ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 332

เกาะเต่ายักษ์ มังกรบินสีน้ำเงินตัวหนึ่งบินผ่านไป พร้อมกับสายลมที่พัดกรรโชกพาต้นไม้บนธรณีให้หลุดลอยขึ้นมา

“เพลิงไตรวิสุทธิ์!”

เสียงตะโกนดังลั่น ลูกไฟสีทองพุ่งใส่มังกรบินทันที

ความเร็วของลูกไฟถึงขั้นทำให้มังกรบินระดับจักรพรรดิสงครามตั้งตัวไม่ทัน ก็ถูกมันแผ่เป็นวงกลมครอบคลุม ยากจะหลุดพ้นได้

ตูม! ลูกไฟระเบิดโดยพลันด้วยอุณหภูมิที่สูงจนน่ากลัว จากนั้นก็กลายเป็นฝนเพลิงกระหน่ำเทลงมา สวยงามอย่างยิ่ง

ร่างที่สุกได้ที่ร่วงหล่นจากท้องนภา ท่าทางดูยั่วยวนใจ

“สมกับเป็นจักรพรรดิจื่อหยาง วิชาเพลิงของเจ้า เปิดประสบการณ์ใหม่ให้ข้าจริงๆ” อันหลินเอ่ยชมด้วยความดีใจพลางใช้ฝ่ามือดูดร่างของมังกรบินสีน้ำเงิน

จักรพรรดิจื่อหยางไม่อยากพูด เพียงถลึงตาใส่อันหลินก็เท่านั้น

เขาชินกับการใช้คาถาเพลิง ทว่าร่ายคาถาตอนนี้ ก็ทำได้เพียงแสร้งว่ามีเพลิงเทวะเท่านั้น ความอึดอัดใจเช่นนี้ใครเล่าจะเข้าใจ

อันหลินมองมังกรบินใต้ร่างแล้วเผลอเดาะปาก เขาสนใจอาหารในแผ่นดินปราณสงครามเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะสัตว์ระดับจักรพรรดิสงคราม อยากลิ้มลองมานานแล้ว

“มาๆ มากินด้วยกัน!”

เขากระชากปีกมังกรที่สุกแล้วมากินพลางพูดเชิญชวน

รสชาติของปีกมังกรอร่อยไม่หยอก หนังหอมเกรียมกรอบอร่อย เนื้อข้างในเหนียวนุ่ม มีรสหวานปะปน อร่อยจนถอนตัวไม่ขึ้น

จักรพรรดิจื่อหยางก็ไม่เกรงใจ ฉีกขามังกรแล้วลงมือสวาปามทันที

อสูรระดับจักรพรรดิสงคราม ต่อให้ค้นหาทั่วแผ่นดินปราณสงครามก็พบเจอได้ยาก ทั้งคู่กินอย่างอิ่มหนำสำราญ

พระอาทิตย์ค่อยๆ จมลับไปในผิวทะเล ดวงจันทร์ลอยเด่นกลางท้องฟ้ายามรัตติกาล

เกาะเต่ายักษ์เริ่มเงียบสงัด มีเพียงเสียงคลื่นซัดเป็นระลอกๆ ที่ดังต่อเนื่องไม่ขาดสาย

อันหลินเงยหน้ามองพระจันทร์บนเวหา มันขาวนวลกระจ่าง เปล่งแสงเย็นยะเยือก

คล้ายว่าหลายวันมานี้ ดวงจันทร์จะคล้ายคลึงกัน กลมกลึงไม่เว้าแหว่ง ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด

“ไปกันเถอะ เราลงทะเลกัน” จักรพรรดิจื่อหยางโพล่งขึ้นมา

อันหลินพยักหน้า “เจ้านำทางไปเลย”

ฟิ้ว…ฟิ้ว

ลำแสงสองเส้นจมหายไปในท้องทะเล พร้อมกับละอองน้ำสาดกระเซ็น

จักรพรรดิจื่อหยางกระโดดลงน้ำเหมือนแม่หมู กระแทกผิวน้ำจนเกิดริ้วคลื่นลูกใหญ่

อันหลินกระโดดลงน้ำปานนกบินโฉบจิกแผ่วเบา ก่อให้เกิดริ้วคลื่นเบาบาง เห็นได้ชัดว่าใครเหนือกว่ากัน

“เพลิงจันทร์ภฤษฏ์เป็นลูกไฟสีน้ำเงิน การปรากฏและหายไปของมันรวดเร็วยิ่งนัก เจ้าจำต้องรีบกลืนมันให้ไว” จักรพรรดิจื่อหยางกล่าว

ตอนแรกเขาจะพูดว่า ‘ปราบพยศได้ยากยิ่ง’ แต่เมื่อหวนคิดถึงภาพที่อันหลินเขมือบเพลิงสุริยะ ก็กลืนลงท้องไป

อันหลินกวาดตามองรอบกาย ใต้ทะเลมืดมิด หากเปลวไฟปรากฏตัวต้องสะดุดตามากเป็นแน่

ทันใดนั้น ดวงตาของทั้งสองก็เพ่งมองบริเวณหนึ่งพร้อมกัน

ตรงนั้นมีแสงสีน้ำเงินสว่างเจิดจ้า แหวกความมืดมนอันไร้ที่สิ้นสุดของท้องทะเล แลดูโดดเด่นยิ่งนัก

“ไป!”

อันหลินกับจักรพรรดิจื่อหยางพุ่งใส่แสงสีน้ำเงินอย่างไม่ลังเล

ลำแสงสีน้ำเงินถอยกรูดทันใดราวกับสัมผัสได้

ขณะที่อันหลินกับจักรพรรดิจื่อหยางรีบพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วอย่างยิ่งยวดนั้น บริเวณนั้นก็เหลือเพียงควันของเพลิงสีเงินเบาบาง ไม่นานก็ถูกความมืดมิดกลืนกิน

“คุณพระ อันตรธานหายไปเช่นนี้จริงๆ หรือ!” อันหลินเบิกตากว้างมองไปรอบๆ ไม่มีร่องรอยเลยแม้แต่นิด ราวกับมันเกิดขึ้นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย และหายไปอย่างไร้ร่องรอยอย่างไรอย่างนั้น

จักรพรรดิจื่อหยางถอนหายใจ “เพลิงจันทร์ภฤษฏ์กลมกลืนกับท้องทะเล เกิดดับตามใจชอบ ตอนนั้นจักรพรรดิซวีหมิงจับมันหลายร้อยครั้งก็ไม่เป็นผล อย่าว่าแต่ขับกล่อมมันเลย…”

อันหลินไม่ยอมแพ้ เพ่งพิศมองรอบกายอย่างถี่ถ้วน

จู่ๆ ก็มีฝ่ามือเพลิงสีน้ำเงินปรากฏข้างกายอันหลิน ตวัดฟาดลงมาพร้อมกับพลังเพลิงที่เย็นเยียบ!

อันหลินก็ตอบโต้ฉับไว อ้าปากกว้างพร้อมกับกระตุ้นวิชาปีกแห่งอัคคีโดยไม่ลังเล

ครืน

อึก

เปลวเพลิงถูกกลืนลงท้องไปพร้อมกับน้ำทะเลเค็มปี๋

“แค่กๆ…พับผ่าสิ! รสชาตินี้มัน…” อันหลินกุมท้องแผดเสียงดังลั่น

จักรพรรดิจื่อหยางสะดุ้งโหยง นึกว่าเกิดอุบัติเหตุ พูดอย่างร้อนใจว่า “เป็นอะไรไป เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม”

“รสชาติของมันออกหวาน คล้ายไอติม แต่เจือความเค็มของน้ำทะเล ทำเสียรสชาติอย่างแรงเลย!” อันหลินบ่นอุบอย่างไม่พอใจ

จักรพรรดิจื่อหยาง “…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน