ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 339

ภายในมิติอันมืดมน หญิงสาวที่มีหางงูกำลังจ้องหน้าจอตาไม่กะพริบ

ผิวหนังท่อนบนของหญิงสาวขาวเกลี้ยงเกลาดุจหยก แต่หางงูกลับดำทะมึน ดวงตาสีนิลสุกใสแวววาว

“อืม ค่าความเข้มข้นของปราณสงครามลดลงร้อยละหนึ่งส่วนหนึ่งหมื่น ค่าความขลังเพิ่มขึ้นร้อยละศูนย์จุดหนึ่ง…”

เสียงของหญิงสาวนุ่มนวล วงล้อสีทองแดงด้านหน้ากำลังหมุน พลังที่แฝงด้วยกฎเกณฑ์กำลังแผ่ซ่าน ปกคลุมไปทั่วแผ่นดินอย่างไม่มีสิ้นสุด

บุรุษผมสีมรกตที่มีหางงูอีกคนเดินเข้ามา เขาค้อมตัวอย่างนอบน้อม “นายหญิง จัดการการทดสอบเรียบร้อยแล้ว”

หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ “คาดหวังในพฤติกรรมของพวกเขาเหลือเกิน”

จากนั้นหน้าจอก็ฉายภาพสิบภาพที่แตกต่างกันไป

“เอ๊ะ ทำไมการทดสอบของน้องไป๋ถึงได้ง่ายปานนี้เล่า” หญิงสาวขมวดคิ้ว

“ท่านบอกว่าการแบ่งระดับความยากตามระดับพลังยุทธ์ ตอนนี้นายหญิงไป๋อยู่ในระดับกายแห่งมรรคขั้นเจ็ดเท่านั้น ถึงได้จัดให้อยู่ในระดับทั่วไป…” ชายผมเขียวสะดุ้งโหยง รีบชี้แจงเป็นพัลวัน

“เจ้าตาบอดหรือไง ไม่เห็นหรือว่าเสี่ยวชิงอยู่นั่นด้วยน่ะ! ไม่รู้จักวางค่ายกลผนึกสักอัน ผนึกพลังของเสี่ยวชิงหรืออย่างไร” หญิงสาวถลึงตาใส่ชายผมเขียว ดวงตาดำขลับลึกล้ำเป็นเหมือนวังวนที่ดูดกลืนทุกสรรพสิ่ง ประหนึ่งจะเขมือบชายหนุ่มอย่างไรอย่างนั้น

ชายผมเขียวสะดุ้งโหยง เช็ดเหงื่อที่ซึมบนหน้าผาก รีบตอบทันควันว่า “ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”

พญางูขาวมาที่นี่เพื่อรับมรดกไม่ใช่หรือ

ชายผมเขียวคาดไม่ถึงว่า พญางูนิลจะให้ความสำคัญกับบททดสอบของพญางูขาวถึงเพียงนี้ เขาลอบเปิดทางลัดให้พญางูขาวอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ ดูเหมือนว่าจะทำพญางูนิลโมโหเสียแล้ว…

เพิ่งสิ้นเสียงของชายผมเขียว จู่ๆ หน้าจอก็ส่งเสียงดังว่า

“ยินดีด้วย! การทดสอบของเผ่าพันธุ์ภูตงูสำเร็จลุล่วง!”

ในบึงที่ชื้นแฉะ พิษสีรุ้งแผ่กระจายไปทั่ว

งูหลามสีรุ้งนับร้อยตัวเลื้อยเกลื่อนกลาดบนพื้น ปีศาจงูที่ลำตัวเป็นมนุษย์สามตนแลบลิ้น เลือดไหลออกจากมุมปากหยดกระทบพื้น

จักรพรรดินีปี้ฉงสวมชุดสีมรกต ยืนอยู่ใจกลางด้วยสีหน้าเย้ยหยัน งดงามบรรยง อหังการไร้เทียมทาน

พญางูนิลจ้องหน้าจอเงียบๆ

ชายผมเขียว “…”

สัญชาตญาณบอกเขาว่า นี่เป็นความสงบก่อนมรสุมจะมาเยือน

แสงรูปหัวใจสีขาวลอยลงจากฟากฟ้า ซึมหายไปตรงหว่างคิ้วของพญางูขาวช้าๆ

แสงนั่นแฝงด้วยวรยุทธ์แก่นแท้และประสบการณ์อันสูงส่งของเผ่าพันธุ์ภูตงู

“โอ้โฮ เสี่ยวชิงสุดยอดไปเลย ข้ารักเจ้าที่สุด!” พญางูขาวกระโดดกอดจักรพรรดินีปี้ฉงราวกับเป็นเด็กๆ รอยยิ้มงดงาม เหมือนน้องสาวที่ออดอ้อนพี่สาวที่รักใคร่สนิทสนมกัน

ปี้ฉงลูบหัวพญางูขาวด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

ชั่วขณะที่พญางูขาวจ้องหน้าจอเงียบๆ อยู่นั้น ก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ยินดีด้วย การทดสอบของเผ่าพันธุ์ภูตมัจฉาสำเร็จลุล่วง”

ท่ามกลางทะเลเพลิงที่ลุกโชน เถียนหลิงหลิงที่มีผมสั้นสีมารูนเป็นลอนเบิกตากว้าง พูดเสียงเกรี้ยวว่า “ท่านลุง รบกวนช่วยดูคนในเวลาที่จุดไฟหน่อย ผมของฉันไหม้เกรียมหมดแล้ว!”

จักรพรรดิจื่อหยางเหลือบมองโลลิน้อยข้างกายแวบหนึ่ง มือกำหนวดปลาหมึกขนาดใหญ่ กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย พูดจาฟังไม่ได้ศัพท์ว่า “พอแล้ว ได้เปรียบแล้วยังจะอวดเก่งอีก เห็นแสงสีเขียวบนหัวเจ้าหรือไม่ รีบรับมรดกเสียสิ!”

เถียนหลิงหลิงจึงได้มรดกของเผ่าพันธุ์ภูตมัจฉามาครองด้วยเหตุนี้เอง

ชายผมเขียวลอบกลืนน้ำลาย ในใจกระสับกระส่าย หันหน้ามองหญิงข้างกายเล็กน้อย

“สมองเป็นของที่ดี ข้าหวังว่าเจ้าจะมี” พญางูนิลยิ้ม

หากการผ่านการทดสอบของพญางูขาวเป็นเพราะชายผมเขียวคำนึงถึงสถานะของนาง แล้วเถียนหลิงหลิงมันเรื่องอะไรกัน โลลิกายแห่งมรรคขั้นสิบคนนี้ไม่ทำอะไรเลย แค่แอ๊บแบ๊วก็ผ่านการทดสอบแล้วงั้นหรือ

สุสานแห่งนี้ไม่ใช่องค์กรการกุศลที่มีหน้าที่มอบมรดกให้หรอกนะ ชายคนนั้นเป็นผู้ดูแลการทดสอบ ทำให้การทดสอบอยู่ในสภาพนี้ ยืนยันได้เพียงอย่างเดียวว่า เขาโง่เง่า!

ชายผมเขียวเหงื่อซึม เขาไม่ได้วางแผนรับมือกับจักรพรรดิสงครามคนนั้นล่วงหน้าจริง จึงคุกเข่ากับพื้นเป็นฝ่ายยอมรับผิดทันที “นายหญิงโปรดเมตตา ข้าน้อยผิดไปแล้ว! ไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยเถอะ เรื่องแบบนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก!”

พญางูนิลไม่พูดอะไร นัยน์ตาจับจ้องหน้าจอตลอดเวลา

ชายผมเขียวก็ไม่กล้าลุกขึ้น เขาคุกเข่ามองหน้าจออยู่อย่างนั้น หวังว่าการทดสอบต่อไปจะน่าดูชมสักหน่อย

อันหลินมาถึงหินลอยฟ้าอันใหญ่โตโอฬาร รอบข้างมืดสนิท มีเพียงแสงดาวระยับบนม่านฟ้าช่วยให้ที่นี่ไม่มืดมนอย่างสิ้นเชิง

“ตรวจสอบพบว่าผู้ทดสอบอยู่ในระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลาย เปิดโหมดยาก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน