ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 59

อันหลินมองเถียนหลิงหลิงที่ตกใจจนปล่อยโฮล้มก้นจ้ำเบ้า ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย

“นี่ ฉันแค่ล้อเล่นเฉยๆ ทำไมเธอขวัญอ่อนขนาดนี้ สภาพจิตใจแบบนี้ เธอยังกล้ามาทำภารกิจจับผีอีกเหรอ” เขาพูดอย่างแปลกใจ

เถียนหลิงหลิงเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าอันหลินไม่เป็นอะไร ใบหน้าเปื้อนน้ำตาก็ฉายความโกรธแค้น โถมใส่อกของเขาทันที ใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบหน้าอกเขา

“ฮือ คนชั่ว ทำไมรังแกกันแบบนี้” เถียนหลิงหลิงร้องไห้พลางทุบตีไปด้วย

“ซู้ด…” เธอสั่งน้ำมูก จากนั้นก็ใช้เสื้อของอันหลินเช็ดแล้วด่าทออีกครั้ง

มุมปากของอันหลินกระตุก อยากพูดเหลือเกินว่า เธอใช้เสื้อของฉันแทนทิชชู ทำแบบนี้ไม่รังแกกันหรือไง

แต่สุดท้ายเขาก็อดทนอดกลั้น เพราะเขาเป็นฝ่ายผิดก่อน ล้อเล่นเกินเหตุไปหน่อย

ขณะที่เถียนหลิงหลิงกำลังระบายอารมณ์อยู่นั้น คล้ายว่าอันหลินจะได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากอีกทาง…

“ฮือ…”

“แงๆ…”

เขาลูบหลังเถียนหลิงหลิงแล้วพูดว่า “เธอลองฟังสิ เหมือนว่าจะมีผีอีกตัวกำลังร้องไห้เป็นเพื่อนเธออยู่…”

ร่างเล็กกะทัดรัดของเถียนหลิงหลิงสะดุ้งโหยง จากนั้นก็รู้ตัวทันที “คนชั่ว แกล้งฉันอีกแล้ว!”

อันหลิน “…”

ต่อมาเสียงร้องไห้อีกแห่งก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเถียนหลิงหลิงก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

เธอขนลุกขนพองไปทั้งตัว หันไปมองต้นเสียงอย่างหวาดผวา

“นี่…นายบอกว่าทางนั้นมีผีเหรอ ทำไมมันถึงต้องร้องไห้กับฉันด้วยล่ะ” เธอเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ

อันหลินระอาใจ “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง เธอมีปัญญาก็ไปถามเองสิ”

เถียนหลิงหลิงได้ฟังก็ตัวหดอีกครั้ง ความกลัวและความหวาดผวาปรากฏบนสีหน้าของเธอหมดแล้ว

อันหลินถอนหายใจเบาๆ ภารกิจนี้หากเขาไม่ตามมา เถียนหลิงหลิงอาจจะไม่ทันได้เห็นแม้แต่หน้าผีด้วยซ้ำ ก็คงตกใจจนหนีกระเจิงไปแล้ว

เขาเดินไปตามทิศทางของเสียงประหลาด เถียนหลิงหลิงตามหลังติดๆ ในมือกำยันต์สีเหลืองไว้แน่น

เสียงร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็ราวกับเสียงนั้นดังวนเวียนอยู่รอบตัว

พวกเขามองซ้ายแลขวา กลับไม่พบร่องรอยที่น่าสงสัยอะไร

อยู่ไหนกัน

ทันใดนั้น อันหลินก็รู้สึกว่ามีความเย็นเยือกแผ่คลุมไปทั้งตัว

“กำลัง…ตามหาฉันอยู่เหรอ…”

เสียงแหบพร่าแว่วมา

จากนั้น ก็มีร่างสวมชุดขาวลอยอยู่ตรงหน้าอันหลิน

มันไม่มีจมูกไม่มีปาก มีแค่ลูกตาที่มีเนื้อสีเลือดยาวหนึ่งนิ้วเชื่อมอยู่ ห้อยต่องแต่งอยู่ข้างนอก กำลังสบตาอันหลินอยู่

“คุณพระ!”

อันหลินผงะตกใจ ปล่อยหมัดสะเทือนขุนเขาออกไปอย่างไม่รีรอ!

ตูม!

หมัดสีทองปกคลุมร่างที่ใส่ชุดขาว ระเบิดพลังอันน่าตะลึงออกมา

“กริ๊ด…”

ผีร้ายชุดขาวไม่ทันตั้งตัว ถูกหมัดสีทองกระแทกจนปลิวออกไปสิบกว่าเมตร ล้มลงกับพื้นตัวสั่นระริก

เถียนหลิงหลิงยังไม่ทันได้ส่งเสียงร้อง ก็เห็นผีร้ายตัวนั้นถูกหมัดซัดจนตัวลอย อ้าปากค้างแต่กลับพูดอะไรไม่ออก ทำได้แค่พึมพำว่า “สุดยอด…”

อันหลินไม่สนใจเถียนหลิงหลิง แต่วิ่งไปทางที่ผีตัวนั้นอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หมัดสะเทือนขุนเขามีอานุภาพรุนแรง แม้จะเป็นผีร้ายระดับแม่ทัพ เมื่อถูกโจมตีอย่างจัง ก็อ่อนระโหยโรยแรงเช่นกัน

“เอ๊ะ ร่างของมันเริ่มโปร่งใสแล้ว ใกล้ตายแล้วเหรอ” เมื่ออันหลินเข้าไปใกล้ผีร้ายก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัย

“ก็ใช่น่ะสิ นายรีบใช้วิชาเมื่อกี้นี้อีกครั้ง รีบจัดการมันเถอะ!” เถียนหลิงหลิงหลบอยู่หลังอันหลิน มองผีร้ายบนพื้นอย่างหวาดกลัว น้ำเสียงฟังดูร้อนรน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน