ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 463

463 /506

ผู้อาวุโสจูมองคันฉ่องวิหคชาดที่ถูกจองจำภายในค่ายกลไอออน ใบหน้าก็อดกระตุกไม่ได้ ต้องได้รับความกระทบกระเทือนขนาดไหนถึงคิดวิธีที่อหังการแข็งกร้าวเช่นนี้ได้นะ

เขาครุ่นคิดเล็กน้อย แต่ก็ประสานอินให้คันฉ่องวิหคชาดยอมรับอันหลินอยู่ดี

ค่ายกลสีขาวปรากฏเหนือผิวคันฉ่องวิหคชาด คันฉ่องวิหคชาดสั่นสะเทือนแล้วเริ่มหลบหนีไปไกล!

โครม คันฉ่องวิหคชาดชนกับค่ายกลป้องกันไอออนจนเกิดเสียงดังสะเทือนเลือนลั่น

“อย่าคิดจะหนี!” อันหลินตะโกนลั่นแล้วพุ่งตัวออกไป

คันฉ่องวิหคชาดตกใจจนหนีไปอีกทางทันที แต่ค่ายกลป้องกันไอออนปกคลุมรอบด้านแล้ว มันพุ่งชนค่ายกลป้องกันอีกครั้งจนหน้ามืดตาลาย

แม้คันฉ่องวิหคชาดจะว่องไว แต่พลังไม่เพียงพอ ทลายม่านกำบังของค่ายกลป้องกันไม่ได้

ด้วยเหตุนี้อันหลินกับคันฉ่องวิหคชาดจึงไล่ล่ากันในค่ายกลป้องกันอย่างบ้าคลั่ง

สุดท้ายอันหลินก็ทับคันฉ่องวิหคชาดแล้วหัวเราะชั่วร้าย “หึๆ เจ้าหนีไม่พ้นเงื้อมมือของข้าหรอก ยอมรับข้าเป็นเจ้าของแต่โดยดีเถอะ!”

คันฉ่องวิหคชาดสั่นเทา

“ทำไมข้ารู้สึกว่าอันหลินเหมือนตัวร้ายปานนี้เล่า…” ผู้อาวุโสจูพึมพำเมื่อเห็นภาพนี้

สวีเสี่ยวหลานคลึงหว่างคิ้ว ทนมองไม่ค่อยได้

อันหลินไม่พูดพร่ำทำเพลง เริ่มใช้พลังสยบคันฉ่องวิหคชาด แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกพลังที่ยิ่งใหญ่ขัดขวาง ทำให้เขาสยบไม่ได้

“ฮึ่ย! ช่างเป็นคันฉ่องที่ดื้อรั้นเสียจริง ข้าจะแสดงให้เจ้าได้เห็นสักหน่อย!”

“วิชาญาณทิพย์!”

ลำแสงสีขาวฉายวาบในดวงตาอันหลิน ข้อมูลของคันฉ่องวิหคชาดถ่ายทอดมายังสมองของอันหลิน

‘คันฉ่องวิหคชาด เป็นคันฉ่องที่สัตว์เทพวิหคชาดสร้างจากกระดูกของอสูรวิหคเหมันต์ฟ้าเลือน มีความรู้ สัญชาตญาณและพลังพลิกจักรวาล หวาดกลัววิหคชาดอย่างยิ่ง หากต้องการสยบจำต้องหย ยดเลือดที่แฝงพลังวิหคชาดของท่าน’

อันหลินอ่านข้อมูลเหล่านี้แล้วตกตะลึง

เขาเงยหน้ามองสวีเสี่ยวหลานกับผู้อาวุโสจู พูดอย่างตื่นเต้นราวกับต้องการยืนยันอะไรบางอย่าง “ถึงว่า…ถึงว่าคันฉ่องวิหคชาดกลัวข้าขนาดนี้ ที่แท้มันก็กลัวพลังวิหคชาดในร่างกาย ยของข้านี่เอง! อาวุธดั้งเดิมวิหคชาดก่อนหน้านี้ก็เหมือนกัน ไม่ใช่ข้าเป็นที่รังเกียจ แต่วิหคชาดต่างหากที่เป็นที่รังเกียจ!”

ผู้อาวุโสจูกะพริบตาปริบๆ ฟังแล้วดูจะมีเหตุผลอยู่บ้างเหมือนกัน

สวีเสี่ยวหลานพูดอย่างลังเลเล็กน้อยว่า “แต่…ในกายข้าก็มีสายเลือดวิหคชาดเหมือนกันนะ แต่ทำไมกำไลวิหคชาดไม่กลัวข้าเล่า”

เปรี้ยง

เหมือนมีสายฟ้าเส้นหนึ่งฟาดเปรี้ยงจนอันหลินที่กระปรี้กระเปร่างงเป็นไก่ตาแตก

นั่นน่ะสิ ทำไมไม่กลัวสวีเสี่ยวหลานล่ะ

ทำไมถึงกลัวเรา ทำไมต้องทิ้งเรา

ความตื่นเต้นก่อนหน้านี้สลายหายไป จู่ๆ อันหลินก็รู้สึกว่าร่างกายเย็นวาบ...

คนอื่นต่างก็มีสมบัติลอยมาให้เลี้ยงดูด้วยตัวเอง แต่สิ่งที่เขาประสบพบเจอมักจะเป็นสมบัติที่วิ่งหนีตนอย่างรังเกียจ…

“กินเลือดของข้า!”

เขาตะโกนเสียงกร้าวโดยพลัน ปล่อยเลือดสีทองออกมาแล้วหยดลงบนคันฉ่องวิหคชาด

ไม่สนเรื่องที่เป็นที่รังเกียจแล้ว จะสนใจมากมายไปทำไม!

ถ้าหากว่าชอบจริงๆ ยึดครองอย่างเผด็จการก็สิ้นเรื่อง!

เลือดสีทองหยดลงบนผิวคันฉ่องวิหคชาด ทำให้เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

เลือดซึมลงไปในคันฉ่อง แสงสีขาวเริ่มไหลเวียนเหนือคันฉ่องแล้วหายไป

บัดนี้อันหลินสัมผัสได้ถึงสายสัมพันธ์บางอย่าง มันเป็นสายสัมพันธ์ที่ยอมรับและสยบอาวุธได้สำเร็จ

เขาพรูลมหายใจเบาๆ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มโล่งใจ ฉวยคันฉ่องวิหคชาดขึ้นแล้วยิ้ม “เรียบร้อย! หนีแล้วมีประโยชน์อะไร ตอนนี้ก็กลายเป็นของของข้าอยู่ดี! ตอนนี้ข้าเป็นเจ้านายของเจ้า! เข้าใจหรือยัง หือ!”