ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 337

“เอ๊ะ พวกเจ้าดูสิ นั่นอะไรน่ะ”

หลิวเชียนฮ่วนชี้เงาดำที่อยู่ไกลออกไปหนึ่งลี้ พูดด้วยความประหลาดใจ

ทุกคนหันมองไปตามทางที่นางชี้ เห็นเงาดำกำลังเคลื่อนไหวอยู่จริงๆ

หรือจะเป็นสิ่งมีชีวิต วงในของแดนโบราณรกร้าง นอกจากมนุษย์หินที่มีขนาดมหึมาดุจขุนเขาแล้ว พวกเขาก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นใด ไม่คิดว่าจะมีสิ่งมีชีวิตดำรงชีวิตอยู่ในนี้อีก

“ไป! ตามไปดูกันหน่อย!” อันหลินขี้ก้อนอิฐพุ่งใส่เงาดำก่อนใคร

เหมือนว่าเงาจะสัมผัสได้ถึงอันตราย จึงเริ่มหนีหัวซุกหัวซุน

แต่ความเร็วของมันจะสู้ความเร็วในการเหาะเหินของพวกอันหลินได้อย่างไร ไม่นานก็ตามทัน

เมื่อเข้าไปมองใกล้ๆ ทุกคนถึงได้เห็นชัดเจนว่า มันเป็นหนูที่มีขนาดใหญ่โตอย่างยิ่ง!

หนูตัวนี้มีขนาดหนึ่งจั้ง มีขนสีดำสนิท ขนแดงฉานดุจโลหิต ดวงตาสุกใสสอดส่ายไปมา เหลียวมองนักพรตที่ไล่กวดข้างหลังพลางวิ่งหนีสุดชีวิต

“พวกเราไม่ต้องจับมัน ตามหลังมันแบบนี้แหละ ดูสิว่ามันจะวิ่งไปไหน” อันหลินพูดอย่างลุ้นระทึก

“ละแวกนี้ไม่มีรู ยามหนูพบเจออันตราย การกระทำตามสัญชาตญาณน่าจะวิ่งกลับบ้าน ข้าสงสัยนิดหน่อยว่ามันเป็นสถานที่แบบไหน หนูตัวนี้ถึงอยู่รอดได้” เซวียนหยวนเฉิงพูดด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

หนูตัวใหญ่ยักษ์เช่นนี้อยู่ในดินแดนหิมะ คงไม่ได้อยู่รอดด้วยการสังเคราะห์แสงเป็นแน่ ต้องอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีใครรู้แน่นอน

ด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงเหาะตามหนูไปกว่าห้าหกลี้ จากนั้นก็เห็นหนูมุดลงไปในชั้นหิมะ หายลับไปจากสายตาของทุกคน

“นี่มัน…” อันหลินกะพริบตาปริบๆ ทำไมจู่ๆ ถึงมุดลงดินไปแล้วล่ะ เป็นหนูงั้นเหรอ

จักรพรรดิจื่อหยางขมวดคิ้วมุ่น “ไม่สิ หิมะนี่มีปัญหา!”

เมื่อเขาโบกมือ พายุหมุนก็ม้วนตัว พัดพาหิมะให้ปลิวว่อน

พวกอันหลินเห็นความผิดปกติทันที ชั้นหิมะที่หนูมุดลงไปนั้นหนาเตอะ กลับมีเพียงหิมะโดยรอบที่ลอยขึ้น กองหิมะตรงกลางนูนขึ้นมาประหนึ่งกองนุ่นสีขาว

อันหลินพุ่งลงไป ใช้มือสัมผัสหิมะที่นูนขึ้นมาแผ่วเบา ไม่คิดเลยว่าจะไม่รู้สึกถึงความเย็นและเนื้อสัมผัส ราวกับสอดมือเข้าไปในความว่างเปล่า

เขาครุ่นคิดแล้วหยิบหินวิญญาณออกมา โยนลงไปในกองหิมะ

หินวิญญาณกระทบกองหิมะจนกระเพื่อมดุจปุยเมฆลอย จากนั้นก็หายลับไป

“ฮ่าๆ ท่าทางพวกเราจะมาถูกที่แล้ว นี่มันอุโมงค์มิติ!”

ดวงตาของอันหลินเป็นประกาย พูดด้วยความลิงโลดใจ

จากนั้น ทุกสายตาก็เริ่มจับจ้องไปที่จักรพรรดิจื่อหยาง

หนังตาของจักรพรรดิจื่อหยางกระตุก ผงะถอยหลังสองก้าว “พวกเจ้ามองข้าทำไม”

อันหลินกระแอมเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “อืม…พวกเราต้องการคนนำทางที่แข็งแกร่ง ข้าคิดว่าผู้อาวุโสจื่อหยางเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด”

มุมปากของจื่อหยางกระตุก ในใจอยากสบถคำหยาบเป็นหมื่นๆ ครั้ง แต่เมื่อเห็นแววตาของงูมรกตแล้ว ก็กลืนคำพูดเหล่านั้นลงท้องไป

“ได้! ข้าจะเป็นวีรบุรุษสักครั้ง!”

จื่อหยางทำหน้าเด็ดเดี่ยวแล้วกระโดดลงไป!

กระทบหิมะไร้สุ้มเสียง ร่างของเขาหายลับไปในชั้นหิมะอย่างสิ้นเชิง

พวกอันหลินจ้องกองหิมะด้วยสายตาที่คาดหวัง รอการตอบกลับ

หนึ่งนาทีต่อมา กองหิมะยังคงไร้การตอบสนอง

สามนาทีต่อมา กองหิมะยังคงเงียบเช่นเดิม

อันหลินทนไม่ไหวแล้ว “ผู้อาวุโสจื่อหยางคงไม่ได้ตายไปแล้วหรอกนะ”

หูก้วนเริ่มวิตกกังวล “หรืออุโมงค์จะมีเพียงขาไปเท่านั้น”

“มีความเป็นไปได้ ในเมื่อหนูยังออกมาได้ งั้นก็แปลว่าต้องมีทางออกแน่นอน แต่ทางเข้ากับทางออกอาจจะไม่เหมือนกัน” เซวียนหยวนเฉิงก็พูดอย่างเคร่งขรึมเช่นกัน

“พวกเราลงไปพร้อมกันดีกว่า หากเกิดเหตุไม่คาดฝัน จะได้ช่วยเหลือกันได้” อันหลินสั่งให้ก้อนอิฐขยายตัวแล้วพูดกับทุกคน

อยู่กันเป็นกลุ่มจะรับมือกับอันตรายที่ไม่รู้ได้ง่ายดายกว่า เพราะเบื้องล่างอาจมีอันตรายที่ทำให้จักรพรรดิสงครามตายได้ ระมัดระวังไว้ก็ไม่เสียหลาย

ทุกคนสบตากัน พยักหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว กระโดดขึ้นอิฐดำของอันหลิน ค่อยๆ หายลับไปในกองหิมะขาวโพลนอย่างเชื่องช้า

ทัศนียภาพแปรเปลี่ยน หิมะขาวโพลนกลายเป็นดินแดนเขียวขจีที่แมกไม้อุดมสมบูรณ์

ผืนป่า ดอกไม้ ทุ่งหญ้า แหล่งน้ำ…

พลังชีวิตอันเข้มข้นถาโถมเข้ามา ครั้นทุกคนตื่นจากภวังค์ พวกเขาก็ย่ำทุ่งหญ้าแล้ว ข้างๆ เป็นอุโมงค์เคลื่อนย้ายที่เหมือนปุยนุ่น

อันหลินเก็บก้อนอิฐสีดำ กวาดตามองรอบข้างด้วยความตะลึง

“นี่มันสวรรค์บนดินชัดๆ…” เถียนหลิงหลิงเบิกตากว้าง อุทานขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้เก่าแก่ที่สูงตระหง่าน หรือดอกท้อริมธารน้ำ ล้วนเปี่ยมด้วยความมีชีวิตชีวา ให้ความรู้สึกงดงามตระการตา

สายลมพัดโชยมาเคล้าด้วยกลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆ กลีบดอกไม้สีเรื่อลอยล่องตามแรงลม ทุกครั้งที่สูดอากาศข้างในนี้ ร่างกายจะรู้สึกผ่อนคลายขึ้นหลายเท่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน