ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 318
ภายในความมืด อันหลินสัมผัสได้ว่า มีมือเล็กๆ อบอุ่นกำลังแตะหน้าผากของตน
ร่างของเขาโอนเอนไปตามแผ่นไม้ใต้ฝ่าเท้า ได้ยินเสียงล้อกลิ้งและเสียงเกือกม้า
พิลึกชะมัด!
อันหลินได้สติ ลืมตาโดยพลันแล้วลุกพรวดขึ้นนั่ง
“กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องนิ่มนวลของหญิงสาวดังขึ้นข้างกาย จากนั้นมือชักกลับไปราวกับถูกไฟช็อต ดวงตาเบิกกว้างจ้องอันหลินไม่วางตา
“คนเฝ้าสุสานเหรอ” อันหลินก็เห็นหญิงชุดขาวคนนั้นเช่นกัน จึงเอ่ยถาม
“เจ้า…พูดอะไรน่ะ” หญิงสาวพูดอย่างตื่นตระหนก
อันหลินได้สติทันใด เมื่อครู่เขาใช้ภาษาบรรพกาล แต่หญิงสาวคนนี้ใช้ภาษาจีนกลาง
“เจ้าเป็นคนเฝ้าสุสานเหรอ” อันหลินถามอีกครั้งด้วยภาษาจีนกลาง
หญิงสาวชะงักเมื่อได้ฟัง “เจ้าพูดเรื่องอะไรน่ะ ข้าเป็นหมอ!”
“ฮะ” อันหลินกะพริบตาปริบๆ
เขากวาดสายตามองรอบข้าง มันเป็นทะเลทรายเวิ้งว้าง กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา สามารถมองเห็นอินทรีโบยบินบนฟากฟ้า พระอาทิตย์ลอยเด่นกลางนภา แสงแดดเจิดจ้าอย่างยิ่ง
เบนสายตากลับมาที่เดิม เขากำลังนั่งอยู่บนรถม้าเปิดประทุน
รอบข้างมีฝูงม้าที่รูปร่างค่อนข้างกำยำ พวกมันกำลังลากสินค้าหลายลำรถ และมีคนที่เหน็บกระบี่ไว้ข้างเอวหลายสิบคนขี่ม้าขนาบข้าง
ทิวทัศน์แบบนี้…สุสานเหรอ
อันหลิน “…”
เขาหายใจดังเฮือก เอ่ยถามด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดว่า “แม่นาง ไม่ทราบว่าที่นี่ที่ไหน”
“อ้อ ที่นี่คือทะเลทรายเมฆลอย!” หญิงชุดขาวตอบ
มุมปากของอันหลินกระตุกยิกๆ “แผ่นดินบรรพกาลเหรอ”
หญิงชุดขาวขมวดคิ้วมุ่น มองอันหลินอย่างขึงขัง “เจ้าดูแปลกๆ นะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่หรือไม่ ดินแดนของเราชื่อว่าแผ่นดินปราณสงคราม แผ่นดินบรรพกาลคืออะไร”
อันหลินมองหญิงคนนั้นแล้วหัวเราะเฝื่อนๆ
แผ่นดินปราณสงครามงั้นเหรอ
ความฝันมันช่างสมจริงอะไรขนาดนี้ ภาพลวงตาสินะ
ของปลอม ของปลอมแน่ๆ!
แหวนมิติของเขาสว่างวาบ กระบี่พิชิตมารปรากฏในมือ
“ในเมื่อเป็นความฝัน งั้นก็ตื่นเดี๋ยวนี้!”
อันหลินตะโกนลั่น เงื้อกระบี่พิชิตมารฟันแขนของตนทันที!
“กรี๊ด! เจ้าทำอะไรน่ะ!” หญิงชุดขาวเบิกตากว้าง กรีดร้องเสียงหลง
จากนั้นเลือดก็สาดกระจายเต็มใบหน้านาง
“ซี๊ด!”
อันหลินกัดฟันกร่อด มองรอยแผลบนแขนแล้วหายใจดังเฮือก ความเจ็บปวดรวดร้าวแล่นริ้วไปทั่วร่าง
“บัดซบ! ไม่ใช่ความฝันเหรอ!”
เขามองแขนตัวเองด้วยความงุนงง สมองลืมครุ่นคิดไปชั่วขณะ
“ไป๋ซูเยี่ยน เจ้าเป็นอะไร” ชายคนหนึ่งพุ่งเข้ามา เห็นเลือดบนใบหน้าของหญิงสาว กำลังจะเดือดดาล แต่เมื่อเห็นรอยแผลบนท่อนแขนของอันหลินก็อดชะงักไม่ได้
“ไม่เป็นไร เพียงแค่อารมณ์ของชายคนนี้ไม่ค่อยคงที่ เมื่อครู่ชักกระบี่ฟันตัวเอง” หญิงสาวรีบชี้แจงเป็นพัลวัน
ชายหนุ่ม “…นี่น่ะหรือไม่เป็นไร เกิดเจ้าบ้านี่ใช้กระบี่ฟันเจ้าจะทำอย่างไร”
ไป๋ซูเยี่ยน “…”
จู่ๆ นางก็เถียงไม่ออก แถมยังเบนสายตามองชายหนุ่มตรงหน้าราวกับเห็นด้วยเป็นอย่างมาก
อันหลินก็มองนางเช่นกัน ยื่นแขนที่เลือดออกพลั่กไปตรงหน้านาง พูดอย่างจริงจังว่า “ได้ยินว่าเจ้าเป็นหมอ ช่วยจัดการให้ข้าหน่อยสิ”
ไป๋ซูเยี่ยน “…”
ชายหนุ่มแปลกหน้าเริ่มตวาดขึ้นมาอีกแล้วว่า “บอกแล้วว่าอย่าช่วยคนที่ไม่รู้ที่มาสุ่มสี่สุ่มห้า แต่เจ้าก็ไม่ฟัง เพิ่มภาระให้คณะพ่อค้าอย่างเราไม่ใช่หรือไง ตัวถ่วงทั้งเปลืองอาหาร เปลืองยา…”
“พอได้แล้ว! ถ้าเจ้าไม่พอใจ ก็โยนข้าลงจากรถม้าไปเลยดีกว่า!”
ไป๋ซูเยี่ยนทำหน้านิ่ง ตะคอกแทรกออกไป
ชายหนุ่มแปลกหน้าชะงัก มองอันหลินด้วยใบหน้าที่ถมึงทึง จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อ ใบหน้าบูดบึ้งผละออกไป
คณะพ่อค้ามีหมอแค่คนเดียว เป็นสายอาชีพที่หายาก หากทิ้งนางไว้ที่นี่จริง ถ้าคณะพ่อค้าถูกสัตว์ประหลาดในทะเลทรายทำร้ายจนบาดเจ็บ จะไม่มีใครรักษา
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม