ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 317

คาคาชิก็ถูกบีบคั้นจนมีน้ำโหแล้วเช่นกัน มือถือดาบนินจาเริ่มประมือกับเฉินจิ่งเทียนแล้ว

โจนินสองคนก็ร่วมรบด้วยเช่นกัน ใช้คาถาทั้งหลายแหล่บ่อยครั้ง อาศัยช่องโหว่โจมตีเฉินจิ่งเทียน

ไม่คิดว่าเฉินจิ่งเทียนจะเคลื่อนใบมีดยังเหลือที่ว่าง[1] อาศัยเพียงเพลงกระบี่ที่ประณีตยิ่ง แต่ก็กำราบคาคาชิได้อยู่หมัด

“บัดซบ ทั้งๆ ที่มีสมญานามว่ายอดอัจฉริยะด้านยันต์ในแดนมังกรแท้ๆ ทำไมเพลงกระบี่ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้!” คาคาชิยิ่งสู้ก็ยิ่งตกใจ เขาถูกลำแสงมากมายหลายเส้นพันธนาการ ประหนึ่งติดอยู่ในโคลนตม แม้แต่การเอาตัวรอดยังเป็นความเพ้อฝัน

เฉินจิ่งเทียนยิ้มบางๆ แม้จะอ้วนแต่ก็ฝันอยากเป็นเซียนกระบี่

ที่เขามีฉายาว่ายอดอัจฉริยะด้านยันต์ มันเป็นเพราะตอนที่เก็บตัวอยู่ในบ้าน จึงวาดยันต์แก้เบื่อเพราะไม่มีอะไรทำ ได้รับคำชื่นชมจากอาจารย์โหยวมู่ก็เท่านั้น แม้พรสวรรค์ด้านยันต์จะสูงมาก แต่สิ่งที่เขาชอบที่สุดยังคงเป็นกระบี่ สิ่งที่ถนัดที่สุดก็เป็นกระบี่อยู่ดี!

“เอากระบี่ไปกิน มังกรคู่เริงมุก!”

เฉินจิ่งเทียนกระดกปลายกระบี่ มังกรวารีเก้าตัวพุ่งหวีดหวิวออกมาจากตัวชายหนุ่ม

คาคาชิสะดุ้งทันใด มังกรคู่เริงมุกไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงเป็นมังกรเก้าตัวไปได้ล่ะ

ชั่วขณะที่เขาถอยกรูด ใช้ดาบนินจาฟันมังกรวารีจนแหลกสลาย แต่กลับไม่เห็นเงาของเฉินจิ่งเทียน

คาคาชิหวาดระแวงขึ้นมาทันที สอดส่ายสายตาไปทั่ว สุดท้ายก็เห็นหัวหอกของเฉินจิ่งเทียนกำลังจ่อลูกสมุนสองคนของตน คนหนึ่งถูกเฉินจิ่งเทียนฟันเป็นสองซีก อีกคนก็ถูกยันต์พันธนาการแล้ว

คาคาชิระเบิดโทสะ “บากะ!”

จากนั้นเขาก็หันหลังวิ่งหนีทันที!

ใช่แล้ว เขากำลังล่าถอยอย่างมีชั้นเชิง

สมุนถ่วงฝีเท้าของจอมอ้วนคนนั้นไว้แล้ว เขาจะทรยศต่อการพลีชีพของสมุนไม่ได้!

หลังเฉินจิ่งเทียนสังหารโจนินคนที่สองแล้ว ก็หันหลังมองคาคาชิที่หนีเตลิดไปไกล ใบหน้าฉายรอยยิ้มเย้ยหยัน “คิดว่าแกจะหนีรอดจริงๆ งั้นเหรอ”

คาคาชิคิดว่าตัวเองหนีเอาชีวิตรอดแล้ว แต่ทันใดนั้น มิติก็เริ่มบิดเบี้ยว

เอ๊ะ เราคิดไปเองเหรอ

เขาเหลียวหลังมองด้านหลัง เห็นลำแสงสีน้ำเงินประดุจจันทร์เสี้ยวอันงดงาม

ความหนาวเหน็บจากความตายผุดวาบขึ้นในใจ ทำเอาเขาสั่นระริก

เสี้ยววินาทีต่อมา วงล้อแสงนั่นก็อันตรธานหายไป

พูดให้ถูกก็คือ กงจักรแสงจันทร์อาวุธเซียนเข้าประชิดแผ่นหลังเขาแล้ว

คาคาชิดคิดไม่ถึงเลยว่า ตัวเองที่องอาจหาญกล้ามาทั้งชีวิต ท้ายที่สุดจะตายโดยที่ไม่รู้ตัวเช่นนี้

กงจักรแสงจันทร์สีน้ำเงินกลับมาหาซูเฉี่ยนอวิ๋น หมุนรอบเอวคอดของนางราวกับเป็นภูต

เลือดย้อมบ่อสวรรค์ ผู้แข็งแกร่งนับไม่ถ้วนสิ้นชีพกันระนาว

และผู้ที่ควบคุมสงครามครั้งนี้คือ นักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณห้าคนนั้น

เผ่าพันธุ์ผีดูดเลือด เผ่าหมาป่าอนธการ นินจา เผ่านักเวท นักรบกลายพันธุ์ รวมถึงผู้แข็งแกร่งต่างชาติที่กระจัดกระจายที่เหลือ ล้วนพินาศย่อยยับเกือบทั้งหมด!

นักพรตอื่นๆ ที่อดใจไม่จู่โจมยืนอยู่ที่เดิม ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง มองห้าคนบนผิวทะเลสาบด้วยความเคารพนับถือดุจเป็นทวยเทพ

องเมียวจิจากแดนอาทิตย์อุทัยที่อยู่ในพงไพรสั่นเทิ้ม สุดท้ายก็ทอดถอนหายใจอย่างจนใจ

“นักพรตแดนมังกรนี่มันเสือหมอบมังกรซ่อนชัดๆ…พวกเราถอย!”

หลังลูกบอลสีขาวบันทึกข้อมูลอันน่าตะลึงบางส่วนแล้ว ก็เริ่มบินกลับอเมริกา ภายในฝ่ายยุทธศาสตร์ลับแห่งหนึ่ง แต่ละคนจ้องข้อมูลที่ถูกส่งกลับมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

ผู้แข็งแกร่งหลายคนที่อดใจไม่ลงมือทั้งหลายพากันล่าถอย นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถแตะต้องได้อีกต่อไป

พวกเขาได้รู้จักด้านใหม่ของนักพรตแดนมังกร หากจะให้นิยามด้วยคำพูดจริงๆ ละก็ คงเป็นน่ากลัวเหลือเกิน!

ศึกนี้สะเทือนขวัญพวกเขามากเกินไป นักพรตแดนมังกรล่วงเกินไม่ได้เด็ดขาด! มันจะกลายเป็นกฎเหล็กของพวกเขา ไม่อย่างนั้นไม่แน่ว่านักพรตระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณอาจมาบั่นหัวบรรพบุรุษของคุณก็ได้…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน