ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 327

“โลกาจะพินาศแล้วหรือ”

มีคนมองลูกไฟที่อยู่ไกลโพ้น และเถ้าธุลีที่ปกคลุมทั่วนภาด้วยความอึ้ง

“นี่มันอานุภาพแห่งสวรรค์ สวรรค์ลงทัณฑ์!”

“จักรพรรดิซวีหมิงอยู่บนเขาซินจิ้งไม่ใช่หรือ งั้นเขา…”

“เขาต้องทำเรื่องขาดสติอะไรเป็นแน่ ถึงทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่!”

พลังทำลายล้างที่น่ากลัวของระเบิดไฮโดรเจน เหนือกว่าที่ประชาชนในแผ่นดินปราณสงครามคิดไว้เป็นอย่างมาก

พวกเขามองเหตุการณ์ที่มหัศจรรย์ สิ่งที่หลงเหลือในใจมีเพียงความยำเกรงและหวาดกลัวอย่างเต็มเปี่ยม

อันหลินกับเหล่าสมาชิกคนอื่นๆ ก็มองความสุนทรีที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและการทำลายล้าง

พวกเซวียนหยวนเฉินทราบจากปากอันหลินแล้วว่า จักรพรรดิจื่อหยางก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน นี่มันปาหินก้อนเดียวได้นกสองตัวชัดๆ ถือเสียว่าจักรพรรดิจื่อหยางคนนั้นดวงซวย มาเวลาไหนไม่มา แต่มาเวลานี้

“ระเบิดไฮโดรเจนมีอานุภาพรุนแรงเช่นนี้ พวกเขาน่าจะถูกระเบิดไม่เหลือแม้แต่ซากแล้วกระมัง” หูก้วนเพิ่งเคยเห็นอาวุธสังหารของโลกเป็นครั้งแรก อานุภาพของมันทำให้เขาครั่นคร้ามเหลือเกิน

เหยาหมิงซีก็ยืนตะลึงพรึงเพริดอยู่ข้างๆ ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

อันหลินกลับส่ายหน้าเมื่อได้ฟัง เขาไม่เคยลืมว่านางพญามดหนีออกมาอย่างไรในสงครามเผ่าพันธุ์มดครั้งนั้น

อย่าดูถูกยอดฝีมือไม่ว่าหน้าไหนก็ตาม ไพ่ตายที่พวกเขามี มีความเป็นไปได้สูงว่าอาจจะพลิกทุกอย่างให้กลับตาลปัตรได้

“อย่าชะล่าใจ พวกเขาแข็งแกร่งขนาดนั้น ต้องไม่ตายแน่นอน!” อันหลินโต้แย้งได้จังหวะพอดี

การโต้แย้งไม่มีประโยชน์ ลูกไฟสีขาวพุ่งออกจากศูนย์กลางของระเบิดประหนึ่งฝนดาวตก

มีร่างปรากฏตัวเหนือพสุธาที่รกร้างเปล่าเปลี่ยว กำลังหายใจหอบ

คนคนนั้นคือจักรพรรดิจื่อหยางที่เดินทางไกลมาจากจักรวรรดิรุ้งอุดรนั่นเอง เขาในตอนนี้ถูกระเบิดจนเหลือเพียงกางเกงในที่ทำจากวัสดุทนทาน ส่วนที่มีกล้ามเนื้อแน่นปึกกลายเป็นสีแดงฉาน บางจุดไหม้เกรียมไปแล้ว

“ไม่คิดเลยว่าจักรพรรดิจื่อหยางอย่างเรา จะมีวันที่ถูกเปลวไฟคลอกจนเจ็บหนักด้วย”

“โชคดีที่เรามีเพลิงสุริยะ ผสานเพลิงด้วยเพลิง ลดทอนความรุนแรง ไหนจะมีกระจกเอกภพอาวุธเทวะที่ได้มาจากลู่เจ๋ออวี่อีก ไม่อย่างนั้นคงรอดพ้นได้ยากแล้ว”

จักรพรรดิจื่อหยางทอดมองภาพเหตุการณ์ดุจวันโลกาวินาศตรงหน้า พึมพำด้วยความหวาดผวา

“เอ๊ะ เจ้าไม่ได้มีแค่เพลิงเทวะ มีอาวุธเทวะด้วยหรือ ช่างเป็นความโชคดีที่ไม่คาดฝันจริงๆ!”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำเอาจักรพรรดิจื่อหยางตกใจจนสะดุ้งโหยง

เขาหันหลังกลับ เห็นหกร่างปรากฏกายตรงเบื้องหน้าของเขา

คนที่อยู่ข้างหน้าสุด เป็นชายที่ทำให้เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เคียดแค้นจนอยากจะฆ่าให้ตายทั้งเป็น

“เจ้า อันหลิน! เจ้าใช้คาถาอาคมอะไร!” จักรพรรดิจื่อหยางตะโกนถามทันทีที่เห็นอันหลิน

“ไร้อารยธรรม น่ากลัวเสียจริง ข้าใช้เทคโนโลยีแท้ๆ” อันหลินยิ้มบางๆ ปล่อยต๋าอีกับต๋าเอ้อร์ออกจากแหวนมิติ “หากเจ้าไม่พอใจ ข้ายังให้เจ้าลิ้มลองพลังของเทคโนโลยีอีกประเภทได้นะ”

จักรพรรดิจื่อหยางชะงัก มองกันดั้มสีเงินระยิบระยับสองตัวด้วยความรู้สึกที่พรั่นพรึง

ช่วยไม่ได้ กลัวระเบิดไฮโดรเจนจนขึ้นสมองแล้ว

นี่น่ะหรือเวทมนตร์คาถาที่มีชื่อว่า ‘เทคโนโลยี’ น่ากลัวยิ่งนัก!

“ว้าย! ไยจักรพรรดิสงครามคนนี้ถึงได้เปลือยกายล้อนจ้อน ต่ำทรามนัก!” สวีเสี่ยวหลานเมื่อเห็นจักรพรรดิจื่อหยางที่เหลือเพียงแค่กางเกงใน ก็เผลอเอ็ดออกมาอย่างอดไม่ได้

คนที่ไม่เคยเห็นอะไรอล่างฉ่างอย่างซูเฉี่ยนอวิ๋นถึงกับยกมือปิดตา ใบหน้าแดงก่ำ

จักรพรรดิจื่อหยางเห็นเช่นนั้นก็แน่นหน้าอกโดยพลัน กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ในใจเหมือนมีฝูงสัตว์นับหมื่นตัววิ่งห้อผ่านไป

ระยำเอ๊ย! เสื้อผ้าของข้าถูกพวกเจ้าระเบิดจนไม่เหลือ พวกเจ้ายังจะมาหาว่าข้าทำตัวอนาจารอีก

สวรรค์ยังมีความยุติธรรมอยู่หรือไม่!

“กระจกในมือซ้ายของเจ้าใช่กระจกเอกภพอาวุธเทวะใช่ไหม ไม่อยากตายก็ส่งมา!” นัยน์ตาอันหลินวาวโรจน์ เพ่งพิศกระจกสีขาวดำในมือของจักรพรรดิจื่อหยางตั้งนานแล้ว

“ยอดเลย ข้ายังไม่ได้ถือสาเอาความ แต่พวกเจ้ากลับเหยียบจมูกข้าเสียแล้ว หยามกันเกินไปแล้ว!” จักรพรรดิจื่อหยางตวาดลั่น พลังอันน่ากลัวเกลือกกลิ้งดุจผืนทะเลคลั่ง แผ่ออกไปกดดันพวกอันหลิน

“ตอนนี้เจ้าไม่มีทางเลือก!”

อันหลินก็แผดเสียงดังเช่นกัน เริ่มแผ่พลังออกไปเช่นกัน

ขณะเดียวกัน สวีเสี่ยวหลาน ซูเฉี่ยนอวิ๋น เซวียนหยวนเฉิง เหยาหมิงซี และหูก้วนก็แผ่พลังออกไปเช่นกัน พุ่งออกไปจู่โจมจักรพรรดิจื่อหยาง

จักรพรรดิจื่อหยางบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว อย่างมากก็สำแดงได้เพียงพลังระดับอริยะสงครามขั้นสูงเท่านั้น ตอนนี้พลังของตนถูกพลังของทั้งหกคนบดขยี้ในพริบตา แตกสลายอย่างสิ้นเชิง พลันเลือดลมก็ปั่นป่วน เขากระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

“ให้เวลาเจ้าใคร่ครวญสิบวินาที หากไม่ส่งกระจกเอกภพมาให้ข้า อย่าหาว่าพวกเราโหดเหี้ยม” อันหลินพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

ความดึงดันปรากฏบนใบหน้าของจักรพรรดิจื่อหยางครู่หนึ่ง ทว่าครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติ

“เอาไป!” เขาโยนกระจกเอกภพให้อันหลิน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน