ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 421
เมื่ออันหลินได้ยินคำพูดของหงส์ดำก็ไม่โมโห แต่ย้อนถามว่า “ถ้าเจ้าทำให้พวกข้าตายในนิ้วเดียวไม่ได้ล่ะ เก๊กไม่สำเร็จย่อมต้องชดใช้ถูกไหม”
ใบหน้าของหงส์ดำชะงัก ในใจเกิดความรู้สึกเหมือนถูกลบหลู่
มือของมันไพล่หลัง แหงนหน้ามองฟ้าแล้วแสยะยิ้ม “คิดจะล่อลวงข้าให้ตกหลุมพรางหรือ มดไม่คู่ควรจะพูดเรื่องชดใช้กับข้า”
อันหลินส่ายหน้าถอนหายใจ “ถ้าไม่มีปัญญาจะเก๊ก ก็อย่าพูดว่าข้าใครได้ภายในนิ้วเดียว การเก๊กที่ทำไม่ได้จริง จะเป็นได้แค่คนโง่เท่านั้น”
สายตาของหงส์ดำจับจ้องไปที่อันหลินโดยพลัน แววตามีภาพของฟ้าดินถล่มทลาย กลิ่นอายน่ากลัวของอสูรบรรพกาลถาโถมใส่อันหลินราวกับคลื่นยักษ์
อันหลินมองหงส์ดำพร้อมกับปล่อยพลังอานุภาพออกมาทั้งหมด นัยน์ตาทรงพลังดุจราชันผู้อยู่ยงคงกระพันกำลังทอดมองสิ่งมีชีวิตกระจอกงอกง่อยทั้งหลายจากสวรรค์เก้าชั้นฟ้า
สายตาของทั้งสองประสานกัน ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี ลมกระโชกฟ้าคำราม
หงส์ดำยิ้ม แววตาเย้ยหยันจองหอง เอ่ยว่า “ได้! เจ้าเป็นคนกระจอกที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง ขุนพลสวรรค์หงส์ดำคนนี้ชอบจัดการคนกระจอกที่ไม่เจียมตัวอย่างพวกเจ้านี่แหละ ยังคงพูดคำเดิม ข้าฆ่าพวกเจ้าได้ด้วยนิ้วเดียว หากว่าไม่ตาย ข้าจะปล่อยมนุษย์ที่ถูกเถาวัลย์ผนึกมารมัดคนนั้น!”
อันหลินก็ยิ้มเช่นกัน “หวังว่าเจ้าจะไม่คืนคำ”
จากนั้นอันหลินก็ส่งกระแสจิตถ่ายทอดคำพูดของหงส์ดำให้กับม่อไห่และซ่างกวนอี้
ม่อไห่กับซ่างกวนอี้ต่างก็มองหงส์ดำแปลกๆ ในใจตะลึงยิ่งนัก
ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจพวกเขา ไม่ลบเลือน หงส์ดำตัวนี้โง่หรือ
แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเลินเล่อ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะเอาชนะหงส์ดำที่ใช้แค่นิ้วเดียวได้หรือไม่ ต่อให้สู้ได้ ก็ไม่แน่ว่าหงส์ดำจะทำตามสัญญา ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็มีเพียงต้องเดินหนทางที่สู้สุดชีวิต
หงส์ดำกางปีก เปลวไฟสีดำห่อหุ้มทั่วร่างดุจหุบเหวที่ดูดกลืนทุกสรรพสิ่ง แม้แต่แสงสว่างก็ถูกดูดไปอย่างสิ้นเชิง
มันเชิดหน้าเล็กน้อย จ้องสามคนที่อยู่ไม่ไกลแล้วยื่นนิ้วออกไป เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “บัดนี้ ขอข้าบีบพวกเจ้าให้ตาย!”
พลังปราณในรัศมีหลายลี้เริ่มกระเพื่อม พลังงานมวลมหาศาลประหนึ่งกระแสวนพุ่งไปรวมตัวกันที่ปลายนิ้วของหงส์ดำ
ปลายนิ้วมีพลังงานดำทะมึนกำลังก่อตัว มิติเริ่มสั่นไหวบิดเบี้ยว ลำพังแค่คลื่นพลังงานที่แผ่ออกมา ก็ทำให้พื้นในรัศมีร้อยเมตรต้านทานไม่ไหวแหลกเป็นผุยผง
หงส์ดำพอใจกับปฏิกิริยาที่ตึงเครียดของสามคนตรงหน้าอย่างมาก อ้าปากอธิบายว่า “ท่านี้ชื่อว่าดรรชนีดิ่งเหว เมื่อครั้งที่ข้าอยู่ในสภาวะที่สมบูรณ์พร้อม เคยทำให้ราชันตนหนึ่งของเผ่าปีกทมิฬบาดเจ็บสาหัสด้วยนิ้วนี้”
อันหลินกะพริบตาปริบๆ พูดอย่างงุนงงว่า “ตอนสมบูรณ์พร้อมทำให้ราชันบาดเจ็บงั้นหรือ เก่งกาจปานนี้เลยหรือ ข้าสังหารราชันตั้งแต่กายแห่งมรรคแล้ว”
หงส์ดำเพ่งสายตา พลังงานตรงปลายนิ้วปะทุทันใด กลายเป็นลำแสงสีดำที่ลึกล้ำ ทะลวงมิติด้วยพลังที่น่ากลัวยิ่ง ทำให้ฟ้าดินหม่นแสงปานหุบเหวมาเยือน
ก้อนอิฐของอันหลินขยายใหญ่เป็นสามจั้ง คอยกำบังม่อไห่กับซ่างกวนอี้
ครืน
ลำแสงชนกับอิฐดำทำให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
ในตอนนี้เอง แผ่นดินก็แตกทลาย หุบเหวขนาดใหญ่ปรากฏเหนือช่องทางของลำแสง
พลังงานสีดำม้วนตัวเขมือบแปดทิศปานอสูรคำราม
“สิ้นสุดแล้ว” หงส์ดำมือไพล่หลัง ใบหน้าไร้อารมณ์
แต่จู่ๆ โลกของมันก็ตกอยู่ในความมืดมน
“น่าสนใจ” มันหันหลัง นิ้วชี้ชี้ไปยังบริเวณหนึ่งของความมืด
โครม การประสานงาอย่างรุนแรงเคล้าด้วยเสียงแผดร้องแหลมสูงของอาวุธ
ฟ้าดินกลับมาสว่างโร่ กระบี่พิชิตมารของอันหลินฟันนิ้วชี้ของหงส์ดำ แต่เฉือนต่อไปไม่ได้
ขณะที่ทั้งคู่ต่างก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กัน มีลำแสงสีดำสว่างโชติช่วงพลันปรากฏขึ้นด้านหลังหงส์ดำ
ม่อไห่ถือดาบสีแดง พุ่งไปฟันมันจากด้านหลังอย่างสุดแรงเกิดด้วยความเร็วปานสายฟ้าฟาด!
เหนือนภา แสงกระบี่ของซ่างกวนอี้ดุจลำแสง กลายเป็นดาวตกสีน้ำเงินตรงดิ่งไปที่ศีรษะของหงส์ดำ
“เป็นแค่แสงหิ่งห้อย จะมาเทียบรัศมีจันทราอย่างข้าได้อย่างไร!” หงส์ดำตวาดลั่น เปลวไฟดำทะมึนทั่วกายเพิ่มพูน กลายเป็นพายุหมุนเขมือบฟ้าดิน พวยพุ่งขึ้นชั้นเมฆ!
ดาบสีแดงของม่อไห่ฟันลงไปที่พายุหนุมเปลวไฟสีดำ กลับถูกพลังที่น่ากลัวดูดกลืนกำลัง
ซ่างกวนอี้ที่อยู่เหนือเวหาถูกพายุหมุนที่พุ่งขึ้นฟ้ากระแทกกระเด็นพร้อมกับกระอักเลือด
อันหลินก็ถูกพายุหมุนเปลวไฟบีบคั้นให้ถอย เพียงแต่ระหว่างที่ถอย จู่ๆ ขนนกสีแดงฉานก็ปรากฏรอบกาย ทำให้มิติรอบๆ บิดเบี้ยว
ขนนกก่อตัวเป็นเกาทัณฑ์ เพลิงมารดาราเป็นปลายศร เพลิงสุริยะเป็นด้ามศร เพลิงจันทร์ภฤษฏ์เป็นหางศร เพลิงอนัตตาเป็นเกราะของศร ศรสีชาดประสานกับเพลิงเทวะทั้งสี่ครั้งแรก!
เมื่อศรสีชาดถือกำเนิดก็สะเทือนฟ้าดิน ปลายศรสีม่วงดุจแสงดาวทะลวงอากาศ พลังงานที่ร้อนระอุแผดเผาสรรพสิ่ง ทิ้งวงโคจรสีเย็นเฉียบดุจทะเลคราม
หงส์ดำมองศรสีชาดที่พุ่งมาอย่างดูแคลน “วิชาเพลิงชั้นต่ำของเจ้าคิดจะทลายพายุหมุนอนธการของข้างั้นหรือ เจ้าจะไม่มีวันเข้าใจว่าความแตกต่างของระดับเปลวไฟหมายถึงอะไร! หมื่นเพลิงไม่อาจทลาย หมื่นเพลิงยอมศิโรราบ มัน…”
มันยังพูดไม่ทันจบ พายุหมุนสีดำก็แหวกออกเป็นรูทันใด แสงดาวสีม่วงทะลุปักทะลุหน้าอกของหงส์ดำด้วยอานุภาพของดารา ทิ้งวงโคจรที่ร้อนรึงแต่ก็หนาวเหน็บ…
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม