไม่นานในกลุ่มก็ฮือฮาขึ้นมา

ตะขาบผู้ยิ่งใหญ่ “พับผ่าสิ ราชันกาฬเวท ก่อนออกจากบ้านเจ้าไม่ได้ดูดวงหรือ นักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณเก้าคนล้อมโจมตีเจ้าหรือ”

ผู้รู้แจ้งศพทองแดง “เจ้าไปทำเรื่องผิดศีลธรรมอะไรมา”

ราชันกาฬเวทหน้าตาไหลพราก “เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว รีบบอกข้าหน่อยว่าจะหลุดพ้นได้อย่างไร จะตายอยู่แล้ว!”

ผู้รู้แจ้งศพเงิน “ราชันเพลิงพิษไปช่วยเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ”

ราชันกาฬเวท “ราชันเพลิงพิษเพิ่งพาคนของลัทธิเขามาถึง ก็ถูกนักพรตหนึ่งในนั้นสังหารในเสี้ยววินาที”

ตะขาบผู้ยิ่งใหญ่ “…”

ผู้รู้แจ้งศพทองแดง “…”

ผู้รู้แจ้งศพเงิน “…”

นักพรตงูสีชาด “…”

เจี่ยงเผิงเห็นจุดไข่ปลาเป็นก่ายกอง ก็ร้อนรนจนจะกระอักเลือดแล้ว รีบพูดเป็นพัลวัน

ราชันกาฬเวท “สหายทุกท่านรีบช่วยหน่อยเถอะ! ข้าจะตายแล้วจริงๆ!”

แกรก จู่ๆ หน้าจอสนทนาในมือถือก็อันตรธานหายไป

ระบบแจ้งเตือนว่า ‘นักพรตงูสีชาดเตะคุณออกจากกลุ่มสนทนาพิษพิษพิษ’

เจี่ยงเผิง “…”

ครืน!

ทันใดนั้น ค่ายกลพิทักษ์ขุนเขาก็พังทลาย

“เกิดอะไรขึ้น ไม่มีการปะทะครั้งรุนแรงเลยด้วยซ้ำ ค่ายกลพังได้อย่างไร!” เจี่ยงเผิงตะโกนลั่นอย่างหวาดผวา

“ไม่รู้เหมือนกันขอรับ…ท่านประมุข เหมือนว่าตาค่ายกลบางแห่งจะถูกทำลาย!” นักพรตคนอื่นตกใจจนหน้าถอดสี มองนักพรตที่เหาะมาทางพวกเขาอึ้งๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน