ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 343

“นี่ เจ้าได้ข่าวไหม เพื่อหลอมกระบี่ ประมุขน้อยทำให้แม่ของตัวเองต้องตาย”

“ชู่…อย่าพูดส่งเดช เรื่องนี้แค่พวกเรารู้ก็พอแล้ว”

“ได้ยินว่ามีศิษย์ชายฝึกกระบี่กับนางเมื่อหลายวันก่อน ปรากฏว่าถูกฟันจนบาดเจ็บสาหัส!”

“ไม่หรอกกระมัง โหดเหี้ยมปานนั้นเชียวหรือ”

“ฉะนั้นตอนนี้เลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้นางแล้ว…”

หลิวเชียนฮ่วนนั่งอยู่บนบันได แสงแดดสาดกระทบใบหน้าเรียบเฉยของนาง แลดูเย็นชาอย่างยิ่ง

นางกับกระบี่มหาเหมันต์ใจสื่อถึงกัน โสตประสาทจึงเฉียบแหลมเป็นล้นพ้น

เสียงกระซิบกระซาบของลูกศิษย์สองคนที่อยู่ไกลออกไป แน่นอนว่านางได้ยินชัดเจนแจ่มแจ้ง

แต่นางไม่ได้โมโหแต่อย่างใด เพียงนั่งเงียบๆ เพราะนางคิดว่าคนพวกนั้นพูดถูก

นางไม่มีเพื่อน เมื่อหวนคิดถึงอดีต ดูเหมือนจะมีเพียงท่านแม่ที่อยู่กับตนตลอดเวลา

ท่านแม่เป็นเพื่อนคนเดียวของนาง แต่ตอนนี้ นางกลับทำให้ท่านแม่ตาย

ชายคนนั้นฝึกกระบี่เป็นเพื่อนนางด้วยความหวังดี นางฝึกด้วยมาตรฐานที่เคยประลองกับท่านแม่ กลับพลาดท่าทำให้ชายคนนั้นบาดเจ็บสาหัส…

“ท่านแม่ นอกจากเรื่องคบเพื่อนแล้ว ทุกอย่างที่ท่านแม่สั่งเสียไว้ข้าทำได้หมดแล้ว ข้าฝึกกระบี่วันละสี่ชั่วยาม ไม่หลงระเริง สงบเสงี่ยม รู้จักกาลเทศะ ไม่อวดรวย ไม่เลือกกิน…”

“ฮ่วนฮ่วนผ่านแล้วใช่ไหม”

เด็กหญิงเงยหน้ามองฟ้าครามอย่างเหม่อลอย อยากเห็นอะไรบางอย่าง อยากได้ยินเสียงตอบกลับ แต่สิ่งที่ตอบกลับมีเพียงลมฤดูสารทกับความเงียบงันเท่านั้น

ห้าปีต่อมา

หลิวเชียนฮ่วนอายุสิบห้า ผมดำขลับปล่อยสยายจรดเอว รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น รูปโฉมงดงาม แต่กลับเย่อหยิ่ง กลายเป็นหญิงงามผู้เย็นชา

นางยังคงไม่มีเพื่อน

ไม่ใช่เพราะไม่มีใครเข้าใกล้นาง กล่าวตามตรงผู้หญิงรูปโฉมเช่นนาง ต่อให้จะมีนิสัยเฉยชาอย่างไร แต่ก็มีคนยอมทำความรู้จักกับนางเช่นกัน มิหนำซ้ำหลิวหมิงเซวียนยังลอบยุยุงให้ลูกศิษย์หนุ่มๆ สื่อสารกับนางด้วย

แต่ทุกอย่างล้วนไม่มีประโยชน์ นางเริ่มเก็บตัว

ฝึกกระบี่ตามลำพัง อ่านตำราเพียงคนเดียว ชมทิวทัศน์บนเขาหลังสำนักอย่างโดดเดี่ยว

กระทั่งวันหนึ่ง นางเห็นพี่ชายต่างแม่นำของเล่นประหลาดบางอย่างกลับมาจากโรงเรียน

“มันคืออะไรหรือ”

“อ้อ เจ้านี่ชื่อว่ามือถือ ภาพที่เคลื่อนไหวพวกนั้นเรียกว่าเกม”

“นี่เป็นของดีจากแดนมนุษย์ ถูกข้าดัดแปลงแล้ว แบตเตอรี่หมดก็ใช้พลังปราณชาร์จได้ อยากเล่นไหม”

ดวงตาสีม่วงของหลิวเชียนฮ่วนสะท้อนโลกที่เต็มไปด้วยสีสันบนหน้าจอ จ้องเงียบๆ อยู่นาน

แม้ภาพในโลกใบนั้นจะไม่ละเอียด แต่มันกลับแปลกใหม่ น่าสนใจนัก

มันตัดขาดจากโลกความจริง หากเข้าสู่โลกใบนั้น นางจะมีตัวตนใหม่เอี่ยม เป็นนักบินได้ เป็นแม่ทัพที่บังคับบัญชาพลทหารได้ เป็นขุนพลได้…สิ่งเดียวที่เป็นไม่ได้คือ หลิวเชียนฮ่วนที่กำกระบี่มหาเหมันต์สังหารมารดา

นางตกหลุมรักมือถือ หลงใหลเกม…

นางเจอคู่ที่ให้ความสุขกับตัวเองได้แล้ว หรือจะเรียกว่าเพื่อนก็ได้

อืม นั่นก็คือมือถือ!

และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่นางเริ่มติดงอมแงม

ทุกวันนอกจากเวลาฝึกกระบี่ที่ไม่เปลี่ยนแปรแล้ว สิ่งที่อยู่กับนางก็คือมือถือเครื่องนี้

นางค่อยๆ ร่าเริงมากขึ้น ราวกับมีคู่รัก มีที่พักพิงก็ไม่ปาน ถึงขั้นว่ามีคนตามจีบ! เรียนตัวอักษรจีน เรียกภาษาจีน เรียนทุกอย่างเกี่ยวกับแดนมนุษย์…

ช่วงเวลานั้น นางนึกถึงคำสั่งเสียสุดท้ายก่อนจากไปของมารดา และทำได้สำเร็จสักที

“ท่านแม่ ข้ามีเพื่อนแล้ว และมีความสุขแล้ว สุขใจทุกวัน มีเกมมากมายให้เล่น”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน