ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 47
ตอนที่ 47
“คุณพระ เสียงเมื่อครู่เป็นของเจ้าหรือ”
อันหลินมองดอกไม้ที่ถูกเขาทับจนสภาพน่าสังเวชอย่างยิ่ง พูดอย่างตกใจเจือความสงสัย
เซวียนหยวนเฉิงกับสวีเสี่ยวหลานก็ขยับเข้ามาเพ่งมองดอกไม้ดอกนั้นอย่างฉงนใจ
“ฮือ…ก็ข้าน่ะสิ ข้าไปทำให้ใครไม่พอใจหรือ ถึงต้องมาเจอกับหายนะแบบนี้…”
เสียงหวานของดอกไม้ดอกนี้ดังขึ้นอีกครั้ง มันกำลังโอดครวญ
อันหลินยิ่งมองก็ยิ่งแปลกใจ ย่อตัวนั่งลงแล้วจิ้มดอกไม้ดอกนั้น “น่าแปลก หลังสถาปนาห้ามเป็นภูตไม่ใช่หรือ”
“โอ๊ย! เจ็บจังเลย! ไยเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมปานนี้ ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองจะตายแล้ว แต่เจ้ากลับทรมานข้าเช่นนี้!” ดอกไม้สีแดงตะโกนคร่ำครวญเสียงดัง เมื่อถูกอันหลินจิ้มหยดน้ำ
คราวนี้เซวียนหยวนเฉิงพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “สหายอันหลิน นี่เป็นภูตพฤกษาที่ใกล้จะบรรลุเป็นมารแล้ว แต่เมื่อถูกเจ้าทับแบบนั้นจนคอของมันหัก เกรงว่ารอเมื่อเลือดไหลหมดแล้ว คงจะตายเพราะแห้งเหี่ยว!”
“หา ทำอย่างไรดี” อันหลินได้ฟังก็ทำหน้ารู้สึกผิด
ภูตพฤกษาต้นนี้พูดภาษามนุษย์ได้ คิดว่าคงเป็นเพราะได้สติปัญญาจากพลังธรรมชาติ
ชั่วชีวิตของภูตพฤกษาบำเพ็ญเพียรไม่ง่าย กลับถูกเขาทับตาย บอกตามตรงเขาก็รู้สึกผิดมากเหมือนกัน
เมื่อดอกไม้ต้นนั้นได้ยินคำพูดของเซวียนหยวนเฉิง รู้ว่าตัวเองเหลือเวลาไม่นานแล้ว ก็สั่นระริก ร้องไห้จนแทบจะสลบ
“อืม…พอมีวิธีอยู่เหมือนกัน” เซวียนหยวนเฉิงพึมพำ
“วิธีอะไร รีบบอกเร็วเข้า!” ตอนนี้ภูตพฤกษารู้สึกอ่อนระโหยโรยแรง อาจจะใกล้จะตายแล้วจริงๆ ก็ได้ บัดนี้พูดอย่างร้อนรนยิ่งนัก
“ก้านของภูตพฤกษาหัก พลังชีวิตกำลังหลั่งไหลไม่หยุด หากว่าสามารถสร้างพันธะสัญญาทาสกับนักพรตคนหนึ่ง ให้เจ้านายมอบพลังแก่ภูตพฤกษาผ่านพลังแห่งพันธะสัญญา ก็จะแก้ไขวิกฤตสูญเสียพลังชีวิตได้ คงไว้จนกระทั่งจุดกำเนิดพลังปราณของภูตพฤกษาก่อตัว ก็จะกำจัดวิกฤตได้อย่างสิ้นเชิง!” เซวียนหยวนเฉิงพูดอย่างจริงจัง เรื่องเกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย ภูตพฤกษาลังเลที่ไหนกัน โพล่งขึ้นมาทันทีว่า “ข้ายอม ข้ายอม!”
พูดจบ มันก็จ้องสามคนที่รายล้อมด้วยท่าทางน่าสงสาร
มันรู้ว่าสามคนนี้เป็นนักพรต ขอเพียงมีหนึ่งคนยอมทำพันธะสัญญากับมัน ก็จะรักษาชีวิตของมันได้!
“เพราะสายเลือดของข้าเป็นเหตุ ไม่สามารถสร้างพันธะสัญญาตามใจชอบได้” สวีเสี่ยวหลานพูดขึ้นมาก่อน
“วิชาที่ข้าบำเพ็ญค่อนข้างพิเศษ ไม่สามารถสร้างพันธะสัญญาตามอำเภอได้เช่นกัน” เซวียนหยวนเฉิงก็พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ด้วยเหตุนี้ สองคนกับหนึ่งมาร ก็เบนสายตามาที่อันหลินอย่างพร้อมเพรียง
อันหลิน “…”
ในเมื่อเขาเป็นสาเหตุหลักที่ทับภูตพฤกษาตาย สมควรต้องรับผิดชอบ
แต่ว่า เขาก็ไม่ใช่คนทั่วไป จำต้องทำความเข้าใจเรื่องราวก่อน
“อืม…จะว่าไป เจ้าเหาะได้ไหม” อันหลินพูดพลางจ้องภูตพฤกษา
อันที่จริงเขาอยากเลี้ยงสัตว์ภูตที่สง่าผ่าเผยอย่างต้าไป๋สักตัวเช่นกัน กับภูตพฤกษาเขาไม่ค่อยสนใจเท่าใดนัก
ภูตพฤกษารู้ว่าความหวังสุดท้ายในการมีชีวิตอยู่ ขึ้นอยู่กับอันหลินทั้งหมด คำถามที่มันได้ยินในตอนนี้ เกือบทำให้มันปล่อยโฮแล้ว “เจ้าเคยเห็นดอกไม้ดอกไหนเหาะเหินเดินอากาศบ้าง…”
อันหลินถอนหายใจด้วยความผิดหวัง เอ่ยถามต่อว่า “เช่นนั้น เจ้ามีข้อดีอะไรบ้าง”
“ข้อดีหรือ” ภูตพฤกษาครุ่นคิด พูดอย่างเบิกบานใจว่า “ข้าหยั่งรากได้! ข้าสังเคราะห์แสงได้! ข้าบำเพ็ญเพียรได้!”
อันหลิน “…”
เซวียนหยวนเฉิง “…”
สวีเสี่ยวหลาน “…”
เมื่อภูตพฤกษาเห็นอากัปกิริยาของทั้งสามคน เหมือนจะรู้ว่าข้อดีของตัวเองไม่ค่อยเหมาะสม จึงขยับเบาๆ จ้องอันหลินด้วยท่าทางน่าสงสาร
อันหลินกุมขมับ ทอดถอนหายใจ “ช่างเถอะ สาสมกับที่ข้าทำกับเจ้าแล้ว สร้างพันธะสัญญาเถอะ!”
ภูตพฤกษาได้ฟัง หยดน้ำก็ไหลออกมา พูดสะอึกสะอื้นว่า “หา ขอบคุณนะ! ขอบคุณ! พี่อันหลินช่างเป็นคนดีจริงๆ!”
“อย่ายัดเยียดความดีให้ข้าตามใจชอบ!” อันหลินถลึงตาใส่ภูตพฤกษา
ภูตพฤกษาตกใจจนตัวหด ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม