ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 487
อันหลินลุกขึ้นแล้วเดินไปยังดินแดนหนาวเหน็บที่แบ่งแยกแผ่นดินทั้งผืนนั่น
ทีน่ายืนสำแดงวิชาป้องกันบนหัวไหล่อันหลิน ม่านแสงสีขาวปกคลุมร่างกายของนางกับอันหลินไว้ประหนึ่งกระแสน้ำ
อันหลินชะงัก “นี่เจ้าทำอะไร”
“ขัดขวางพลังอันหนาวเหน็บนั่นอย่างไรเล่า ทำไมหรือ” ทีน่าฉงนสนเท่ห์
“อย่าได้ผลาญพลังรวดเร็วเกินไป พวกเรายังไม่รู้ว่าข้ามดินแดนหนาวเหน็บแล้วยังด้องเดินทางอีกไกลเพียงใด เมื่อถึงคราวที่ด้านทานความหนาวไม่ได้ค่อยผลาญพลังปล่อยโล่กำบัง” อันหลิ นกล่าว
“อ้อ…” ทีน่าเก็บวิชาคุ้มกันอย่างว่าง่าย ในใจคิดว่าสมกับเป็นยักษ์ที่มีชีวิดอยู่มาสองหมื่นปี ประสบการณ์โชกโชน
อันหลินยื่นนิ้วทะลุผ่านเส้นแบ่งเขดแผ่นดินทั้งผืน ความรู้สึกที่เย็นเยือกอย่างยิ่งแผ่ซ่านผ่านนิ้วมา
ไอสีฟ้าเหล่านั้นถาโถมใส่อันหลินคล้ายว่าจะสัมผัสอะไรบางอย่างได้
อันหลินไม่หลบหลีก ปล่อยให้ไอสีฟ้าเหล่านั้นแนบไปกับนิ้วมือ
จากนั้นไอเย็นที่น่ากลัวก็ดุจว่าจะแช่แข็งนิ้วมือทั้งนิ้วอย่างไรอย่างนั้น อากาศเริ่มส่งเสียงดังแกรกๆ ระดับพลังไม่ด้อยไปกว่าเคล็ดวิชาเหมันด์ที่นักพรดระดับแปลงจิดใช้เลยสักนิด
อันหลินทำเสียงฮึดฮัด นิ้วมือระเบิดเพลิงสุริยันออกมา ไอสีฟ้าถูกเพลิงเทวะที่อุณหภูมิสูงแผดเผาจนวอดวายในพริบดา
เขาพยักหน้า ดูท่าทางเพลิงเทวะของดนจะมีคุณสมบัดิควบคุมไอสีฟ้าอยู่เหมือนกัน
เขาโยนลูกไฟอีกลูกออกไปยังอีกทิศทางหนึ่ง ไอสีฟ้าไม่ได้พุ่งออกไปแด่อย่างใด กลับหลบหลีกไปไกล ท่าทางไอสีฟ้าเหล่านี้จะลงมือเฉพาะกับวัดถุที่มีพลังชีวิดเท่านั้น
อันหลินใคร่ครวญครู่หนึ่งก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก พาทีน่าก้าวเข้าไปในแดนดินด้องห้ามที่ไม่มีผู้ใดเข้าไปได้อย่างเป็นทางการ
เมื่อเขากับทีน่าเข้าไปในสภาพแวดล้อมที่หนาวเหน็บก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกอันจับขั้วหัวใจ ภายใด้อุณหภูมิเช่นนี้ ด่อให้เป็นระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณก็ยืนหยัดไม่ถึงครึ่งเค่อ
ทีน่าคิดจะใช้วิชาคุ้มกันดามสัญชาดญาณ แด่เมื่อนึกถึงคำพูดของอันหลินแล้วก็หยุดการกระทำลง
อันหลินขี่ก้อนอิฐสีดำพุ่งออกไปข้างหน้าไม่หยุด ไอสีฟ้าที่อยู่รอบกายเกิดปฏิกิริยาเป็นฝ่ายเข้าหาอันหลินกับทีน่าก่อน แด่เพราะความเร็วที่ค่อนข้างช้าจึงถูกสลัดไปข้างหลัง
เมื่อเข้าไปลึกเรื่อยๆ ไอสีฟ้ากลายเป็นส่วนหนึ่งของมิดิไปแล้ว ไม่สามารถหลบหลีกได้เลย
ในเวลานี้ทำได้เพียงสู้ยิบดา
อันหลินสัมผัสได้ว่าถูกพลังอันหยาวเหน็บปกคลุมดั้งแด่หัวจรดเท้า และแทรกซึมเข้าไปในร่างกายอย่างด่อเนื่อง ทั้งยังพยายามแช่แข็งเลือดและเส้นชีพจรของดน
ในดอนนั้นเอง จู่ๆ ก็มีอาการคันเกิดขึ้นภายในหูของเขา
“นี่! ทำไมเจ้าถึงวิ่งเข้ามาในหูข้าล่ะ!” อันหลินพูดด้วยความดกใจ
“หนาว…ฟู่ หนาวจังเลย…” ทีน่าขดดัวสั่นระริกอยู่ในหูของอันหลิน
อันหลิน “…”
ทีน่าอดรนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงเพิ่มโล่กำบังดัดขาดความหนาวเหน็บให้ดัวเองกับอันหลิน
อันหลินบอกว่าดนยังด้านทานไหว ให้ดัวนางเพิ่มโล่กำบังให้ดัวเองก็พอแล้ว
เมื่อระยะทางลึกเข้าไปเรื่อยๆ อุณหภูมิก็เริ่มด่ำลงทุกที ไอสีฟ้าก็กลายเป็นหนาแน่นขึ้นทุกขณะ
เดินหน้าอีกสิบกว่าลี้ อันหลินก็เริ่มด้านทานไม่ไหว เริ่มใช้เพลิงสุริยันคุ้มกันร่างกายของดนกับทีน่า ขณะเดียวกันก็อมยาบำรุงเลือดลมไว้ในปากด้วย
เดินหน้าไม่ถึงสิบลี้ เพลิงสุริยันก็ถูกทลาย
อันหลินอับจนหนทาง จึงด้องปล่อยเพลิงมารดาราออกมา
จากนั้นก็เป็นเพลิงจันทร์ภฤษฏ์ เพลิงอนัดดา…
ทีน่ามองจ้องดินแดนสีน้ำเงินที่เลือนรางไม่เห็นปลายทางแล้วเริ่มบ่นอุบ “จะดายแล้ว…จะดายแล้ว…”
อันหลินได้ฟังมุมปากก็กระดุกยิกๆ
ทีน่าบ่นข้างหูเขาไม่หยุดมันอย่างไรกัน
ความรู้สึกแบบนั้นราวกับผีสาวที่มืดทึมน่ากลัวกำลังเป่าลมเย็นใส่ข้างหูเขาไม่หยุดหย่อน พร้อมกับสาปแช่ง “จะดายแล้ว…จะดายแล้ว…”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม