ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 340

อันหลินยอมรับดวงแสงสีดำ ทันใดนั้นก็มีภาพเข้ามาในสมองไม่ขาดสาย

มันเป็นภาพที่ชาวปีกทมิฬกำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดสีนิล สงครามนั้นเหนือจินตนาการอย่างยิ่ง แผ่นดินถล่มทลาย ตะวันจันทราดับสูญ ราวกับว่าโลกทั้งใบจะถูกสงครามนี้กลืนกิน

ชายปีกทมิฬตนหนึ่งไร้เทียมทาน เพลงกระบี่ที่เขาใช้ถูกขนานนามว่าเป็นเพลงกระบี่ไร้ราตรี

ขณะที่อันหลินดึงสติกลับมานั้น แก่นแท้ที่เกี่ยวข้องกับเพลงกระบี่ไร้ราตรีก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวเขา

จิตวิญญาณกระบี่ที่แข็งแกร่งอย่างยิ่งซัดสาดไปทั่ว กระบี่พิชิตมารก็สั่นระริกอย่างลิงโลดใจ

“เพลงกระบี่นี่เหมาะกับข้ามาก” เสียงเย็นเยียบดังขึ้นอีกครั้ง

อันหลินกะพริบตาปริบๆ ตอบกลับว่า “แต่ข้าคิดว่าหกกระบี่เทพสงครามเหมาะกับข้ามากกว่า”

กระบี่พิชิตมาร “…”

กระบี่พิชิตมารเงียบงัน กลายเป็นกระบี่เย็นเยือกอีกครั้ง

เจ้านายแบบนี้น่ะหรือคิดจะเกิด ท่าทางคงจะมีแต่ในความฝัน!

อันหลินไม่รู้ว่ากระบี่พิชิตมารคิดอะไรอยู่ กลับกระหยิ่มยิ้มย่องเสียอย่างนั้น

หึ ใครใช้ให้แกเย็นชา ฉันตอกแกจนพูดไม่ออกแน่!

หลังเขาผ่านการทดสอบ ก็มีเส้นทางปรากฏขึ้นบนหินลอยฟ้า เห็นได้ชัดว่าเป็นเส้นทางที่นำไปสู่จุดนัดพบ เขาไม่รั้งรอ ฮัมเพลงเดินหน้าต่อไปทันที

ภายในมิติที่มืดมิดแห่งหนึ่ง หญิงสาวจ้องหน้าจอเขม็ง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ชายผมเขียวตัวสั่นงันงก เมื่อพบว่าเส้นผมของตนกำลังร่วงไม่หยุด

หนึ่งนาทีต่อมา เขาหัวโล้นแล้ว

ไม่ได้แข็งแกร่งแต่อย่างใด

พญางูนิลเอ่ยเสียงเรียบว่า “ในโลกของพระแม่มีสำนวนหนึ่งกล่าวว่า ฉลาดล้ำเลิศ ข้าลองคิดในอีกมุมหนึ่ง ล้ำเลิศก่อน น่าจะช่วยเสริมสร้างปัญญาได้เหมือนกัน”

ชายผมเขียว…ถุย! ชายหัวโล้นพยักหน้ารัวๆ อย่างเห็นด้วย น้ำตาคลอเบ้า “นายหญิงช่างเฉียบแหลมนัก!”

อันหลินฮัมเพลงมาถึงตำแหน่งที่แปดเส้นทางมาบรรจบกัน มันเป็นห้องหินขนาดใหญ่

เมื่อมาถึงที่นี่ เขาก็พบว่ามีคนสองคู่ที่มารออยู่ก่อนแล้ว

“พญางูขาว เถียนหลิงหลิง พวกเธอเร็วไม่หยอกเลยนะ!” อันหลินทักทายอย่างสบายๆ

“ไม่หรอกค่ะ ต้องขอบคุณเสี่ยวชิง…” ได้รับคำชมจากไอดอล ใบหน้าขาวผุดผ่องของพญางูขาวก็แดงเรื่อ ทึ้งแขนเสื้อพลางพูดอย่างเขินอาย

แต่เถียนหลิงหลิงกลับไม่ยี่หระ หัวเราะร่า “นี่แหละความแตกต่างระหว่างสมองคนกับโปรแกรมคอมพิวเตอร์ เจ้าโปรแกรมงั่งนี่เปิดโหมดง่ายให้พวกเรา ฮ่าๆ ๆ…ผลลัพธ์เลยเป็นอย่างที่เห็น!”

พออันหลินได้ยินอย่างนั้นก็กระจ่างใจ “แม้แต่พลังต่อสู้อย่างจักรพรรดิสงครามยังมองข้ามได้ งั้นนอนเฉยๆ ก็ผ่านการทดสอบได้เหมือนกัน อดพูดไม่ได้จริงๆ ว่า การตัดสินของโปรแกรมโง่ใช้ได้เลย ต่อไปพวกเราลองมุดช่องโหว่ของโปรแกรมงั่งนี่ดูได้นะ”

ภายในมิติมืดมน ชายหัวโล้นจะร้องไห้อยู่รอมร่อแล้ว

โปรแกรมงั่งงั้นหรือ งั่งกับน้องเจ้าน่ะสิ!

ได้กำไรแล้ววอนพวกเจ้าช่วยหุบปากหน่อยได้ไหม ชีวิตอันมีค่าของข้า จวนจะต้องถวายตรงนี้เพราะปากพล่อยๆ ของพวกเจ้าแล้ว!

เขาเงยหน้ามองพญางูนิล เป็นอย่างที่คิด สีหน้าของพญางูนิลถมึงทึงยิ่งกว่าเดิม…

เฮ้อ ผิดหนึ่งหนเป็นตราบาปไปชั่วชีวิต ไยมนุษย์พวกนี้ถึงได้เป็นแบบนี้ไปกันหมด

ขณะเดียวกัน สวีเสี่ยวหลานก็มาถึงก้อนเมฆที่แผ่เปลวไฟ วิหคยักษ์หลายตัวพ่นไฟใส่นาง แต่กลับทำอะไรนางไม่ได้เลยสักนิด ล้วนถูกเปลวไฟสีทองบนตัวนางดีดจนแตกกระจาย

สวีเสี่ยวหลานอยู่ในสภาวะที่สายเลือดพญาหงส์ถูกกระตุ้นจนเต็มสูบ เรียกได้ว่าไม่เกรงกลัวไฟหน้าไหนทั้งนั้น

ขอเพียงระดับพลังเพลิงสู้นางไม่ได้ นางจะต้านทานถึงขั้นสั่งไฟทุกได้ชนิด

สวีเสี่ยวหลานถือกระบี่มังกรวิหค เคลื่อนฝีเท้าแผ่วเบา เปลวไฟลุกโชนก็บิดเบี้ยว ราวกับยอมศิโรราบ

นางเป็นเหมือนพญาหงส์ผู้บงการเพลิง ศักดิ์สิทธิ์สูงส่ง งดงามไร้เทียมทาน ยามกระบี่ตวัดวาดกลางท้องนภา สว่างไสวดุจดวงตะวัน ไม่อาจจ้องมองได้

วิหคเพลิงยักษ์ที่มีพลังเต็มเปี่ยมกลางนภายังไม่ทันได้แผดเสียง ก็ถูกกระบี่ฟันขาดเป็นสองท่อน เลือดสาดกระจาย

“ยินดีด้วย การทดสอบเผ่าพันธุ์วิหคเพลิงสำเร็จลุล่วง!”

ในดินแดนขาวบริสุทธิ์แห่งหนึ่ง ตำหนักสีขาวส่องแสงเรืองรองไม่หยุดหย่อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน