ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 312

ต้าไป๋ถูกอันหลินซัดจนเป็นหมาตาย

ภายใต้การวิงวอนร้องขอนับครั้งไม่ถ้วนของมัน ในที่สุดความคิดที่อยากจับมันกินของอันหลินก็หายไป

ทุกคนเห็นอันหลินกระปรี้กระเปร่าปานนี้ต่างก็โล่งใจ ใบหน้าฉายความปลื้มใจ

จัดการต้าไป๋ให้อยู่ในสภาพนี้ได้ ดูท่าทางอันหลินจะแข็งแรงมีชีวิตชีวาแล้ว!

ด้วยเหตุนี้มื้อค่ำของทุกคนจึงเปลี่ยนจากกินเนื้อสุนัขเป็นเนื้อวัว แถมยังจัดปิ้งย่างกลางแจ้งบนยอดเขายามราตรีอีกด้วย ทุกคนต่างก็สนุกสนานกันอย่างยิ่ง

รุ่งเช้าวันต่อมา เป็นวันที่สมาชิกทีมจะไปรวมตัวกันที่เขาฉางไป๋

ต้าไป๋ไม่มีป้ายหยก อันหลินจึงสั่งให้มันอยู่เฝ้าประตูเขาเป่ยอู้

ก่อนออกเดินทาง อันหลินยังโทรหาหลิวเชียนฮ่วน ถังซีเหมิน หูก้วน เหยาหมิงซี เถียนหลิงหลิงและพญางูขาว เตือนให้พวกเขามารวมตัวกันที่บ่อสวรรค์

จากนั้นเขาก็ขี่ก้อนอิฐลอยขึ้น มุ่งหน้าสู่เขาฉางไป๋พร้อมกับพวกสวีเสี่ยวหลาน

ณ เทือกเขาฉางไป๋

มนุษย์ที่สวมชุดคลุมสีแดงบดบังรูปร่างหน้าตากำลังโลดแล่นในผืนป่า

จู่ๆ ก็มีมนุษย์ชุดแดงคนหนึ่งหยุดฝีเท้าโดยพลัน

“ท่านดุค เป็นอะไรไป” หญิงชุดแดงอีกคนเอ่ยถาม

“มีหมาป่า” ชายที่ชื่อดุคกางแขนหนึ่งข้าง หอกโลหิตด้ามหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือ

พลังปราณฟ้าดินถูกหอกโลหิตชักนำ แมกไม้ก็พลันเปี่ยมด้วยความเย็นยะเยือกคาวเลือดขึ้นมา

ขณะเดียวกัน กลิ่นอายแห่งความอันตรายก็เริ่มคืบคลานเข้ามาหาทั้งสามที่เป็นศูนย์กลางจากทุกสารทิศ เงาดำทะมึนก่อตัวรอบกาย ทุกเงาล้วนแฝงด้วยกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่อย่างยิ่ง

“เผ่าพันธุ์ผีดูดเลือดที่โสมม ไสหัวออกไปจากเทือกเขาแห่งนี้!” เสียงที่ทรงพลังดังขึ้น

หมาป่าตัวเขื่องขนาดสามจั้งตัวหนึ่งปรากฏตัวกลางฝูงหมาป่า นัยน์ตาสีทองจ้องทั้งสามที่ถูกล้อมเขม็ง ประดุจอสูรบรรพกาล เต็มไปด้วยความน่ายำเกรง

“เผ่าหมาป่าอนธการ ข้าจำได้ว่าถิ่นของพวกเจ้าคือธารน้ำแข็งไซบีเรียไม่ใช่หรือ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้พวกข้าออกไป” ดุคเอ่ยด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

“ฮ่าๆ ๆ เทือกเขาฉางไป๋เป็นส่วนหนึ่งของเผ่าหมาป่าอนธการมาแต่โบราณ อย่ามาพูดพล่ามกับข้า ให้เวลาพวกเจ้าสิบวินาที จะไปหรือตาย!” จ่าฝูงแสยะยิ้ม

ดุค “…”

เขาลูบชุดคลุมสีแดงเล็กน้อย “ท่าทางจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว”

ครืน คลื่นโลหิตมหาศาลที่แฝงกลิ่นอายกัดกร่อนเสื่อมโทรมแผ่กระจายไปทั่วทุกหัวระแหงทันใด ทุกแห่งหนที่มันผ่านพืชพรรณแห้งเหี่ยว แผ่นดินรกร้าง

“หึๆ…วันนี้ข้าจะกินพวกเจ้าเป็นยาบำรุงสักหน่อย!”

จ่าฝูงยิ้มชั่วร้าย บาเรียสายลมสีดำปกคลุมทั่วร่าง กรงเล็บสีนิลแหวกคลื่นโลหิต ปะทะกับหอกโลหิตของดุค

ตูม การปะทะอย่างแรงก่อเกิดพายุหมุน ทำให้ต้นไม้ในรัศมีร้อยจั้งเอนราบไปกับผิวดิน

สุดท้ายศึกสะท้านฟ้าครั้งนี้ก็ปะทุกลางพงไพรที่ห่างไกลไร้ผู้คน

ขณะเดียวกัน นินจาและองเมียวจิจากแดนอาทิตย์อุทัย นักรบกลายพันธุ์จากพญาอินทรี เผ่านักเวทที่ปลีกวิเวกต่างก็พากันลักลอบเข้ามาในเทือกเขาฉางไป๋ แอบจับตาดูอัญมณีแห่งเทือกเขาฉางไป๋แล้วเช่นกัน

การเคลื่อนตัวของพลังปราณฟ้าดินกว้างขวางเหลือเกิน ไม่เพียงทำให้นักพรตภายในแผ่นดินอลหม่าน แม้แต่เหล่านักพรตต่างชาติก็พากันเดินทางมาสำรวจ

นักพรตของแต่ละสำนักบำเพ็ญเซียนเคลื่อนไหวกันระนาว แถบเทือกเขาฉางไป๋กลายเป็นสมรภูมิรบของเหล่าอิทธิพลใหญ่ไปแล้วอย่างสิ้นเชิง

ขุมทรัพย์ยังไม่ปรากฏ สงครามก็เปิดฉากแล้ว

สำหรับนักพรตภายในประเทศแล้ว ขอแค่มีอิทธิพลต่างแดนโผล่มาที่นี่ ล้วนแต่ไม่มีเจตนาดี จะแย่งชิงขุมทรัพย์กับพวกเขา จึงสู้ทันทีที่เจอ!

และอิทธิพลระหว่างแต่ละประเทศก็คิดเช่นเดียวกัน แต่ปกติพวกเขามักจะยับยั้งชั่งใจ ดักซุ่ม ไม่มุทะลุเลือดร้อนเหมือนเผ่าหมาป่าอนธการ ปะทะตั้งแต่พบหน้ามีจำนวนน้อย

ในปากปล่องภูเขาไฟที่มีสิบหกยอดเขาห้อมล้อม มีทะเลสาบเขียวมรกตประดับอยู่ใจกลางขุนเขา

มันนี่แหละบ่อสวรรค์แห่งเขาฉางไป๋ที่มีชื่อกระฉ่อนทั้งในและนอกประเทศ

บัดนี้ด้วยการเคลื่อนไหวของพลังปราณฟ้าดิน บ่อสวรรค์เขาฉางไป๋ตกอยู่ในสภาวะปิดอย่างเป็นทางการ ระงับไม่ให้นักท่องเที่ยวเข้าเป็นอันขาด

บนเวหา พลันก็มีลำแสงสี่เส้นพุ่งลงจากฟ้า ทะยานลงริมบ่อสวรรค์

พวกเขาคืออันหลิน สวีเสี่ยวหลาน ซูเฉี่ยนอวิ๋นและเซวียนหยวนเฉิงที่มุ่งหน้ามาจากเขาเป่ยอู้นั่นเอง

“โอ้โฮ ทิวทัศน์ที่นี่งดงามไม่หยอก”

ซูเฉี่ยนอวิ๋นกะพริบดวงตาคู่งาม เอ่ยปากอุทาน

“อืม ทิวทัศน์ไม่เลวจริงๆ เรารอพวกเขาที่นี่แล้วกัน!” อันหลินปัดมือเล็กน้อยแล้วนำทุกคนนั่งลง

เซวียนหยวนเฉิงกวาดมองรอบข้างอย่างหวาดระแวง “มีนักพรตซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆ เยอะเลย”

“ไม่เป็นไร ความผิดปกติของเขาฉางไป๋ย่อมต้องดึงดูดนักพรตคนอื่นอยู่แล้ว ขอแค่พวกเขาไม่รบกวนพวกเราเป็นพอ” อันหลินกลับทำหน้าไม่ยี่หระ

“คนเยอะเกิดปัญหาได้ง่าย ข้าวางค่ายกลป้องกันบริเวณรอบๆ หน่อยดีกว่า” เซวียนหยวนเฉิงมีนิสัยค่อนข้างระแวดระวังจึงโพล่งขึ้นมาทันที

“ข้าเอาด้วย!” พรสวรรค์ทางด้านค่ายกลของสวีเสี่ยวหลานนับว่าไม่เลว ว่างเว้นไม่มีอะไรทำ จึงช่วยวางค่ายกลกับเซวียนหยวนเฉิงด้วย

จากนั้นก็เหลือแค่อันหลินกับซูเฉี่ยนอวิ๋นที่นั่งสบายอยู่อีกมุม

ซูเฉี่ยนอวิ๋นเงียบมาก เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว จึงนั่งสมาธิกำหนดลมหายใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน