ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 40

เซียนพสุธาชางชิงถอนหายใจ ทำหน้ากลัดกลุ้ม ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

ขณะนั้นเอง รองผู้อำนวยการอวี้หัวก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

เขาไม่ใช้น้ำเสียงที่ล้อเล่นเช่นก่อนหน้านี้แล้ว แต่พูดอย่างจริงจังว่า “ชางชิง เรื่องของเฉินเฉิน เจ้าก็คิดเสียว่าไม่เห็นก็แล้วกัน”

ชางชิงได้ยินก็ชะงัก ขณะที่เขากำลังสงสัย รองผู้อำนวยการอวี้หัวก็พูดต่ออีกว่า

“ทุกสรรพสิ่งล้วนเลือนราง ทุกอย่างในโลกใบนี้ต้องกลับคืนสู่ธุลีดิน…”

“ครั้งนี้ เฉินเฉินทำผิดไปจริงๆ เราในฐานะที่เป็นอาจารย์ สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือ แก้ไขความผิดพลาดของลูกศิษย์ เข้าใจไหม”

เมื่อฟังคำของรองผู้อำนวยการจบ เซียนพสุธาชางชิงก็ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็ได้สติ ปริศนาทุกสิ่งเริ่มคลี่คลาย

“ชางชิงเข้าใจแล้ว!”

เซียนพสุธาชางชิงก้มหัวอย่างนอบน้อม คำนับเซียนสวรรค์อวี้หัว

รองผู้อำนวยการอวี้หัวเมื่อเห็นท่าทางของเซียนพสุธาชางชิง ก็พยักหน้าน้อยๆ อย่างชื่นชม

จากนั้น เขาก็เบนสายตามองเบื้องล่างอีกครั้ง

ตรงนั้น มีอีกคนที่เขาค่อนข้างให้ความสนใจอยู่ นั่นก็คืออันหลินที่กำลังกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น

อันหลินไม่รู้ว่าอาการปวดหัวดำเนินไปนานแค่ไหน แต่ในความรู้สึกของเขา มันยาวนานปานหนึ่งศตวรรษ

อาการปวดหัวที่น่ากลัวเช่นนี้ ฝังรากลึกลงในสมองของเขา

เขาสามารถเขียนคำว่าเจ็บปวดนับหมื่นคำ เพื่อใช้มันมาบรรยายความรู้สึกแบบนี้!

“โอ๊ย ปวดจน…เกือบจะเอาชีวิตข้าแล้ว!”

อันหลินกุมหัว ลุกขึ้นจากพื้นอย่างยากลำบาก เนื้อตัวชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ

“หา ยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือไง โฮ่ง!” ต้าไป๋มองอันหลินที่คล้ายจะไม่เป็นอะไรแล้ว กระดิกหางอย่างดีอกดีใจ

เฉินเฉินจากไปแล้ว ตอนนี้ในสมรภูมิรบเงียบสงัด

เมื่ออันหลินเห็นหวังเสวียนจ้านที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้น ก็เกิดลังเลขึ้นมา

“ต้าไป๋ เจ้าว่า เราจะเข้าไปสู้กับเขาสักตั้งดีไหม” อันหลินเห็นหวังเสวียนจ้านหมดซึ่งความฮึกเหิม หมดอาลัยตายอยาก ก็รู้สึกสงสารขึ้นมา

“ต้องไปอยู่แล้วสิ จัดการหมาตกน้ำเป็นเรื่องที่พวกเราชอบมากที่สุดไม่ใช่หรือ!” ต้าไป๋พูดอย่างลำพองใจ

“อย่าพูดเรื่องแย่ๆ เช่นนั้นด้วยความภูมิใจขนาดนี้ได้ไหม” อันหลินระอาใจ

ขณะที่อันหลินกับต้าไป๋กำลังหารือว่าจะเข้าไปหรือไม่ หวังเสวียนจ้านก็โงนเงนลุกขึ้นมาแล้ว

เขาเห็นอันหลินกับต้าไป๋ที่ยังอยู่ที่เดิม สีหน้าก็ถมึงทึงขึ้นมา

“พวกเจ้าไม่อาศัยโอกาสหลบหนี ยังอยู่ที่นี่เพื่ออะไร มาหัวเราะเยาะข้างั้นหรือ”

หวังเสวียนจ้านเดินไปทางอันหลินทีละก้าว อารมณ์โทสะค่อยๆ ผุดขึ้นมาในใจ

“ไม่เช่นนั้นก็คงเป็นเพราะเจ้าเห็นข้าแพ้เฉินเฉิน จึงคิดว่าข้าอ่อนแอ วางแผนจะเอาชนะข้า เพื่อให้ชื่อก้องสรวงสวรรค์ ข้าจะบอกให้นะ แม้ข้าจะแพ้เฉินเฉิน แต่ก็ยังแข็งแกร่งกว่าเจ้าหลายเท่า! อยากเอาชนะข้าหรือ ฝันไปเถอะ! ข้าจะให้เจ้าได้รู้ว่า อะไรคือความแตกต่างทางพลังที่แท้จริง!”

นัยน์ตาของหวังเสวียนจ้านกลายเป็นสีทองอีกครั้ง พลังในร่างกายแผ่กระจายประหนึ่งคลื่นทะเลคลั่ง

เขาจำต้องต่อสู้ เพื่อสร้างความฮึกเหิมของตัวเองใหม่อีกครั้ง!

ตอนแรกอันหลินตัดสินใจว่าจะจากไป คราวนี้เยี่ยมเลย หวังเสวียนจ้านเข้ามาก็พูดพล่ามยาวเหยียด จากนั้นจะระเบิดพลังเพื่อจัดการเขา จะหนีก็หนีไม่รอดแล้ว!

“โฮ่ง! สมกับเป็นหวังเสวียนจ้านอันดับหนึ่งแห่งสำนัก หลังได้รับการกระทบกระเทือน กลับมาอยู่ในสภาพเทพสงครามของสำนักได้ไวปานนี้ อันหลิน พวกเราหนีกันดีกว่า!”

จู่ๆ ต้าไป๋ก็พูดขึ้นมา

อันหลินโมโหจนหน้ามืด พูดอย่างมีน้ำโหว่า “เมื่อกี้เจ้าจะจู่โจมไม่ใช่หรือ เพิ่งมานึกได้ว่าจะหนีตอนนี้ สายเกินไปแล้ว!”

ต้าไป๋แลบลิ้นอย่างเขินอาย

ตอนแรก มันคิดว่ามันกับหวังเสวียนจ้านอยู่ในระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณเหมือนกัน คงจะแตกต่างกันไม่มาก

แต่ยามมันได้เห็นการต่อสู้ระหว่างหวังเสวียนจ้านกับเฉินเฉิน ก็ตกใจกับพลังแห่งสายเลือดอันน่ากลัวของหวังเสวียนจ้าน ต่อมา เรื่องก็กลับตาลปัตร หวังเสวียนจ้านแพ้อย่างน่าประหลาด แถมยังสูญเสียความฮึกเหิมจนหมดสิ้น

ต้าไป๋ที่เห็นฉากนี้เข้า จึงคิดร้าย อยากลองสัมผัสความสุขที่มังกรตกต่ำถูกสุนัขรังแกสักหน่อย

แต่บังเอิญว่า…

หวังเสวียนจ้านก็มีความคิดอยากฝึกหอกของตัวเองเช่นกัน ซ้ำท่าทางดูไม่เลวเลย จะทำอย่างไรต่อดี!

“อันหลิน เอาอย่างนี้ดีกว่า ข้าเขมือบเจ้าลงท้องก่อน แบบนี้พอใจหรือยัง”

ยามคับขันต้าไป๋ก็มีจิตสำนึกเหมือนกัน เมื่อรู้ว่าเอาชนะไม่ได้ จึงตั้งใจว่าจะส่งอันหลินออกไปนอกเขตแดนด้วยวิธีที่อ่อนโยนกว่า

“เอ่อ…ข้าอยากลองท่าใหม่หน่อย หากว่าไม่ได้ผล เจ้าค่อยลุย!” อันหลินเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน พูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ต้าไป๋ “…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน