ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 311

ท่าทางต้าไป๋จะดูตื่นเต้นมากในยามเช้าตรู่ ถือหนังสือโป๊เปิดให้อันหลินดู

“พี่อัน ข้าชอบคนนี้ที่สุดเลย”

“แต่ว่านะ…คนนี้รูปโฉมงามสะคราญ ข้าก็ชอบเหมือนกัน โฮ่ง!”

…

ความแค้นของอันหลินกำลังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขาไม่อยากดู แต่หนังสืออยู่ตรงหน้า คลองจักษุของเขาก็อยู่ตรงนี้ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเบือนหน้าหนีหรือหลับตาด้วยซ้ำ

“กริ๊ด!” จู่ๆ เสียงแหลมปรี๊ดที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

ซูเฉี่ยนอวิ๋นยกมือปิดใบหน้าที่แดงเรื่อ หันหลังแล้ววิ่งหนีไป

อันหลิน “…”

ต้าไป๋เห็นดังนั้นก็เก็บอาการ เก็บหนังสือโป๊เงียบๆ

“พี่อัน ไม่ว่าเจ้าจะดูภาพพวกนี้ได้หรือไม่ ข้าก็จะไม่ยอมแพ้”

“ทุกอย่างที่ข้าทำ ไม่ใช่เพื่อให้เจ้าจดจำความดีของข้า…”

“พรุ่งนี้ข้าจะเอาใหม่ โฮ่ง!”

อันหลิน “…”

ไม่ต้องห่วง การกระทำที่ชวนให้หยุดหายใจของต้าไป๋ เขาจะไม่ลืมเด็ดขาด

อรุณรุ่ง เซวียนหยวนเฉิงก็ออกจากการทำสมาธิกำหนดลมหายใจแล้ว

เขาถือกระบี่โบราณ ฝึกกระบี่ต่อหน้าอันหลิน

ทุกกระบวนท่าล้วนแฝงจิตวิญญาณแห่งสรรพสิ่ง ประณีตชดช้อย

ท่วงท่าที่ร่ายรำงดงามมีเสน่ห์ บอกได้คำเดียวว่า หล่อ!

การรำกระบี่ที่น่าดูชมแบบนี้ต่างหากที่เป็นภาพที่ปกติ

เช้าตรู่ควรจะชมของพรรค์นี้สิถึงจะถูก

มองพี่เฉิงแล้วมองต้าไป๋ อันหลินอยากกินเนื้อหมาขึ้นมาอีกแล้ว

เวลาล่วงเลยไปอย่างเชื่องช้า

ยามเที่ยง สวีเสี่ยวหลานปรากฏตัวตรงหน้าอันหลินอีกครั้ง

สีหน้าของนางดูเป็นปกติขึ้นเยอะแล้ว ขยิบตาใส่ใบหน้าที่นิ่งค้างของอันหลินอย่างซุกซน จากนั้นเดินไปพูดคุยสัพเพเหระ เล่นหมากรุก จิบชาที่ศาลา

“สหายเสี่ยวหลาน ไยเจ้านอนนานปานนี้เล่า” ซูเฉี่ยนอวิ๋นคล้องแขนสวีเสี่ยวหลานแล้วถามอย่างแปลกใจ

“อ้อ…ช่วงเวลาที่ผ่อนคลายเช่นนี้ ต้องนอนตื่นสายสักหน่อยสิ” สวีเสี่ยวหลานหาวหวอดๆ ตอบอย่างยิ้มแย้ม

ซูเฉี่ยนอวิ๋นเชิดใบหน้าเกลี้ยงเกลา บ่นกระปอดกระแปดว่า “เสี่ยวหลาน ข้าจะบอกอะไรให้นะ ต้าไป๋เป็นสุนัขลามก เจ้าต้องอยู่ให้ห่างจากมัน”

“โฮ่ง! ซูเฉี่ยนอวิ๋นใส่ร้ายข้าเช่นนี้ได้อย่างไร!” ต้าไป๋ไม่พอใจขึ้นมาทันที พูดอย่างเต็มปากว่า “ทุกอย่างที่ข้าทำเมื่อเช้านี้ ล้วนเป็นสิ่งที่พี่อันกำชับให้ข้าทำก่อนจะแข็งตัว!”

อันหลิน “…”

จะนึ่งต้าไป๋ดี หรือว่าตุ๋นน้ำแดงดีล่ะ

ซูเฉี่ยนอวิ๋นถลึงดวงตาสีน้ำเงินจนโต พูดอย่างตกใจระคนสงสัยว่า “จริงหรือ”

“แน่นอนสิ! เจ้าคิดว่าข้าเป็นสุนัขพรรค์นั้นหรือ” ต้าไป๋ตอบเป็นจริงเป็นจัง

“เช้านี้ต้าไป๋ทำอะไรหรือ” สวีเสี่ยวหลานถามด้วยความอยากรู้

“คือว่า…” ใบหน้าเนียนนุ่มของซูเฉี่ยนอวิ๋นขึ้นสี กระดากใจที่จะเอื้อนเอ่ย

“ความจริงเป็นเรื่องที่บุรุษทำบ่อยๆ ปกติมาก เจ้าไม่ต้องรู้หรอก”

ต้าไป๋พูดอย่างขอไปที

ซูเฉี่ยนอวิ๋นอ้ำอึ้ง ไม่พูดอะไรต่อ

สวีเสี่ยวหลานได้ยินก็ไม่ซักไซ้ ทุกคนก็คุยเรื่องอื่นกันต่อไป

อันหลินจึงโล่งใจไปเปราะหนึ่ง

นับถอยหลังไปสู่ความตายของเจ้างั่งต้าไป๋ยังเหลืออีกสองวัน…

เวลาก็ยังเดินไม่หยุด

ตกกลางคืนสวีเสี่ยวหลานยังคงลักลอบมากระตุ้นประคำเพลิงเก้าสวรรค์ ให้ความอบอุ่นแก่อันหลิน ร่วมข้ามผ่านราตรีอันเหน็บหนาวยาวนานกับอันหลินไปเงียบๆ

ตอนเช้าต้าไป๋ยังคงให้อันหลินดูหนังสือโป๊ ใช้วิธีกระตุ้นเลือดลมแห่งสกุลไป๋รักษาอันหลินที่แข็งตัวเช่นเดิม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน