ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 60

ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม ตอนที่ 60 ฝีมือการแสดงของข้าไม่มีพิรุธ!
ตอนที่ 60 ฝีมือการแสดงของข้าไม่มีพิรุธ!

“เจ้าผีร้ายจะหนีไปไหน!”

อันหลินระเบิดความเร็วอันน่าตะลึง ปล่อยหมัดใส่ผีร้ายระดับแม่ทัพที่ถูกลำแสงสีทองจัดการเมื่อครู่นี้!

ใครจะรู้ว่าร่างของผีร้ายปราดเปรียวยิ่งนัก บิดตัวราวกับปลาไหล หลบการโจมตีของเขาได้

ร่างของผีร้ายดำสนิทหนืดข้น เป็นเหมือนผ้าสีดำที่พริ้วไหวตามแรงลมภายใต้ม่านรัตติกาล

เมื่ออันหลินเข้าใกล้มัน ก็รับรู้ถึงความรู้สึกด้านลบอย่างรุนแรง

มันเป็นความสับสน ความกลัว ความเจ็บปวดและความสิ้นหวังผสมปนเปกัน ปล่อยออกมาเป็นพลังงาน

เสียงร้องไห้โหยหวนดังก้องไปทั่ว ไม่เพียงแค่บาดหู แต่ราวกับเสียงสามารถส่งผลต่อสมอง ทำให้เกิดความรู้สึกด้านลบต่างๆ นานา

จู่ๆ ร่างของผีร้ายก็บิดตัวอย่างแรง จากนั้น สิบอุ้งมือมารสีดำสนิทก็เริ่มยืดยาว จะฉีกร่างของอันหลิน

หมัดสะเทือนขุนเขา!

อันหลินปล่อยหมัดออกไป หมัดสีทองหนึ่งจั้งพุ่งออกไปพร้อมกับอานุภาพมหาศาล

อุ้งมือมารดำทะมึนถูกหมัดสะเทือนขุนเขาซัดจนแหลกสลาย แต่หมัดยังคงพุ่งไปข้างหน้าไม่หยุด

ผีร้ายใช้เสี้ยววินาทีที่หมัดหยุดชะงัก บิดร่างแล้วเบี่ยงตัวหลบการโจมตีอันทรงพลังอีกครั้ง จากนั้นเริ่มหนีอีกครั้ง

“เถียนหลิงหลิง! มีวิธีจับผีร้ายตัวนี้หรือเปล่า” อันหลินตะโกนถามหญิงสาวที่อยู่ข้างหลัง

ไม่ต้องรอให้อันหลินบอก ในมือเธอถือยันต์แผ่นหนึ่งไว้นานแล้ว จดจ้องผีร้ายที่กำลังหลบหนี ปากพึมพำร่ายมนตร์

“โซ่พันธนาการวิญญาณสี่มงคล ไป!”

ยันต์สาดแสงสว่างโชติช่วงในพริบตา โซ่ทองสี่เส้นพุ่งไปหาผีร้ายราวกับเป็นงูศักดิ์สิทธิ์

แม้ผีร้ายระดับแม่ทัพตัวนี้จะคล่องแคล่วปราดเปรียว แต่ก็หนีการตามล่าของโซ่ทองไม่พ้น โซ่สี่เส้นพันธนาการตัวมันภายในพริบตา

“โซ่พันธนาการวิญญาณยื้อได้ไม่นาน นายรีบหน่อย!” เถียนหลิงหลิงพบว่ายันต์ในมือเริ่มลุกไหม้ ก็อดพูดอย่างร้อนรนไม่ได้

ผีร้ายเริ่มร้องไห้โหยหวนอีกครั้ง เริ่มระเบิดพลังทั้งหมด เพื่อลองทำลายพันธนาการ

แต่ทว่า มันยังทำลายพันธนาการไม่ได้ หมัดแสงทองขนาดใหญ่ก็พุ่งเข้ามา

ตูม!

พลังบริสุทธิ์ปะทุ ทำให้ร่างของผีร้ายระเบิด

ร่างบิดเบี้ยวสีดำกำลังเลื้อยไปเลื้อยมาไม่หยุด

เจ้าตัวนี้ประหลาดมาก อันหลินกังวลว่าหากจัดการไม่ดีจะเกิดเหตุไม่คาดฝัน จึงหมดอารมณ์จะศึกษาต่อ

ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงปล่อยหมัดสะเทือนขุนเขาใส่ผีร้ายบนพื้นอีกครั้ง!

ตูม!

ผิวดินถูกหมัดสะเทือนขุนเขากระแทกจนยุบลงไป

ร่างบิดเบี้ยวของผีร้าย ก็ถูกพลังมหาศาลของกำปั้นบดขยี้ สุดท้ายก็มลายหายไปจนหมดสิ้น

“ฟู่ เรียบร้อย!” อันหลินปรบมือ ทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง

หลังทั้งคู่จัดการผีร้ายระดับแม่ทัพแล้ว นับว่าปิดคดีของหมู่บ้านหวงซี

ในขณะเดียวกัน มีใยแมงมุมสีขาวแวววาวกระจุกหนึ่งปรากฏขึ้นตรงใจกลางของหลุม

มันโผล่มาจากร่างของมันหลังผีร้ายถูกกำจัดแล้ว

แต่เห็นได้ชัดว่าอันหลินไม่ทันสังเกตเห็นใยแมงมุมกระจุกนี้

ไกลออกไปจากผืนป่า ชายสวมชุดนักพรตสีดำคนหนึ่งกำลังจดจ้องมาทางอันหลินด้วยความตื่นตระหนก ปากพึมพำไม่หยุดว่า

“รีบมองลงไปข้างล่างสิ ข้างล่างน่ะ ใยแมงมุมกระจุกใหญ่ปานนั้นไม่เห็นหรือไง…”

ขณะนั้นเอง หญิงสาวตัวเล็กน่ารักก็วิ่งไปหาอันหลิน

เมื่อชายชุดดำเห็นฉากนี้ก็ระทึกใจ “อ่า ผู้ชายตาบอด แต่ผู้หญิงคนนี้น่าจะรู้ตัวนะ!”

จากนั้น หญิงสาวกับชายหนุ่มก็พูดคุยกันอย่างออกรส เมินหลุมนั่นอย่างสิ้นเชิง…

ชายชุดดำรู้สึกอัดอั้นตันใจ “สองคนนี้ตาบอดกันหมดหรือไง! จัดการปีศาจเสร็จต้องเก็บไอเทมสิ พอผีร้ายระดับแม่ทัพตายแล้ว ไม่ไปตรวจดูหน่อยหรือว่ามีอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง”

เถียนหลิงหลิงล้วงยันต์อีกแผ่นออกมาพลางยิ้มกริ่ม “คาถากลบดิน!”

ครืน…

หน้าดินเริ่มเคลื่อนไหว

“นักพรตจอมปลอม หลังทำภารกิจเสร็จอย่าลืมขั้นตอนทำความสะอาด! ไม่อย่างนั้นหากชาวบ้านมาเจอหลุมใหญ่ขนาดนี้จะตกใจเอาได้!” เถียนหลิงหลิงทำท่าเหมือนคนแก่หัวโบราณ พูดพลางยักคิ้ว

อันหลินได้ฟังก็ไม่แย้ง กลับยกนิ้วโป้งให้แทนเป็นเชิงบอกว่า ‘ทำได้ดี!’

ชายชุดดำคนนั้นหน้ามืด เกือบจะกระอักเลือดแล้ว

บัดซบ!

รู้จักทำความสะอาดแต่ไม่รู้จักเก็บไอเทมงั้นหรือ!