ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 326

เขาซินจิ้ง เขาเทวะที่เลื่องชื่อลือชาในแผ่นดินปราณสงคราม

แร่หินล้วนเกลี้ยงเกลาเป็นพิเศษ ประหนึ่งหยกที่มีคุณภาพที่สุด

กลางขุนเขามีทะเลสาบใสสะอาดเป็นสีคราม มองไกลๆ ดุจเพชรสีน้ำเงินที่งดงามก็ไม่ปาน

สิ่งที่ควรค่าให้เอ่ยถึงก็คือ ที่นั่นมีปราณสงครามหนาแน่นอย่างยิ่ง ระดับความเข้มข้นสูงกว่าด้านนอกถึงสิบกว่าเท่า ที่นี่จึงกลายเป็นเขตหวงห้ามสำหรับการบำเพ็ญเพียรของจักรพรรดิซวีหมิง คนทั่วไปไม่มีสิทธิ์เข้า

ราตรีกาลดวงดาวพร่างพราย รอบข้างเงียบสงัด

ร่างสีดำหกร่างค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้เขาเทวะอันมโหฬารช้าๆ

“เอาละ ที่นี่เป็นรอบนอกของเขตหวงห้ามแล้ว พวกเรารอกันที่นี่แหละ”

เมื่อมาถึงบริเวณรอบนอก แววตาของอันหลินยังคงขาวโพลน แผ่กระแสพลังงานออกไปสามทาง แบ่งออกเป็นสามตำแหน่งกลางอากาศที่ต่างกันออกไป มิติเริ่มเกิดริ้วคลื่นเป็นระลอกๆ จากนั้นก็แตกออกเป็นรู

พรึ่บ…

มวลน้ำก่อตัวกลางอากาศ จากนั้นก็กลายเป็นร่างของอันหลิน

พวกซูเฉี่ยนอวิ๋นเพิ่งเคยเห็นคาถาวารินแยกร่างของอันหลินเป็นครั้งแรก เมื่อเห็นร่างที่เหมือนราวกับแกะ ใบหน้าก็อดตกตะลึงไม่ได้

“ตอนนี้ข้าอยู่ในระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลาย จะใช้คาถาวารินแยกร่างได้ครึ่งชั่วยาม มีพลังหนึ่งในสิบของร่างจริง” อันหลินหมายเลขสองฉีกยิ้มแล้วพูดกับทุกคน

เซวียนหยวนเฉิงพยักหน้า จากนั้นก็สวมแหวนมิติวงหนึ่งใส่นิ้วของอันหลินหมายเลขสอง กำชับว่า “ต้องยืนยันเป้าหมายแล้วค่อยเข้าใกล้ จากนั้นจู่โจม อุณหภูมิของศูนย์กลางการระเบิดน่ากลัวที่สุด”

อันหลินหมายเลขสองยิ้มอย่างมั่นใจ “ข้าจัดการ ทุกคนไม่ต้องห่วง รอข่าวดีจากข้าได้เลย!”

จากนั้นเขาก็ขี่กระบี่ไม้เหาะเข้าไปในเขาซินจิ้ง แผ่นหลังยรรยงเด็ดเดี่ยว

สวีเสี่ยวหลานเผลอท่องกลอนออกมาว่า “วายุเอ๋ยพัดโบกเย็นเยียบ สายธาราอันหนาวเหน็บ ถึงกาลคราวผู้กล้าจากไปพลัน ดวงชีวันคงลาลับไม่กลับเอย”

หูก้วนกับเหยาหมิงซีดวงตาเป็นประกาย “ไม่คิดเลยว่าร่างแยกของพี่อันก็ยังเท่เหมือนเดิม ชอบจังเลย!”

อันหลินสะดุ้งโหยงโดยพลัน เปลี่ยนประเด็นทันที “พวกเราเว้นระยะห่างไว้หน่อยดีกว่า ตรงนี้อันตรายเกินไป”

ทุกคนต่างก็คิดว่ามีเหตุผล อาวุธสังหารระดับทำลายล้างโลกาเช่นนี้ หลบให้ไกลหน่อยก็ไม่เสียหาย

ขณะเดียวกัน ณ ตำหนักเก่าแก่หลังหนึ่งริมทะเลสาบอันงดงามของเขาซินจิ้ง

ชายวัยกลางคนหน้าตาหล่อเหลา มีจุดสีแดงกลางหน้าผากกำลังนั่งอยู่บนเบาะนั่งที่สานด้วยหญ้าศักดิ์สิทธิ์

พลันก็มีลำแสงสีขาวเส้นหนึ่งกะพริบกลางนภาประหนึ่งฝนดาวตก

ชายหนุ่มลืมตาขึ้น มือหนึ่งกดฝักกระบี่บนหน้าตักไว้ หากว่าเกิดเหตุไม่คาดฝัน กระบี่แสงนิลหนึ่งในห้าอาวุธเทวะจะออกจากฝัก เขมือบทุกสรรพสิ่งโดยไม่ปรานี

สิ่งที่ปรากฏตรงเบื้องหน้าของชายหนุ่ม เป็นชายวัยกลางคนที่รูปโฉมค่อนข้างสง่างาม สวมชุดสีม่วง

“ฮ่าๆ ๆ น้องซวีหมิง ไม่พบกันเสียนาน” ชายชุดม่วงหัวเราะร่า ทักทายชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสนิทสนม

ชายหนุ่มเบิกตาเล็กน้อย เอ่ยเสียงเรียบว่า “จื่อหยาง เจ้ามาทำอะไรที่นี่”

“ข้ามาชมศึกไม่ได้หรือ” ชายชุดม่วงหย่อนตัวนั่งลงอย่างไม่ยี่หระ นั่งตรงหน้าชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

จักรพรรดิซวีหมิงขำเบาๆ “ชมศึกที่คาดเดาผลลัพธ์ได้ มันไม่ใช่นิสัยของเจ้านี่นา หรือ…เจ้าคิดว่าข้าจะแพ้”

“เหอะ น้องซวีหมิง นี่เจ้าพูดอะไรกัน ข้าเพียงกลัวว่าเมื่อถึงตอนนั้นเจ้าจะพลั้งมือสังหารสองคนนั้นต่างหาก” จักรพรรดิจื่อหยางรีบแย้งเป็นพัลวัน

“เอ๊ะ พวกเขาไม่สมควรตายหรือ” จักรพรรดิซวีหมิงมองชายคนตรงหน้า เสียงค่อยๆ ต่ำลง

จักรพรรดิจื่อหยางโบกมือปัดๆ เก็บสีหน้าเหลาะแหละ พูดอย่างจริงจังว่า “พวกเขาอยู่ในจักรวรรดิอ้าวซินนี่แหละ ข้าไม่เชื่อว่าข้อมูลที่ข้ารู้ เจ้าจะไม่รู้ พวกเขาอาจจะเป็นคนต่างแดน รอดย่อมมีประโยชน์กว่าตาย อีกอย่าง…เจ้าไม่อยากก้าวไปอีกขั้นหรือ”

จักรพรรดิซวีหมิงยังคงนิ่งเฉย พูดอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “หากข้าต้องการข้อมูล ค้นจิตโดยตรงก็สิ้นเรื่อง หากไม่ใช่พวกเดียวกัน จิตใจย่อมแตกต่าง ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะกำเริบเสิบสาน ทำอะไรตามใจชอบได้ ข้าควรทำให้พวกเขารู้ว่า ใครกันแน่ที่เป็นใหญ่ที่นี่!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน