ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 477
อันหลินก้าวเข้าไปในประตูสีทอง พบว่าข้างในเป็นอุโมงค์สีทองยาวเหยียดมองไม่เห็นปลายทาง
เขาเดินหน้าไม่หยุด ก้าวไปข้างหน้าในอุโมงค์ที่ไร้ความรู้สึกถึงพื้นที่ไม่หยุดไม่หย่อน
สุดท้ายไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหน จู่ๆ โลกก็หมุนขึ้นมาทันใด
เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็มาถึงป่ารกร้างผืนหนึ่ง
อันหลินมองดินแดนผืนนี้ด้วยความสงสัยแล้วพบว่ามีดวงอาทิตย์สองดวงลอยอยู่กลางนภา ดวงหนึ่งเป็นสีทอง อีกดวงเป็นสีแดง สีสันของท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินกับม่วง มองแล้วพิเศษอย่างยิ่ง
พื้นราบเรียบ และมีเนินดินเตี้ยๆ โผล่ขึ้นมาจำนวนมาก
เสียงที่ดังจอแจวนเวียนในโสตประสาท และมีเสียงดังตึงตังอีกด้วย
อันหลินเบนสายตามองข้างๆ ของตน ถึงได้อ้าปากกว้างด้วยความตกใจ
เขามองเห็นมดมากมายก่ายกองบนพื้น…ไม่สิ! เป็นมนุษย์จำนวนมากต่างหาก!
ในตอนนั้นเอง ก็มีอาการเจ็บแปลบบนใบหน้า
“โอ๊ย! ยุงที่ไหนกัดข้า!” อันหลินเจ็บจนทำหน้าเหยเกพลางใช้มือตบเข้าที่หน้า
ปรากฏว่าตบไม่โดนยุง กลับพบว่ามีคราบเลือดเปื้อนบนมือของตน
เขามองเงาดำที่อยู่ห่างตนไปไกล มันใช่ยุงที่ไหนกัน นั่นมันมนุษย์ที่มีปีกไอสีขาวคนหนึ่ง!
ยุงตัวนั้นคือมนุษย์ที่มีขนาดเท่ายุง มือถือกระบี่สีน้ำเงิน พูดอย่างตกใจว่า “ไม่คิดเลยว่าต้องกระบี่เทพสังหารของเย่หนานเทียน หนึ่งในสิบมือกระบี่แห่งแคว้นสำริดอย่างข้ายังสุขกายสบายดี สมกับเป็นยักษ์ปีศาจเทพเจ้า!”
อันหลิน “…”
อีกฝ่ายพูดภาษาอนารยชนโบราณ บวกกับอันหลินเริ่มแผ่พลังจิตของตนแล้ว ในที่สุดก็เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไรกันแน่…
สิบมือกระบี่ กระบี่เทพสังหาร ยักษ์ปีศาจเทพเจ้างั้นเหรอ
อันหลินกะพริบดวงตาที่งุนงงปริบๆ จู่ๆ ก็รู้สึกปวดนิ้วโป้งเท้าขึ้นมาตงิดๆ
เมื่อเขาก้มหน้ามองก็พบว่ามีคนหลายร้อยคนกำลังใช้ปลายดาบฟันรองเท้าผ้าของตนอย่างแรง
ช่วยไม่ได้ พวกเขาเหาะไม่ได้นี่นา ทำได้แค่ฟันรองเท้า…
บางส่วนที่มีฝีมือก็ใช้วิชาเปลวเพลิงเผารองเท้าของตนเป็นรูใหญ่ จากนั้นฟันนิ้วโป้งของตนอย่างแรง เสียดายที่ร่างระดับแปลงจิตของเขาหาใช่สิ่งที่มนุษย์ทั่วไปจะทลายได้ การโจมตีแทบจะทั้งหมดล้วนเหมือนกำลังจักจี้เขา
ลูกธนูดอกแล้วดอกเล่าพุ่งใส่เสื้อขาวของอันหลิน จากนั้นถูกเสื้อขาวดีดออก
อา เขาพบว่าหลายคนที่อยู่รอบๆ รูรองเท้าน้ำลายฟูมปาก เหมือนว่าจะเหม็นจนตาย
เฮ้อ…ทำไมต้องลำบากด้วยนะ…
“ยักษ์ปีศาจเทพเจ้าตายเสียเถอะ!”
“ท่าเทพสังหาร กระบี่เหินนภา!”
เย่หนานเทียนคนนั้นตะโกนลั่น จู่ๆ กระบี่ก็ปล่อยปราณกระบี่ยาวสิบเซนติเมตรออกมา ดุจว่าจะแหวกท้องนภา!
เขาเคลื่อนไหวตามกระบี่ พุ่งไปหมายแทงหว่างคิ้วของอันหลิน!
มุมปากของอันหลินกระตุกยิกๆ ใช้นิ้วมือบีบปราณกระบี่สิบเซนติเมตรนั่นทันใด ปราณกระบี่แหลกสลาย…
“อะไรกัน!” เย่หนานเทียนเบิกตากว้างด้วยความตะลึงพรึงเพริดอย่างบอกไม่ถูก
จากนั้นฝ่ามือขนาดใหญ่ก็พุ่งเข้ามาปะทะหน้า บดบังแสงสว่างของฟ้าดิน!
ใบหน้าของเย่หนานเทียนฉายความสิ้นหวัง พลังของยักษ์ปีศาจเทพเจ้าตนนี้น่ากลัวมากเหลือเกิน เขาคิดว่าความรุ่งโรงจน์ทั้งชีวิตของตนจะกลายเป็นจุดจบของเขาในสงครามนี้แล้ว
ร่างของเขาถูกพลังอันยิ่งใหญ่มหาศาลบีบอัด ทำให้กระดิกกระเดี้ยไม่ได้
ขณะที่เขานึกว่าตนจะตายในวินาทีต่อไปแล้วนั้น เขาพบว่าความตายไม่ได้มาเยือนแต่อย่างใด เขาเพียงแค่ถูกยักษ์ปีศาจเทพเจ้าตนนั้นใช้นิ้วคีบแล้วยกขึ้นตรงหน้าของยักษ์
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม